Up The Hammers Festival 2012: Shok Paris, Pagan Altar, Holy Martyr, Evil Lyn, Sorrows Path, Gae Bolga, Witchcurse @ AN Club, 02/03/12

Το Up The Hammers είναι πια μια γλυκιά ετήσια συνήθεια. Το αποδεικνύουν οι μπάντες που έρχονται, αλλά κυρίως η αγάπη του κόσμου που «αγκαλιάζει» κάθε χρονιά αυτό το event που τείνει να γίνει ένα καλλιτεχνικό φαινόμενο που ειδικά οι νεότερες γενιές δεν πρέπει να χάνουν ή να απορρίπτουν γιατί μπροστά τους εμφανίζονται ονόματα-κολοσσοί του metal. Κάπως έτσι ήταν και φέτος, όπου η είδηση της άφιξης των Shok Paris, ενός συγκροτήματος που έχει συνδέσει το όνομα του με την ιστορία του Αμερικάνικου power metal, ήταν πόλος έλξης των οπαδών, Ελλήνων και μη.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Witchcurse, τους οποίους δυστυχώς δεν κατάφερα να δω λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ελπίζω πολύ σύντομα να εμφανιστούν κάπου και έτσι να έχω την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω...

Επόμενοι στη σειρά ήταν οι Βέλγοι Gae Bolga, μπάντα που έβλεπα για πρώτη φορά. Παρόλο που ο χώρος ήταν κάπως άδειος ακόμα από κόσμο, το thrash παραδοσιακού επιπέδου βασισμένο σε όλες τις γνωστές σχολές «ζέστανε» όσους ήταν παρόντες, δείχνοντας επί σκηνής ένα δεμένο και καλά προετοιμασμένο group που είχε σκοπό να διασκεδάσει τον κόσμο. Το ευχάριστο είναι ότι, αν και ήταν χαμηλά στο billing, είχαν αρκετά καλό ήχο που τους βοήθησε σε όλο το τελικό αποτέλεσμα. Οι οπαδοί του είδους καλό θα είναι να τους ψάξουν γιατί, παρόλο που η μουσική τους είναι αρκετά τυπικού ύφους, την αποδίδουν καλά και με ισχυρή αίσθηση πάρτυ οπότε από ό,τι φαίνεται θα απασχολήσουν για πολύ καιρό το κοινό.

Τρίτοι κατά σειρά ήταν οι Sorrows Path, μια μπάντα που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι λίρα εκατό πια για την πρέσβευση της χώρας μας στο εξωτερικό και αποτελεί άλλο ένα σημαντικό όνομα στη λίστα με τα αξιοπρόσεκτα συγκροτήματα της Ελλάδας. Έχοντας έναν υπέροχο δίσκο στις αποσκευές τους και σύμμαχο τον -για ακόμα ένα σχήμα- καλό ήχο, απέδειξαν περίτρανα ότι το μέλλον τους ανήκει. Δυναμικό ξεσηκωτικό heavy / doom είναι το στυλ έκφρασής τους και από ό,τι φαίνεται αρέσει πολύ στον κόσμο, ο οποίος αγκάλιασε την εμφάνιση τους συμμετέχοντας όπως μπορούσε. Ακούστηκαν τραγούδια και από τις δύο δουλειές τους, αλλά και το “Brother Of Life” από την επερχομένη τους κυκλοφορία. Όσοι δεν τους είχαν ξαναδεί θεωρώ πως ενθουσιαστήκαν, κάτι λογικό αφού η εμφάνιση τους δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτές αντιστοίχων ευρωπαϊκών σχημάτων. Επί σκηνής δείχνουν δεμένοι σαν γροθιά και έχουν όλα τα φόντα για να έχουν σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της metal μουσικής. Το χειροκρότημα στο τέλος της εμφάνισής τους ήρθε πολύ φυσιολογικά.

Τη σκυτάλη από τους Sorrows Path πήραν οι, άγνωστοι μέχρι εκείνη την στιγμή σε μένα, Evil Lyn, ένα συγκρότημα που με την εμφάνισή του αποτέλεσε την πολύ ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Αποτελούμενοι από τέσσερις άνδρες και μια γυναίκα η οποία όσο μπόι της λείπει το έχει πάρει σε φωνή κατάφεραν εύκολα να ξεσηκώσουν όλους τους παρευρισκόμενους. Μεστό mid tempo heavy metal με τρομερά συμπαγή ήχο που σε καθήλωνε ήταν ο σκελετός των κομματιών τους. Το άκρως συγκλονιστικό ήταν ο τρόπος που απέδιδαν τα κομμάτια, δίνοντας την εικόνα ενός ωστικού κύματος που σε παρέσερνε στο διάβα του. Ακούστηκαν τραγούδια από την επερχομένη δουλειά τους που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, αλλά και δυο διασκευές, τα “Purgatory” των Iron Maiden και “Heavy Metal Angels” των Heavy Load, και τα δυο αφενός απόδειξη του πόσο αγαπάνε το παλιομοδίτικο metal και αφετέρου δύο κομμάτια που «σήκωσαν το μαγαζί στο πόδι». Αξίζουν της προσοχής μας γιατί δείχνουν ότι μπορούν να γίνουν άλλη μια υπολογίσιμη δύναμη στο θολό τοπίο που υπάρχει πια στην μουσική. Το παρατεταμενο χειροκρότημα στο τέλος όχι μόνο τους άξιζε αλλά και τους άρμοζε. Εύγε!



Οι πέμπτοι κατά σειρά στο billing, Holy Martyr, δεν θέλουν συστάσεις στο ελληνικό κοινό, αφού τους λατρεύει και το δείχνει κάθε στιγμή. Έτσι ήταν και εκείνο το βράδυ. Κοινό και σχήμα ήταν ένα πράγμα. Βέβαια και το group με την εμφάνισή του τους αποζημίωσε στο έπακρο όντας άκρως επαγγελματίες σε όλα. Έχοντας πια συλλέξει πολλές εμπειρίες αλλά και υπέροχα τραγούδια πραγματοποίησαν μια εκπληκτική εμφάνιση με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο που έδινε μια άλλη διάσταση στα κομμάτια κάνοντάς τα να ηχούν πιο συμπαγή και ογκώδη. Αν οι Evil Lyn ξεκίνησαν την αμαξοστοιχία να τρέχει με φρενήρη ρυθμό, οι Holy Martyr έβαλαν και άλλα κάρβουνα στη μηχανή για να διατηρηθεί η ξέφρενη πορεία μιας και οι εμφανίσεις και των δυο έμοιαζαν σε παλμό προς τον κόσμο. Όσοι δεν τους έχουν ξαναδεί ή ξανακούσει έβλεπαν μπροστά τους ένα group να αποδίδει στο έπακρο epic metal ύμνους κάνοντας την όλη εικόνα του συναυλιακού χώρου μοναδική, αφού τα μέλη έδιναν το σύνθημα και οι οπαδοί τραγουδούσαν συνεχώς. Καθ’ όλη την διάρκεια του set ο τραγουδιστής μιλούσε με τον κόσμο σε σχεδόν άπταιστα Ελληνικά, κάνοντας το όλο σκηνικό ακόμα πιο ζεστό και οικείο για όλους. Βασίστηκαν κυρίως στα δύο τελευταία άλμπουμ τους, χαροποιώντας όσους τους άκουγαν, αφού και τα δυο είναι γεμάτα από τραγούδια που χαρακτηρίζουν ένα είδος και σε κάνουν να ανατριχιάζεις, και όχι αδικαιολόγητα. Το ζεστό χειροκρότημα που πήραν στο τέλος ήταν το επιστέγασμα ότι ο κόσμος ευχαριστήθηκε για ακόμα μια φορά αυτό που έβλεπε από ένα group που στη χώρα μας έχει ξεχωριστή θέση.



Προτελευταίοι στο billing ήταν οι Pagan Altar, ένα συγκρότημα που έχει αφήσει το στίγμα του πολύ ισχυρό στη metal σκηνή. Δυστυχώς, όμως, εκείνη τη βραδιά δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών που μάλλον είχαν όσοι ήθελαν να τους δουν. Καταρχήν ξεκίνησαν το set τους με πολύ άσχημο και ενοχλητικό fuzzαρισμένο ήχο που σου «τρυπούσε» τα αυτιά. Έπειτα ο τραγουδιστής, λόγω γρίπης, δεν είχε την απόδοση στα φωνητικά που θα περίμεναν όλοι. Ανά στιγμές μάλιστα δεν ακουγόταν και καθόλου ή πολύ αχνά. Έτσι το occult doom / heavy με πολλά ψήγματα New Wave Of British Heavy Metal που αρέσκονται να παίζουν αποδόθηκε με τρόπο που μάλλον δεν ευχαρίστησε την πλειοψηφία των οπαδών. Βεβαίως, όλα τα μέλη έκαναν φιλότιμη προσπάθεια για να διασκεδάσουν το κοινό αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάταιο. Κρίμα γιατί οι Pagan Altar είναι από τα group που χαίρουν τον σεβασμό όλων και κάθε εμφάνισή τους αποτελεί σημείο αναφοράς. Αν οι δυο προηγούμενες μπάντες ξεσήκωσαν τους πάντες, οι Pagan Altar κάπως κούρασαν. Μακάρι να μας επισκεφτούν πάλι σύντομα όντας σε πιο καλή φόρμα, γιατί η μουσική χρειάζεται αγνά σχήματα σαν αυτούς. Τελειώνοντας το σχεδόν 75 λεπτών set τους καταχειροκροτηθήκαν σίγουρα για την όλη προσπάθεια και όχι για την απόδοσή τους. Εύχομαι την άλλη φορά να είναι πιο ανεβασμένοι.



Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα είχε πια περάσει και επιτελούς είχε φτάσει η στιγμή που οι Shok Paris, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει το Αμερικάνικο power metal, θα παρουσιάζονταν ζωντανά στο ελληνικό κοινό. Να ομολογήσω ότι η εμφάνισή τους λίγο με «τρόμαζε». Ήμουν έτοιμος για το καλύτερο και το χειρότερο. Ευτυχώς για όση ώρα έπαιξαν, στο μυαλό όλων θεωρώ ότι υπήρχε η ατάκα από την γνωστή διαφήμιση, «όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε». Η εμφάνισή τους, τουλάχιστον σε εμένα, έμοιαζε σε  feeling όπως αυτή των Crimson Glory. Όπως και τότε έτσι και εκείνη την βραδιά το συγκρότημα κυμάνθηκε σε παρά πολύ υψηλά επίπεδα, φωνάζοντας «γυρίσαμε για να σας πάρουμε τα μυαλά».



Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, ο τραγουδιστής μιας μπάντας συνδράμει σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχή ολοκλήρωση μιας συναυλίας. Ο Κος Vic Hix, λοιπόν, απέδειξε ότι είναι αντάξιος της φήμης που τον ακολουθεί. Τι κι αν έχει πάρει κάποια παραπάνω κιλά από το παρελθόν; Η φωνή του παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Τον άκουγες λες και έπαιζε μουσική από τα στερεοφωνικά του μαγαζιού και όχι ζωντανά. Όλα τα μέλη, αν και δεν είναι πολύ καιρό μαζί, έχουν φτιάξει ένα δυναμικό lineup που αποδίδει τα τραγούδια με περίσσιο τσαμπουκά και χάρη. Η εν λόγω νύχτα θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις καρδιές όλων όσων ήταν παρόντες. Ό,τι συναισθήματα σου έχουν δημιουργήσει οι δίσκοι του group ήταν εκεί. Καταρχήν, τιμώντας όλους μας, έπαιξαν υλικό και από τις τρεις δουλειές τους σχεδόν ισόποσα από κάθε μία, δίνοντας βεβαίως βαρύτητα στις πρώτες δύο που είναι λίγο πιο αγαπητές από την τρίτη. Όλη αυτή η ηχητική ηδονή που προκύπτει από τις συνθέσεις ήταν εκεί και μας γαργαλούσε ερεθιστικά τα αυτιά. Βοήθησε πάρα πολύ και το γεγονός ότι είχαν και αυτοί σύμμαχο έναν απερίγραπτα καλό ήχο. Είναι κάπως περιττό να αναφερθούν οι ιαχές του κοινού, που τραγουδούσε σχεδόν κάθε στίχο δημιουργώντας μια μαγευτική εικόνα. Λογικά όλα αυτά γιατί, όταν ακούς τραγούδια όπως τα “Battle Cry”, “Steel And Starlight”, “Go For The Throat”, “Chosen Ones”, “Go Down Fighting”, “Burn It Down”, “Run But Don’t Hide”, δεν μπορείς να είσαι ήρεμος και ήσυχος! Όταν βλέπεις μπροστά σου ανθρώπους των οποίων τα χρόνια ναι μεν έχουν περάσει, αλλά η καρδιά παραμένει ενεργή και εφηβική, θέλεις να συμμετέχεις ενεργά στο όλο εγχείρημα. Κάτι τέτοιο βιώσαν λοιπόν όλοι οι οπαδοί. Από τη σκηνή μία άρτια σε απόδοση μπάντα και από κάτω κόσμος που ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε νότα που ακουγόταν και την επέστρεφε με πλήρη συμμετοχή.



Θα πω κάτι πολύ τετριμμένο, αλλά πραγματικά η εμφάνιση των Shok Paris ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε φίλος: «με την απόδοσή τους αυτή δίκαια είναι οι headliners της βραδιάς». Έτσι ήταν. Μια οπτική ονείρωξη που δεν ήθελες να τελειώσει και από ό,τι φαίνεται θα συνεχιστεί και από τα ηχεία, αφού βάσει των δηλώσεών τους θα κυκλοφορήσουν νέα δουλειά. Παρουσιάστηκαν ζωντανά και δύο νέα τραγούδια συν ένα instrumental, τα οποία μόνο χαμόγελα γέμισαν όλους. Ειδικά τα δύο πρώτα, αν είναι και τα υπόλοιπα του άλμπουμ αναλόγου επιπέδου, τότε θα μιλάμε για ένα comeback άνευ προηγουμένου.



Όλα όμως τελειώνουν κάποτε, άρα και το live έλαβε δυστυχώς τέλος κάποια στιγμή, αφήνοντας ωστόσο κανέναν παραπονούμενο. Δεν νομίζω να έφυγε κάποιος με παράπονο ότι κάτι δεν άκουσε. Ειδικά το “Go Down Fighting” τραγουδήθηκε επί σκηνής από όποιον χώραγε εκεί, μιας και το ξανάπαιξαν στο τέλος. Ό,τι και να πεις θα είναι λίγο. Το μεγαλείο και η φήμη που έχει η μπαντα αποδείχτηκαν περίτρανα. Αναμένω με μεγάλη αγωνία και την studio δουλειά για να συνεχιστούν οι στιγμές απόλαυσης που βγήκαν από το live.

Το πλήρες setlist (με μια μικρή επιφύλαξη) ήταν:

Battle Cry
Steel And Starlight
Exhibit A
Concrete Killers
Οn Υour Feet
Hot On Your Heels
Tokyo Rose
Go For The Throat
Electric In Joy
The Heat And The Fire
Full Metal Jacket
Those Eyes
Castle Walls
Never Say Why
Chosen Ones
Find The Way Out
--------------------------
Go Down Fighting
Burn It Down
Run But Don’t Hide
-------------------------
Go Down Fighting

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν