Rage

Στην περσινή τους συναυλία στην Αθήνα, οι Rage είχαν ανακοινώσει τα σχέδιά τους για το μέλλον της μπάντας, σύμφωνα με τα οποία αποφάσισαν να διασπάσουν τις δύο βασικές ανησυχίες τους σε ισάριθμα project. Στο εξής, λοιπόν, ό,τι έχει να κάνει με ορχήστρες θα κυκλοφορεί υπό το όνομα Lingua Mortis Orchestra, ενώ το λογότυπο των Rage θα μοστράρεται πλέον μόνο σε δίσκους με καθαρά heavy υλικό. Κινούμενο στη δεύτερη κατηγορία, το "21" έρχεται να κάνει σεφτέ σ’ αυτή τη νέα λογική των Γερμανών.

Εκφράζοντας μια αισθητική πολύ κοντά στην αντίστοιχη του "Carved In Stone" του ’08, το άλμπουμ επιχειρεί να γυρίσει σ’ έναν πιο παραδοσιακό ήχο, με τα προοδευτικά στοιχεία του "Strings To A Web" να έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Κύριος συνθέτης είναι και πάλι ο Smolski, ο οποίος μάλιστα για πρώτη φορά από την έλευσή του συν-/υπογράφει όλες τις συνθέσεις. Παράλληλα, είναι και η πρώτη φορά που ο κιθαρίστας εμφανίζει τάση για επανάληψη των ιδεών του, κάτι που φαίνεται μέσα από τα παρεμφερή καλούπια που χρησιμοποιεί, αλλά και ειδικότερα σε κάποια riff του "21".

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ομότιτλο, "Twenty One", που κρίνεται πολύ τυπικό για opener, παρόλο που σώζεται λόγω της άρτιας τεχνικής του Λευκορώσου κιθαρίστα. Ευτυχώς τα πράγματα διορθώνονται στα δύο επόμενα κομμάτια, "Forever Dead" και "Feel My Pain" - στιγμιότυπα από τις ηχογραφήσεις των οποίων μπορείτε να δείτε εδώ. Το πρώτο, γρήγορο κι επιθετικό, οργιάζει με riffάρες που κουβαλάνε κάτι απ’ το attitude του "Down", ενώ το δεύτερο συνδυάζει τεχνική και feeling με έναν μοναδικά όμορφο τρόπο. Κάπου εκεί ο δίσκος αγγίζει το peak του, αφού στη συνέχεια τα πάντα ισορροπούν σε ένα ανησυχητικά μέτριο επίπεδο...

Εκ των πραγμάτων, βέβαια, οι συνθέσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν κακές˙ απεναντίας, πρόκειται για ολόσωστα παιγμένο heavy / power στα πρότυπα των τελευταίων κυκλοφοριών της μπάντας. Ωστόσο, τα περισσότερα κομμάτια υπολείπονται σε πρωτοτυπία και, επιπλέον, δεν έχουν το λεγόμενο «X-factor» που θα τα έκανε να ξεχωρίσουν από αντίστοιχα παλιότερα. Όσο κι αν ο Peavy προσπαθεί να διαφοροποιηθεί με τα κάτι-σαν-brutal γρυλίσματά του στο "Serial Killer", όσο κι αν το ρεφρέν του "Death Romantic" πλησιάζει ηχητικά την εποχή του "Trapped", όσο ακέραιες κι αν είναι οι δομές των "Destiny" και "Concrete Wall", εντούτοις κάτι φαίνεται να απουσιάζει. Πραγματικά, ο μόνος παράγοντας που εν τέλει ενισχύει το σύνολο του "21" περνάει από τα δάχτυλα του Smolski, ο οποίος μπορεί να πάρει μία μέτρια ιδέα και να την μετατρέψει σε ενδιαφέρουσα, με την εκτελεστική του δεινότητα και μόνο.

Δυστυχώς, η εμφανής συνθετική πτώση του Peavy συμπίπτει με την μερική έλλειψη έμπνευσης του βασικού συνθέτη της μπάντας (απόδειξη αποτελεί και το "Eternally" που κλείνει τον δίσκο, αφού ουσιαστικά πρόκειται για μία επανεκτέλεση μέσα απ’ το επετειακό "Into The Light" της Nuclear Blast), τη στιγμή που η συμβολή του Hilgers είναι ελάχιστη σε σύγκριση με εκείνη του Terrana. Κακά τα ψέματα, έχουμε φτάσει στον εικοστό πρώτο δίσκο των Rage και αλίμονο αν σε ένα τέτοιο σημείο μιας τόσο γεμάτης καριέρας δεν γινόμαστε μάρτυρες κάποιων αδύναμων στιγμών. Στην περίπτωση του "21", αυτές οι ουδέτερες στιγμές υπερκαλύπτουν τις θετικές, στρέφοντας το συνολικό αποτέλεσμα προς την πλευρά της μετριότητας. Το ενδιαφέρον πλέον μετατοπίζεται στην επερχόμενη δουλειά της Lingua Mortis Orchestra, η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός της χρονιάς.