Accept, Marauder @ Fuzz Club, 18/10/12

Τευτονικός τρόμος. Αυτό περιμέναμε από τους Accept, οι οποίοι, με τη δισκάρα "Stalingrad" στις αποσκευές τους, κατεύθασαν στη χώρα μας (ευτυχώς μια μέρα νωρίτερα και αποφύγαμε τα δράματα λόγω της γενικής απεργίας) για να μας κοινωνήσουν τη μουσική τους, που τόσες μαγευτικές στιγμές μας έχει χαρίσει. Με δεδομένη την φοβερή φόρμα που βρίσκονται, περιμέναμε τα καλύτερα από αυτους και δεν απογοητευτήκαμε.



Η επιλογή των Αθηναίων Marauder για να ανοίξουν τη συναυλία ήταν αρκετά επιτυχημένη, καθώς ο ήχος τους είναι αρκετά κοντά σε αυτόν των Γερμανών, αλλά και γιατί θεωρώ άδικο που, αν και 20 χρόνια στο χώρο (το πρώτο demo "Try To Live" αν δεν κάνω λάθος κυκλοφόρησε το 1991), δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν ως support σε κάποιο «μεγάλο» όνομα.



Γύρω στις 21:00 και με μία (!) ώρα καθυστέρησης, βγαίνουν στη σκηνή υπό τους ήχους της εισαγωγής "Elegy Of Blood" και για 40 περίπου λεπτά μας παρουσίασαν τραγούδια και από τις τέσσερις δουλειές τους, με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο "1821". Αν και αρχικά ο ήχος ήταν κακός, στη συνέχεια βελτιώθηκε κάπως και μπορέσαμε να διασκεδάσουμε με την εμφάνιση της μπάντας, η οποία έδειξε αρκετά δεμένη, αν και κάπως αμήχανη. Τσαούσης και Σώφρονας (χρόνια πολλά!) αποτελούν ένα ωραίο κιθαριστικό δίδυμο, κάτι που φάνηκε και στην απόδοσή τους και ο Κωσταράκος τραγούδησε καλά, αν και ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός του, με τους υπόλοιπους να έχουν και αυτοί θετική παρουσία. Μοναδικό παράπονο η απουσία των "For Us Metal Is Enough" και "Born Again", αλλά καταλαβαίνω πως περιορίστηκαν λόγω χρόνου.

Setlist: Elegy Of Blood (intro) / The Great War / Warriors / Free Like An Eagle / Face The Mirror / Classics Never Die / The Return Of The Warrior / God's Will / The Greek Revolution Begins

Το μοναδικό ερωτηματικό που με απασχολούσε πριν την εμφάνιση των Accept ήταν ο ήχος, καθώς στο εν λόγω club έχουμε ζήσει σκηνές απείρου κάλους σχετικά με το θέμα. Η σιγουριά για την καλή τους απόδοση ήταν δεδομένη, ο καινούριος δίσκος είναι φοβερός, ενώ από το setlist πάντα θα έχω παράπονο με τόσες κομματάρες που έχουν γράψει, οπότε πάμε στο δια ταύτα...



Στις 22:05 τα φώτα σβήνουν και οι Accept «πατάνε γήπεδο» με το "Hung, Drawn And Quartered", το πάρτι αρχίζει και για δύο ώρες γινόμαστε μάρτυρες μιας φοβερής και επαγγελματικότατης εμφάνισης. Ανατριχίλες στο "Restless And Wild" (το πρώτο από τα κλασικά που ακούσαμε), πώρωση και sing-along στο "Stalingrad" με τον Tornillo να κυματίζει μια σημαία της μπάντας, solo από τον Frank (ω, ναι) στο "Losers And Winners" και πανικός στο "Breaker". Η πρώτη διαπίστωση στο πρώτο μισάωρο είναι πως η μπάντα δεν θέλει να ανοίξει κουβέντα με τον κόσμο και ένα απλό «Kalispera Athina» είναι αρκετό, κάτι που δίνει φοβερή συνοχή στο live και δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. "Monsterman" από το "Russian Roulette" και "Shadow Soldiers" από το τελευταίο, πριν ο Hoffmann κάνει τα κόλπα του με την κιθάρα και με ένα πέρασμα από το "Hall Of The Mountain King" (όχι των Savatage, ε) θα οδηγηθούμε στο "Neon Knights". Έκπληξη αποτέλεσε το "Bulletproof", το οποίο με γύρισε 20 χρόνια πίσω, ενώ πραγματικός χαμός επικράτησε στο "Aiming High" που ακολούθησε, με τον κόσμο να τα δίνει όλα.



Για τη συνέχεια το πρόγραμμα περιελάμβανε το "Princess Of The Dawn", όπου είναι σειρά του Baltes να σολάρει και να παίξει με το κοινό, ώσπου να βγει ο Wolf και να «αναγκάσει» τον κόσμο να τραγουδήσει τη μελωδία για να ολοκληρώσουν το τραγούδι. Καθώς πλησιάζαμε προς το τέλος και αναλογιζόμενος τι δεν είχαμε ακούσει ακόμη, ένιωθα σαν να είχαμε μαζέψει πολλά χιλιόμετρα και όπου να 'ναι θα εκτροχιαστούμε. Όπως και έγινε, αφού το "Pandemic" (It's a metal disease λέμε), μας οδηγεί στο "Fast As A Shark", με τον κόσμο στα αριστερά μου να κάνει mosh pit και με κανένα κεφάλι να μην μένει ακούνητο σε αυτόν τον υπερκλασικό ύμνο των ύμνων.



Πρώτη καληνύχτα και απόλυτη ησυχία από τον κόσμο (τα έχω ξαναπει, μην λέμε τα ίδια), μέχρι να εμφανιστούν εκ νέου, για να ακολουθήσουν 15 φανταστικά λεπτά ποιοτικότατου heavy metal, με τρεις κορφαίες συνθεσεις στη σειρά. "Metal Heart", "Teutonic Terror" και "Balls To The Wall", με το δεύτερο αν και κυκλοφόρησε μόλις πριν δύο χρόνια να έχει καταχωρηθεί ήδη στις συνειδήσεις του κόσμου ως κλασικό (δικαίως).



Κάνοντας τη σούμα της χθεσινής εμφάνισης των Accept, τα πάντα τελικά καταλήγουν να περιστρέφονται γύρω από τον Hoffmann (φέρνει στον Bruce Willis ή είναι η ιδέα μου;). Είναι δεδομένο πως έχει πάρει τον ηγετικό ρόλο στη μπάντα και φαίνεται να το απολαμβάνει, αν κρίνουμε από τις εκφράσεις ικανοποίησης στο πρόσωπό του. Απευθυνόταν συνεχώς στο κοινό και ζητούσε το sing-along, κάτι που έγινε τουλάχιστον δέκα φορές, αποδεικνύοντας πως οι συνθέσεις των Accept γράφτηκαν για να παίζονται ζωντανά και να γουστάρει ο κόσμος. Δεύτερος στην τάξη, αλλά με εμφατική παρουσία ήταν ο Baltes που φάνηκε να το καταευχαριστιέται και πως το λέει ακόμη η καρδιά του. O Tornillo ήταν αναμενόμενα καλός, αλλά μοιραία πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όπως και ο ακούραστος εργάτης Herman Frank, που σαν άλλος «σκύλος χαφ» έτρεξε και αυτός πολλά ρυθμικά χιλιόμετρα. Τέλος, ο λιτός και απέριττος Schwarzmann φαίνεται να αποτελλεί τον ιδανικό για τη θεση του drummer με το ουσιαστικό και σταθερό του παίξιμο.



Τα δύο φάουλ της βραδιάς ήταν η απαράδεκτη καθυστέρηση της έναρξης του live και ο ήχος. Δεν ξέρω τι μπορεί να πήγε στραβά, αλλά όταν λέμε «οι πόρτες ανοίγουν στις 19:30 και το live αρχίζει στις 20:00», πρέπει να το εφαρμόζουμε κιόλας. Για τον ήχο δεν θα πω πολλά. Είχα επιλέξει να είμαι στις πρώτες σειρές θυσιάζοντας έτσι την ακουστική, αλλά ακόμα και εκεί ήταν εμφανές πως δεν είχαν πάει όλα ρολόι και ο ήχος, χωρίς να είναι κακός, δεν θύμιζε σε τίποτα τoν προ σχεδόν διετίας στο Gagarin. Για το setlist το είπα και πιο πάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη μου λείπουν τραγούδια και η αλήθεια είναι πως κάποια μικρή αλλαγή τη σήκωνε, αλλά μπροστά σε τέτοια εμφάνιση το βουλώνω και λέω και ευχαριστώ. Ο κόσμος ήταν ζεστός σε αντιδράσεις, ίσως όχι όσο την προηγούμενη εμφάνιση, αλλά αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο αφού είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία εμφάνισή τους και οι περισσότεροι τους έβλεπαν για πρώτη φορά τότε. Πραγματικά ενθαρρυντικό όμως είναι το γεγονός πως υπήρχαν μεταλλάδες κάθε ηλικίας, σημάδι ότι η μπάντα έχει κρατήσει τους παλιούς fans, αλλά έχει επίσης καταφέρει να προσελκύσει και νέους.



Μπορεί να υπάρχουν άλλες 80s metal μπάντες με σαφώς μεγαλύτερη δημοτικότητα και προσφορά, αλλά αν για κάτι πρέπει να περηφανεύονται οι Accept, είναι ότι στη σημερινή εποχή δείχνουν να διανύουν μία περίοδο ανάλογη με εκείνη της δεκαετίας του '80. Αναρωτιέμαι αν καμία από τις άλλες μεγάλες μπάντες εκείνης της εποχής μπορεί να ισχυριστεί για λογαριασμό της κάτι ανάλογο. Αν καταφέρουν δε να συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο, η ιστορία θα τους δικαιώσει. Πάντα τέτοια λοιπόν και με το καλό να μας ξανάρθουν. Πάλι όλοι εκεί θα βρισκόμαστε να τους αποθεώσουμε και να περάσουμε καλά.

Setlist:

Hung, Drawn And Quartered
Hellfire
Restless And Wild
Losers And Winners
Stalingrad
Breaker
Bucket Full Of Hate
Monsterman
Shadow Soldiers
Guitar solo
Neon Nights
Bulletproof
Aiming High
Princess Οf Τhe Dawn (with Bass Solo)
Up Τo Τhe Limit
No Shelter
Pandemic
Fast Αs Α Shark
--------------
Metal Heart
Teutonic Terror
Balls Τo Τhe Wall

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com