Συνέντευξη Sonata Arctica

«Αν μια μπάντα που σου αρέσει αλλάζει παράλληλα με το μουσικό σου γούστο, αυτό είναι το τέλειο»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 14/05/2012 @ 12:13
Το νέο άλμπουμ των Sonata Arctica αποτέλεσε μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη. Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ ήταν μάλλον απογοητευτικά, αλλά το "Stones Grow Her Name" είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και εμπνευσμένα μελωδικά metal άλμπουμ που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε δε και η τέλεια ευκαιρία για μια συνομιλία με τον ιθύνοντα νου του συκροτήματος, τον Tony Kakko, που απεδείχθη ένας από τους φιλικότερους και καλύτερους μουσικούς που έχω συνομιλήσει. Διπλά εύσημα, λοιπόν, τόσο για τη μουσική, όσο και για την θετικότητα που αποπνέει ως άτομο.

Γεια σου Tony. Καθώς είναι η πρώτη φορά που συνομιλούμε, έχω κάμποσες ερωτήσεις για εσένα, οκ;
Φυσικά...

Πρώτα από όλα, να σε συγχαρώ για το νέο άλμπουμ. Το θεωρώ, όχι απλά το καλύτερο Sonata Arctica εδώ και χρόνια, αλλά παράλληλα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του χώρου τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια.
Ουάου! Αυτό είναι φοβερό. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Δώσε μας λοιπόν τις λεπτομέρειες της δημιουργίας του...
Όταν ξεκίνησε η τελευταία περιοδεία πίσω στο 2009, ήδη είχα κάποια τραγούδια έτοιμα, παραδείγματος χάριν το "The Day" ήταν σχεδόν ήδη διαμορφωμένο, όπως και το "Somewhere Close To You" που προοριζόταν για το σόλο άλμπουμ μου, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως όλο το  υλικό για το σόλο project μου το κλέβουν στο τέλος οι Sonata Arctica, χεχε. Καθώς προχώραγε η περιοδεία συνέχιζα να γράφω τραγούδια, όποτε έβρισκα ελεύθερο χρόνο και στην πραγματικότητα είχαμε αρκετό ελεύθερο χρόνο. Μπορεί η περιοδεία να διήρκησε δύο χρόνια και να περιελάμβανε 180 περίπου συναυλίες, αλλά σε κάποιο σημείο της είχαμε περίπου τρεις μήνες ελεύθερους και υπήρχε ένα καλό συνθετικό κλίμα. Όλη αυτή την περίοδο λοιπόν, κατά την οποία έγραφα τα τραγούδια, είχα ένα χαρτί καρφωμένο στο γραφείο μου που έγραφε «κράτα το απλό». Είχα την αίσθηση ότι το  παρακάναμε λίγο με την πολυπλοκότητα, με την δύσκολη προσέγγιση στη μουσική μας, καθώς από ένα σημείο και μετά δεν είχε πλάκα να αντιλαμβάνεσαι ότι τα τραγούδια δεν λειτουργούν ζωντανά όσο καλά όσο θα έπρεπε. Δεν ήταν διασκεδαστικό το να τα αποδίδουμε ζωντανά. Οπότε, αποφάσισα να προσπαθήσω να κρατήσω περισσότερο τα βασικά στοιχεία, αυτά που πάντα μας άρεσαν γύρω από τη μουσική, όπως η μελωδία, μια ωραία δομή και ένα τραγούδι που μπορείς να φανταστείς να αποδίδεις ζωντανά.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία άλμπουμ ήταν μάλλον υπερβολικά φορτωμένα στη σύνθεση, υπήρχαν πολλά μέρη και δύσκολα σημεία, σε πολλά επίπεδα. Τώρα, βέβαια, όταν αυτά τα νέα τραγούδια άρχισαν να παίρνουν μορφή ένιωθα σαν «να υποτιμώ τον εαυτό μου» (σ.σ.: under achiever). Αναρωτιόμουν «μπορεί να είναι τόσο εύκολο;», διότι τα τραγούδια προέκυπταν πολύ γρήγορα, χωρίς να ξοδεύουμε πολύ χρόνο στη σύνθεση και στα παρεμφερή. Βέβαια, η ενορχήστρωση πήρε κάποιο χρόνο, αλλά τα τραγούδια αυτά καθαυτά, οι μελωδίες και όλα τα παρεμφερή με έκαναν να αναρωτιέμαι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά τα υπόλοιπα παιδιά στη μπάντα ήταν πολύ χαρούμενοι με το γεγονός αυτό. Μετά, πριν περίπου ένα χρόνο, στην τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία μας, για το προηγούμενο άλμπουμ, τους έβαλα να ακούσουν -αν θυμάμαι καλά- δέκα demos από τραγούδια του νέου άλμπουμ που είχα μέχρι στιγμής. Όλοι είπαν ότι πρόκειται να είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ και για εμένα ήταν κάτι σαν σημείο επιστροφής το να τολμήσω να παίξω τα τραγούδια στα παιδιά και να είναι τόσο ευχαριστημένοι με αυτά.

Sonata ArcticaΣυμφωνώ με κάποια πράγματα αναφορικά με την πορεία σας που ανέφερες και παρόλο που ποτέ δεν υπήρξε επικριτικός της μουσικής σας πορείας, η αλήθεια είναι πως είχα μπερδευτεί από αυτή. Με το τελευταίο άλμπουμ όμως φαίνεται πως κράτησες τη «σοφία» των δύο προηγούμενων και κατάφερες να δημιουργήσεις κάτι που είναι ταυτόχρονα απλό, αλλά και περιπετειώδες...
Πολύ σωστά...

Οπότε, άλλαξε κάτι άλλο στον τρόπο σύνθεσης και ενορχήστρωσης;
Ναι, όπως είπα και πριν είχα κατά νου να κρατήσω απλή την προσέγγιση. Ήταν διαφορετικά. Αυτό, επίσης, σήμαινε πως δεν θα χρησιμοποιούσαμε πολλά όργανα. Έπρεπε να διαλέξουμε τα όργανα και τους ήχους στα πλήκτρα καθώς και τις αλλαγές στο επόμενο μέρος του κάθε τραγουδιού, έτσι ώστε όλοι οι ήχοι στο άλμπουμ να έχουν πραγματικά θέση εκεί που βρίσκονται. Στο "Unia" είχαμε τόσα πολλά επίπεδα πλήκτρων που αν δεν ασχολείσαι με τη σύνθεση, την ηχογράφηση ή τη μίξη είναι πραγματικά δύσκολο να διακρίνεις τις μικρές λεπτομέρειες που βρίσκονται εκεί μέσα. Είναι πάρα πολύ υλικό. Όταν έχεις μια μπάντα με έναν μπασίστα, έναν κιθαρίστα, ένα drummer και ένα τραγουδιστή (βέβαια ένας από τους άλλους μπορεί να είναι και ο τραγουδιστής) τότε η μουσική μπορεί να ακουστεί cool, όμορφη και καθαρή. Το να αφήσω όλα τα έξτρα στοιχεία εκτός, ήταν αυτό που ήθελα να κάνω εδώ. Να φτιάξω το κατάλληλο τραγούδι που μπορείς να φανταστείς να αποδίδεται ζωντανά μετά από 20 ή 30 χρόνια από σήμερα, και θα ακούγεται καλό σε μια εποχή αρκετά μακριά από τη σημερινή. Επίσης, δε θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε synthesizers και παρεμφερή. Αν υπήρχε ένα μέρος με βιολί, τότε θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε κανονικό βιολί, αντίστοιχα banjo κ.ο.κ.

Γενικά, πάντως, έχω την αίσθηση ότι οι Sonata Arctica είναι ένα συγκρότημα με power metal αισθητική, αλλά progressive metal προσέγγιση. Συμφωνείς; Θεωρείς ότι είστε περισσότερο power ή progressive metal μπάντα;
Χεχε, μας θεωρώ μια rock μπάντα (γέλια). Μελωδικό heavy rock θα έλεγα αν μπορούσα να δημιουργήσω τον όρο ή να διαλέξω τι είμαστε... Είναι πραγματικά πολύ περίεργο όταν ακούω ανθρώπους που έρχονται στα shows μας και μου λένε πως δεν τους αρέσει καθόλου το power metal, αλλά για κάποιο λόγο τους αρέσουν οι Sonata Arctica. Και από την άλλη, είναι άνθρωποι που λατρεύουν το power metal και ποτέ δεν τους άρεσαν οι Sonata Arctica. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι τι είμαστε στην πραγματικότητα. Έχεις ανθρώπους που ξέρουν αυτό το χώρο απέξω και ξέρουν πως θα έπρεπε να ακούγεται να μην τους κάνουμε, αλλά και ανθρώπους που δεν μπορούν να ακούσουν power metal να βρίσκουν ενδιαφέρον και να τους αρέσει αυτό που κάνουμε. Δεν ξέρω. Νομίζω πως, στην πραγματικότητα, είμαστε ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά είδη, συνδυάζοντας πράγματα κατά τέτοιον τρόπου, ώστε δεν έχουμε ένα τραγούδι που να μας κατηγοριοποιεί...

Sonata ArcticaΣυμφωνώ γενικά και όπως αναφέρω στην κριτική μου, τα power metal και τα progressive metal στοιχεία είναι απλά κομμάτια της γενικότερης μουσικής σας προσέγγισης...
Ναι! Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο τραγούδι στο άλμπουμ. Δεν ακούγεται στην πραγματικότητα σαν power metal ας πούμε, αλλά επίσης, δεν ακούγεται ως progressive metal από την άλλη. Ακούγεται σαν «καλωσόρισμα» σε αυτή την κατηγορία τραγουδιών, χεχε. Φυσικά, έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία, έχουμε τα power metal σημεία και σε αυτό το άλμπουμ, όπως είχαμε αρκετό power metal σε παλιά μας άλμπουμ, αλλά πάντα είχαμε και αυτά τα progressive στοιχεία. Νομίζω πως τελικά όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο... (γελάει).

(γελώντας) Δεν είμαι σίγουρος πως το έκανες καλύτερο τώρα... Ας πάμε λοιπόν στα τραγούδια του άλμπουμ, μιας και ανέφερες το εναρκτήριο τραγούδι. Υπάρχουν αρκετά νέα στοιχεία θα έλεγα. Για παράδειγμα, το "Shitload O' Money" έχει ένα sleaze metal, hair metal συναίσθημα...
Ναι, είναι οπωσδήποτε 80s rock και αυτό ήθελα να κάνω και νομίζω το πέτυχα. Έχει την πλάκα του να έχεις ένα τραγούδι σαν το "Shitload O' Money". Είναι στην πιο ελαφριά πλευρά μουσικά και είναι πραγματικά χαρούμενο, ανέμελο, ένα rock and roll τραγούδι στο στυλ των 80s. Μου θυμίζει κατά κάποιο τρόπο Aerosmith, Motley Crue και Van Halen, στοιχεία που βρίσκονται κάπου εκεί στο βάθος...

Ναι! Και δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν από εσάς...
Όχι! (γέλια).

Sonata ArcticaΠαρακάτω, το "I Have A Right" είναι το προφανές πρώτο single από το άλμπουμ και έχετε βγάλει ήδη και ένα video για αυτό. Πες μας μερικά πράγματα τόσο για τη μουσική, όσο και για τους στίχους του...
Λοιπόν, το τραγούδι έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα βασικά. Μάλλον, περισσότερο έχει να κάνει με τα δικαιώματα των παιδιών. Το πώς δεν θα έπρεπε να τα μαθαίνουμε να μισούν κάτι που οι φίλοι τους και κυρίως οι γονείς τους, τους έχουν πει να μισούν. Μόνο και μόνο επειδή αυτός είναι ο τρόπος που πάντα έτσι ήταν τα πράγματα. Οτιδήποτε μπορεί να μπει μέσα σε αυτή την κατηγορία, όπως το να μαθαίνεις τα παιδιά να κλέβουν, αν αυτό έκανε πάντα η οικογένεια τους. Είναι λάθος. Έχει να κάνει με το να απομονώσεις όλα τα λάθος πράγματα και να αφήσεις τα παιδιά να αποφασίσουν για το μέλλον τους, να είναι ανοιχτά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα, είναι ένα τραγούδι - κατά μια έννοια - φίλα προσκείμενο στα Ηνωμένα Έθνη και ελπίζω κάποιος οργανισμός να ανακαλύψει αυτό το τραγούδι και να το ζητήσει (γελάει)...

Μακάρι! Το εύχομαι γιατί μπορεί να έχει και κάποιο οικονομικό όφελος για εσάς (γέλια)...
Όπως και να έχει, είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι και είναι στην πραγματικότητα το τελευταίο που συνέθεσα για το άλμπουμ. Ο Tommy είχε ήδη ηχογραφήσει όλα τα μέρη του για τα drums αναφορικά με το άλμπουμ και ήταν σε φάση «τελείωσα, πάω για μπύρα, πάω για σάουνα». Του είπα να τσεκάρει το mail του γιατί του είχα στείλει ένα τραγούδι της τελευταίας στιγμής και ήταν σε φάση «άντε γαμήσου» (γελάει). Αλλά ήταν καλό «άντε γαμήσου» γιατί του άρεσε το τραγούδι και το έπαιξα αμέσως. Όσον αφορά στο video, εγώ ανέφερα την ιστορία αναφορικά με το πώς δεν πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα στα παιδιά του να κάνουν κάποια πράγματα επειδή γινόντουσαν πάντα έτσι ή επειδή τους είπαν να τα κάνουν. Και αυτό προσπαθεί να μεταφέρει το video. Στην πραγματικότητα δεν είχα πολλή ανάμιξη με το τεχνικό κομμάτι, η μπάντα παίζει απλά το τραγούδι, γιατί δεν υπήρχε μεγάλο χρονικό περιθώριο. Όμως μετέφερα την ιδέα πίσω από το τραγούδι στον σκηνοθέτη και αυτός καθώς και η καλλιτεχνική ομάδα έκαναν το δικό τους κομμάτι. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που είχα στο μυαλό μου, αλλά νομίζω πως είναι πιασάρικη...

Εμένα μου άρεσε πάντως. Το επόμενο τραγούδι μπορεί να είναι και το επόμενο single λέω εγώ. Το "Alone In Heaven" είναι ένα ακόμη πολύ ωραίο τραγούδι και ξεχώρισα τον στίχο που λέει «What the hell would I do, in a place like you»... Για τι ακριβώς μιλάει;
Λοιπόν, αυτό το τραγούδι έχει να κάνει ...με τον παράδεισο (σ.σ.: γελάμε λίγο με το προφανές). Δυο φίλοι μου πέθαναν τα τελευταία δυο χρόνια και φυσικά όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αρχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα. Φυσικά, δεν είμαι κανένας θρησκευόμενος, αλλά θα ήταν ωραίο να ξέρει ότι υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή, πως δεν θα εξαφανιστούμε απλά. Νομίζω πως είναι μια παρηγορητική ιδέα. Ο παράδεισος όμως είναι κάτι άλλο, γιατί διαφέρει για τον καθένα από εμάς. Για παράδειγμα, εγώ προσωπικά λατρεύω τον χειμώνα. Ο παράδεισος για μένα θα ήταν ένας ατελείωτος χειμώνας, με ηλιοφάνεια, χιόνι και λίγο κρύο. Θα ήταν το ιδανικό για εμένα. Αλλά ξέρω πως οι καλύτεροι μου φίλοι θα το έβλεπαν ως κόλαση, καθώς λατρεύουν το καλοκαίρι πολύ περισσότερο από τον χειμώνα και θα σκεφτόντουσαν κάτι σε ένα τροπικό νησί για το δικό τους παράδεισο. Οπότε, θα ήθελα να είμαι μόνος μου στον δικό μου παράδεισο ή να είμαι στην κόλαση (αυτό το τροπικό νησί) με τους καλύτερους φίλους μου; Εν τέλει προτιμώ να είμαι στην «κόλαση» με τους καλύτερους φίλους μου, παρά μόνος μου στον δικό μου παράδεισο και αυτό πραγματεύεται το τραγούδι...

Sonata ArcticaΈχω κάτι χειρότερο για εσένα. Η Ελλάδα το καλοκαίρι, αυτή τη χρονική περίοδο να συνδυάζεις ζέστη με τα οικονομικά μας θέματα...
(γέλια)

Λοιπόν, πάμε στο "Cinderblox". Είναι από τα πιο διαφοροποιημένα τραγούδα που έχετε συνθέσει, συνδυάζοντας το metal με το bluegrass. Και οκ το banjo, αλλά που είναι το cowbell;
Το cowbell; More cowbell! (γέλια). Αυτό το τραγούδι ήταν το δεύτερο από το τέλος που συνέθεσα για το άλμπουμ. Κάναμε πρόβα, όταν ξεκίνησα να παίζω πλήκτρα και κατέληξα να έχω το riff του τραγουδιού. Μέσα σε μια νύχτα εξελίχθηκε σε κανονικό τραγούδι, οπότε το έπαιξα στα παιδικά και η αντίδρασή τους ήταν «τι στο διάολο είναι αυτό;». Στην αρχή δεν τους άρεσε καθόλου, αλλά αφού το παίξαμε δύο ή τρεις φορές στις πρόβες, αναθεώρησαν και είπαν «φίλε, αυτό είναι αρκετά καλό». Τότε, αποφασίσαμε να μην το συμπεριλάβουμε στην κανονική έκδοση του δίσκου, αλλά να χρησιμοποιηθεί πιθανότατα ως bonus track ή κάτι τέτοιο. Αλλά και πάλι χρειαζόμασταν ένα κανονικό banjo να γράψουμε, όπως επίσης ένα slap bass και βιολί. Τότε, το τραγούδι προέκυψε τόσο καλό που έπρεπε να μπει στο κανονικό άλμπουμ και όχι ως bonus track.

Γενικά, κρατήσατε τη διάρκεια των τραγουδιών γύρω στα τέσσερα λεπτά και είναι θετικό στοιχείο, αλλά κλείνετε το άλμπουμ με δυο οκτάλεπτα τραγούδια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αποτελούν θεματική συνέχεια του "Wildfire" από το "Reckoning Night". Αλήθεια, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν έκαψε το χωριό;
(γέλια). Λοιπόν, έχει να κάνει με τραγωδία, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το αρχικό "Wildfire" αφορούσε μια οικογένεια που ζούσε σε απόλυτη αρμονία με τη φύση. Ο υπόλοιπος κόσμος πίστευε πως είναι μάγισσες και κάνουν διάφορα κακά πράγματα, όπως το να σκοτώνουν και να κλέβουν. Ο γηραιότερος της οικογένειας μπλέκει σε ένα καβγά εξαιτίας του ποιος είναι, παρόλο που στην πραγματικότητα είναι καλός άνθρωπος. Καθώς μπλέκει λοιπόν, ξεφεύγει και καίει το χωριό και πάει στη φυλακή. Τώρα, στο "Wildfire 2" επιστρέφει και η ιστορία συνεχίζεται από αυτό το σημείο...
Έχει να κάνει με την σχέση ανθρώπου και φύσης. Αργά, αλλά σταθερά, καταστρέφουμε αυτό τον πλανήτη και θεωρούμε πως θα είμαστε ικανοί να τον εγκαταλείψουμε κάποια μέρα. Μια μέρα θα έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε σε ένα διαστημόπλοιο και να πάμε κάπου έξω στο διάστημα όταν αυτός ο πλανήτης θα έχει καταστραφεί και θα βρούμε έναν νέο πλανήτη για να τον καταστρέψουμε κι αυτόν... Αυτός είναι ο άνθρωπος...

Sonata ArcticaΥπάρχει στο τέλος του δίσκου μια αναφορά στον πληθυσμό και το περιβάλλον επίσης...
(σ.σ. : «Using his burgeoning intelligence, this most successful of all mammals has exploited the environment to produce food for an ever-increasing population... Instead of controlling the environment for the benefit of the population, perhaps it's time we control the population to allow the survival of the environment.»)
Ναι, τα τελευταία λόγια του άλμπουμ ανήκουν στον David Attenborough και νομίζω πως είναι εξαιρετικά έξυπνα λόγια. Επικεντρώνεται στο να διασφαλίσουμε το μέλλον της ράτσας μας και των ζώων. Μάλλον επικεντρώνεται στην επιβίωση του περιβάλλοντος και είναι πολύ συγκινητικό, μπορώ να πω πως σχεδόν δάκρυσα όταν το διάβασα πρώτη φορά. Ήθελα πραγματικά να επαναφέρω και να αναδείξω τις ιδέες και το μήνυμα του Attenborough…

Αλλάζοντας θέμα, κάτι που πάντα ήθελα να σε ρωτήσω. Γενικά, μου αρέσει το ότι «μιλάς πολύ» μέσω των στίχων σου, αλλά δεν έχεις ποτέ πρόβλημα στο να τους θυμάσαι όλους αυτούς;
Όχι πάντα, μερικές φορές, χεχε. Νομίζω πως γενικά θυμάμαι τους περισσότερους. Αλλά το πρόβλημα με το να θυμάσαι προκύπτει στα παλιά τραγούδια που έχουμε παίξει 500 φορές ζωντανά (γέλια). Μάλιστα, αυτό συμβαίνει στο τέλος της περιοδείας όταν έχουμε παίξει 150 συναυλίες και μένουν περίπου 10 και ναι μεν είσαι εκεί, αλλά ήδη σκέφτεσαι άλλα πράγματα, έχεις νέα τραγούδια στο μυαλό σου και ξαφνικά είσαι σε φάση «ωχ, πως ξεκινάει αυτό το τραγούδι τώρα;». Αλλά είναι οκ γενικά, προσπαθώ να θυμάμαι γενικά όλους τους στίχους. Βασικά παίζει ρόλο και η ιστορία, όσο μεγαλύτερη, τόσο πιο εύκολα το θυμάμαι. Έχεις πολλές λέξεις, αλλά η ιστορία προχωράει και είναι σημαντικό να θυμάσαι τη σειρά των επιμέρους σημείων όπως προκύπτουν. Υπάρχει βέβαια και η ατυχής περίπτωση όταν τραγουδάς μαζί με κάποιον οπαδό και τον κοιτάς στα μάτι και αυτός ξεκινάει να τραγουδάει λάθος στίχους (γέλια). Αυτό είναι μάλλον με συγχύζει περισσότερο από οτιδήποτε. Τότε ξεκινάω να γελάω και εφευρίσκω νέες λέξεις για στίχους...

Τώρα, μπορώ να σου πω πως πολλές φορές σκέφτομαι την μουσική σας να αποδίδεται ζωντανά με ορχήστρα και χορωδία, οπότε λογικά το έχεις σκεφτεί κι εσύ, έτσι; Θα σκεφτόσουν να κάνεις κάτι τέτοιο ή δε θεωρείς πως θα ήταν βιώσιμο; Αν λάμβανε χώρα ποιά τραγούδια θα παίζατε σίγουρα;
Ουάου! Αρχικά, ναι θα λάτρευα να κάνω κάτι σαν αυτό και φυσικά θα ήταν φανταστικό να αποδοθούν πολλά τραγούδια από το "The Days Of Grays", καθώς είναι γεμάτο από ενορχηστρώσεις και μια εκδοχή με ορχήστρα θα ήταν φοβερή. Φυσικά, θα παίζαμε και τραγούδια από το νέο άλμπουμ. Θα έκανε το τελικό αποτέλεσμα τόσο διαφορετικό. Η αλήθεια είναι πως όταν προβάραμε σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε ορχήστρα, αλλά τελικά αποφασίσαμε να το κρατήσουμε πιο rock. Συνολικά κάποια τραγούδια από τα παλιότερα, τα περισσότερα από το "Days Of Grays" και όλο το νέο άλμπουμ θα ήθελα να παίξουμε...

Πάντως, θα έλεγα πως δεν είστε το ίδιο πετυχημένοι παντού. Ας δούμε δύο άκρα, καθώς εδώ δεν τα έχετε καταφέρει, ενώ πάτε πολύ καλά στην Ιαπωνία. Αλήθεια, πως είναι να είσαι μεγάλος στην Ιαπωνία; (σ.σ.: "Big In Japan")...
Big in Japan... Εξαρτάται από το πώς το εννοείς. Το metal είναι πολύ μικρό σε σχέση με αυτά που θεωρούνται μεγάλα στην Ιαπωνία. Αν δεν είσαι οι Iron Maiden ή οι Metallica δεν είσαι και τόσο μεγάλος. Δεν είναι ότι ξεπουλάμε αρένες των 10.000 κόσμου. Ελπίζουμε στο μέλλον να γίνουμε ακόμα μεγαλύτεροι από ότι είμαστε. Φυσικά, είναι ωραίο να είσαι μεγάλος οπουδήποτε...

Sonata ArcticaΌπως είπαμε και προηγουμένως, δεν θεωρείστε ξεκάθαρα power metal συγκρότημα, αλλά ξεκινήσατε ως τέτοιο. Μάλιστα θεωρώ τους Sonata Arctica από τα λίγα συγκροτήματα που ξέφυγαν από τη γενικότερη καθίζηση του χώρου. Πιστεύεις ότι αυτή οφείλεται στο ότι οι μπάντες παίζουν τα ίδια και τα ίδια ή στο ότι οι οπαδοί θέλουν τα ίδια και τα ίδια;
Το να επαναλαμβάνεις τα ίδια ξανά και ξανά, νομίζω πως λειτουργεί καλά για μπάντες που ήταν εδώ ...από πάντα. Αλλά, για τις νεότερες μπάντες, όπως όταν εμφανιστήκαμε εμείς, το power metal ήταν απλά η μόδα, έτυχε να είναι το μεγάλο πράγμα εκείνη τη στιγμή και μας άρεσε κιόλας, γιατί ήταν μεγάλο και είχε πλάκα. Αλλά δεν προερχόμασταν από εκεί και ξέραμε πως δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουμε σε αυτό το μουσικό στυλ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμα και την στιγμή που κυκλοφορούσαμε το "Ecliptica" ήξερα τι συμβαίνει με την μουσική εξέλιξη, κάτι που ισχύει και για τους οπαδούς όμως. Για εμένα θα ήταν φοβερό όταν είμαι 65 χρονών να έρθει κάποιος 50 χρονών και να μου πει ότι ακούει Sonata Arctica εδώ και 40 χρόνια (γέλια). Νομίζω πως είναι απαραίτητο να υπάρχει εξέλιξη  με κάποιο τρόπο και όταν μια μπάντα που σου αρέσει αλλάζει παράλληλα με το μουσικό σου γούστο, αυτό είναι το τέλειο. Υπάρχουν συγκροτήματα που κάποια στιγμή πραγματικά λάτρευα, αλλά καθώς εγώ μεγάλωνα αυτοί συνέχιζαν να παίζουν το ίδιο πράγμα και παρόλο που ήλπιζα ότι θα κάνουν κάτι διαφορετικό, καθώς έχανα το ενδιαφέρον μου για αυτούς, δεν το έκαναν...

Οπότε, τι μουσική ακούς σήμερα; Δεν φαίνεται να έχεις το κλασσικό γούστο ή να ακούς τα ίδια που άκουγες πάντα...
Αυτή τη στιγμή το τελευταίο πράγμα που ακούω είναι οι δουλειές του Devin Townsend. Φυσικά, μου αρέσουν οι δουλειές των Strapping Young Lad, είναι φανταστικός τραγουδιστής, αλλά το αγαπημένο μου άλμπουμ είναι το "Addicted", που είναι στην πιο μαλακή πλευρά του. Αυτό είναι το τελευταίο, αλλά όχι το μόνο που ακούω. Μου αρέσει η jazz και ονόματα όπως ο Django Reinhardt και ο Ray Charles, η κλασσική μουσική, το black metal, το απλό rock... Μουσική γενικότερα. Μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής, υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα σε όλα τα είδη.  Υπάρχει πολύ ωραία reggae εκεί έξω άκομα και hip hop (γελάει). Πρέπει να ακούς όλα τα είδη της μουσικής και να βρίσκεις αυτά που σου αρέσουν. Να εξερευνήσεις τον κόσμο! Υπάρχουν πολύ περισσότερα από ένα είδη, που κάνουν τον κόσμο μεγαλύτερο και ωραιότερο από όσο γνωρίζεις. Διαφορετικά στυλ μουσικής. Είναι εκπαιδευτικά κατά μια έννοια, μαθαίνεις...

Ωραία, ας ολοκληρώσουμε την κουβέντα λίγο τυπικά. Παίζει να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα;
Το ελπίζουμε εδώ και οχτώ χρόνια περίπου... Πότε έγιναν εκεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες;

Το 2004.
Ε, από τότε. Ήρθαμε για κάποιες συνεντεύξεις εκεί και ελπίζαμε ότι μετά από αυτό θα έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε, αλλά δεν βοήθησε. Ελπίζω πως το νέο άλμπουμ θα ανοίξει κάποιες πόρτες και θα έρθουμε. Λαμβάνω πολλά mail από την Ελλάδα. Θα ήταν σπουδαίο να παίξουμε εκεί...

Οκ. Ας το ελπίσουμε. Σε ευχαριστώ πολύ Tony.
Κι εγώ ευχαριστώ. Πες σε όλους να τσεκάρουν το άλμπουμ. Θα ήταν σπουδαίο αν το έκαναν...
  • SHARE
  • TWEET