Accept

Stalingrad

Nuclear Blast (2012)
Από τον Κώστα Πολύζο, 04/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ποιός θα το φανταζόταν πως οι Accept μετά από 15 χρόνια αδράνειας θα επέστρεφαν δυναμικά στο προσκήνιο, όχι απλώς για να κυκλοφορήσουν κάποιους επιπλέον δίσκους, αλλά για να πρωταγωνιστήσουν σε μια σκηνή, της οποίας το πάλαι ποτέ διατέλεσαν μεγάλο όνομα και επιρροή για εκατοντάδες μπάντες; Πόσο μάλλον από τη στιγμή που από την εξίσωση έλειπε ο παράγοντας «Udo» και το αποτέλεσμα τείθονταν υπό αμφισβήτηση πριν καν κυκλοφορήσει. Αλλά οι γερόλυκοι είχαν διαφορετική άποψη και παρέα με τον Mark Tornillo πίσω από το μικρόφωνο μάς διέψευσαν πανηγυρικά με το αψεγάδιαστο "Blood Of The Nations" πριν από δύο χρόνια.

Καβάλα στο τρένο, που λένε, δεν υπήρχαν από όσο φαίνεται σκέψεις για κωλυσιεργίες και με συνοπτικές διαδικασίες κυκλοφορούν το δέκατο τρίτο studio άλμπουμ της καριέρας τους για να μας πωρώσουν πάλι και να προσθέσουν άλλη μια καταπληκτική δουλειά στο δισκογραφικό παλμαρέ τους. Το "Stalingrad" συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, καθώς ο trademark ήχος του συγκροτήματος είναι για μια ακόμα φορά αδιαπραγμάτευτος, ενώ όλα τα στοιχεία που λατρεύουμε στους Accept επιστρέφουν σε γενναιόδωρες ποσότητες.

Το "Hung Drawn And Quartered" αποτελεί το ιδανικό εναρκτήριο τραγούδι και σε αφυπνίζει αμέσως, βάζοντας κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, όντας μια κλασική up-tempo Accept-ική σύνθεση. Στη συνέχεια ακολουθεί το -ενδεχομένως- καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αφού το ομώνυμο εμπεριέχει όλα τα συστατικά που κάνουν μαγική τη συνταγή της μπάντας. Δυναμικό verse, κολλητικές μελωδίες, φοβερές δισολίες και κλασικίζουσα άποψη στα solo. Το να συνεχίσω την track by track ανάλυση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού και οι δέκα συνθέσεις τευτονικού metal του δίσκου κινούνται σε υψηλότατο επίπεδο. Απλά, για τα πρακτικά να αναφέρω πως τα "Hellfire", "Flash To Bang Time" και "The Quick And The Dead" είναι ικανά τα τσακίσουν το σβέρκο σας, ενώ τα "Revolution" και "Against The World" ξαφνιάζουν ευχάριστα με την πιο straight μεταλλική «ανεμελιά» τους και τα πολυφωνικά refrain. Η πιο ήρεμη στιγμή του δίσκου έρχεται με το "Twist Of Fate" και την κιθάρα να κλαίει για άλλη μια φορά στο solo, ενώ το "The Galley" που κλείνει τον δίσκο θα κάνει αίσθηση με το αργόσυρτο riff και τα ανατολίτικα στοιχεία του. Όλα τα παραπάνω συνδυάστε τα με την «μπομπάτη» και πάλι παραγωγή του Andy Sneap και θα καταλάβετε για τι επιπέδου κυκλοφορία συζητάμε.

Όταν ο Wolf βασανίζει τις χορδές της Flying V του, όλοι θα πρέπει να κάνουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο και να αφήνουμε τον άνθρωπο να μας καθηλώσει με τα απίστευτα heavy riff και τα solo του, τα οποία για άλλη μια φορά θα μπορούνε να μνημονεύονται ως στιγμές ανθολογίας από τον ιστορικό της μουσικής του μέλλοντος. Ο Baltes με τον Schwarzmann στρώνουν το φόντο πάνω στο οποίο θα ζωγραφίσουν οι Hoffmann και Frank, ενώ ο Tornillo απλά αποδεικνύει εκ νέου το «ουδείς αναντικατάστατος», άλλοτε γρυλίζοντας και άλλοτε πατώντας σε πιο βατές και συναισθηματικές νότες.

Όμως, σας εφιστώ την προσοχή. Μην μπείτε στη διαδικασία να συγκρίνετε το "Stalingrad" με το "Blood Of The Nations", γιατί έτσι θα αδικήσετε κατάφωρα το πρώτο. Ο προ διετίας δίσκος είχε σαφέστατα στα υπέρ του το στοιχείο της έκπληξης που μοιραία προέκυπτε λόγω της δεκαπενταετούς αναμονής, κάτι το οποίο σήμερα δεν είναι εφικτό να συμβαίνει, μιας και ο οπαδός είναι προϊδεασμένος για το τι μπορεί να περιμένει από το συγκρότημα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρώ πως κανένας δεν πρέπει να προσπεράσει αυτή την κυκλοφορία ελαφρά τη καρδία. Αντιθέτως, θεωρώ το "Stalingrad" δίσκο που πρέπει πάση θυσία να αποκτηθεί. Και άμα λάχει κοτσάρω και την υπογραφή μου κάτω από αυτή τη δήλωση. Yours truly...
  • SHARE
  • TWEET