RAM

Υπάρχουν δύο κατηγορίες συγκροτημάτων στον χώρο του παραδοσιακού metal στις μέρες μας: αυτοί που προσπαθούν να πάνε τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα και αυτοί που προσκολλώνται ευλαβικά στο παρελθόν, χωρίς διάθεση για νεωτερισμούς. Και για τις δύο περιπτώσεις, δεν υπάρχει κάποια φόρμουλα η οποία θα κατατάξει το επιχείρημα ως επιτυχημένο, οπότε οι οπαδοί καλούνται κάθε φορά, σαν άλλοι «Άλαν Χάρπερ», να κάνουν λίστα με τα θετικά και τα αρνητικά, προκειμένου να αποφανθούν κατά πόσο ικανοποιεί το τελικό αποτέλεσμα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε τους Σουηδούς RAM, οι οποίοι οσονούπω κυκλοφορούν την τρίτη full length δουλειά τους υπό τον τίτλο "Death" και οι οποίοι μας προσφέρουν απλόχερα old school heavy metal, κάτι που εύκολα μπορεί να καταλάβει και ο πιο ανυποψίαστος οπαδός βλέποντας το βίντεο για το "Flame Of The Tyrants" που η Metal Blade αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ως προπομπό του νέου άλμπουμ.

Οπότε, ξεκινώντας από τα βασικά, άξιο αναφοράς είναι πως οι RAM πλέον βρίσκονται υπό την δισκογραφική στέγη της ιστορικής αυτής εταιρείας, οπότε λογικά θα είχαν κάποιο αξιόλογο, τουλάχιστον, budget για την ηχογράφηση και προώθηση της νέας τους δουλειάς. Η παραγωγή του άλμπουμ από τους Per Stålberg και Olle Björk κρίνεται αρκούντως ικανοποιητική, καθώς είναι αρκετά καθαρή και στιβαρή εξυπηρετώντας στο 100% την προσπάθεια της μπάντας και το μουσικό ύφος που πρεσβεύει.

Συνθετικά τώρα, οι RAM τα έχουν καταφέρει αρκετά καλά, τηρούμενων των αναλογιών. Η συνταγή περιέχει τους Judas Priest και τους Iron Maiden, με ολίγη από Sabbath (τι ολίγη δηλαδή, το riff του "Frozen" είναι ίδιο με το "Sign Of The Southern Cross"). Δυναμική riff-ολογία, όμορφα solo και δημιουργία ατμόσφαιρας σε λίγα σημεία και όπου αυτή κρίνεται απαραίτητη. Αν εξαιρέσουμε τα δύο μέτρια ορχηστρικά κομμάτια που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο και που δεν μπορώ να καταλάβω τη χρησιμότητά τους, τα υπόλοιπα κινούνται σε αξιόλογο επίπεδο χωρίς να κουράζουν. Up/mid tempo ταχύτητες, κατά κύριο λόγο, με καλή δουλειά στις κιθάρες και με το γρέζο της φωνής του Carlquist να ταιριάζει γάντι στις συνθέσεις, οι οποίες όμως δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας.

Η σκηνή λοιπόν φαίνεται να συνεχίζει δυναμικά, ίσως και λόγω της κεκτημένης ταχύτητας από το 2011 που ήταν αρκετά παραγωγικό. Κάπου εδώ όμως έρχομαι να κάνω την παρατήρηση πως «σαν πολλοί να μαζευτήκαμε» και φοβάμαι πως ο κορεσμός είναι αναπόφευκτος. Επίσης κάτι που μένει να αποδειχτεί στα χρόνια που έρχονται είναι η διαχρονικότητα όλων αυτών των κυκλοφοριών, κάτι για το οποίο δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος.

Οπότε, στη σχετική λίστα των θετικών και αρνητικών, η πλάστιγγα γέρνει σαφέστατα προς τα θετικά και το "Death" των RAM θα αποτελέσει καλή προσθήκη στην δισκοθήκη των οπαδών του παραδοσιακού metal ήχου, αλλά ως εκεί.