Manilla Road, Dark Nightmare, Etrusgrave, Wardance, Midnight Priest @ Κύτταρο, 14/10/12

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 17/10/2012 @ 14:00
Κάποια απο τα συγκροτήματα που επισκέπτονται την χώρα μας έχουν ξεπεράσει τα τυπικά όρια καλλιτέχνη-κόσμου και αποτελούν ιερές αξίες για το κοινό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι Manilla Road που στα πλαίσια του χειμερινού Up The Hammers, ενός festival-ωδή στον αμιγώς heavy metal ήχο, θα μας επισκέπτονταν αποδίδοντας ζωντανά ένα από τα κολλοσιαία έργα τους το "Open The Gates" και extra υλικό με φήμες ότι θα ήταν επί σκηνής τρεις ώρες. Η ανυπομονησία ήταν μεγάλη σε όλους και εκείνη η Κυριακή για τους headleiners τελικά θα επιβεβαίωνε πολλά, «κλείνοντας» κακεντρεχή στόματα και παραδίδοντας μαθήματα αντοχής στο σανίδι αντιτασσόμενα με την ηλικία των μελών και τα σημερινά δρώμενα.

Manilla Road

Την συναυλία με πολύ λίγα λεπτά καθυστέρησης άνοιξαν οι Midnight Priest. Τα καλά λόγια που ακούγονται για αυτούς στους metal κύκλους δεν είναι τυχαία. Καταγόμενοι από την Πορτογαλία εκφράζονται στιχουργικά στην ισπανόφωνη γλώσσα, κάτι που σίγουρα τους δίνει credits σαν μέλη μια και η εν λόγω γλώσσα είναι κάπως αντιεμπορική μεν αλλά εκτιμάται πολύ από αυτούς που ασχολούνται με τα πιο «αγνά» groups. Αυτό βεβαίως δεν τους εμπόδισε να ξεσηκώσουν αμέσως τον κόσμο που ήταν από κάτω και για την ώρα έναρξης ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός. Το παραδοσιακό 80's metal με πολλά στοιχεία από Mercyful Fate/ King Diamond που παίζουν άρεσε στο κοινό και παρόλο που δεν είχε άμεση συμμετοχή στην εμφάνιση τους, στο τέλος τους χειροκρότησε θερμά. Η μπάντα που αποτελείται από μέλη που είναι σε νεαρή ηλικία θέλει αρκετή δουλειά βελτίωσης ακόμα αλλά τα πρώτα δείγματα είναι πολύ ενθαρρυντικά.

Επόμενοι στην σειρά ήταν οι Wardance, ένα group που μάλλον θα απασχολήσει για πολύ καιρό το ελληνικό και ξένο κοινό. Αποτελούμενο από δυο μέλη των Verdict Denied το προοδευτικού χαρακτήρα με πολλά τεχνικά μέρη epic metal που παίζουν είναι καταρχήν κάτι που δεν ακούγεται συχνά από Ελληνικά σχήματα αλλά μόνο καλά σχόλια μπορεί να βγάλει από το στόμα όλων. Έκτος της μουσικής τους μεγάλο ρόλο στο όλο αποτέλεσμα είχε και ο τραγουδιστής τους που εμφανισιακά δεν έμοιαζε αλλά ηχητικά σου έφερνε στο μυαλό τον τρόπο που τραγουδάει ο Eric Adams των Manowar. Παρόλο που έκανε προσπάθεια να μην φαίνεται, έδειχνε μια μικρή αμηχανία ίσως και λόγω της απειρίας του. Βεβαίως η φωνή του έδενε με το αποτέλεσμα και έτσι αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Για support μπάντα είχαν καλό ήχο που βοήθησε ακόμα περισσότερο στην εν σύνολο πολύ καλή εμφάνιση τους. Το set τους μετά από περίπου 40 λεπτά τελείωσε με μια ωραία διασκευή στο "Lucifer's Hammer" των Warlord, ανανεώνοντας το ραντεβού τους με το κοινό για την επερχόμενη συγκεκριμένη συναυλία...

...και ενώ οι Ιταλοί Etrusgrave είχαν ξεκινήσει το sound check τους μια ξαφνική αύξηση τάσης ρεύματος δημιούργησε βλάβη στον χώρο που διήρκησε γύρω στα 45 λεπτά. Ίσως αυτό επηρέασε την όλη τους εμφάνιση, όταν όλα τελείωσαν και ξεκίνησαν να παίζουν. Εκεί που ο κόσμος ήταν «ζεστός», με το συγκεκριμένο γεγονός κάπως μούδιασε και αντιμετώπισε το group κάπως παθητικά. Ενώ εκείνοι από σκηνής έκαναν ότι μπορούσαν αποδίδοντας τα κομμάτια τους πολύ αξιόλογα, το επικού χαρακτήρα metal διανθισμένο με παραδοσιακά metal μέρη που ακουγόταν αντιμετωπίστηκε αποσβολωμένα από το κοινό. Εννοείται ότι οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν καθόλου και για περίπου 40 λεπτά αν μη τι άλλο απέδειξαν ότι η γειτονική χώρα έχει μουσικό βάθος. Δυστυχώς όμως αυτό που άκουγες ήταν κάπως αδιάφορο και δεν «έλεγε» πολύ. Η διασκευή στο "Colossus Of Argil" των Dark Quarterer τους ταίριαζε αρκετά αφού το όλο στυλ τους φέρνει στο μυαλό τους συμπατριώτες τους και έτσι αποδόθηκε όπως της άρμοζε με την βοήθεια δυο οπαδών που κρατούσαν την Ελληνική σημαία επι σκηνής. Highlights τους ήταν ο μπασίστας-μορφή και ο «υψίφωνος» τραγουδιστής που έχουν αλλά σε σύνολο ήταν ένα group που «πέρασε και δεν ακούμπησε». Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν το επιστέγασμα ότι ο κόσμος τουλάχιστον δεν βαρέθηκε από αυτό που έβλεπε.

Προτελευταίοι στο billing ήταν οι Dark Nightmare, ένα σχήμα που τείνει να γίνει και αυτό πολύ αγαπητό στο ελληνικό κοινό και όχι άδικα. Έχοντας μια νέα πολύ καλή δουλειά, το "Beneath The Veils Of Winter", στη οποία έδωσαν βαρύτητα προσπάθησαν στα περίπου 40 και κάτι λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση τους να «ζεστάνουν» ακόμα περισσότερο το κοινό, κάτι που σίγουρα κατάφεραν δικαιολογώντας απολύτως την θέση που είχαν στην σειρά εμφάνισης. Από όσους είχαν μέχρι εκείνη την στιγμή παίξει ήταν οι μόνοι που υπήρχε τόση ανταπόκριση και επικοινωνία από/με τον κόσμο. Απέδειξαν περίτρανα αυτό που όσοι τους έχουν ακούσει πιστεύουν: είναι αυτή την στιγμή ένα από τα καλύτερα εξαγώγιμα μουσικά «προϊόντα» που έχει η χώρα μας και μεγάλη εγγύηση για το μέλλον. Λόγω της καθυστέρησης που προϋπήρχε, από το πρώτο δευτερόλεπτο ένοιωθες λες και είχαν πατήσει το fast forward. Το κλασικό, μελωδικό heavy metal με πολλά ψήγματα epic που έχουν επιλέξει να εκφράζονται μόνο ωραίες μουσικές εικόνες δημιουργούσε δίνοντας μας τις συνθέσεις μια ταχύτητα πάνω από το album. Όση ώρα ήταν επί σκηνής παρόλο που δεν είχαν πολύ καλό ήχο, ήταν σε μια συνεχή κίνηση με πρωτεργάτη τον τραγουδιστή Γιάννη Παπαδημητρίου που με όπλο την εξαίσια φωνή του αλλά και την «τσαμπουκαλεμένη» παρουσία που εξέπεμπε από μικροφώνου, μας παρέσυρε σε μια παρουσία full στην εγρήγορση. Φυσικά δεν ξέχασαν και κομμάτια από την πρώτη δισκογραφική κίνηση τους και τουλάχιστον για μένα αν ξεφύγουν λίγο από το στυλ «παίζουμε για την παρέα» και γίνουν πιο επαγγελματίες σε κάποιες μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες, θα βαδίσουν με άνεση σε ευρωπαϊκά μονοπάτια. Το ταλέντο υπάρχει, το υλικό επίσης, οπότε είναι στο χέρι τους να γίνουν «μεγάλοι» και τρανοί αν το πιστέψουν.

Setlist: The Battlefield Calling My Name / Beneath The Veils Of Winter / Are We Free / Living A Lie / The Art Of Dreaming / Sometimes / The Voyage / Dragonlakes / Hawks Of War / Defenders Of The Borderland

Με αυτά και με αυτά η ώρα είχε πια περάσει, όχι όμως και η θέληση του κοινού που είχε σχεδόν κατακλύσει ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο για να απολαύσει ζωντανά άλλον έναν ζωντανό μύθο του Αμερικάνικου power. Δεν σας κρύβω ότι ανησυχούσα κάπως για την εξέλιξη της εμφάνισης τους. Κάτι που ο Mark Shelton έχει πια μεγαλώσει, κάτι που στις προηγούμενες επισκέψεις τους ο εδώ και πολλά χρόνια τραγουδιστής τους Bryan Patrick «πιθήκιζε» επικίνδυνα, μου δημιούργησε φόβους ότι η ακρόαση ολόκληρου του μνημειώδους "Open The Gates" αλλά και ότι άλλο επέλεγαν να παίξουν θα ηχούσαν μέτρια. Όλα αυτά μέχρι τα πρώτα λεπτά που ξεκίνησε το set τους. Εκεί όλα διαγράφηκαν. Ο χρόνος σταμάτησε και όλοι ένοιωθαν ότι ονειρεύονταν. Ότι θα γινόταν τις επόμενες τρεις ώρες (ναι καλά διαβάσατε) δεν μπορεί εύκολα να περιγράφει. Η μπάντα ξέρει ότι επί ελληνικού εδάφους λατρεύεται σαν θεά και έτσι θέλησε να μας δείξει ότι δεν έχουμε άδικο χαρίζοντας μας μια εκπληκτική εμφάνιση που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει ποτέ από τους ιδίους.

Το σετ όπως είχαν υποσχεθεί ξεκίνησε με όλο το "Open The Gates". Είναι πολύ λογικό ένας οπαδός να δένεται με μια φωνή, κυρίως γιατί τον έχει κάνει να βιώσει ποικίλα και πολλά συναισθήματα μέσα από τα αυλάκια των βινυλίων. Μάλλον αυτό το ήξερε ο Patrick και έτσι όλα τα κομμάτια του album φωνητικά παρέπεμπαν κάπως στο στυλ του Shelton. Βεβαίως αυτός ο κύριος δεν θα ξαναγεννηθεί ούτε νομίζω ότι θα υπάρξει ποτέ frontman που θα σου εξιτάρει την libido στον επικό ήχο όσο αυτός, αλλά ο Patrick τίμια και ορθά σκεπτόμενος «έφερε» όλες τις συνθέσεις στην ομολογουμένως πολύ καλή φωνή του και συνέχισε έτσι όλη την βραδιά. Οι παρελθοντικοί βρυχισμοί είχαν δώσει πια την θέση τους σε απολαυστικές υψηλών τόνων οκτάβες όπως αρμόζει σε απόδοση τέτοιου μουσικού έργου. Πήρε την μπάντα από το χέρι και την έκανε να φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τιμημένο παρελθόν. Βεβαίως σε αυτό έχουν συνδράμει και οι δυο νέοι μουσικοί σε drums και μπάσο αντίστοιχα που έχουν, όπως παραδέχτηκε και ο Shelton, δημιουργήσει το ιδανικό line up για τους Manilla Road που μπορεί να παίξει τα πάντα.

Από την πρώτη στιγμή άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έγιναν ένα σώμα. Στις μπροστινές σειρές γινόταν το «έλα να δεις». Από σκηνής τα ανθρώπινα κορμιά «έφευγαν» συνεχώς προς το κοινό είτε για stage diving είτε για crowd surfing λες και βρισκόμασταν σε thrash συναυλία. Η έκσταση ήταν σε υψηλά επίπεδα και λεπτό με το λεπτό αυξανόταν. Για όσους ήταν παρόντες ο λόγος ήταν απλός. Επέλεξαν να παίξουν κομμάτια κυρίως από τα άλμπουμ που τους έχουν δώσει την φήμη και την αίγλη που μνημονεύουμε στο σήμερα, τα "The Deluge", "Mystification", "Crystal Logic", που μαζί με το "Open The Gates" αποτελούν την τετράδα που τους έχρισε βασιλιάδες. Έκτος αυτών ακουστήκαν και ένα κομμάτι από τα "Courts Of Chaos" και το περσινό "Playground Of The Damned" αλλά και συνολικά τέσσερα από τις πρώτες δυο δουλειές τους, "Invasion" και "Metal", που για όλους αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι περιττό να αναφερθούν οι συνεχείς ιαχές του κοινού, που τραγουδούσε κάθε στίχο δημιουργώντας μια μαγική εικόνα. Όπως είναι κατανοητό οι συγκινήσεις που ένιωσαν όλοι δύσκολα μπορούν να ειπωθούν με λέξεις και έτσι οι παριστάμενοι θα έχουν για πάντα εικόνες βαθιά χαραγμένες μέσα τους. Οι Manilla Road σεβάστηκαν αυτό που θα ήθελαν οι οπαδοί μια και, κακά τα ψέματα, η πρώτη περίοδος είναι αυτή που αρέσει.

Όντας πάλι εδώ δυνατοί όσο ποτέ με σύμμαχο τον ήχο που έκανε τα κομμάτια τους να είναι συγκινητικά ογκώδη κλείνοντας τα μάτια ανά στιγμές νόμιζες ότι ακούς μουσική από τα στερεοφωνικά του μαγαζιού και όχι ζωντανά. Ειδικά ο Shelton ήταν χάρμα οφθαλμών. Θα είναι για πάντα μια εμβληματική σεβάσμια προσωπικότητα σε όλα. Παρόλο που έχει γεράσει δεν έχει ξεφτιλιστεί αλλά αντιθέτως στέκει αγέρωχος σαν τοτέμ. Τις στιγμές που τραγουδούσε ανατρίχιαζες όχι τόσο για τις φωνητικές του ικανότητες αλλά για την κατάθεση ψυχής που δινόταν επί σκηνής. Ανά τακτά διαστήματα ευχαριστούσε απλόχερα τον κόσμο τονίζοντας ότι χωρίς αυτόν το group θα ήταν στον πάγο. Επιτέλους ένας καλλιτέχνης το παραδέχεται τόσο πολύ δημόσια. Από την άλλη με την βοήθεια της εξάχορδης του μας ξαναέφερε όλη αυτή την ηχητική μαγεία που περιβάλει τις συνθέσεις των Manilla Road γυρίζοντας τον χρόνο πολύ πίσω. Ιδιαίτερα όμορφη εικόνα αποτέλεσε η εμφάνιση επί σκηνής ατόμου με μάσκα σαν το κλασσικό σήμα του πολεμιστή που συντροφεύει το group και τα εξώφυλλα τους να κραδαίνει έναν πέλεκυ.     

Όλα όμως τελειώνουν κάποτε και έτσι και αυτή η ζωντανή εμφάνιση έλαβε δυστυχώς τέλος κάποια στιγμή αφήνοντας όλους καταρχήν εξουθενωμένους και πάρα πολύ χαρούμενους. Πως να μην ήταν βεβαίως μετά από τόση διάρκεια;; Επιπρόσθετα η ανακοίνωση από τον Shelton ότι τον Φεβρουάριο του 2013 έρχεται νέα δισκογραφική δουλειά με back to old days υλικό μας άνοιξε ακόμα πιο πολύ την όρεξη. Που θα πάει θα περάσουν οι μήνες! Manilla Road σας ευχαριστούμε!

Το πλήρες set list (με μια μικρή επιφύλαξη) ήταν:

(Open The Gates album):
Metalstorm
Open The Gates
Astronomica
Weavers Of The Web
The Ninth Wave
Heavy Metal To The World
The Fires Of Mars
Road Of Kings
Hour Of The Dragon
Witches Brew
---------------
Breathen Of The Hammer
Isle Of The Dead
Taken By Storm
Spirits Of The Dead
Hunted Palace
Masque Of The Red Death
Death By The Hammer
Hammer Of The Witches
Divine Victim
Mystification
Up From The Crypt
Dig Me No Grave
Far Side Of The Sun
Flaming Metal System
Street Jammer
Cage Of Mirrors
Metal
Necropolis
The Riddle Master
Crystal Logic
---------------
The Veils Of Negative Existence

Υ.Γ 1: Πόσο ωραία εικόνα είναι όταν μέλη των support παρακολουθούν με ευλάβεια τον headliner...

Υ.Γ 2: Πόσο άσχημο είναι που κάποια από τα σημερινά παιδαρέλια που παίζουν σε νεότερες μπάντες παγκοσμίως είναι επί σκηνής το πολύ μιάμιση ώρα ενώ όλοι οι παλιότεροι minimum μιάμιση ώρα; Μάλλον γιατί η γριά κότα έχει το ζουμί...
  • SHARE
  • TWEET