Ανασκόπηση 2016: Progressive Rock / Metal-Djent

Mε το prog να έχει γίνει cool ξανά μετά από χρόνια στο περιθώριο, όλο και περισσότερες δουλειές καλούνται να ξεκλέψουν λίγο από τον χρόνο μας. Μπάντες που μας μεγάλωσαν συνεχίζουν να προσπαθούν να μείνουν στο προσκήνιο με ποικίλλα αποτελέσματα, νέες μπάντες δοκιμάζουν να ξεχωρίσουν άλλοτε πατώντας πάνω σε γνωστά μονοπάτια άλλοτε κάνοντας κάτι αρκετά δικό τους. Το 2016 ήταν μια πλούσια μουσικά χρονιά, που είχε τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις του, σημαδεύτηκε από σημαντικές απώλειες μουσικών, αλλά εν τέλει μας αφήνει με μια αισιοδοξία για το μέλλον του προοδευτικού ήχου, που φαίνεται να περνάει μια ακόμη χρυσή εποχή. Πάμε, λοιπόν, να ξαναθυμηθούμε ό,τι μας συντρόφευσε, μας απογοήτευσε, μας εξέπλησε, μας συγκίνησε.

Τα Γεγονότα
«Aπώλειες, διαλύσεις, reunions»

1. RIP Keith Emerson
Κατά πολλούς ο καλύτερος πληκτράς στο prog rock των '70s, αυτός που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια ως performer τους κιθαρίστες της εποχής και να φέρει πρώτος την κλασική μουσική τόσο έντονα στο rock. Ακόμα κι αν, δικαίως, του καταλογίζεται κάποια ευθύνη για τον πομπώδη χαρακτήρα του είδους, τόσο με το πρώτο του συγκρότημα, τους Nice, αλλά κυρίως με το supergroup των Emerson, Lake & Palmer το έργο που άφησε πίσω του είναι μάλλον μικρό σε ποσότητα αλλά τεράστιο σε σημασία. Η επιρροή του είναι αισθητή ακόμα και σήμερα.

Κ.Σ.

2. RIP Greg Lake
Δεύτερος μόνο χρονολογικά σε σχέση με τον συνοδοιπόρο του Keith Emerson, ο Greg Lake έχει συνδυάσει το όνομά του με δύο από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του είδους. Φυσικά, το γεγονός ότι ήταν βασικός συντελεστής σε μπάσο και φωνή στο δίσκο-ορόσημο για το progressive rock "In The Court Of The Crimson King", παραμένει μάλλον η κορωνίδα στη δισκογραφία του αλλά και με τους Emerson, Lake & Palmer δημιούργησε έργα αντάξια του ξεκινήματός του και σίγουρα πιο πολύπλοκα και φιλόδοξα. Όταν η εποχή αυτή τον προσπέρασε στα '80s, δεν δίστασε να στραφεί σε πιο εμπορικά μονοπάτια χωρίς την ίδια επιτυχία. Κράτησε, όμως, ζωντανό το πνεύμα των δύο συγκροτημάτων παίζοντας στις συναυλίες του τα τραγούδια τους την εποχή που δεν τα έπαιζε κανένας άλλος.

Κ.Σ. 

3. RIP Piotr Grudzinski
Εντελώς ξαφνικά, από ανακοπή καρδιάς, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο ο κιθαρίστας και των ιδρυτικών μελών των Riverside, Piotr Grudzinski, τον Φλεβάρη του 2016. Ήταν μόλις σαράντα χρονών και ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία των Πολωνών, οι οποίοι θα συνεχίσουν ως τρίο να τιμούν τη μνήμη του αδικοχαμένου του φίλους. See you on the other side Piort...

Χ.Κ.

4. Ο Steven Wilson στην Αθήνα
Έπρεπε να γίνει και έγινε. Και το βράδυ της 5ης Μαϊου στο θέατρο Badminton δόθηκαν απαντήσεις. Ο κόσμος που σχεδόν έκανε sold out το venue απάντησε στις Κασσάνδρες που μίλαγαν για μεγάλο ρίσκο και περιορισμένο κοινό στη χώρα μας κι ο Wilson απάντησε σε όσους θεωρούσαν υπερβολική την αποθέωση που γνωρίζει. Απολαύσαμε όλο το αριστουργηματικό "Hand.Cannot.Erase" κι ακόμα περισσότερα, στο καλύτερο μουσικό σόου που είδαμε το 2016 στη χώρα μας.

Χ.Κ.

5. Spock’s Beard & Neal Morse ξανά μαζί επί σκηνής
Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια δεν θα πίστευα ούτε εγώ ο ίδιος πόσο σπουδαία ήταν η από κοινού εμφάνιση του Neal Morse με την παλιά του μπάντα για να αποδώσουν ζωντανά το άλμπουμ "Snow". Έδωσαν δυο εμφανίσεις, μια στο MorseFest, ένα φεστιβάλ που διοργανώνει ο ίδιος ο Morse στο Nashville κι μια στο Night Of The Prog, στο Loreley της Γερμανίας. Απέδωσαν ζωντανά όλο το κλασσικό, διπλό, concept άλμπουμ και το 30λεπτο "Falling For Forever" και ειλικρινά σας λέω ότι υπήρχε μια prog μαγεία στον αέρα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω, αλλά σίγουρα ήταν κάτι το ξεχωριστό για την prog μουσική αυτό το γεγονός.

X.K.

Check Also: Η διάλυση των Messenger
Κι ενώ υπέγραψαν συμβόλαιο με την εταιρεία που θέλει να υπογράψει σχεδόν κάθε prog σχήμα και έβγαλαν ένα πολύ όμορφο δεύτερο άλμπουμ, οι Βρετανοί Messenger αποφάσισαν να παύσουν τη δραστηριότητά τους ως μπάντα. Ας ελπίσουμε ότι θα αναθεωρήσουν σύντομα γιατί έφεραν έναν πολύ φρέσκο και ιδιαίτερο αέρα στην prog σκηνή.

Χ.Κ.

Τα μεγάλα ονόματα του prog
«Σταθερές αξίες, ποικίλα αποτελέσματα»

1. Dream Theater
Μετά από ένα μάλλον αδιάφορο self-titled δίσκο, οι ηγέτες του progressive metal επέστρεψαν με μια μεγαλεπήβολη δουλειά, το "The Astonishing" που δίχασε το κοινό. Διπλή concept rock όπερα, με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, λιγότερες τεχνικές ακροβασίες και έμφαση στην ιστορία και τις ερμηνείες του LaBrie. Ακόμη και στις τάξεις των συντακτών μας οι απόψεις διίστανται για το αποτέλεσμα, όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η τόλμη των Dream Theater να ανατρέψουν τις προσδοκίες και να κυνηγήσουν μια εξ ορισμού ιδιαίτερη προσέγγιση.

N.K.

2. Steven Wilson
Ο Steven Wilson δεν θα μπορούσε να μην κάνει τίποτα σε ένα ολόκληρο έτος. Πρώτα κυκλοφόρησε το EP "4 ½", το οποίο όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος του αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ του τέταρτου και του πέμπτου άλμπουμ του. Ήδη οι ηχογραφήσεις του νέου του άλμπουμ έχουν ξεκινήσει, ενώ μέσα στο έτος ηχογράφησε και το νέο άλμπουμ των Blackfield.

Χ.Κ.

3. Evergrey
Μετά το καθηλωτικό "Hymns For The Broken", οι Evergrey μπορεί να μην αγγίζουν τα ίδια επίπεδα τελειότητας ωστόσο κυκλοφόρησαν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, αναμενόμενα γεμάτο συναίσθημα και φοβερές ερμηνείες από τον Tom Englund. Φαίνεται πως ξανάνιωσαν και ζουν δεύτερη εφηβεία σαν μπάντα με έναν οίστρο δημιουργικότητας που μόνο ευχάριστος είναι για όλους μας.

Ν.Κ.

4. Fates Warning
Στο δεύτερο άλμπουμ τους μετά τη μεταγραφή τους στην Inside Out, ο Jim Matheos και η παρέα του ήρθαν να δηλώσουν ένα βροντερό «παρών» σε όσους αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε έντονα από το προηγούμενο άλμπουμ τους. Το "Theories Of Flight" είναι, ίσως, ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να μας προσφέρουν οι Fates Warning πλέον και ένα καταπληκτικό άλμουμ/comeback για μια μπάντα που ποτέ δεν έχει πέσει κάτω από ένα standard απόδοσης/ποιότητας.

Χ.Κ.

5. Operation: Mindcrime
Ο Geoff Tate συνεχίζει τον μοναχικό του δρόμο, κάτω από το όνομα Operation: Mindcrime και ενώ προσπαθεί να μην αναμασάει ιδέες και μουσικές φόρμες, δυσκολεύεται να ξεφύγει από την συμπαθητική μετριότητα. Το "Resurrection" που κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά δεν διαφοροποίησε την κατάσταση και πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε «πάλι καλά που δεν έβγαλε κάτι χειρότερο».

Χ.Κ.

Check Also: Ayreon - "The Theater Equation"

Κυκλοφορίες από μεγάλα prog ονόματα (Δεινόσαυροι edition)
«Ο παλιός είναι αλλιώς»

1. King Crimson - "Radical Action (To Unseat The Hold Of The Monkey Mind)"
Δεν είναι μόνο ότι τα live των King Crimson είναι μία σπουδή πάνω στην ουσία, αν όχι της μουσικής γενικά, τότε σίγουρα του prog rock, δεν είναι μόνο ότι στο εν λόγω τριπλό (!) live παρουσιάζουν και καινούργια τραγούδια και άλλα που δεν είχαν παιχτεί ζωντανά εδώ και δεκαετίες, είναι κυρίως ότι (και) αυτή η εκδοχή των King Crimson με τους τρεις ντράμερ είναι τόσο μα τόσο συναρπαστική. Ξεχνώντας το θέμα της επικαιρότητας, αν υπάρχει μία κυκλοφορία που πρέπει να ακούσει κανείς μέσα στη χρονιά, είναι αυτή.

Κ.Σ.

2. Gong - "Rejoice! I’m Dead!"
Ούτε ο θάνατος του Daevid Allen δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία των Gong που εξάλλου ιστορικά είναι συνηθισμένοι να δημιουργούν παρακλάδια που δεν περιλαμβάνουν τον ουσιαστικό και πνευματικό πατέρα τους. Η σύγχρονη εκδοχή τους αποδεικνύεται εξίσου συναρπαστική και πιστή στο πνεύμα του συγκροτήματος ενώ οι συμμετοχές από τα παλιά φέρνουν και την αναγκαία συναισθηματική φόρτιση. Αναγκαίο για τους φίλους του prog γενικά δεν είναι, αλλά οι πολυάριθμοι φίλοι της σκηνής του Canterbury θα το νιώσουν ως γνήσιο παιδί τους.

Κ.Σ.

3. Van Der Graaf Generator - "Do Not Disturb"
Κατά δική τους ομολογία ο τελευταίος τους δίσκος και φεύγουν με κάτι παραπάνω από απλή αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά. Ακόμα και αν σε περιπτώσεις η προσωπικότητα του Hammill δείχνει να δεσπόζει στον δίσκο και μερικές ενέσεις χαρακτήρα συγκροτήματος είναι εμφανείς, το αποτέλεσμα παραμένει πολύ καλό. Όπως πάντα η μελαγχολία είναι παρούσα και με πολλαπλές ακροάσεις ειδικά, δεν είναι δυνατόν να σε αφήσει αδιάφορο.

Κ.Σ.

4. Hawkwind - "The Machine Stops"
Εδώ και καιρό οι Hawkwind έχουν βρει μία συνταγή που τους επιτρέπει να είναι πάντα αξιοπρεπείς κατά το ελάχιστο. Όταν μάλιστα μπορούν και προβάλλουν τα στοιχεία που τους έκαναν διάσημους και αγαπητούς γίνονται και πάλι ελκυστικοί. Δυστυχώς, μερικές φορές αυτά καλύπτονται και από τραγούδια στα οποία φαίνεται σαν να μιμούνται τους εαυτούς τους παρά να τους αναδημιουργούν. Το "The Machine Stops" μάλλον έχει και από τα δύο είδη στιγμών με έμφαση, πάντως, στο καλό τους πρόσωπο.

Κ.Σ.

5. Focus - "8.5"
Μία περίεργη συνεργασία της τωρινής μορφής των Focus με Βραζιλιάνους μουσικούς ή και αντίστροφα, το "8.5" κυκλοφορεί τώρα ενώ έχει ηχογραφηθεί το 2005 κατά την περιοδεία στη χώρα για την προώθηση του άλμπουμ τους "8" (εξού και ο τίτλος). Το αποτέλεσμα είναι ελκυστικό και η μίξη των γνώριμων ήχων των Ολλανδών με τις afro-latin καταβολές των υπόλοιπων μουσικών αξίζει την προσοχή μας.

Κ.Σ.

Prog rock κυκλοφορίες που ξεχώρισαν
«Το προοδευτικό rock ξαναζωντανεύει»

1. The Neal Morse Band - "The Similitude Of A Dream"
Αν είσαι από αυτούς που αγάπησαν το progressive rock, βάζοντας ένα CD ή έναν δίσκο βινυλίου στο στερεοφωνικό και παίρνοντας την ίδια στιγμή το (φουσκωμένο) booklet στα χέρια για να διαβάζεις και τους στίχους του concept άλμπουμ που μόλις ξεκινούσε, τότε ξέρεις στο "The Similitude Of A Dream" θα βρεις τον progressive rock δίσκο της χρονιάς, ίσως και τον δίσκο της χρονιάς γενικότερα. Κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την παραπάνω διαδικασία, το εν λόγω άλμπουμ μπορεί να σε κάνει να την αγαπήσεις και να ξεκινήσεις από εδώ προς τα πίσω το ταξίδι...

Χ.Κ.

2. The Pineapple Thief - "Your Wilderness"
Ουσιαστικό, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις δήθεν συναισθηματισμού, αιχμηρό σαν αγκάθι, το "Your Wilderness" ξεχειλίζει από μελωδίες, συγκινητικές ερμηνείες από τον mastermind Bruce Soord, καθώς και το καταλυτικό παίξιμο του Gavin Harrison που πάντα δίνει το κάτι παραπάνω σε κάθε του εμφάνιση. Η διάχυτη μελαγχολία του μαγνητίζει και σε εγκλωβίζει σε αναμνήσεις και συναισθήματα με κάθε ακρόαση.

Ν.Κ.

3. Marillion - "F.E.A.R"
Είναι πραγματικά σπουδαίο αυτό που καταφέρνουν οι Marillion μετά από τόσα χρόνια δισκογραφίας. Εξελίσσονται, πειραματίζονται, διαφοροποιούνται και πάντα παραμένουν εξόχως ποιοτικοί και επίκαιροι. Το "F.E.A.R" μοιάζει κάτι σαν επιστέγασμα του ότι οι Marillion ανήκουν στις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες prog μπάντες των καιρών μας, όντας πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ τους από το "Marbles" και μετά. Αρτιότατο και εμπνευσμένο μουσικά, αιχμηρό στιχουργικά το "F.E.A.R" είναι ένα άλμπουμ που οφείλεις να ακούσεις αν σου αρέσει η progressive rock μουσική.

Χ.Κ.

4. Anderson / Stolt - "The Invention Of Knowledge"
Μια σύμπραξη, η οποία επανέφερε τον θρυλικό Jon Anderson σε παραδοσιακές προοδευτικές rock φόρμες, αντίστοιχες με εκείνες των κλασικών Yes και ανέδειξε τον Roine Stolt σε ηγετική φυσιογνωμία της σύγχρονης σκηνής. Όχι ότι χρειαζόταν ο συγκεκριμένος τύπος κάτι παραπάνω, αλλά η συνεισφορά του στην επάνοδο μιας εκ των κλασικότερων φωνών του συμφωνικού Prog επιβάλλεται να αναγνωριστεί.

Π.Π.

5. The Dear Hunter - "Act V: Hymns With The Devil In Confessional"
Αναμενόμενα πλούσιο σε μουσικές εκφάνσεις το πέμπτο μέρος των "Act" άλμπουμ του Casey Crescenzo και της παρέας του είναι επίσης αναμενόμενα εξαιρετικό. Ίσως μισό κλικ κάτω από τον προκάτοχό του, αλλά σε πολύ υψηλά στάνταρντ, μπαίνει κι αυτό στην κατηγορία των άλμπουμ που θες να ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος και ενδιάμεσα σε περνάει από διάφορα συναισθηματικά στάδια. Όπως κάθε απολαυστικός progressive rock δίσκος...

Χ.Κ.

Check also: Frost* - "Falling Satellites", Big Big Train - "Folklore", Thank You Scientist - "Stranger Heads Prevail", Tiles - "Pretending 2 Run", The Mute Gods - "Do Nothing Till You Hear From Me", Messenger - "Threnodies"

Οι δυνατότερες prog metal κυκλοφορίες
«Το prog metal δεν πέθανε ποτέ»

1. Fates Warning - "Theories Of Flight"
Είναι γενικώς παραδεκτό, ότι οι μεγάλοι Fates Warning μετά το εκπληκτικό "Disconnected" δεν έχουν την αντίστοιχη θριαμβευτική πορεία με τις παρελθοντικές διαδοχές δίσκων αειθαλών. Αλλαγές στο line-up, projects και γενικά μια ηχητική στροφή σε πιο σκληρές μεταλλικές φόρμες φαίνεται να αλλοίωσαν τον χαρακτήρα του γκρουπ. Παρ' όλα αυτά, το "Theories Of Flight" είναι ένα ισορροπημένο άλμπουμ, εγγύτερο στον ήχο τους, ναι μεν βαρύτερο, αλλά και με τον Ray Alder να ερμηνεύει εξαιρετικά.

Π.Π.

2. Poem - "Skein Syndrome"
Οι Poem είχαν ήδη προκαλέσει αίσθηση με το ντεμπούτο τους ("The Great Secret Show") και θα 'πρεπε να μεσολαβήσει μια περίοδος επτά χρόνων για να παραδώσουν στο κοινό τους ένα άλμπουμ, το οποίο φαίνεται να είναι ικανό να τους μετατρέψει σε διεθνούς φήμης πρωταγωνιστές. Μαζί με τους Need έχουν τα εχέγγυα, την αυξανόμενη δημοτικότητα και αναγνώριση, αλλά και τις συνθετικές αρετές να εντάξουν την ελληνική Prog παραγωγή στις πλέον δημιουργικές του χώρου.

Π.Π.

3. Redemption - "The Art Of Loss"
Από τις πλέον αξιόπιστες δυνάμεις στον χώρο του progressive metal, οι Redemption επέστρεψαν στις πολύ καλές δουλειές με το "The Art Of Loss". Με τον Nick Van Dyk να διοχετεύει όλο τον πόνο που το έχει προσφέρει απλόχερα η ζωή, αλλά και τη σοφία που έχει αποκτήσει μέσα από όσα έχει περάσει, τον Ray Alder να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα (όπως επιβεβαίωσε και με τους Fates Warning) και τη συμβολή τριών σπουδαίων κιθαριστών όπως ο Marty Friedman, o Chris Broderick κι ο Chris Poland (όλοι πρώην Megadeth btw), το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.

X.K.

4. Haken - "Affinity"
Οι Haken εξελίσσονται με αργά και σταθερά βήματα σε ηγετική μπάντα του progressive metal. Μπορεί το αρκετά καλό "Affinity" να μην είχε την λάμψη του "The Mountain", αλλά κατάφερε να καταστήσει ακόμα πιο γνωστή την μπάντα στους prog metal κύκλους. Και η αλήθεια είναι πως όταν έχεις την ικανότητα να συνθέσεις τραγούδια σαν το "1985" ή ακόμα περισσότερο το "The Architect" τότε έχεις στόφα για σπουδαία πράγματα...

Χ.Κ.

5. Devin Townsend Project - "Transcendence"
Σε μια ανορθόδοξη κίνηση, ο control freak Devin Townsend άφησε για λίγο τα χαλινάρια των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα, απομακρύνθηκε από την κονσόλα της μίξης και δημιούργησε ένα ακόμη αριστούργημα. Ξεφεύγοντας από την επική και συνάμα χαοτική προσέγγιση των προηγούμενων δίσκων του, το "Transcendence" επικεντρώνεται στο songwriting αφήνοντας τα περίεργα και κωμικά concept στην άκρη, δημιουργώντας ένα ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου μέσα από ήχους και λέξεις.

Ν.Κ.

Check Also: Ihsahn - "Arktis", Evergrey - "The Storm Within"

Moντέρνα και ακραία - Djent
"We all rip off Meshuggah"

1. Periphery - "Periphery III"
Με έναν σοβαρό όγκο δουλειάς στις πλάτες τους, οι Periphery έχουν πλέον το status μιας μεγάλης μπάντας, και το υποστηρίζουν πλήρως στο "Periphery III", απαγκιστρωμένοι από τις επιταγές του είδους. Η πιο ακομπλεξάριστη δουλειά τους ως τώρα, με τραγουδάρες όπως το "Catch Fire" και το "Lune" δείχνουν ότι το progressive metal προχωράει κι εξελίσσεται όλο και περισσότερο, ενώ η μπάντα δείχνει ολοένα και πιο έτοιμη να αναλάβει τα ηνία του χώρου.

Ν.Κ.

2. Plini - "Handmade Cities"
«Περίπτωση σοβαρού παίκτη» αυτός ο Αυστραλός ο Plini. Όταν δηλώνει εντυπωσιασμένος ακόμα κι ο Steve Vai από το παίξιμό του, καταλαβαίνετε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι το εξαιρετικό, κάτι που θα καταλάβετε αν ακούσετε το "Handmade Cities". Instrumental, υπέρ-τεχνικό αλλά και ουσιώδες, κάπου μεταξύ μοντέρνου και πιο παραδοσιακού το progressive που παίζουν οι Plini έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά στη δυσκολία του.

Χ.Κ.

3. Meshuggah - "The Violent Sleep Of Reason"
Όταν άλλοι μαλακώνουν τον ήχο τους, απλοποιούν τις δομές τους και γίνονται πιο εμπορικοί, οι Meshuggah δείχνουν να μη λογαριάζουν κανέναν, κυκλοφορώντας έναν πολυσύνθετο, αγριεμένο, σχεδόν παρανοϊκό δίσκο. Γι' ακόμη μια φορά παραδίδουν μαθήματα τεχνικής και όγκου, αφήνοντάς μας άφωνους και μας προκαλούν να ξετυλίξουμε αυτό το μπερδεμένο αλλά ιδιοφυώς φτιαγμένο μουσικό κουβάρι.

Ν.Κ.

4. Animals As Leaders - "Τhe Madness Of Many"
Οι Animals As Leaders είναι μια άκρως πειραματική μπάντα, κάτι που φαίνεται και στην τελευταία δουλειά τους. Με μια πιο jazzy και λιγότερο metal προσέγγιση, το "The Madness Of Many" εκτός από διαβολεμένα περίπλοκο βγάζει έναν διαφορετικό ήχο από τους προκατόχους του, αν και χάνεται μερικές φορές μέσα στο λαβύρινθο που χτίζει.

Ν.Κ.

5. Algorithm - "Brute Force"
Μια ιδιοφυής μίξη ηλεκτρονικού ήχου με το metal, που συνδυάζει τα «πριόνια» με ογκώδεις κιθάρες και τα polyrhythm, ενώ φωνάζει σαν συνταγή για αποτυχία, μέσα από τις κολλητικές μελωδίες και την ηχητική ποικιλία που παρουσιάζει καταφέρνει να γίνει ένα μοναδικό και ιδιαίτερο άκουσμα.

Ν.Κ.

Οι απογοητεύσεις της χρονιάς
«Λάθος προσδοκίες ή μεγάλες φόλες;»

1. Dream Theater - "The Astonishing"
Περίεργη περίπτωση το "The Astonishing". Έχει σίγουρα πολλή μουσική, μέσα στην μεγάλη ποσότητα υπάρχει έμπνευση και ποιότητα, που τελικά χάνεται κάπου στην ποσότητα. Και κυρίως υποβαθμίζεται από την σχεδόν «παιδική» προσέγγιση του concept και των στίχων μέσα από τους οποίους μεταφέρεται στον ακροατή. Εν τέλει κατάφεραν, μέσω καλών προθέσεων, να βγάλουν το πιο αμφιλεγόμενο και μάλλον το λιγότερο καλό άλμπουμ τους. Ξεκάθαρα η απογοήτευση της χρονιάς...

Χ.Κ.

2. Circus Maximus - "Havoc"
Μετά το εξαιρετικό "Nine" οι προσδοκίες είχαν ανέβει για τη νορβηγική μπάντα, ωστόσο το "Havoc" μας απογοήτευσε, καθώς ήταν άνευρο, μονότονο και χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση. Από τις φορές που τα υλικά και οι πρώτες ύλες είναι καλές, αλλά το μείγμα κάπου χάλασε.

Ν.Κ.

3. Wolverine - "Μachina Viva"
Οι συγκεκριμένοι Σουηδοί έχουν πολλάκις «διαφημιστεί» από το Rocking.gr, μιας και οι δύο (τουλάχιστον) δισκογραφικές δουλειές τους που προηγήθηκαν του "Machina Viva" είναι δίσκοι που παρουσιάζουν τους Wolverine πρωτότυπους, φιλόδοξους και με καταμερισμένες, αλλά και μη ανιχνεύσιμες πάντα επιρροές. Εν συγκρίσει με το πιο πρόσφατο "Communication Lost", οι Wolverine φαίνονται να προτάσσουν ένα γνώριμο στυλ, οικείο στους ακροατές τους, αλλά με συνθέσεις που δεν στέκονται αυτόνομες και συνολικά παρουσιάζονται υπέρμετρα υποτονικές, χωρίς τις αντίστοιχες κορυφώσεις. Παρ' όλα αυτά, παραμένουν ένα υποτιμημένο συγκρότημα που δικαιούται και αυτό μια μέτρια στιγμή.

Π.Π.

4. Opeth - "Sorceress"
Ο Mikael Akerfeldt, αλλά και οι Opeth είναι ήδη καταξιωμένοι από τις εποχές του "Still Life" και του "Blackwater Park". Η γενναία στροφή και αλλαγή στη μουσική τους κατεύθυνση, όπως θα ανέμεναν και κάποιοι οπαδοί τους θα τους έδιναν νέα ώθηση και δημιουργικό οίστρο με κύριο γνώμονα την prog εμμονή του ηγέτη τους. Παρ' όλα αυτά, τρεις δίσκους μετά, οι Opeth παρουσιάζονται άνευροι, επαναλαμβανόμενοι και με προοδευτικό rock παλαιάς κοπής χωρίς, όμως, την απαραίτητη φλόγα να πρωταγωνιστήσουν σε αυτό το πεδίο. Δεν είναι το metal παρελθόν και η απουσία πρώιμων Opeth παραπομπών, είναι η αδυναμία τους να γράψουν συνθέσεις που θα προσδώσουν ένα συμπαγές αυτούσιο προοδευτικό άλμπουμ.

Π.Π.

5. Kansas - "The Prelude Implicit"
Άκουγα τρελούς διθυράμβους για την επιστροφή των Kansas από ανθρώπους της δισκογραφικής εταιρείας τους και άλλους μουσικούς πολύ πριν κυκλοφορήσει. Όλα αυτά ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών μου σε σημείο που παρόλο που δεν είναι κακό άλμπουμ το "The Prelude Implicit" να μοιάζει με μια ξεκάθαρη απογοήτευση στ' αυτιά μου.

X.K.

Also Disappointing: Karmakanic - "DOT"

Οι καλύτερες ελληνικές prog κυκλοφορίες
«Προστατευόμενη ονομασία προέλευσης»

1. Poem - "Skein Syndrome"
Μπορώ με βεβαιότητα πλέον να πω ότι οι Poem μπορεί να μας είχαν εντυπωσιάσει με το "The Great Secret Show" πριν χρόνια, αλλά με το "Skein Syndrome" παρουσιάζει μια μπάντα πολύ ανώτερη σε όλα τα επίπεδα. Συνθετικά, ερμηνευτικά, παικτικά, ηχητικά, τα πάντα όλα. Το δεύτερο άλμπουμ τους δεν είναι μόνο η καλύτερη ελληνική prog κυκλοφορία της χρονιάς, αλλά μια από τις καλύτερες (prog κι όχι μόνο) κυκλοφορίες σε διεθνές επίπεδο. Και εις ανώτερα...

Χ.Κ.

2. Gravitysays_i - "Quantum Unknown"
Παρότι σίγουρα δεν μπορούν τόσο τυπικά να ενταχθούν στην ταμπέλα αυτού του είδους (ή και οποιουδήποτε άλλου εδώ που τα λέμε) η ευρύτητα των ήχων τους, η δουλεμένη ενορχήστρωση, η ωριμότητα της σύνθεσης ακόμα και οι όποιες εμφανείς επιρροές τους είναι σαφέστατα προοδευτικές. Αρκετά χρόνια μετά το "The Figures Of Enormous Grey & The Patterns Of Fraud" δεν απομακρύνονται πολύ, αλλά εμπλουτίζουν τον ήχο και παραδίδουν ένα ακόμα μικρό αριστούργημα. Αν είναι ελαφρώς καλύτερο ή ελαφρώς χειρότερο του προηγούμενου κρίνεται στις λεπτομέρειες και φυσικά είναι αδιάφορο.

Κ.Σ.

3. Mother Turtle - "II"
Οι prog χελώνες από τη Θεσσαλονίκη, συνεχίζουν με μικρά και σταθερά βήματα να εδραιώνονται στην εγχώρια σκηνή με δίσκους που δεν φαίνεται να ζηλεύουν τίποτα από τη ρετρό αισθητική διεθνών κυκλοφοριών. Με τις επιρροές να αντλούνται κυρίως από τη μεγάλη των '70s σχολή, αλλά να μην εξαντλούνται στη vintage αναπαραγωγή, νέα στοιχεία, ποικιλομορφία στις ενορχηστρώσεις και ποιότητα στο σύνολο, μετατρέπουν το "II" σε ένα εξαιρετικό παράδειγμα καλοπαιγμένου και φιλόδοξου προοδευτικού rock άλμπουμ.

Π.Π.

4. False Coda - "Secrets & Sins"
Όταν η όρεξη υποστηρίζεται από σκληρή δουλειά, τότε το αποτέλεσμα είναι σίγουρα καλό. Οι False Coda με το νέο τους άλμπουμ κάνουν άλματα προόδου, με πιασάρικες, τεχνικές συνθέσεις, αποδεικνύοντας πως δεν είναι ακόμη μια μπάντα της σειράς, αλλά έχουν έρθει για να πρωταγωνιστήσουν στην ανανεωμένη prog σκηνή της χώρας μας (και όχι μόνο).

Ν.Κ.

5. Verbal Delirium - "The Imprisoned Words Of Fear"
Παρότι ως Rocking.gr (ή καλύτερα προσωπικά εγώ) εκφράσαμε τις ενστάσεις μας για την αλλαγή στο ύφος των Verbal Delirium και την πιο σκληρή (στα όρια του μεταλλικού) προσέγγισή τους στο prog rock, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι αυτό που επέλεξαν να κάνουν το έφεραν εις πέρας άψογα και, επιπλέον, αρκετοί μουσικόφιλοι το ενστερνίστηκαν απόλυτα. Οποιαδήποτε άλλη γνώμη αφορά καθαρά θέματα γούστου.

Κ.Σ.