Wolverine

Πέρασαν πέντε χρόνια από το "Communication Lost" (το οποίο και ορθώς είχε εκθειάσει ο Πάνος) και είχα αρχίσει να πιστεύω πως οι Wolverine (μα είναι όνομα αυτό ρε παιδιά;) πήραν τον τίτλο στα σοβαρά και αποφάσισαν να κόψουν την επικοινωνία. Κι όμως, η επιστροφή ήρθε με το "Machina Viva" και είναι αποφασιστική.

Aυτό που ξεχωρίζει τους Wolverine σε μια θάλασσα συγκροτημάτων που κινούνται στα πλαίσια του prog, είναι ότι υιοθετούν λίγα από τα στερεοτυπικά στοιχεία του ιδιώματος και επικεντρώνονται κυρίως στη δημιουργία ατμόσφαιρας στα κομμάτια τους, χωρίς να εστιάζουν τόσο στην τεχνική που ούτως ή άλλως κατέχουν. Έτσι, λοιπόν, στο "Machina Viva" συνεχίζουν στον δικό τους δρόμο, έναν δρόμο που κινείται σε σκοτεινές, κλειστοφοβικές κατευθύνσεις. Δεν ξέρω αν ο στόχος τους ήταν να «μαυρίσουν» την ψυχή του ακροατή, θα έλεγα, πάντως, ότι το καταφέρνουν ασχέτως προθέσεων. Η μελαγχολία είναι διάχυτη σε όλο το άλμπουμ, με κομμάτια σαν το "When The Night Comes" που γλυκοκοιτάει τους Katatonia, αλλά και στο δεκαπεντάλεπτο εισαγωγικό "Τhe Beldam Overture" που εναλλάσσεται μεταξύ στιβαρών riff που θυμίζουν "A Pleasant Shade Of Grey" και ηπιότερων περασμάτων με τα φωνητικά στο προσκήνιο.

Καθοριστικός παράγοντας στον ήχο των Wolverine είναι o Stefan Zell με τη φωνή του, η οποία παραδόξως ενώ στα περισσότερα κομμάτια λειτουργεί φοβερά στο να ξυπνάει συναισθήματα, σε κάποιες άλλες στιγμές πάλι μου φαίνεται λίγο υπερβολική, με το έντονο vibrato να μοιάζει εκτός τόπου σε πιο χαλαρά σημεία. Λεπτομέρεια από τη μια, αλλά είναι κάτι που από την πρώτη στιγμή πρόσεξα, ειδικά στο κατα τ’ άλλα όμορφο "Pile Of Ash" που είναι και ένα από τα πιο συναισθηματικά κομμάτια του άλμπουμ.

Το "One Last Goodbye" που είναι και το πρώτο single ξεχωρίζει επίσης με τις μελωδίες του, ενώ highlight αναδεικνύεται το "Νemesis" που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές κάθε ακροατή με τον συνδυασμό πλήκτρων-φωνητικών-κιθάρας και είναι ένα από τα καλύτερα και πιο μελαγχολικά κομμάτια που έχω ακούσει φέτος. Ενδιαφέρον και το "Pledge" με τον ιδιαίτερο ρυθμό και την παράξενη αίσθηση προσμονής που προκαλεί. Το "Machina" με το industrial ύφος του δίνει μια διαφορετική νότα σε έναν κατά κανόνα metal δίσκο, και δείχνει πως η μπάντα έχει την ικανότητα να διατηρήσει τον χαρακτήρα της σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις.

Συνολικά, βρήκα το "Machina Viva" άκρως ενδιαφέρον, κυρίως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που κουβαλάει καθόλη τη διάρκειά του, αλλά και της συνθετικής ωριμότητας που πολλές φορές λείπει στο progressive στερέωμα. Τα μικρά ψεγάδια που υπάρχουν μπορεί να του στερούν τον τίτλο του αριστουργήματος, αλλά είναι σίγουρα ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, που μπορεί να αγγίξει ακροατές που αγαπούν την περιπετειώδη, μελαγχολική και συναισθηματική μουσική.