Kansas

Δεκαέξι χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, "Somewhere To Elsewhere", οι Kansas μοιάζουν πλέον με ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα.

Αρχικά, η οριστική αποχώρηση το 2000 του Kerry Livgren (κιθάρα), βασικού συνθέτη των πιο σπουδαίων στιγμών τους, σε συνδυασμό με την απροθυμία του Steve Walsh (πλήκτρα / φωνή) να μπει στο στούντιο, οδήγησε το σχήμα στο να θεωρείται για πολύ καιρό touring band... Έστω και touring band από τα λίγα, όπως δύσκολα θα ξεχάσουμε όσοι λίγοι πήραμε την ανηφόρα του Λυκαβηττού τον Ιούλιο του 2005, την ώρα που μερικά χιλιόμετρα πιο νότια εμφανίζονταν οι Dream Theater (δίλημμα που μας έτυχε!).

Στη συνέχεια, λόγοι υγείας οδήγησαν το 2006 τον άτυπο frontman Robby Steinhardt (βιολί, φωνή) στην έξοδο και την επιστροφή του κάπως πιο «εκλεπτυσμένου» David Ragsdale ως αντικαστάτη του.

Όταν, πια, ο Steve Walsh αποφάσισε να αποσυρθεί τελείως το 2014, οι Kansas βρέθηκαν σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση: αν και υπήρξαν περίοδοι χωρίς τον Walsh και περίοδοι χωρίς τον Livgren, θα έπρεπε για πρώτη φορά να λειτουργήσουν χωρίς κανέναν εκ των δύο άλλοτε στυλοβατών τους.

Στον κίνδυνο να καταλήξουν από touring σε μία απλώς tribute band του ίδιου τους του εαυτού, πήραν τη σωστή απόφαση: πριν καλά καλά προλάβουν να συστήσουν τα νέα τους μέλη (David Manion - πλήκτρα και Ronnie Platt - φωνή), επέλεξαν τον συχνά δύσβατο - για συγκρότημα «της ηλικίας τους» - δρόμο του στούντιο, έτσι ώστε αφενός να προσπαθήσουν να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους και αφετέρου να αποκτήσουν άλλο αέρα στα live έχοντας καινούργιο «δικό τους» υλικό.

Σε μία εποχή που το progressive rock / metal βιώνει για πολλούς μία δεύτερη νιότη, το ερώτημα για τους «νέους» Kansas είναι το κατά πόσο θα μπορέσουν με τη νέα τους δουλειά, "The Prelude Implicit", να αποτάξουν την ταμπέλα του μόνιμα αδικημένου, που κουβαλούν από τις καλύτερες τους κιόλας μέρες.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, του παραγωγού Zak Rizvi, που εν τέλει ανακοινώθηκε πρόσφατα και ως έβδομο μέλος, οι Kansas προσφέρουν έναν δίσκο που ακούγεται αρκετά σαν... Kansas!

Και το πρόβλημα - περιέργως - είναι ακριβώς εκεί.

Μπορεί αρκετά από τα χαρακτηριστικά του κλασσικού ήχου τους να είναι εδώ, όμως από τη μία δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό, παρά τα τρία νέα μέλη, και από την άλλη η έλλειψη καλών και ευκολομνημόνευτων ρεφρέν βάζει την αδιαμφισβήτητη μουσικότητα του δίσκου σε δεύτερο ρόλο.

Οι όμορφες μελωδίες είναι εδώ ("With This Heart"), τα prog στοιχεία και οι αλλαγές ρυθμού επίσης ("The Voyage Of Eight Eighteen"), το βιολί του Ragsdale αναλαμβάνει συχνά ρόλο πρωταγωνιστή (βλ. "The Unsung Heroes" που παραπέμπει αμυδρά στο "Hold On") και ακόμα και η φωνή του Platt θυμίζει αβίαστα αυτή του Walsh. Αλλά, αυτό το «κάτι» που θα έδενε όλα τα παραπάνω αρμονικά και θα έκανε τον δίσκο από απλώς συμπαθητικό... ξεχωριστό, δυστυχώς αγνοείται.

Όπως και να έχει, το γεγονός πως έχουμε νέα μουσική στα χέρια μας από τους Kansas είναι καλοδεχούμενο. Ίσως απλά να χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα μέχρι και αυτό το line-up να αφήσει το στίγμα του, όπως έκαναν και σχεδόν όλα τα προηγούμενα.

Παρεπιμπτόντως, πριν καταλήξουν στους αντικαστάτες του Walsh, οι Kansas προσέγγισαν τον παλιό τους γνώριμο John Elefante, ο οποίος όμως αρνήθηκε να επιστρέψει. Με βάση τους εξαιρετικούς δύο τελευταίους του δίσκους, "Revolution Of Mind" και "On My Way To The Sun" (και δη το επικό "This Is How The Story Goes" από τον δεύτερο), θα μπορούσαμε να περιμένουμε σπουδαία πράγματα - κρίμα.