Operation: Mindcrime

Βλέπω τα ονόματα που υπογράφει η Frontiers και σκέφτομαι πως αν ο ιδρυτής της Serafino Perugino αγόραζε μια ομάδα μπάσκετ, οι πρώτες του μεταγραφές θα ήταν ο Larry Bird, ο Walter Magnifico, άντε κι ο Gregor Fucka. Φοβεροί παικταράδες μεν, με τα μεγαλεία τους να έχουν παρέλθει εδώ και περίπου 25 με 35 χρόνια δε.

Οκ, υπερβάλλω λίγο. Προφανώς, δεν είναι τα πράγματα ίδια στη μουσική, όπως στον αθλητισμό, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Και κυρίως καταλαβαίνετε πού τοποθετώ πλέον τον Geoff Tate καλλιτεχνικά: στο (προ)χθες. Το ότι το προσωπικό του σχήμα, οι Operation: Mindcrime, ανήκουν στο δυναμικό της κατά τα άλλα συμπαθούς εταιρείας, απλά ενισχύει αυτήν την πεποίθηση.

Κι όμως, το πρώτο πόνημά τους, δεν ήταν τόσο κακό. Το "The Key" μέσα από τις αδυναμίες του, έδειχνε έναν καλλιτέχνη ενεργό και με μια κάποια ένδειξη να το παλέψει ακόμα, όσο μπορεί. Παρ' όλα αυτά, ούτε μια φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να το επισκεφτώ εκ νέου και τελικά έμεινε ως ένα συμπαθές άλμπουμ που ξεχάστηκε γρήγορα.

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, το "Resurrection" είναι μια από τα ίδια, αλλά λίγο χειρότερο. Συμπαθές σε σημεία, βαρετό στο μεγαλύτερο μέρος του και με τη συνολική ακρόασή του να βγαίνει αγκομαχώντας. Με τον Tate να έχει μεν κρατήσει αναλλοίωτη την φωνή του, αλλά να μοιάζει εγκλωβισμένος μέσα σε αυτή ερμηνευτικά και με την παραγωγή να είναι εκ νέου πολύ κακή.

Το άλμπουμ ξεκινάει με τέσσερα εισαγωγικά τραγούδια, κάτι που προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά, το "Left For Dead" έχει το μοναδικό ρεφρέν που σου μένει, ενώ το σαξόφωνο στο "Healing My Wounds" πλέον δημιουργεί περισσότερους κακούς συνειρμούς (καμπαρέ) παρά καλούς ("Promised Land"). Στο "Take On The World" αν δεν διαβάσεις ότι συμμετέχουν οι Blaze Bayley και Ripper Owens μάλλον δεν θα το πάρεις χαμπάρι (να σημειωθεί ότι τα τρία αγόρια περιοδεύουν και παρέα αυτήν την εποχή) κι εν τέλει νομίζω πως το "A Smear Campaign" είναι η μοναδική πραγματικά ενδιαφέρουσα σύνθεση του άλμπουμ.

Στην θεωρία, ο Tate παραμένει δημιουργικός μέσα από αυτό το συγκρότημα - το οποίο αποκαλεί «μουσική πλατφόρμα» - και η αλήθεια είναι ότι έχει πιάσει πολύ μεγαλύτερους πάτους καλλιτεχνικά. Το "Resurrection" δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς, ευτυχώς, αλλά μοιάζει ένα άλμπουμ καταδικασμένο να ξεχαστεί από τον χρόνο, όπως και τα περισσότερα πράγματα που έχει κάνει τα τελευταία είκοσι χρόνια ο κάποτε σπουδαίος τραγουδιστής των Queensryche.

Ακόμα και στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το άλμπουμ δεν αναφέρεται σχεδόν τίποτα για το άλμπουμ, παρά μόνο παρατίθενται τα επιτεύγματα της καριέρας του Tate. Σπουδαία είναι αυτά και του έχουν χαρίσει εσαεί μια θέση στο πάνθεον, αλλά καμία σχέση δεν έχουν με την τρέχουσα συνεισφορά του στη μουσική. Η οποία -μεταξύ μας - δεν είναι και ιδιαίτερα σημαντική...