Big Big Train

Όταν σε μια μπάντα παίρνει επτά δίσκους για να κάνει ένα κάποιο όνομα, έστω και σε στενούς ηχητικούς κύκλους όπως αυτούς των αμιγώς prog οπαδών, τότε δεν μπορεί παρά να σου βγάζει μια αδιευκρίνιστη συμπάθεια. Όχι ότι έγιναν τίποτα τιτάνες οι Big Big Train, αλλά από το 1990 που ιδρύθηκαν στο Bournemouth της Αγγλίας και έβγαζαν δίσκους ανεξάρτητα, έπρεπε να φτάσει το 2012 με το πανέμορφο "English Electric Part 1" και το 2013 με το "English Electric Part 2" -έβδομη και όγδοη full length κυκλοφορία τους αντίστοιχα- για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μιας σημαντικής μερίδας των progsters, χάρη στο παλιακό, νοσταλγικό, μελωδικότατο prog rock τους.

Δεν είναι τυχαίο που στο Part 1 ήταν η πρώτη φορά που ο Nick D'Virgilio, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους prog rock ντράμερ, έγινε μόνιμο μέλος. Σχεδόν ταυτόχρονα, ένα άλμπουμ πιο πριν δηλαδή, στο "The Underfall Yard" του 2009 που υπήρξε ο προπομπός, εισήλθε στις τάξεις τους ο David Longton με την εθιστική του φωνή. Εν τέλει, ήρθε το 2013 το βραβείο Breakthrough Act από τα Progressive Music Awards του Classic Rock, 23 χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Ωραία πράγματα.

Η νέα τους δισκογραφική δουλειά, "Folklore", όπως υποδηλώνει και το όνομά της, γέρνει την πλάστιγγα symphonic prog-folk prog στο δεύτερο σκέλος. Όλη η μαγεία των Genesis φιλτράρεται και μέσα από συνθέσεις που σε κανένα σημείο δεν θα επιδιώξουν την παραμικρή ρανίδα πρωτοτυπίας μας παρουσιάζουν την, ίσως, πιο απολαυστική δουλειά τους μέχρι σήμερα. Επίσης, είναι ο πρώτος δίσκος με τον Rikard Sjoblom ως full-time μέλος, έπειτα από τη φετινή διάλυση της απίστευτης μπάντας των Beardfish, η οποία αφήνει μεγάλο κενό πίσω της...

Δεν γνωρίζω αν μπορεί ποτέ το prog rock να χαρακτηριστεί ένοχη απόλαυση. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν είναι καταχρηστικό, το "Folklore" είναι η ενσάρκωση αυτής. Είναι, ταυτόχρονα, ο πρώτος δίσκος της καριέρας τους που μπαίνει στα βρετανικά charts, στο νούμερο 5 της αντίστοιχης rock λίστας. Λογικό. Η βρετανίλα που εκπέμπεται διάχυτη προς κάθε κατεύθυνση δημιουργεί μια υπέροχη μουντή ρετρό ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Marillion-ικό "London Plane", κατά το οποίο όλη η παρωχημένη πια neo-prog σκηνή (IQ και τα τοιαύτα, καταλάβατε) επισκοπείται με σιγουριά και εμπειρία.

Παραδοσιακές μυθιστορίες περιγράφονται σε τραγούδια όπως το εξαιρετικό "Wassail" ή το "Telling The Bees". Άλλοτε βγάζουν μια σχεδόν AOR-ική '80s μελωδικότητα, όπως στο άκρως κολλητικό εναρκτήριο "Folklore", άλλοτε ηρεμούν σε γαλήνιες και περιπετειώδεις '70s prog rock δομές, κορωνίδα των οποίων το μαγευτικό "The Transit Of Venus Around The Sun", ένα αστρονομικό φαινόμενο που έχει καταγραφεί μόνο έξι φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας και καταλήγει σε ένα love story του αστρονόμου Sir Patrick Moore.

Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μουσικές που έχει περάσει προ πολλού η ακμή τους, που οι εξάψεις που προκαλούν στο μουσικόφιλο κοινό χάνουν πενταετία με πενταετία όλο και περισσότερο την αιχμή τους, ηχητικά ευρήματα που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί από κορυφαίους μουσικούς σε σχεδόν ουτοπικά επίπεδα... Όλα αυτά, παιγμένα εν έτει 2016 στον, σχεδόν, βέλτιστο βαθμό που μπορούν να εφαρμοστούν, σε έναν δίσκο που δεν μπορεί παρά να παίζει στο repeat στο στερεοφωνικό όσων ταξιδεύουμε με αυτές τις οδούς. Γουστάραμε πολύ, πώς το λένε.