Tiles

Προσπαθώ να σκεφτώ αν τα 22 χρόνια δισκογραφίας καθιστούν τους Tiles «μαθουσάλες» του progressive rock ή όχι. Σίγουρα, δεν τους λες μοντέρνους πάντως, μιας και το prog που πρεσβεύουν ήταν πάντα της σχολής των μεγάλων Rush, με μικρές κλεφτές ματιές προς την πιο rock πλευρά των Dream Theater, των οποίων τις ευρωπαϊκές συναυλίες άνοιγαν μετά την κυκλοφορία του πιο επιτυχημένου τους δίσκου "Presents Of Mind" στο τέλος της δεκαετίας του '90.

Υπήρξαν κομμάτι μιας γενιάς σπουδαίων συγκροτημάτων του prog χώρου, όπως οι Spock's Beard, οι The Flower Kings και οι Enchant και συνεπώς ήταν κι αυτοί εν μέρει θύματα της χαμηλής δημοφιλίας του ιδιώματος την εποχή εκείνη. Η κύρια διαφορά τους με τους υπολοίπους ήταν πως δεν υπήρξαν ποτέ υπέρ-παραγωγικοί, με αποτέλεσμα η φετινή τους να είναι μόλις η έκτη στούντιο δουλειά τους. Πλέον, οι συνθήκες είναι πλέον σαφέστατα πιο ευνοϊκές για τους Tiles, μιας και υπάρχει ένας πυρήνας οπαδών που υποστηρίζει πιο ενεργά το progressive rock και οι Αμερικανοί φαίνονται αποφασισμένοι να αρπάξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται.

Έτσι, λοιπόν, όχι μόνο κυκλοφορούν ένα πολύ δουλεμένο διπλό, concept άλμπουμ, αλλά προσκαλούν και μια σειρά σπουδαίων μουσικών, οι οποίοι με τις guest εμφανίσεις τους προσθέτουν λάμψη στο τελικό αποτέλεσμα. Μεταξύ των συμμετεχόντων στο "Pretending 2 Run" βρίσκουμε τον Ian Anderson (μόνο στο φλάουτο), τον Mike Portnoy (και τον γιο του Max), τον Adam Holzman (πληκτρά του Steven Wilson), τον μπασίστα των Porcupine Tree, Colin Edwin, τον κιθαρίστα των Max Webster, Kim Mitchell, καθώς και μέλη από Discipline, Tarja και άλλους να συνεισφέρουν ο καθένας το κατιτίς του.

Ταυτόχρονα, η μπάντα έχει την τύχη να μπορεί να θεωρεί τον σπουδαίο παραγωγό Terry Brown, ως το άτυπο πέμπτο μέλος της και τον Hugh Syme να αναλαμβάνει την επιμέλεια του artwork, το οποίο αν κάποιος ξεφυλλίσει το booklet θα καταλάβει γιατί μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε ένα τέτοιο άλμπουμ.

Όπως φαντάζομαι είναι αντιληπτό, ένα διπλό concept άλμπουμ, με διάρκεια μεγαλύτερη των ενενήντα λεπτών, από μια progressive rock μπάντα, δεν θα μπορούσε παρά να είναι γεμάτο μουσική. Άλλοτε με μικρά σε διάρκεια και πιασάρικα (για τα δεδομένα της μουσικής των Tiles) τραγούδια όπως το "Shelter In Place" (με τη συμμετοχή του Mitchell), το "Stonewall" (με τη συμμετοχή του Mike Portnoy) ή το "Drops Of Rain" κι άλλοτε με μακροσκελείς/περιπετειώδεις συνθέσεις, όπως το 11λεπτο "Taken By Surprise" (με τη συμμετοχή του Alan Hozlman) και το φανταστικό 9λεπτο "Weightless" (με ωραιότατο solo σαξόφωνο). Επίσης, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα instrumental τραγούδια με το "Midwinter" να ξεχωρίζει λόγω του φλάουτου του Ian Anderson, το μεταβατικό "Refugium" να επιστρατεύει χορωδιακές φωνές και το "Voire Dire" να είναι από τις πιο βαριές, τεχνικές κι εν τέλει δυνατές στιγμές του άλμπουμ.

Η ιστορία που πραγματεύεται ο δίσκος είναι κάπως γενική και καταπιάνεται με τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή του πρωταγωνιστή μια άσχημη εμπειρία (προδοσίας) πιθανότατα, αλλά οι στίχοι είναι καλογραμμένοι (με πολλά Γαλλικά ενδιάμεσα για κάποιον λόγο), κομμάτι της γενικότερα προσεγμένης αισθητικής που διαθέτει η μπάντα, ενώ για την παραγωγή του Brown δεν χρειάζεται να γίνει λόγος καν.

Σε σημεία η μουσική είναι υπερβολικά κοντά στους Rush, κάτι που δεν μπορώ να πω τελικά αν λειτουργεί περισσότερο θετικά ή ανασταλτικά, αλλά σίγουρα το "Pretending 2 Run" δεν καθορίζεται μόνο από αυτό το χαρακτηριστικό. Δεδομένα αποτελεί απαιτητικό άκουσμα, ειδικά για κάποιον μη μυημένο στην prog extravaganza των διπλών, θεματικών άλμπουμ, τόσο λόγω διάρκειας, όσο και λόγω πολυπλοκότητας, ενώ και τη φωνή του Paul Rarick, χωρίς να έχει οτιδήποτε το μεμπτό, δεν θα τη χαρακτήριζα ως το ατού της μπάντας, όχι πως αυτό σημαίνει ότι αφαιρεί πόντους από το συνολικό αποτέλεσμα.

Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα αν το "Pretending 2 Run" είναι καλύτερα δομημένο και πιο πλήρες ως διπλό concept άλμπουμ από το "The Astonishing". Οι προσεγγίσεις τους είναι αρκετά διαφορετικές για να γίνει δίκαιη σύγκριση, αλλά νομίζω ότι όσοι δεν βρήκαν αυτά που έψαχναν στην απόπειρα των Dream Theater, πιθανότατα θα τα βρουν στο νέο άλμπουμ των Tiles.

Το θέμα θα το εξετάσουμε εκ νέου σε λίγους μήνες, όταν κυκλοφορήσει το νέο (επίσης διπλό και concept) άλμπουμ της μπάντας του Neal Morse. Ως τότε, οι proggers καλό θα είναι να δώσουν την απαραίτητη προσοχή σε αυτήν την κυκλοφορία. Το αξίζει.