Opeth

Τολμώ να το πω, είμαι από εκείνους που είχαν υποδεχθεί με μεγάλη χαρά την καλλιτεχνική στροφή των Opeth σε ξεκάθαρα πιο progressive rock φόρμες, από το "Heritage" κι έπειτα. Άλλωστε, με αποτελέσματα όπως τον προαναφερθέντα δίσκο, αλλά και το προ διετίας "Pale Communion", ακόμη και οι υπέρμαχοι των παλαιότερων πεπραγμένων τους δεν είχαν ουσιαστικό πάτημα για ενστάσεις.

Έχοντας φτάσει, πλέον, στον δωδέκατο δίσκο τους, και με το μονοπάτι που ακολουθούν τα τελευταία χρόνια να είναι φωταγωγημένο από τη λάμψη της '70s εποποιίας των αμέτρητων prog rock μνημείων της εποχής, οι εκπλήξεις που έχουν να μας προσφέρουν αυτήν τη φορά, πηγάζουν από τη Μούσα έμπνευσης του νέου υλικού. Αν και για πρώτη φορά ο Mikael Akerfedlt πίεσε τον εαυτό του για να συνθέσει, τελικά η όλη δημιουργική διαδικασία κύλησε αβίαστα και με πολυποίκιλα αποτελέσματα, απόρροια και του διευρυμένου ηχητικού ορίζοντα του Akerfeldt ως ακροατή.

Έτσι, ενώ το μουσικό γούστο του mainman των Opeth σταδιακά περιελάμβανε όλο και περισσότερες jazz αναζητήσεις, με έμφαση στα έργα του John Coltrane και του Miles Davis (του οποίου το "Sorcerer" του 1967, μοιάζει να έχει καταλυτικό ρόλο στον παρόν δίσκο), κυρίως συνέχιζε την εμβάθυνση σε obscure θησαυρούς, όπως τα έργα των Ιταλών prog rockers Il Paese Dei Balocchi και το μοναδικό άλμπουμ των Bobak, Jons, Malone, μεταξύ άλλων. Αυτό είχε σαν φυσική συνέχεια τον εμπλουτισμό της συνθετικής παλέτας του "Sorceress" με χρώματα και ιδέες, που μέσα στην άκρατη μελωδική φύση τους, έκρυβαν μια καταχνιά, κάνοντας τη μοναχικότητα των σκιών να μοιάζει γοητευτική παρά ποτέ άλλοτε.

Ο νέος δίσκος αποτελεί κάθε άλλο παρά προσιτό άκουσμα, σε σημείο, μάλιστα, οι πρώτες ακροάσεις του να μοιάζουν ατέρμονα μάταιες, ως προς την εξαγωγή οποιουδήποτε συμπεράσματος για το ποιόν του. Ενώ, λοιπόν, το "Pale Communion" εμφανιζόταν δικαιολογημένα δαιδαλώδες, λόγω των πιο τυπικών, αν θέλετε, progressive rock δομών του, το "Sorceress", έχοντας ως εκφραστικό φάρο το ιταλικό προοδευτικό κίνημα, στο οποίο πρωτοστάτησαν οι Museo Rosenbach, συγχρόνως με τα έργα των Jethro Tull και των ύστερων Led Zeppelin, δείχνει σαφώς πιο ατμοσφαιρικό, αποκαλύπτοντας τις folk πτυχές του χαρακτήρα τους.

Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά του αυτά, όσο κι αν, εκ πρώτης όψεως, συνηγορούν για ένα άμεσα εύληπτο αποτέλεσμα, δρουν αντιστρόφως ανάλογα, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο εσωστρεφές, στον ίσως πιο ενδοσκοπικό δίσκο της καριέρας τους. Άλλωστε, οι παραλληλισμοί με τις δουλειές των Fleetwood Mac δεν θα ήταν τελείως άστοχοι, καθώς το "Sorceress" μοιάζει φτιαγμένο από την ίδια στόφα υλικών, με τη μελωδική του φύση και τα διάσπαρτα, επηρεασμένα από τις ηχητικές ακροβασίες των Deep Purple, ξεσπάσματα του να αποτελούν το θέλγητρο για να παρασυρθεί ο ακροατής στις κυκλοθυμικές, θεοσκότεινες δίνες του.

Με το αραχνοΰφαντο, μέλανα ηχητικό πέπλο του δίσκου να σκεπάζει κάθε σπιθαμή φωτός, μονάχα το σεληνόφως προσφέρει θαλπωρή σε τούτη την ελεγειακή νυκτωδία. Τελικά, ίσως είναι προτιμότερο έτσι, σε αυτήν τη σπαρμένη μάγια νυχτιά που μας παρουσιάζεται υπό το πρίσμα του "Sorceress", η φεγγαρολουσμένη Μούσα, η οποία καθοδηγεί τους Opeth από την αρχή της πορείας τους, να έχει τον κύριο κι εξέχοντα ρόλο ως πηγή έμπνευσης και κάλλους. Προτροπή μου, να δώσετε στον δίσκο τις ακροάσεις που απαιτεί για να ξεδιπλώσει τη φινέτσα του, αφιερώνοντας του την αμέριστη προσοχή σας. Τα υπόλοιπα θα πάρουν κατόπιν τον δρόμο τους.