Redemption

Για όσους επιδίδονται σε συστηματική μελέτη του progressive metal χώρου, το όνομα των Redemption μόνο άγνωστο δεν είναι. Στη χώρα μας μπορεί να λογίζονται περισσότερο ως ένα συγκρότημα που τραγουδάει ο Ray Alder των Fates Warning, αλλά ο προσδιορισμός αυτός μάλλον υποτιμά το έργο τους. Πρόκειται για μια μπάντα με πολύ δυνατές δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό της.

Ο ιθύνων νους και βασικός συνθέτης της μπάντας, Nick Van Dyk, έχει περάσει πολλές σοβαρές καταστάσεις στη ζωή του -όπως τη μάχη με τον καρκίνο- και μέσα από τους στίχους του μιλάει για την πάλη των συναισθημάτων μέσα του, κάτι που στα δικά μου αυτιά προσδίδει ειδικό βάρος στη μουσική των Redemption. Επίσης, αποτελεί έναν ακόμα λόγο, για να μην την προσεγγίζει κανείς επιφανειακά.

Το προηγούμενο άλμπουμ τους, "This Mortal Coil", είχε παρουσιάσει μια πιο τραχιά, επιθετική και βαριά προσέγγιση σε σχέση με τον μέσο ήχο της μπάντας, αντανακλώντας την ψυχική διάθεση του Van Dyk εκείνη την περίοδο και χωρίς να είναι κακό ήταν σχετικά υποδεέστερο των προκατόχων του. Ευτυχώς, στο "The Art Of Loss" επαναφέρει εκ νέου τα πιο μελωδικά στοιχεία στο προσκήνιο και οι Redemption ακούγονται πιο ισορροπημένοι και συνεπώς πιο πειστικοί.

Ο Ray Alder στις πρώτες ακροάσεις μπορεί να μοιάζει κάπως κουρασμένος, αλλά στην πορεία αναδεικνύονται καλύτερα οι πιο «ανθρώπινες» και «εύθραυστες» ερμηνείες του, οι οποίες πλέον μου φαίνονται πολύ προτιμότερες σε σχέση τον υπερβάλλων ζήλο που επιδεικνύουν αρκετοί τραγουδιστές χώρο του progressive metal να ακουστούν εντυπωσιακοί. Μπορεί να μην πλησιάζει καν στις μεγάλες στιγμές του, αλλά δεν παύει επίσης να είναι επιλογή από το πάνω ράφι και σε σημεία να κάνει ακόμα τη διαφορά.

Πολύ σημαντικός παράγοντας για το άλμπουμ είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Van Dyk κάλυψε το κενό του Bernie Versailles, ο οποίος αναρρώνει από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη. Χωρίς να ήταν προγραμματισμένο, στο άλμπουμ εμφανίζονται τρεις σπουδαίοι κιθαρίστες με κοινό στοιχείο την ύπαρξή τους στους Megadeth, καθώς οι Marty Friedman, Chris Poland και Chris Broderick γεμίζουν το άλμπουμ με κιθαριστικά solo και μελωδίες. Προσθέστε στην εξίσωση τον Van Dyk και τον άσημο αλλά πολύ ταλαντούχο Simone Mularoni που επίσης συνεισφέρουν lead μέρη και αντιλαμβάνεστε ότι έχουμε ένα εντυπωσιακό άλμπουμ, όσον αφορά την κιθαριστική δουλειά.

Εντούτοις, το κύριο ατού του παραμένει στις ίδιες τις συνθέσεις που είναι εμπνευσμένες στο σύνολό τους και ως συνήθως συναισθηματικά φορτισμένες,  ισορροπώντας ιδανικά το τεχνικό παίξιμο με τις μελωδικές γραμμές, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το "Damaged", το "Thirty Silver" και το "The Center Of The Fire", όπως και το δεκάλεπτο "Hope Dies Last". Θα επιλέξω, όμως, να σταθώ ξεχωριστά σε δυο συνθέσεις που παρά το γεγονός ότι είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους αποτελούν και τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ κατ' εμέ. Το "That Golden Light" είναι ασυνήθιστα εμπορικό και αισιόδοξο για τα δεδομένα των Redemption, με ένα από τα ομορφότερα ρεφρέν που έχει συνθέσει ο Van Dyk, ενώ το "At Day's End" ξεπερνάει τα 22 λεπτά σε διάρκεια, όντας μια από τις πιο απαιτητικές, περιπετειώδεις και ενδιαφέρουσες συνθέσεις που έχουν παρουσιάσει, περιλαμβάνοντας πλήθος καλών ιδεών και συναισθηματικών εναλλαγών στην μεγάλη διάρκειά του. Επιπλέον, στο άλμπουμ υπάρχει και μια διασκευή στο "Love Reign O'er Me" των The Who, αφιερωμένη στον Versailles, για τις ανάγκες της οποίας επιστρατεύεται ο φοβερός και τρομερός John Bush (Armored Saint) μοιραζόμενος τα φωνητικά με τον Alder και αξίζει να την ακούσετε μόνο και μόνο για την παθιασμένη ερμηνεία του πρώτου.

Για πρώτη φορά μέσα από τους στίχους ο Van Dyk αφήνει τόσα παράθυρα αισιοδοξίας, επισημαίνοντας συχνά πως μόνο η αγάπη μπορεί να νικήσει το σκοτάδι και τον φόβο, χωρίς όμως να γίνεται cheesy - αλήθεια, πώς θα μπορούσε να κατηγορηθεί για κάτι τέτοιο; Παράλληλα, όμως, υπάρχουν στίχοι όπως το «Put faith in enemies more than in friends - they're much less likely to betray» ή το «There's a special place in hell for the disloyal who cut and run when needed most» που κόβουν σαν μαχαίρι και υπενθυμίζουν ένα μεγάλο ατού που πάντα διέθεταν οι Redemption: την αφοπλιστική ειλικρίνεια των «βαριών» στίχων τους.

Θεωρώ πως δεν χρειάζονται περεταίρω αναλύσεις, ειδικά για όσους έχουν μια -έστω επιδερμική- επαφή με την μπάντα. Το "The Art Of Loss" επαναφέρει την ισορροπία στη μουσική των Redemption και συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές τους. Κάτι που λέει πολλά για όσους γνωρίζουν την ποιότητα αυτού του συγκροτήματος.