Frost*

Σε έναν κόσμο που η προσοχή μας μειώνεται όλο και περισσότερο, και σε μια βιομηχανία που πλέον απαιτείται μια συνεπής παρουσία (δισκογραφική και live), το να κάνεις οκτώ ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο, μοιάζει με αιωνιότητα. Όχι μόνο αυτό, αλλά υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος να μείνεις στην αφάνεια και να χαθείς μέσα στον κυκεώνα νέων κυκλοφοριών και νεοφυών συγκροτημάτων που διεκδικούν ένα κομμάτι από τον περιορισμένο χρόνο του ακροατή.

Οι Frost*, όμως, δεν συμμερίζονται ούτε «πρέπει» ούτε οποιαδήποτε άλλη επιταγή φέρνει η σύγχρονη εποχή. Βέβαια, όταν έχεις ξεκινήσει τη δισκογραφία σου με το αριστουργηματικό "Milliontown" που έφερε έναν αέρα φρεσκάδας και έμπνευσης στον λεγόμενο prog χώρο, αναμενόμενα οι προσδοκίες αγγίζουν ανυπέρβλητα ύψη, πόσο μάλλον όταν μεσολαβούν οκτώ γεμάτα χρόνια από την κυκλοφορία του επίσης καλού (και διαφορετικού) "Εxperiments In Mass Appeal". 

Ακροβατώντας μεταξύ pop και rock από την αρχή της καριέρας τους, με θεμελιώδη στοιχεία τα πλήκτρα και τις μελωδίες στα φωνητικά, οι Frost* στο "Falling Satellites" συνεχίζουν να τονίζουν τις δυνάμεις τους, ισορροπώντας ανάμεσα στον ήχο των δυο προηγούμενων κυκλοφοριών, χωρίς να φοβούνται την για πολλούς progressive purists «επικίνδυνη» pop πτυχή της μουσικής τους.

Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός πως το lineup της μπάντας από το 2010 έχει παραμείνει σταθερό, με τους Nathan King στο μπάσο και τον Craig Blundell (που συμμετέχει και στην μπάντα του Steven Wilson) στα τύμπανα να συμπληρώνουν υποδειγματικά τους βασικούς συνθέτες Jem Godfrey (πλήκτρα, φωνή) και John Mitchell (κιθάρες, φωνή). Το δέσιμο αυτό είναι εμφανές και ενδεικτικό του συλλογικού ταλέντου που υπάρχει στους Frost*, καθώς σε όλο το άλμπουμ υπάρχει μια φαινομενική απλότητα και ροή στη μουσική, που περιέχει όμως πολύ σύνθετα θέματα, διαρκείς ρυθμικές περιπέτειες και παράλληλες μελωδίες που είναι τόσο καλά τοποθετημένες ώστε το αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα συμπαγές και εντέλει πιασάρικο.

Όλος ο δίσκος αποπνέει μια upbeat διάθεση, και ο πειραματισμός παντρεύεται με τις φοβερές μελωδίες, φιλτραρισμένα από μια καλώς εννοούμενη pop αισθητική που σε βάζει στον πειρασμό να ακούσεις ξανά και ξανά κομμάτια όπως το "Νumbers". Άλλες φορές, οι μοντέρνες επιρροές παίρνουν το τιμόνι και δείχνουν σε πολλούς (hello Muse) πώς μπορείς να εισάγεις επιτυχημένα κάποιο φαινομενικά άσχετο στυλ και να το κάνεις δικό σου, κάτι που γίνεται στο "Towerblock" με τα dubstep περάσματα. Άλλες φορές πάλι, επιστρέφει σε πιο γνώριμα μονοπάτια, με το "Heartstrings" να θυμίζει τις καλές στιγμές του "Milliontown" και να έχει και guest εμφάνιση από τον Joe Satriani, ενώ υπάρχουν και φορές που το progressive όργιο απελευθερώνεται, με το λιτά ονοματισμένο "Τhe Raging Against The Dying Of The Light Blues In 7/8" που κάθε μέλος λάμπει με την απόδοσή του (όχι οτι δεν ισχύει αυτό και για τα υπόλοιπα κομμάτια).

Το κλείσιμο του άλμπουμ ρίχνει λίγο την ένταση, με έμφαση στα πλήκτρα και τη φωνή, με το ηλεκτρονικό "Hypoventilate" να ολοκληρώνει μουσικά θέματα που προηγήθηκαν, και το "Last Day" να βασίζεται καθαρά στο πιάνο και μια ιδιαίτερα συναισθηματική ερμηνεία του Jem Godfrey. Τα τελευταία έξι κομμάτια του άλμπουμ θεωρούνται ως μια θεματική, 32λεπτη σουϊτα και ο προσεκτικός ακροατής θα εντοπίσει διάφορες μελωδίες να επαναλαμβάνονται μεταμφιεσμένες μεταξύ των κομματιών αυτών.

Μετά από οκτώ λοιπόν χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι Frost* επανέρχονται για να μας θυμίσουν πως δεν είναι απλά ακόμη μια prog μπάντα, αλλά παίζουν με τους δικούς τους όρους, γράφουν φοβερά, προσβάσιμα, αλλά ιδιαίτερα τεχνικά κομμάτια, και σε μια περίοδο που η progressive σκηνή ζει τη δεύτερη εφηβεία της, οφείλουν να πρωταγωνιστούν και να αποτελούν υπόδειγμα για το πώς γράφεται η πραγματική «προοδευτική» μουσική. Must buy.