The Neal Morse Band

The Similitude Of A Dream

Radiant (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/10/2016
Όχι μόνο ο progressive rock δίσκος της χρονιάς, αλλά κάτι ακόμα παραπάνω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από όταν έκανε τη στροφή στην προσωπική του καριέρα, o Neal Morse συνθέτει σχεδόν αποκλειστικά περιπετειώδεις δίσκους, οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα εξιστορούν άλλοτε προσωπικές εμπειρίες του κι άλλοτε πνευματικές αναζητήσεις του, οπότε σε πρώτη ανάγνωση η νέα του δουλειά ίσως να μη φαντάζει ιδιαίτερα διαφοροποιημένη σε σχέση με τις προηγούμενες.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τον Mike Portnoy να το χαρακτηρίζει ως highlight της - αν μη τι άλλο - πλούσιας και εντυπωσιακής καριέρας του, κάνοντας κάποιες υπέρ του δέοντος τολμηρές συγκρίσεις;

Το "The Similitude Of A Dream" μπορεί να μοιάζει ως «ένα ακόμα άλμπουμ του Neal Morse» αλλά δεν είναι. Είναι το αριστούργημα που φαινόταν ότι θα έρθει αργά ή γρήγορα, κεφαλαιοποιώντας τη χημεία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των πέντε σπουδαίων μουσικών που απαρτίζουν τη Neal Morse Band.

Με τους Eric Gillette (κιθάρα/φωνητικά) και Bill Hubauer (πλήκτρα, πνευστά, φωνητικά) να έχουν πλέον ενσωματωθεί πλήρως στη δημιουργική ομάδα, παρέα με τους «παλιούς» Randy George (μπάσο) και Mike Portnoy, ο Neal όχι μόνο εμφανίζεται απελευθερωμένος από το να σηκώνει μόνος του όλο το συνθετικό βάρος, αλλά ταυτόχρονα διαθέτει δυο πολύ-εργαλεία στα χέρια του τα οποία εκμεταλλεύεται και αναδεικνύει με μαεστρικό τρόπο. Είναι πλέον εμφανές ότι η μπάντα λειτουργεί ακόμα περισσότερο σαν σύνολο, με τον κάθε μουσικό να έχει τον χώρο του να λάμψει μέσα από αυτό. Σε σημείο που δεν θα είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ο Eric Gillette επισκιάζει ακόμα και τον Neal Morse, με την απόδοση και τις ερμηνείες του, αποδεικνύοντας πως σε αυτήν την μπάντα δεν υπάρχουν υπερφίαλα εγώ.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει 23 συνθέσεις κανονικής (ή μικρής, στην κλίμακα Morse) διάρκειας, που αθροίζουν σε σχεδόν 110 λεπτά μουσικής και στιχουργικά είναι βασισμένο στο κλασσικό βιβλίο "A Pilgrim’s Progress" του John Bunyan. Το αλληγορικό μυθιστόρημα παρουσιάζει την περιπέτεια ενός ανθρώπου που αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη του ("City Of Destruction") για να βρει τη Celestial City, σε ένα ταξίδι από την κοσμική στην πνευματική ζωή. Ήδη τα παραπάνω (μουσικά και στιχουργικά) φέρνουν στον νου το τεράστιο "Snow" των Spock’s Beard, το οποίο αναβίωσε πριν μερικούς μήνες.

Προλαβαίνοντας τις όποιες αναμενόμενες αντιδράσεις, θέλω να ξεκαθαρίσω πως ο τρόπος με τον οποίο παρατίθενται το περιεχόμενο και οι στίχοι του άλμπουμ δεν έχουν θρησκευτικό χρώμα, αλλά πνευματικό. Η εξιστόρηση των γεγονότων, η παράθεση των σκέψεων και των συναισθημάτων των χαρακτήρων δεν γίνονται με κατηχητικό τρόπο, αλλά με όρους πνευματικής αναζήτησης κι αν οι δημιουργοί του έχουν τις δικές τους απαντήσεις, απλά τις παραθέτουν, αφήνοντας τον κάθε ακροατή ελεύθερο να τις ερμηνεύσει όπως θέλει.

Παρόλο που θεωρώ ότι μη δίνοντας τη δέουσα σημασία στους στίχους χάνεται μέρος της συνολικής αίσθησης που προσφέρει το άλμπουμ, το "The Similitude Of A Dream" θα κερδίσει με ευκολία κι αυτόν που θέλει να επικεντρωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Τόνοι ιδεών και μελωδιών ξεδιπλώνονται κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, με κάποιες βασικές ιδέες να επαναλαμβάνονται, μεταλλαγμένες με αριστοτεχνικό τρόπο, εξυπηρετώντας τη ροή του concept. Τα τεχνικά μέρη και οι τρελοί ρυθμοί είναι πάντα εκεί, χωρίς όμως να αφαιρούν ίχνος από τη μελωδικότητα της μουσικής, αφού οι μουσικοί είναι στην υπηρεσία των τραγουδιών κι όχι το αντίθετο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το οργανικό (για τα δεδομένα του) παίξιμο του Mike Portnoy. Αυτήν τη φορά τα τραγούδια είναι πιο «εστιασμένα, με πάρα πολλά καλά ρεφρέν και η δυνατότητα των Neal/Eric/Bill να εναλλάσσονται στα φωνητικά ή να συνδυάζουν τις φωνές τους προσδίδει ποικιλία στο άλμπουμ, καθιστώντας το απολαυστικό καθόλη τη διάρκειά του.

Αν και πρόκειται για ένα άλμπουμ που το σύνολο του είναι μεγαλύτερο του αθροίσματος των επιμέρους κομματιών του, υπάρχουν πολλά highlights. Όπως το "City Of Destruction", με το δυναμικό ρεφρέν του και ξεχωρίζει από την πρώτη ακρόαση και αποδεικνύει εξαρχής τη δυναμική στο δίδυμο φωνητικών Morse/Gillette ή το "Draw The Line" που ξεκινάει σαν μια groovy σύνθεση και καταλήγει με μια πανέμορφη Beatle-ish μελωδία τελείως διαφορετική από αυτό που θα περίμενε κάποιος.

Στο "The Ways Of A Fool" ξεχωρίζει η ερμηνεία του Bill Hubuaer, σε μια αρκετά διαφοροποιημένη σύνθεση, με ένα απολαυστικά πολυφωνικό μέρος, ενώ στο εξαιρετικό "So Far Gone" λάμπει το ταλέντο του Eric Gillette σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συνθέσεις του άλμπουμ. Από την άλλη, το "Breath Of Angels", που κλείνει του πρώτο μέρος του άλμπουμ, φωνάζει Neal Morse σε όλη τη διάρκειά του. Σε μια αργή και συναισθηματικά φορτισμένη σύνθεση, ο Neal επιστρατεύει μέχρι και gospel χορωδία να τον συνοδεύσει σε μια από τις κλιμακώσεις στις οποίες είναι μετρ να στήνει.

Εν συνεχεία, το "Slave To Your Mind" έχει απολαυστικά περίεργα μέτρα και τρομερά jazzy ξεσπάσματα, το πανέμορφο "Shortcut To Salvation" διαθέτει εξέχων ρεφρέν και ένα εξαιρετικό solo σαξόφωνο από τον Bill Hubauer και το "The Man In The Iron Cage" πέραν από το ωραίο Deep Purple-ικό riff, έχει ένα ακόμα σπουδαίο ρεφρέν από τον Gillette.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στη δυάδα των "Freedom Song" και το "I’m Running". Το πρώτο είναι η αμερικάνικη, Crosby,Stills & Nash σύνθεση του άλμπουμ, που αναδεικνύει την υπέροχη μίξη των φωνών των μελών της μπάντας, ενώ το δεύτερο είναι ένα up-tempo, ευθύ rock κομμάτι, που πέραν των άλλων περιλαμβάνει κι ένα ωραίο solo μπάσο από τον Randy George. Αυτά τα δυο τραγούδια, πέραν του ότι προσφέρουν κάτι διαφορετικό στο άλμπουμ, οδηγούν και στο μεγάλο φινάλε...

… το οποίο ξεκινάει με τη μαγική μελωδία στο πιάνο του καθηλωτικού "The Mask" (με μεγάλη ερμηνεία από τον Neal), περνάει από τον χαμό του "Confrontation" και μέσω του instrumental όργιού του "The Battle" κλείνει με τη συναισθηματική αποκορύφωση του σχεδόν 10λεπτου "Broken Sky/Long Day (Reprise)". Όπως πραγματικά του αξίζει, το τελείωμα του δίσκου είναι απλά συγκλονιστικό σε μελωδίες, ερμηνείες και νοήματα, με το solo του Gillette στο "Broken Sky" να δημιουργεί άμεσους συνειρμούς με αυτό του John Petrucci στο "The Spirit Carries On", φέρνοντας στο μυαλό τα όσα έχει πει ο Mike Portnoy για το ταλέντο του Eric.

Φαντάζομαι πως πολλοί περιμένουν να δουν αν ο Portnoy δικαιώνεται τελικά. Παρόλο που σύγκριση με το "Scenes From A Memory" είναι αδόκιμη (λόγω ύφους κι όχι μόνο) και αυτή με το "The Whirlwind" σηκώνει πολλή κουβέντα, η αίσθηση που μένει στο τέλος είναι πως το "The Similitude Of A Dream" παίζει σε αντίστοιχα υψηλά επίπεδα έμπνευσης και ποιότητας. Το επίτευγμα αυτό θα έπρεπε να λέει πολλά από μόνο του και να μην ασχοληθεί κάποιος με περεταίρω περιττές συγκρίσεις.

Όπως ακόμα πιο περιττές είναι οι συγκρίσεις με κλασσικούς καλλιτέχνες και άλμπουμ. Στα δικά μου βιβλία, ούτως ή άλλως, ο Neal Morse έχει ήδη μια θέση ανάμεσα στους «κλασσικούς» και το "The Similitude Of A Dream" ίσως κάνει περισσότερους να ασπαστούν αυτήν την άποψη.

Πρόκειται, όχι απλά για την progressive rock κυκλοφορία της χρονιάς, αλλά κάτι ακόμα παραπάνω από αυτό. Φροντίστε να κλείσετε μια θέση στο ταξίδι για πολλαπλές διαδρομές. Στο τέλος υπάρχει δικαίωση.

*Μπορείτε να προ-παραγγείλετε το άλμπουμ από εδώ.

  • SHARE
  • TWEET