Meshuggah

Η παρουσία και η πορεία των Meshuggah στο metal στερέωμα θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης. Μια μπάντα που γράφει την πιο βαριά, δύσκολη και αντιεμπορική μουσική όχι μόνο επιβίωσε αλλά μεγαλούργησε και είναι ο βασικός υπαίτιος για τη δημιουργία της λεγόμενης Djent σκηνής που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και ποικίλλη. Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, κάθε νέα κυκλοφορία των Σουηδών αποτελεί μεγάλο γεγονός και τραβάει την προσοχή όλου του metal κόσμου. Μετά το φοβερό και (για τα δεδομένα της μπάντας) απλοποιημένο "Koloss", ίσως, θα περίμενε κανείς να συνεχίσουν προς αυτόν τον δρόμο. Πότε όμως οι Meshuggah ήταν προβλέψιμοι;

Κατά τον ίδιο τον Tomas Haake τόσο το "obZen" όσο και το "Koloss" παραήταν καλογυαλισμένα ηχητικά και δεν έπιασαν ακριβώς τον ήχο που ήθελαν. Με το "The Violent Sleep Of Reason", λοιπόν, επιστράτευσαν όλη τους την τεχνική ικανότητα και το ηχογράφησαν ζωντανά παίζοντας τα κομμάτια σαν μπάντα, ώστε να φύγουν από την αποστειρωμένη στουντιακή προσέγγιση των τελευταίων χρόνων. Αυτό είναι και κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό, από τα πρώτα δευτερόλεπτα που το hihat του Haake δίνει το ρυθμό για τον μουσικό οδοστρωτήρα που θα επακολουθήσει στο "Clockworks".

Αν το "Koloss" χαρακτηριζόταν από μια σχετική μελωδικότητα, το "The Violent Sleep Of Reason" διακρίνεται από μια εφιαλτική, διεστραμμένη ατμόσφαιρα, με τις lead κιθάρες να σχίζουν σαν βέλη το πυκνό πεδίο που ορίζουν τα ογκωδέστατα riff και τα ισοπεδωτικά τύμπανα. Χαρακτηριστικό σημείο είναι το τελείωμα του "Stifled" και το μικρό ambient πέρασμα στο δαιδαλώδες "Nostrum" και το ανελέητο σφυροκόπημά του που σε κάνει να απορείς με τη δεξιότητα των Meshuggah να παράγουν τόσο σύνθετη, groovy, επιθετική αλλά συνάμα ατμοσφαιρική μουσική. Ένα κομμάτι που ξεχωρίζει ακόμη είναι το "ΜοnstroCity" με την αρμονική πολυπλοκότητά και το αναμενόμενα παρανοϊκό κιθαριστικό σόλο. Αν κανείς ψάχνει να βρεί "hit-άκια" σαν το "Bleed" ή το "Demiurge" άδικα θα παλεύει. Ο δίσκος είναι σίγουρα λιγότερο προσβάσιμος τόσο από το "Koloss" όσο και από το "obZen", αλλά σαν σύνολο σε τραβάει στη ζοφερότητά του και δεν σε αφήνει εύκολα να ξεφύγεις.

Θεματικά, όπως αφήνει να εννοηθεί και ο τίτλος του δίσκου, καταπιάνεται με τον εξτρεμισμό, την τρομοκρατία και το θρησκευτικό φανατισμό και την έλλειψη αντίδρασης που ομοιάζει με βαθύ ύπνο, απένταντι σε μια κατάφωρη παραβίαση της λογικής σκέψης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρά τη σχετική δυσκολία ερμηνείας των φωνητικών του Jens Kidman, γι' ακόμη μια φορά οι στίχοι έχουν τόσο λεκτικό αλλά και ουσιαστικό ενδιαφέρον, αναδεικνύοντας το ταλέντο του Thomas Haake και πέρα από τα τύμπανα (με εξαίρεση το κομμάτι "Ιvory Tower" που έχει γραφτεί από τον Marten Hagstrom).

Πού στέκεται, λοιπόν, αυτή η δουλειά των Meshuggah σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους;  Αυτή είναι μια ερώτηση που είναι δύσκολο να απαντηθεί, λόγω του στριφνού και δύστροπου υλικού που περιέχει. Γι' ακόμη μια φορά, οι Meshuggah προχωράνε ένα βήμα μπροστά, λοξοκοιτάζοντας εν μέρει τις παλιές, πιο γρήγορες εποχές τους, και αποδεικνύουν ξανά γιατί αποτελούν έναν ογκόλιθο στο metal στερέωμα. To "Τhe Violent Sleep Of Reason" είναι ένας εφιαλτικός, δυστοπικός δίσκος, όπως ακριβώς και το θέμα το οποίο πραγματεύεται. Εάν θα καταφέρεις να τον αποκρυπτογραφήσεις επαφίεται στον βαθμό της διαστροφής που έχεις μέσα σου. Τολμάς;