Fates Warning

Theories Of Flight

Inside Out (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/06/2016
Οι Fates Warning επιμένουν μεταλλικά και επιστρέφουν στις υψηλές πτήσεις με ένα εξαιρετικό άλμπουμ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στη θεωρία το νέο άλμπουμ των Fates Warning θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με μια κάποια δυσπιστία. Το "Darkness In A Different Light" υπήρξε η πρώτη μέτρια δισκογραφική δουλειά της μπάντας (πάντα μιλώντας με βάση τα δικά της δεδομένα και για τη σύγχρονη ιστορία της), βρίσκοντας τον Ray Alder να ακούγεται πιο κουρασμένος από ποτέ. Αν, μάλιστα, έλεγαν σε κάποιον ότι ο Matheos και η παρέα του επιλέγουν να «χτίσουν» πάνω στον πιο μεταλλικό ήχο τους, ίσως αρκετοί να οδηγούνταν σε πρόωρα λάθος συμπεράσματα. Θεωρίες για πέταμα λοιπόν...

Διότι, στην πράξη το "Theories Of Flight" είναι εξαιρετικό και πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ των Fates εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μοιάζει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Disconnected" και στα δικά μου αυτιά ξεπερνάει ως σύνολο το πανέμορφο "FWX", αν κι αυτό μάλλον έγκειται στην ακουστική γωνία υπό την οποία προσεγγίζει το κάθε άλμπουμ ο εκάστοτε ακροατής, καθότι πρόκειται για διαφορετική δουλειά.

Αρχικά, είναι προφανές πως ζούμε την «εποχή Jarzombeck» του συγκροτήματος. Όπως κάποτε το jazz παίξιμο του Mark Zonder χαρακτήριζε τον ήχο της μπάντας κι έδινε ξεχωριστό χρώμα στη μουσική της, έτσι και το μεταλλικό (και εξωφρενικά καλό) παίξιμο του Bobby φαίνεται να είναι αυτό που τους οδηγεί σε πιο σκληρά μονοπάτια, παρασέρνοντας τον Jim Matheos να επιστρατεύσει μερικά από το πιο μεταλλικά του riff. Ως αποτέλεσμα, έχουμε το πιο heavy άλμπουμ της σύγχρονης ιστορίας των Fates Warning , το οποίο δεν θα ήταν υπερβολή να έλεγα πως σε στιγμές θυμίζει το (έπος) "Sympathetic Resonance" των Arch/Matheos.

Το ξεκίνημα με την ήρεμη εισαγωγή του "From The Rooftops" δίνει μια παραπλανητική εντύπωση ως προς την ηχητική κατεύθυνση του δίσκου, αλλά το δυνατό riff που έρχεται μετά από δυο λεπτά βάζει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Επιθετικό μα συνάμα μελωδικό, με έναν Ray Alder να λάμπει από τις πρώτες νότες του, το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ είναι καταιγιστικό και αποτελεί μια σαν πρόωρη αποκατάσταση πίστης απέναντι στην μπάντα.

Στη συνέχεια έρχεται το εν δυνάμει χιτάκι "Seven Stars", μια από τις καλύτερες και πιο πιασάρικες συνθέσεις που έχει γράψει η μπάντα εδώ και χρόνια, ειδικά λόγω των φωνητικών γραμμών του Alder, ενώ στο ίδιο κλίμα - αν και σαφώς λιγότερο εντυπωσιακό - είναι το εξίσου σύντομο και βαρύ "SOS", για να έρθει η πρώτη μακροσκελής σύνθεση του άλμπουμ με το 10λεπτο "The Light And Shade Of Things", το οποίο μοιάζει σαν μια φυσική συνέχεια του ήχου του "Disconnected", με ήρεμη εισαγωγή, εναλλαγές στην ένταση και άλλη μια εξαιρετική φωνητική γραμμή στο ρεφρέν.

Το τελείως μεταλλικό "White Flag", με τη διπλή κιθαριστική επίθεση είναι μια από τις συνθέσεις που ξεχωρίζω, τόσο για τη μουσική δύναμη που βγάζει, αλλά κυρίως για τους εμψυχωτικούς στίχους του Alder, ενώ το "Like Stars Our Eyes Have Seen" δεν ξεχωρίζει, αλλά αποτελεί μια ακόμα όμορφη προσθήκη στο άλμπουμ.

Λίγο πριν το κλείσιμο, έρχεται η δεύτερη 10λεπτη σύνθεση, το "The Ghosts Of Home", το οποίο είναι και το μοναδικό τραγούδι που επιμελήθηκε πλήρως ο Jim Matheos και αποτελεί την πιο περιπετειώδη σύνθεση του άλμπουμ, με επιμεταλλωμένο Rushωειδές, βασικό riff και πολλές εναλλαγές, πριν η ομώνυμη σύνθεση ολοκληρώσει ιδανικά τόσο το "Ghosts Of Home" όσο και τον δίσκο συνολικά. Πρόκειται για μια καταπληκτική instrumental σύνθεση που ξεχειλίζει από λυρισμό και prog νοοτροπία, υπενθυμίζοντας το πάντα ανήσυχο συνθετικό πνεύμα αυτής της μπάντας και το επίπεδο των μουσικών που την απαρτίζουν.

Υπάρχουν τρία στοιχεία τα οποία θεωρώ ότι καθιστούν το "Theories Of Flight" τόσο ξεχωριστό. Το πρώτο είναι η συνοχή του, καθώς η μπάντα έχτισε πάνω στον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ, καταφέρνοντας να ακούγεται πολύ πιο πειστική και ουσιαστική. Το δεύτερο είναι πως όλες οι συνθέσεις ανεξαιρέτως (εκτός του ομώνυμου προφανώς) έχουν εξαιρετικά εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές και το τρίτο αφορά στην απόδοση του αναγενημμένου Ray Alder, ο οποίος είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής του άλμπουμ.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι αστερίσκοι που πρέπει να επισημανθούν. Συγκεκριμένα, η λυρικότητα που πάντα αποτελούσε σημαντικό συστατικό της μουσικής των Fates είναι σαφώς περιορισμένη λόγω της πιο βαριάς κατεύθυνσης που έχουν πάρει, οι - μοναδικά εσωστρεφείς - στίχοι του Matheos λάμπουν δια της απουσίας τους, ενώ και η απουσία του Frank Aresti είναι αισθητή, καθώς εμφανίζεται μόνο για να παίξει δυο solo. Στην πραγματικότητα, όμως, όσο σημαντικοί κι αν φαίνονται οι παραπάνω παράγοντες για τους φίλους της μπάντας, το "Theories Of Flight" είναι τόσο καλά φτιαγμένο και τόσο εμπνευσμένο που τελικά κανείς τους δεν μειώνει την αξία του.

Οι όποιες θεωρίες πάνε περίπατο και οι Fates Warning επιστρέφουν στις υψηλές πτήσεις.

  • SHARE
  • TWEET