False Coda

Είναι ωραίο να βλέπεις μπάντες που έχουν πείσμα, όρεξη και ταλέντο σε κάθε βήμα τους να προχωράνε και να βελτιώνονται. Δυο χρόνια μετά το "Closer To The Edge", οι False Coda επανέρχονται δυναμικά με το "Secrets And Sins" έχοντας πλέον τον Στέφανο Ζαφειρόπουλο πίσω από το μικρόφωνο και πλέον καλούνται να δείξουν προσωπικότητα, ξεπερνώντας τις «παιδικές ασθένειες» του ντεμπούτου τους. Μπορώ να πω πως τα καταφέρνουν πολύ καλά.

Για ακόμη μια φορά μιλάμε για «παραδοσιακό» progressive metal παλαιάς κοπής, με αναμενόμενα υψηλό τεχνικό επίπεδο και παικτικές ικανότητες από τα μέλη της μπάντας, η οποία συνθετικά φαίνεται πολύ ωριμότερη σε αυτήν τη δισκογραφική δουλειά. Αυτό που κάνει αισθητή τη διαφορά σε σχέση με το "Closer To The Edge", είναι σαφέστατα η φωνή του Στέφανου (που φέρνει πολύ στον Warrel Dane κάποιες φορές) σε συνδυασμό με μερικές φοβερές μελωδίες στα φωνητικά, αλλά και η πολύ καλύτερη παραγωγή. Στοιχεία που βέβαια δεν αρκούν από μόνα τους εάν οι συνθέσεις είναι αδύναμες. 

Εννιά κομμάτια, λοιπόν, με διάφορες επιρροές και ποικίλλο ύφος. Προσωπικά ξεχώρισα το "Moral Compass" με την εξαιρετική ενορχήστρωση, το πολύ πιασάρικο "Flickering Lights" που έχει μάλλον το καλύτερο ρεφρέν σε όλο τον δίσκο, καθώς και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου με το εξαιρετικό unison στο τέλος. Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο "Μοnolith" που αποτέλεσε και το πρώτο single από το άλμπουμ, με τη θεατρική ερμηνεία του Στέφανου, αλλά και το βιρτουόζικο guest solo του Jeff Loomis.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πλειονότητα των κομματιών κάθε μέλος δείχνει να έχει συνεισφέρει αρκετά στη σύνθεση, κι έτσι βλέπουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ των πλήκτρων του Λευτέρη Καπετάνιου και της κιθάρας του Βασίλη Μηλιού, ενώ το rhythm section είναι «τούμπανο», με τον Νίκο Πόγκα στο μπάσο να έχει μερικές δυνατές μπασογραμμές, ενώ ο Ανδρέας Μηλιός παραμένει ουσιαστικός και δυναμικός, ευτυχώς με πολύ καλύτερο ήχο αυτήν τη φορά. 

Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτό το άλμπουμ. Αρχικά ο Στέφανος αν και έχει δυνατή και ιδιαίτερη φωνή, όπως είπα κάποιες φορές ακούγεται πολύ σαν τον Warrel Dane, και σε μερικά σημεία οι ερμηνείες του είναι λίγο υπερβολικές. Επίσης οι επιλογές στον ήχο των πλήκτρων σε στιγμές ακούγονται λίγο παρωχημένες, αλλά ίσως να είναι και θέμα μίξης και να μου ακούγονται πιο έντονα απ’ ό,τι θα ήθελα.

Θα γίνω κουραστικός να γράφω ότι υπάρχει μια ζωντάνια και μια δημιουργικότητα στην ελληνική σκηνή τελευταία, ωστόσο όλο και κάποια κυκλοφορία έρχεται να υποστηρίξει αυτήν τη θέση. Οι False Coda με τη νέα τους δουλειά δείχνουν πως θέλουν και μπορούν να κάνουν την υπέρβαση, δημιουργώντας σιγά σιγά το δικό τους ήχο και γράφοντας όμορφα κομμάτια, που είναι και το σημαντικότερο. Μια ακόμη λοιπόν προσθήκη σε μια ήδη πλούσια μουσικά χρονιά για το progressive metal, που αξίζει να ακούσετε.