Messenger

Έχουν συμβεί αρκετά στις τάξεις των Messenger από την κυκλοφορία του "Illusory Blues" το 2014 μέχρι σήμερα. Το ντεμπούτο των Λονδρέζων παραμένει ένα καταφύγιο υπέροχου μελαγχολικού folk-ίζοντος prog rock, στο οποίο προστρέχουμε συχνά ακόμα και σήμερα - ή αλλιώς ένας ΟΜΟΡΦΟΣ δίσκος όπως έγραψε τότε στην κριτική του ο Κώστας Σακκαλής.

Μετά την ηχογράφησή του, οι Messenger έπαψαν να είναι απλά δύο κύρια μέλη - ο Khaled Lowe και ο Barnaby Maddick, οι οποίοι τραγουδούν, άλλοτε σε αντιπαραβολή, άλλοτε δημιουργώντας αρμονίες και παίζουν όλες τις κιθάρες που ακούγονται - με συνοδεία session μουσικών. Μετέβησαν στην κατάσταση κανονικού πενταμελούς συγκροτήματος, κυρίως λόγω των αναγκών των σημαντικών φεστιβάλ στα οποία έκλεισαν θέση, χάρη στην ομορφιά του ντεμπούτου τους φυσικά. Ως μπάντα, πια, εισήλθαν στο στούντιο και αυτό συνέβαλλε σε μια διόλου αμελητέα ηχητική στροφή.

Η ουσία είναι πως, εκ του αποτελέσματος, οι Messenger έφτασαν κορυφές για ακόμη μια φορά. Και όταν ένα συγκρότημα φτάνει σε κορυφές δια δύο ή περισσότερων διαφορετικών οδών, αυτό δείχνει το ποιόν του - και προμαντεύει συνέχιση των μεγάλων επιτευγμάτων στο μέλλον.

Οι θρηνωδίες ("Threnodies"), ένας τίτλος επηρεασμένος από θανάτους στο περιβάλλον της μπάντας αλλά και από το θανατικό που έχει χτυπήσει το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τελευταία, δεν έχουν πια τις folk ενορχηστρώσεις του παρελθόντος. Η μουσική παραμένει ονειρική, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο, πολύ πιο επιβλητικό ηχητικά και σημαντικά πιο βαρύ. Η πνευματικότητα και το υποσυνείδητο παραμένουν καίρια στοιχεία στον ήχο και τη στιχουργία τους. Το "Calyx", δηλαδή ο κάλυκας, το μέρος του λουλουδιού που μένει στα χέρια μας όταν το μαδήσουμε, ξεκινάει με το "wake me from this sleep, there’s no colour to my dreams" και συνεχίζει την τροχιά μέσω του τίποτα, χτίζοντας με οδηγό κάποιες «αρχαϊκές μνήμες».

Ολόκληρη η τωρινή ταυτότητα των Messenger συνοψίζεται στο μεγαλύτερο χρονικά κομμάτι του άλμπουμ, το 9-λεπτο "Oracles Of War", όταν γίνονται για πρώτη φορά στην καριέρα τους και πορωτικοί, πέρα από πανέμορφοι. Τα heavy psych riffs, που δεν θα περίμενες από αυτούς προ δύο ετών, λειτουργούν στην εντέλεια, το mellotron κάνει παρέα στις κιθάρες και το απαλό τελείωμα με ένα δυνατό solo μας επαναφέρει στην πραγματικότητά τους.

Βέβαια, δεν μπορεί να είναι τυχαίο που όταν θυμούνται το παρελθόν τους και στηρίζονται κατά κύριο λόγο στις ιδιαίτερες μελωδίες που έχουν διττή όψη, μεταξύ μυστηριακών αποχρώσεων και αφοπλιστικής γλυκύτητας, φτάνουμε στις δύο κορυφαίες συνθέσεις: Το "Balearic Blue" σημαίνει την επιστροφή της σύνθεσης πάνω σε χορδές ακουστικής και η γέφυρα πριν το ρεφρέν φτιαγμένη από φωνητική γραμμή υλικών Jeff Buckley είναι όλη η μαγεία του. Λίγο πιο μετά, το στοιχειωτικό "Nocturne", με μια αίσθηση από το δασικό rock των Hexvessel, επικαλείται πνεύματα των σαμάνων για να μάθει τις αλήθειες που δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές στον άνθρωπο ("show us more, all that’s yet to be revealed").

Ο ήχος που επιτυγχάνουν στο "Threnodies" οι Messenger είναι έξυπνα πολυσυλλεκτικός. Από το "Celestial Spheres" που θα φέρει στο νου τους Wolf People, μέχρι το "Pareidolia" που, πέρα από Midlake folk αναφορές, έχει σημείο-άμεσο φόρο τιμής στο "Animals" των Pink Floyd... Και τέλος στο μπαλαντοειδές "Crown Of Ashes", το οποίο κλείνει με μια πεσιμιστική νότα έναν από τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς: "As we stand on the brink of despair, wondering where we went wrong..."