Τα καλύτερα άλμπουμ του 2024

Για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με την μουσική, το 2024 ήταν ακόμα μία χρονιά κατά την οποία βρήκαμε πολλά να ασχοληθούμε. Η μουσική ως ένα σημαντικότατο πολιτιστικό μέσο που αλλάζει σύμφωνα με το πνεύμα των καιρών, βλέπει την βιομηχανία και το κοινό να ταλανίζονται από νέα ερωτήματα και ζητήματα: ο αναδυόμενος ρόλος του AI στην μουσική βρίσκει πολέμιους και υποστηρικτές. Το όλο και μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στον κόσμο των φυσικών μέσων και των μεγάλων streaming υπηρεσιών που καθορίζουν πλέον, όχι μόνο τον τρόπο που ακούει ο ακροατής αλλά και τον τρόπο που δημιουργούν οι καλλιτέχνες. Τα νέα trends και είδωλα που εμφανίζονται στο TikTok και στο Instagram εν ριπή οφθαλμού, χωρίς οι παραδοσιακοί ακροατές να αντιληφθούν το παραμικρό. Η αυξανόμενη συρρίκνωση των κερδών για την τρομακτική πλειοψηφία των μουσικών. Όλα αυτά - και πολλά ακόμα - αποτελούν πεδία συζήτησης γύρω από ένα μεταβαλλόμενο τοπίο.

Υπάρχει κάτι που όμως μένει αναντίρρητα σταθερό: η μουσική η ίδια. Για τους συντάκτες του Rocking.gr - όπως και για πολλούς από εσάς - το 2024 πέρασε με άπειρες ώρες ακροάσεων και αναζητήσεων, έχοντας πάντα κατά νου πως όλα κάποια στιγμή θα καταλήξουν στο ένα και μοναδικό ζητούμενο. Την ετήσια λίστα μας με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2024! Ακούσαμε, θαυμάσαμε, τραγουδήσαμε, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας ή τσακωθήκαμε για τις μουσικές που αγαπάμε, και εν τέλει ψηφίσαμε. Ιδού τα αποτελέσματα της δικής μας αγάπης για την rock μουσική και όλη η ομάδα μας την μοιράζεται μαζί σας με αγάπη και περηφάνια!

Ζώντας σε έναν κόσμο που, ίσως εξαιτίας και των πολώσεων του ψηφιακού κόσμου, έχει μια τάση να βαφτίζει πράγματα αποκλειστικά ως "αριστουργήματα" ή "σκουπίδια", είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλοι πως υπάρχουν άπειρα καλά πράγματα στο ενδιάμεσο. Από αυτήν την άποψη, τα 30 καλύτερα άλμπουμ μας δεν είναι φυσικά τα μόνα καλά. Υπάρχουν τρομερά πολλά και αξιόλογα δημιουργήματα σε κάθε πιθανό και απίθανο μουσικό ύφος και αυτή η αναζήτηση οφείλει να είναι πάντα και κάπως προσωπική για το κάθε άτομο. Αγαπάμε και προτείνουμε λοιπόν σε εσάς αυτά τα 30 άλμπουμ ως την αφρόκρεμα των ακουσμάτων της ομάδας μας, τα καλά άλμπουμ όμως είναι απείρως περισσότερα. Η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά!

Δεν είναι όμως μόνο τα άλμπουμ. Πέραν των περίπου 700 κριτικών που δημοσιεύσαμε μες στην χρονιά, εδώ στο Rocking.gr προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας το σύνολο των μουσικών εξελίξεων μέσα από την πολύ απαιτητική νεογραφία, μοιραστήκαμε τις άπειρες μικρές και μεγάλες συναυλιακές στιγμές και γνωρίσαμε μέσα από περισσότερες από 100 συνεντεύξεις συνεντεύξεις μας νέους, ανερχόμενους και διάσημους, καταξιωμένους καλλιτέχνες. Τα κάναμε αυτά με έναν μόνο σκοπό. Να κοινωνούμε την μουσική όλοι και όλες μαζί, ανεξάρτητα από τις ατομικές μας προτιμήσεις. Ο κόσμος του rock είναι παντού, είναι απέραντος και μας χωράει όλους.

Ελπίζουμε λοιπόν να απολαύσετε την λίστα μας και όσο το δυνατόν περισσότερες από τις μουσικές που εμπεριέχονται εδώ. Όπως πάντα, ευχόμαστε να ανοίξουμε ωραίες συζητήσεις για το που συμφωνούμε και που διαφωνούμε και όλοι μαζί να αναφωνήσουμε:

Μα που είναι ο (τάδε) δίσκος;!

Υγεία και αγάπη σε όλους, με την ευχή το 2025 να μας φέρει ακόμα καλύτερες μουσικές και στιγμές!

(Κάντε click στο εξώφυλλο ή τον τίτλο του άλμπουμ για να διαβάσετε την πλήρη κριτική του άλμπουμ)

30

Beth Gibbons
"Lives Outgrown"

Αυτό το folk-ish βασίλειο είναι λοιπόν απολαυστικά εκλεκτικό. Προφανώς και υπάρχουν σκιές από όσα έχει ήδη κάνει στην καριέρα της - από την indie ως την επική συνάντηση της με το έργο του Penderecki - το "Lives Outgrown" παραμένει όμως μια δουλειά ζεστή και φιλική. Με τα αμέτρητα διαφορετικά ηχοχρώματα, τις γλυκές ακουστικές κιθάρες, τα πανέξυπνα και υπόκωφα κρουστά του Lee Harris των Talk Talk και φυσικά με την ανατριχιαστική φωνή της Beth, το "Lives Outgrown" είναι τελικά ένα πλήρες μουσικό ταξίδι που συνδυάζει νου και καρδιά, σε γενναίες δόσεις.

29

Brown Horse
"Reservoir"

Ο ήχος τους είναι αυτό που θα λέγαμε alt country ή folk rock. Μυρίζει ανοιχτά λιβάδια, αμερικάνικη επαρχία, έναστρους ουρανούς όπως του υπέροχου εξώφυλλου, παρέες μαζεμένες γύρω από κάποια φωτιά, ιστορίες αγάπης, απώλειας, ταξιδιού, καθημερινότητας, ζωής. Τα τραγούδια τους είναι λυρικά και μελωδικά, με γερή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και νοσταλγίας. Αν θέλετε έναν δίσκο γεμάτο με τραγούδια στο στυλ και την ποιότητα του "Farewell Transmissions" των Songs: Ohia εδώ θα βρείτε τον παράδεισό σας. Αν όχι, τότε έχετε πεθάνει μέσα σας και δεν το ξέρετε.

28

Dvne
"Voidkind"

Αν υπήρξε η υπόσχεση μίας μεγαλειώδους πορείας με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες, οι Σκωτσέζοι Dvne έρχονται με τον τρίτο τους δίσκο να μας ξεδιψάσουν. Μπορεί να μην είναι μεσσίες –έχουμε πάψει, εξάλλου, να τους περιμένουμε– ξεπροβάλλουν, όμως, πάνω από το μέσο όρο κυκλοφοριών ενός είδους που αν μη τι άλλο, τα τελευταία χρόνια έχει προσφέρει πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Το "Voidkind" αποτελεί αυτή τη στιγμή τους Dvne στα καλύτερά τους, και γράφεται ήδη στα κατάστιχα ως ένα από τα πιο ωραία metal άλμπουμ της χρονιάς.

27

Julie Christmas
"Ridiculous And Full Of Blood"

Είναι δύο τα σημεία που αυτός ο δίσκος ξεχωρίζει, πέρα από την προσωπική ταύτιση και την μουσική ποιότητα. Αρχικά η ποικιλομορφία μέσω των τόσο ξεχωριστών του κομματιών, μα έπειτα με την εξουθενωτική, αποκαλυπτική ροή που αυτά εκτυλίσσονται μπροστά σου.Για μια νότα χριστουγεννιάτικης, γιορτινής μελαγχολίας εντός του βάρβαρου καλοκαιριού, από αυτές όμως που θα σε αναγεννήσουν, το "Ridiculous And Full Of Blood" είναι ένας δίσκος που πρέπει να αγαπηθεί μέσα σε όλη του την επιθετική κατήφεια. Γιατί αν προδώσεις έναν άνθρωπο και τον λούσεις με αδικία, δύο πράγματα θα πάρεις: εκτονωτική βία, ή ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα.

26

InnerWish
"Ash Of Eternal Flame"

Tο "Ash Of Eternal Flame" αποτελεί ένα απαράμιλλης ποιότητας άλμπουμ ευρωπαϊκού power metal, το οποίο στέκει υπερήφανα στην κορυφή του είδους για τη χρονιά που διανύουμε. Υπερκερνώντας προσωπικές και καλλιτεχνικές δυσκολίες ετών, συνθέτοντας από καρδιάς και διαθέτοντας την τεχνογνωσία για ένα προσεγμένο αποτέλεσμα, οι Innerwish μας προσφέρουν τον συγχρόνως πιο αυτοαναφορικό αλλά και ποικιλόμορφο δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους

25

Bring Me The Horizon
"Post Human: Nex Gen"

Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις τσιτωμένες ενορχηστρώσεις και τις κολλητικές γραμμές μεταλλάσσεται. Είναι ακόμα οι ίδιοι άνθρωποι που τις εποχές του myspace έγραφαν σπασίματα πάνω από σπασίματα και ούρλιαζαν χωρίς σταματημό.  Απλά μεγάλωσαν, έριξαν ό,τι υγρό μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους στο κρασί τους, και δεν έχουν όρεξη να δικαιολογηθούν σε κανέναν.Η έβδομη κυκλοφορία των Oli Sykes & Co. είναι ένα πραγματικό επίτευγμα. Κι αυτό χωρίς να ληφθεί υπόψη το παρελθόν τους, το διαζύγιο με τον Jordan Fish ή το αφηγηματικό κομμάτι.

24

Doedsmaghird
"Omniverse Consciousness"

Το "Omniverse Consciousness" ηχεί ως ένα αυθάδες, σκληροπυρηνικό και υπερβατικό μηχανιστικό black metal έργο, ένα πυρετώδες αριστούργημα όλων όσων ήταν και είναι οι Dodheimsgard. Όπως όλα τα μεγάλα avant-garde έργα, αναζητεί ένα νόημα που υπερβαίνει τα επιμέρους. Είναι πιο άγουρο, πιο ζωντανό και παθιασμένο, σχεδόν μονόπρακτο, έχει σεισμικές εναλλαγές και ακραία ξεσπάσματα. Είναι το «διονυσιακό» στοιχείο, κόντρα στο καλαίσθητο «απολλώνιο» που ήταν το "Black Medium Current". Είναι ένας ακόμη θρίαμβος. Επιστροφή στο παρελθόν, για το εναλλακτικό παρόν που είχε ήδη προοικονομηθεί.

23

Sprints
"Letter To Self"

Αν κάτι ήταν αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που είχε κυκλοφορήσει το "Up And Comer" ως πρώτο single, αυτό ήταν το ταλέντο των Sprints να γράφουν δυνατά hooks. Με πολιορκητικό κριό την εκρηκτική παρουσία της κιθαρίστριας/τραγουδίστριας Karla Chubb, η μπάντα παραδίδει μια συλλογή έντεκα τραγουδιών που όλα, λίγο ή πολύ, θα καρφωθούν στο μυαλό με την δεύτερη ακρόαση. Με όπλο την ορμή του και τα φοβερά του τραγούδια, στήνει ένα μελωδικό garage punk party που σφύζει από ενέργεια. Η λογική λέει πως αυτό είναι μόνο η αρχή μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας και οι Sprints μοιάζουν να είναι το νέο αστεράκι που ανέτειλε στον rock μας ουρανό.

22

Jack White
"No Name"

Στα 13 τραγούδια και τα 43 και κάτι λεπτά του "No Name" επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια. Εάν δεν είναι όντως ο τελευταίος riff master, είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους. Είναι με απόλυτη βεβαιότητα ένας από τους τελευταίους μεγάλους ροκάδες παλαιάς κοπής. Όπως φαίνεται, δεν ξεμπερδεύουμε ακόμα με τον Jack White, τουλάχιστον για όσο αυτός ο άοκνος εργάτης θα έχει ερεθίσματα. Η γνώση του για τη μουσική είναι τόσο βαθιά και η έμπνευσή του μοιάζει αστείρευτη.

21

Caligula's Horse
"Charcoal Grace"

Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα άλμπουμ βαρύ θεματολογικά και φορτωμένο μουσικά που πιθανότατα απαιτεί λίγη παραπάνω προσοχή στις πρώτες ακροάσεις, αλλά εδώ είναι που φαίνεται η αξία μιας πραγματικά καλής progressive (metal) μπάντα, όπως είναι οι Caligula's Horse.. Μέσα από όλη την ένταση και την πολλή πληροφορία, αυτό που μένει στο τέλος ως αποτέλεσμα είναι μια ακόμα εντυπωσιακή δουλειά, ομοιογενής και συνεκτική στο σύνολό της, πιστή στον χαρακτήρα της μπάντας αλλά εμπεριέχοντας ταυτόχρονα σημάδια εξέλιξης και διαφοροποίησης, όπως ακριβώς θα έπρεπε. Κοινώς, το "Charcoal Grace" μπαίνει πολύ νωρίς στη συζήτηση για τις καλύτερες δουλειές της χρονιάς, πριν καλά-καλά ξεκινήσει αυτή.

20

Yoth Iria
"Blazing Inferno"

Το "Blazing Inferno" θα γίνει σημείο αναφοράς. Όλο το πακέτο είναι αισχρά σαγηνευτικό. Από το εξώφυλλο, μέχρι την διάρκεια του δίσκου και την σειρά των τραγουδιών. Από τις ενορχηστρώσεις μέχρι τις παραδοσιακές folk μελωδίες. Από τον γνώριμο ελληνικό επικό dark ρυθμό που πάει και συναντά τις black metal φόρμες. Είναι λες και ο Jim Mutilator βρήκε την τέλεια συνταγή σε έμπνευση και σε line up. Όπως πέτυχε και στον Pelander το "Legend" ένα πράμα. Ήταν όλα τόσο αηδιαστικά τέλεια και γοητευτικά, που πόναγε η ψυχή σου από το κάλλος αυτό. Έτσι κι εδώ. Σου πετάει κι ενδιάμεσα κάτι στίχους του στυλ Yoth Iria is the flame, Non Serviam I will not serve και οι αναμνήσεις πάνε σύννεφο. Μαζί με τις όποιες αναστολές.

19

Opeth
"The Last Will And Testament"

Αυτό το καλλιτεχνικό όραμα που είχε ο Akerfeldt πιθανότατα θα αποτελέσει ταυτόχρονα την ευχή και την κατάρα του, καθώς είναι μια δουλειά χτισμένη και δομημένη γύρω από μια συγκεκριμένη ιστορία και δύσκολα θα μπορεί να κριθεί ή να εκτιμηθεί εκτός του συγκεκριμένου πλαισίου.Όσο περισσότερο ακούω το "The Last Will And Testament", τόσο ενισχύεται η πεποίθηση που μου δημιουργεί πως θα αποτελέσει μια διχαστική δουλειά ανάμεσα στους οπαδούς της μπάντας, κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Akerfeldt ξέρει να κάνει καλά, είτε το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα. Η αλήθεια είναι πως μοιάζει χτισμένο σε μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ θριάμβου και υπερβολής, όπου προσωπικά κλίνω προς το πρώτο, βρίσκοντας συναρπαστικές, τόσο την άγνοια κινδύνου (ή ξεροκεφαλιά αν θέλετε) που επιδεικνύει, όσο και τις προκλήσεις που θέτει στον ακροατή.

18

The Messthetics And James Brandon Lewis
"The Messthetics And James Brandon Lewis"

Από το ξεκίνημα τους, οι The Messthetics δήλωναν ότι είναι μια jazz punk μπάντα, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να υπογραμμίσουν ότι χρησιμοποιούν στοιχεία και από τους δύο κόσμους, σε μια jamming διάθεση. Με την προσθήκη του Lewis το σχήμα παίρνει πλέον μια πιο jazz επίστρωση, αν και το attitude και η αισθητική τους παραμένουν πολύ μακριά από την συμβατική jazz. Ο James Brandon Lewis και οι The Messthetics σκαρώνουν μια υπέροχη δουλειά που, παρά τον υβριδικό της χαρακτήρα, είναι απολαυστική, άμεση και απολύτως κατανοητή. Προσμίξεις που σε άλλες περιπτώσεις θα ακούγονταν παράξενες και τολμηρές, εδώ ρέουν με φυσικότητα και απλότητα, σχηματίζοντας τελικά έναν δίσκο χωρίς κανένα ορατό ψεγάδι και με μια δυνατή jazz rock αύρα.

17

The Mothercrow
"Foráneo"

Οι λόγοι που κάνουν το "Foráneo" να ξεχωρίζει είναι συγκεκριμένοι και σαφέστατοι. Ακούγεται κλασικό χωρίς να είναι επιτηδευμένα απαχαιωμένο. Δεν λιμνάζει σε συγκεκριμένο ύφος με τους αναπόφευκτους περιορισμούς, περιλαμβάνοντας από soul, funk και blues μέχρι κανονικό hard rock. Δεν μιμείται ξεδιάντροπα. Η ταυτότητά του είναι η ποιότητά του και ο σεβασμός των συντελεστών στη μουσική που αγαπούν. Όποιος αγαπάει πραγματικά άλλωστε, θα βρει και τον κατάλληλο τρόπο να το δείξει. Οι Καταλανοί καταθέτουν μέσα από τη ψυχή τους την δική τους πρόταση για το πώς πρέπει να παίζεται το rock, ακολουθώντας τις διδαχές των μεγαθηρίων στον δρόμο που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια οι κορυφαίοι αναβιωτές της χρυσής εποχής. 

16

Dodsrit
"Nocturnal Will"

Διόλου αβίαστα, και με βαθιά θέληση και προσπάθεια, οι Dödsrit κυκλοφόρησαν ένα από τα (black) metal άλμπουμ της χρονιάς. Μια σπουδή στο απλό, το άμεσο, το συναισθηματικό, το απέριττο και το σκοτεινό. Μια δυναμική κυκλοφορία, προορισμένη να εκτιμηθεί από όσα άτομα βλέπουν στην μοναξιά την εσωτερική πύλη για ενδυνάμωση, με απώτερο στόχο την επικοινωνία. Όταν το ξίφος θαφτεί στο χιονισμένο νεκροταφείο της ειλικρίνειας, το μόνο που θα απομένει θα είναι οι αναμνήσεις. Ή και όχι. Γιατί πάντα θα έχουμε, με κάθε νέα ευκαιρία και πρόκληση, την υπενθύμιση του πόσο δυνατό και ισχυρό είναι το τώρα. 

15

White Dog
"Double Dog Dare"

H κατά κόρον αύξηση της Allman Brothers αισθητικής είναι έκδηλη από δω μέχρι το Τέξας και πάλι πίσω. Με τα πόδια. Επίσης έχω την υποψία πως τα μέλη της μπάντας ήταν πέντε και γίναν έξι. Μπορεί και να κάνω λάθος. Πρώτη φορά θα ‘ναι; Το εξώφυλλο προϊδεάζει για πιο southern καταστάσεις και δεν πέφτω έξω. Ο γκαράζ ήχος της κιθάρας, μου είναι και πάλι γνώριμος, επιβεβαιώνοντας τον τότε ισχυρισμό μου περί ομοιότητας με την Έρεμπρο σκηνή Έχει περάσει που λέτε μια τετραετία από τότε που για κάποιο λόγο ο πρώτος δίσκος των White Dog κατέκτησε την πρώτη θέση της Rocking λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς. Έλα μου όμως που το "Double Dog Dare" έχει όλα τα φόντα να χαρακτηριστεί καλύτερο από τον προκάτοχό του.

14

Ihsahn
"Ihsahn"

To "Ihsahn" δεν ηχεί ως ούτε ως Emperor - έστω του 2024 - ούτε ως ο κλασικότροπος Ihsahn στην πρώιμη σόλο εποχή του. Αιχμαλωτίζει, όμως, με πολύ καλό τρόπο ό,τι συγκεντρώνει ο Ihsahn στη μουσική του: το ακραίο, το συμφωνικό, το progressive. Ως επιστέγασμα μίας μακράς και πλούσιας διαδρομής, το "Ihsahn" παίζει σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα. Όλα ακούγονται όπως θα έπρεπε, και συνδέονται με διάφορες στιγμές της δισκογραφίας του, ενώ τα ίδια τα τραγούδια προσφέρονται για πολλές ακροάσεις.

13

Vola
"Friend Of A Phantom"

Αν το "Friend Of A Phantom" είναι η πρώτη επαφή με τους Vola, πιστεύω πως ο ενθουσιασμός της νέας ανακάλυψης θα πάρει καιρό να κοπάσει. Σαν συνέχεια του "Witness" στέκεται αν μη τι άλλο στα ίδια, ίσως και ψηλότερα επίπεδα υπό την έννοια ότι δεν περιλαμβάνει περιττό δευτερόλεπτο. Μπορεί να μην έχει τον πειραματισμό του προκατόχου του, αλλά μια πιο κατασταλαγμένη υφολογική πρόταση της μπάντας. Βρισκόμενοι στον τέταρτο δίσκο τους, οι Δανοί, δεν έχουν λόγο να αισθάνονται μειονεκτικά σε σχέση με μπάντες όπως οι Tesseract, οι Leprous και οι Haken ενδεικτικά και δικαιουνται μια θέση στις καλύτερες (prog) κυκλοφορίες του 2024.

12

Crypt Sermon
"The Stygian Rose"

Ο τρίτος και τελικός τους στόχος, σε καθεμία σύνθεση να βρίσκεται κάποιο στοιχείο - αρπάγη ώστε να της αφοσιωθείς εκ νέου, επιτυγχάνεται από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Οι υπόλοιπες απλά αποδεικνύουν με εκκωφαντικό τρόπο τη δουλειά και το μόχθο της ομάδας, αποκαλύπτοντας συνάμα την περιπετειώδη προσέγγιση. Δεν είναι λίγες οι φορές που ψάχνουμε για νέους «ήρωες» στη μουσική που μας γοητεύει, ειδικά από τη στιγμή που οι πρωτομάστορες και οι πρωτοπόροι πλέον αποτελούν παρελθόν ή μακρινή ανάμνηση. Κάπου, κάποτε οι Candlemass. Κάπως, κάποτε οι Solitude Aeturnus. Μια φορά κι έναν καιρό οι Savatage και ο αείμνηστος Criss Oliva. Προσωπικά δεν προσδοκώ νέοι καλλιτέχνες να συμπληρώσουν τα κενά τους. Με ενδιαφέρει να ξανανιώσω ενθουσιασμό, συγκίνηση και ανάταση, τα οποία οι Crypt Sermon τα προσφέρουν εκ νέου δίχως καμία φειδώ.

11

Fontaines D.C.
"Romance"

Το τέταρτο πόνημα των Fontaines DC είναι λοιπόν το πιο εμπορικό, πολύχρωμο κι εκλεκτικό τους άλμπουμ ως τώρα, χωρίς όμως να θυσιάζει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους. Συγκριτικά με τον προκάτοχο του, το "Romance" είναι λιγότερο θεματικό και πιο ταξιδιάρικο, έχει λιγότερο λυρισμό αλλά περισσότερο νεύρο. Θα έλεγα πως είναι λιγότερο «λογοτεχνικό» και περισσότερο «κινηματογραφικό». Σε αυτό που έχει όμως την πραγματική σημασία, η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλο συνθετικό οίστρο - λες και ότι γράφουν το κάνουν σωστά - και, κυρίως, ξεχειλίζει αυτοπεποίθηση. Αυτό δεν είναι ένα γκρουπ που παλεύει πια να πείσει κανέναν για τίποτα. Είναι ένα γκρουπ που γράφει την rock n’ roll ιστορία των 20s.

10

Touche Amore
"Spiral In A Straight Line"

Η μουσική των Touche Amore είναι από αυτές που τραγουδάς αγκαλιά με παρέα κι αγνώστους μαζί με τον Jeremy στο μικρόφωνο και ιδρώνετε, και κλαίτε, κι έτσι η επόμενη μέρα μοιάζει λίγο λιγότερο δυσφορική. Μουσικά, τιμούν τις καταβολές τους με μικρά κομμάτια, γεμάτα ουσία, και στίχους που βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό, γεφυρώνοντας πρότερες hardcore μουσικές στιγμές με τις μελωδικότερες ύστερές τους. Το "Spiral In A Straight Line" εκπληρώνει την προσδοκία του, και βάζει άλλο ένα σκαλοπάτι στην συνεχώς ανοδική τους πορεία προς το να στεφτούν μια σημαντική μπάντα των καιρών μας.

9

Iotunn
"Kinship"

Το "Kinship" δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός δίσκος, έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να σε κάνει να νιώθεις ότι τον έχεις μαζί σου από χρόνια, να μιλάς γι’ αυτόν όπως μιλάς για εκείνους τους δίσκους που σε μεγάλωσαν. Να διαβάζεις και να τραγουδάς τους στίχους του ξανά και ξανά και να λυγίζεις κάτω από το μεγαλείο μιας από τις μεγαλύτερες φωνές των ημερών μας. Το "Kinship" είναι ένα αριστούργημα από αυτά που δε βγαίνουν συχνά κι όταν βγαίνουν, αφήνουν βροντερό το στίγμα τους.

8

Chelsea Wolfe
"She Reaches Out To She Reaches Out To She"

Η επιστροφή της, δια πυρός και αβύσσου, όταν συνεπαίρνει, φιγουράρει και με τις καταραμένες γοτθικές κορυφές της δισκογραφίας της. Μια ιεραρχική όμως κατάταξη, δεν είναι ο στόχος. Όταν οι ακροάσεις τελειώσουν και η ιέρεια επιστρέψει στο σκοτάδι, δεν θα έχεις μείνει στο κενό. Το “She Reaches Out To She…” είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις απαιτητικών έργων τέχνης τα οποία βρίσκουν στην αποδόμηση και την ηχητική πίεση τον τρόπο να γαληνεύσουν την ψυχή και να ενδυναμώσουν. Να διαφυλάξουν την ελπίδα. Στην πιο ανθρώπινη στιγμή της, η Chelsea Wolfe δεν αυτοεγκλωβίζεται, αλλά επικοινωνεί τους δαίμονές της δημιουργικά, ανακουφίζοντας αυτή και εμάς.

7

Mother Of Millions
"Magna Mater"

Με το όραμα να παραμένει αδιάβλητο, οι Mother Of Millions αναδιοργανώθηκαν, μετουσιώνοντας όλα αυτά τα συναισθήματα σε ήχους, λέξεις και στιγμές. Ορμώμενοι από την απώλεια, μιλώντας για τη ζωή.Στο δίλημμα "Παύση, ή διάρκεια", οι Mother Of Millions επέλεξαν το δεύτερο. Ίσως να μην είχαν και άλλη επιλογή τελικά, αν κρίνουμε από το "Magna Mater". Ένα άλμπουμ ορόσημο για τη μπάντα αλλά και τον σύγχρονο προοδευτικό ήχο.

6

Ulcerate
"Cutting The Throat Of God"

Το έβδομο δισκογραφικό τους βήμα δεν αποτελεί εξαίρεση, βρίσκει μάλιστα τους Νεοζηλανδούς να έχουν μάλλον τελειοποιήσει το σοκαριστικά μεγαλειώδες τους ύφος. Ίσως το “Cutting The Throat Of God” δεν είναι τόσο καταιγιστικό όσο η μέχρι το 2016 δισκογραφία τους, είναι όμως ένα έργο που δημιουργεί πάθος και δέος. Ένα σκοτεινό, εγκεφαλικό αριστούργημα που ενδυναμώνει την ψυχή και, όσον αφορά τα πράγματα που μπορεί να προσφέρει η metal μουσική του σήμερα, στέκεται σε μια δική του, μοναχική κορυφή.

5

Khirki
"Κυκεώνας"

Ναι, δεν είναι πρωτοπορία να εισάγεις παραδοσιακή μουσική στο σκληρό ήχο και οι Khirki δεν είναι οι πρώτοι που το δοκίμασαν με επιτυχία, είναι όμως από αυτούς που το κάνουν καλύτερα.Ένα ταξίδι στη θάλασσα και την αιωνιότητα, ο «Κυκεώνας» είναι μια από τις εκπλήξεις που περιμέναμε από αυτούς, ίσως όχι τόσο σύντομα αλλά το κατάφεραν με άνεση.Με χαρακτηριστική άνεση και ξεκάθαρο μουσικό όραμα, οι Khirki τράβηξαν ευθεία και πέτυχαν το απόλυτο δύο στα δύο αξιοσημείωτων δίσκων. Με ιδανική διάρκεια, πλήθος μουσικών ιδεών που κάνει τα νέα τους κομμάτια ενδιαφέροντα, αξιομνημόνευτα και πάνω απ' όλα εύκολα διακριτά μεταξύ τους, ο «Κυκεώνας» είναι αναπόφευκτο να συζητηθεί και να αγαπηθεί.

4

Blood Incantation
"Absolute Elsewhere"

Εδώ αποτυπώνεται, ίσως για πρώτη φορά με τέτοια ακρίβεια, μια ιδανική 50-50 ισορροπία ανάμεσα στο ‘90s extreme death metal και το progressive rock της χρυσής δεκαετίας του 1970. Πλάι στους Morbid Angel, τους Death και τους Atheist, στέκονται στο ίδιο σχεδόν ύψος οι Pink Floyd και οι Eloy. Εμποτισμένο από τα vibes των Βερολινέζικων Hansa Tonstudio - εκεί που οι Eloy, ο Eno και οι Tangerine Dream έβγαλαν θρυλικές δουλειές στα ‘70s - το "Absolute Elsewhere" βουτάει βαθιά στο δίπτυχο sci-fi μυθολογία/αστρικά prog ηχοτοπία. Αυτή όμως η αλλοπρόσαλλη αίσθηση χρονικότητας είναι απλώς ένα ακόμα στοιχείο που κάνει αυτό το γκρουπ να ακούγεται πολυδιάστατο. Το βασικότερο είναι πως ο μουσικός κόσμος που οικοδομούν είναι ταυτόχρονα σύγχρονος, παραδοσιακός, πειραματικός και εικονοπλαστικός. Το "Absolute Elsewhere" είναι ένας δίσκος-φαινόμενο για το heavy metal του 2024.

3

Tigran Hamasyan
"The Bird Of A Thousand Voices"

Εδώ θα βρούμε όλα τα στοιχεία που έχει ένα τυπικό άλμπουμ του Tigran, το ιδιαίτερο υβρίδιο του δηλαδή ανάμεσα σε jazz, traditional folk μελωδίες/κλίμακες και ακραία πολυρυθμικά μοτίβα που του έδωσαν το προσωνύμιο jazzshuggah και κάνουν πάντα την μουσική του να φλερτάρει πολύ με το progressive rock. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο μουσικό ταξίδι, γεμάτο εναλλαγές σε ατμόσφαιρες και συναισθήματα. Μπορεί να είναι επικό, μυστικιστικό, θλιμμένο ή δραματικό, και σε πολλές στιγμές του μπορεί να προσφέρει βαθιά συγκίνηση. Είναι ένα από εκείνα τα λίγα μουσικά δημιουργήματα που μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους τις προσδοκίες και των πιο απαιτητικών - ή των πιο ονειροπόλων! - μουσικόφιλων, ένα σύγχρονο μουσικό μνημείο.

2

Alcest
"Les Chants De L' Aurore"

Αν δεν σου αρέσουν οι Alcest, αυτό δεν θα αλλάξει. Αν όμως σου αρέσουν έστω και λίγο, τότε το "Les Chants De L' Aurore" ίσως σε ξετινάξει. Blackgaze, shoegaze, post. Απλές λέξεις που μάλλον ωχριούν μπροστά στην δόξα μιας αυγής! "Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, όμως τουλάχιστον δεν είναι ψέματα", είπε κάποτε ο Παύλος Παυλίδης. Οι Alcest, ως γνωστόν, αποτελούν την μουσική αποτύπωση των επαφών που είχε ο Neige ως παιδί με τον ονειρικό κόσμο που ονόμασε Fairy Land. Τώρα, επτά άλμπουμ μετά το ξεκίνημα τους και κόντρα στα προγνωστικά, το project αυτό μοιάζει να προσγειώνεται και να κατακτά εκείνη την πραγματικότητα.

1

The Cure
"Songs Of A Lost World"

Το "Songs of a Lost World", δεν αποτελεί απλώς μία από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας των The Cure (πράγμα που έτσι κι αλλιώς μοιάζει δυσθεώρητο κατόρθωμα), αλλά έναν από τους καλύτερους δίσκους που θα ακούσει κανείς φέτος. Κι όσο και αν αυτά τα βαρύγδουπα καμιά φορά ακούγονται ως υπερβολές που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι καθώς το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια δουλειά για την οποία θα μιλάμε για χρόνια. Χωρίς πειραματικές υπερβάσεις αλλά επενδύοντας στα στοιχεία που τους κάνουν πραγματικά ξεχωριστούς, το "Songs of a Lost World" αποτελεί ένα σπουδαίο επόμενο βήμα ενός εμβληματικού συγκροτήματος που πολλές φορές στην καριέρα του επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του δραστικά και κατάφερε να επηρεάσει όλη τη σύγχρονη μουσική. Για αυτό εξάλλου αν ρωτήσεις 10 οπαδούς των Cure να σου πουν τον αγαπημένο τους δίσκο, το πιο πιθανό είναι πως θα καταλήξεις με τουλάχιστον 5 (αν όχι παραπάνω) διαφορετικές απαντήσεις. Η νέα τους δουλειά λοιπόν προστίθεται με επιτυχία στην λίστα με τις πιθανές απαντήσεις.