Maybeshewill, Afterwise @ Fuzz Club, 22/02/25

Τα πράγματα έρχονται έτσι μερικές φορές, ώστε να μη μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι το σύμπαν έχει μια δική του αίσθηση του χιούμορ. Εννιά χρόνια παρά ελάχιστες ημέρες πίσω, οι Maybeshewill ξεκινούσαν την τότε αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους από τον Ταύρο. Στο εδώ και το τώρα, μετά από μία αναβολή της τελευταίας στιγμής, οι Βρετανοί εμφανίστηκαν στο ίδιο κλαμπ, γιορτάζοντας την επιστροφή τους στον κόσμο των ζωντανών. Οι κυνικοί ξεφύσησαν ότι ήταν απλά θέμα χρόνου. Οι ρομαντικοί χαμογέλασαν, ρίχνοντας το βλέμμα στα παπούτσια τους. Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, παρέμεινε.

Με ακρίβεια λεπτού, οι Afterwise ξεκίνησαν στις 21:00 και παρά το κάπως άχαρο της μισοάδειας ακόμα πλατείας μπροστά στη μεγάλη σκηνή, δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τα πατήματά τους. Αισθητική που κοιτάζει όλο σεβασμό στις ένδοξες εποχές του post-rock. Χτισίματα και πλήρης απουσία φωνητικών. Κρεσέντα και πλήκτρα για να γλυκαίνουν τα κιθαριστικά χτυπήματα. Αν η πεντάδα, προς το παρόν τουλάχιστον, μένει υπερβολικά πιστή στους άγραφους κανόνες του είδους, μικρό το κακό· αφενός γιατί κάτι τέτοιο δεν (πρέπει να) είναι πάντα αυτοσκοπός, κι αφετέρου γιατί το μισάωρο κύλησε νεράκι.

Μετά την απαραίτητη παύση που ακολούθησε, το κοινό αυξήθηκε κι ο χώρος αισίως έκλινε σαφώς περισσότερο προς τον χαρακτηρισμό του «μισογεμάτου», απέχοντας από εκείνον του «ασφυκτικού» για καλό ή για κακό. Χωρίς ίχνος ροκσταρισμού ή πόζας, η μετάβαση από το σβήσιμο των προβολέων στην εισαγωγή του "I Was Here For A Moment..." και το "Take This To Heart" γέμισε τον αέρα νοσταλγία. Οι Maybeshewill είναι ακόμα εκείνη η μπάντα. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν έχουν αλλάξει οι καιροί, η ενέργεια και η ψυχή που κουβαλάνε οι μουσικές τους παραμένει σήμα κατατεθέν.

Το πρώτο πέρασμα από το υλικό του "No Feeling Is Final" δεν άργησε να έρθει, και το sample της Zarah Sultana έσκασε σαν ωραιότατη επιβεβαίωση ότι η παρέα από το Λέστερ κάθε άλλο παρά έχει αφήσει τα όπλα. Η ένταση παρέμεινε, ακριβώς όπως στους Afterwise νωρίτερα, μερικά κλικ πάνω από το αναμενόμενο. Δεδομένων των ποστροκικών συναυλιακών παραδόσεων βέβαια, τόσο από τη μεριά της wall of sound προσέγγισης όσο κι από εκείνη των συζητήσεων των παρευρισκόμενων, η επιλογή έβγαλε νόημα. Οι προσεγμένες ισορροπίες ανάμεσα στα όργανα ήταν η όχι-ακριβώς-λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά.

Τα κοψίματα του "Co-Conspirators" αποδόθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο, με εντός ρυθμού χειροκρότημα στη γέφυρα για κερασάκι. Στο "Red Paper Lanterns" η γλυκύτητα χτύπησε κόκκινο. Η βουτιά στα zeroes του "In Another Life, When We Are Both Cats" ήρθε με τον πιο φυσικό τρόπο. Το "In Amber", η μόνη εκπροσώπηση του "Fair Youth", λειτούργησε σαν συνδετικός κρίκος με την πρόσφατη περίοδο. Η κορύφωση στο "Refuturing" δυστυχώς χαντακώθηκε από το backing track. Ίσως είναι υποκειμενικό ζήτημα. Ίσως με ελαφρώς πειραγμένη ενορχήστρωση για ζωντανό πλαίσιο, τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά.

Η αφιέρωση του "To The Skies From A Hillside" και τα ξεσπάσματα του "Not For Want Of Trying" ανέβασαν στροφές στο κλείσιμο της κανονικής διάρκειας. Οι ευχαριστίες και η συγγνώμη για την αλλαγή της ημερομηνίας που ακολούθησαν μετά την επάνοδο του encore ήταν ειλικρινείς και προσγειωμένες. Η οριστική καληνύχτα με "Seraphim & Cherubim" και "He Films The Clouds Part 2" μοίρασε απλόχερα συναίσθημα και υψωμένες φωνές. Θα χωρούσε κάπου εκεί μία Paris Hilton ή/και κάτι ακόμα από τα μετά-2012 άλμπουμ; Πιθανότατα. Κόστισε αυτό; Ελάχιστα. Φύγαμε ελπίζοντας ήδη για την επόμενη φορά; Αναμφίβολα!

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής