Ανασκόπηση 2016: Heavy / Power Metal

Η περσινή χρονιά ανήκει στους Metallica. Ασχέτως πόσο άρεσε σε κάποιον η νέα τους δουλειά η αναμονή των οκτώ χρόνων από το "Death Magnetic" είχε ανεβάσει την ανυπομονησία των οπαδών στον Θεό οπότε μοιραία ο νέος τους δίσκος αποτέλεσε ΤΟ γεγονός του 2016. Η όλη φάση της προώθησης του "Hardwired... To Self-Destruct" κέντρισε την περιέργεια και τα βλέμματα της metal κοινότητας και συνειδητοποιήσαμε για ακόμα μια φορά γιατί το metal έχει ανάγκη τις μεγάλες μπάντες. Από εκεί και πέρα πολλές ήταν οι δουλειές που άξιζε κάποιος να ασχοληθεί ή και να προσπεράσει, όπως συμβαίνει κάθε χρονιά άλλωστε, ενώ και η ελληνική σκηνή έδωσε πολύ δυναμικό «παρών».

Τα σημαντικότερα νέα

1. Η ανακοίνωση του πολυπόθητου reunion των Helloween (εκτός φυσικά του μακαρίτη Ingo) είναι επιτέλους γεγονός. Αυτό που αρχικά φαινόταν σαν κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ, τελικά ανακοινώθηκε πως θα λάβει σάρκα και οστά εντός της επόμενης χρονιάς. Ο σεβασμός προς την προσφορά του Derris όλα αυτά τα χρόνια ήταν δεδομένος κι έτσι σε αυτήν την περιοδεία θα συνυπάρξουν και οι δύο εποχές της μπάντας. Ασχέτως των κινήτρων που τους ώθησαν να πάρουν την τελική απόφαση δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που θα αδιαφορήσουν σε μια ενδεχόμενη εμφάνιση των κολοκύθων στην χώρα μας, ειδικά αν αναλογιστούμε τη φοβερή κατάσταση στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται ο Kiske. Fingers crossed

2. Πέρσι λάβανε χώρα τα τελευταία (μάλλον) live των Twisted Sister και Black Sabbath, κάτι που ήταν γνωστό ήδη από το 2015, αλλά σε αυτά προστέθηκε και η ανακοίνωση των Manowar πως το 2017 θα ξεκινήσει η τελευταία περιοδεία τους υπό τον εύγλωττο τίτλο "The Final Battle World Tour". Βέβαια, δεν μας μίλησαν σχετικά με τη διάρκεια της περιοδείας, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Αν δεν ανακοινωθεί και ελληνική ημερομηνία, όλοι εμείς οι σωστοί Manowar-άδες θα πρέπει να ετοιμάζουμε βαλίτσες για το εξωτερικό για να τους απολαύσουμε για μια τελευταία φορά.

3. Η πορεία της υγείας του Tony Iommi παρά τις καλές ειδήσεις που είχαμε στα μέσα της χρονιάς φάνηκε πως ίσως έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις και αυτό καθώς βρέθηκε όγκος στο πίσω μέρος της μύτης του και θα έπρεπε να αφαιρεθεί και να εξεταστεί αν πρόκειται για κακοήθεια. Η εγχείρηση, τελικά, πραγματοποιήθηκε στην Αγγλία πριν το τελευταίο μέρος της "The End" περιοδείας με τα αποτελέσματα της βιοψίας να είναι καλά.

4. Οι Cirith Ungol σίγουρα δεν είναι μπάντα για όλους, αλλά πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν κάποιες δουλειές που αποτελούν ακόμα και σήμερα διαμάντια του underground heavy metal. Η ανακοίνωση της επανασύνδεσής τους είκοσι και βάλε χρόνια μετά τη διάλυσή τους γέμισε τους λίγους μεν, αλλά τρελαμένους οπαδούς τους δε, με δάκρυα χαράς. Το γεγονός του ότι θα τους δούμε και στη χώρα μας ζωντανά στο πλαίσιο του Up The Hammers μας κάνει ήδη να μετράμε μέρες μέχρι τα τέλη Μαίου. Επίσης ο δίσκος «ιερό δισκοπότηρο» "Paradise Lost" επανακυκλοφόρησε από τη Metal Blade οπότε, πλέον, υπάρχει δυνατότητα απόκτησής του και σε φυσική μορφή, καθώς ήταν δυσεύρετος μιας και δεν είχε ποτέ κανονική διανομή στην Ευρώπη.

5. Νεκρολογίες: Εντελώς αναπάντεχα έφυγαν και δεν είναι μαζί μας πλέον οι Nick Menza (ex-Megadeth) και Jimmy Bain (ex-DIO, Rainbow), ενώ όλη η ελληνική metal σκηνή θρήνησε τον χαμό του Ντίνου Κωστάκη, της φωνής του καταπληκτικού ντεμπούτου των Spitfire. Να είναι ελαφρύ το χώμα...

Big Guns: Οι πολυσυζητημένες δουλειές

Heavy

1. Οι Metallica επέστρεψαν δισκογραφικά και όλο το internet ασχολήθηκε μαζί τους. Κάποιοι στάθηκαν στο κακό εξώφυλλο, κάποιοι στη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών και του δίσκου, αλλά η αλήθεια παραμένει πως το "Hardwired... To Self-Destruct" κέρδισε ακόμα και εκείνους που είχαν χρόνια να ασχοληθούν μαζί τους. Δύσκολα βρίσκεις τέτοια ποιότητα σε «γερασμένες» μπάντες.

2. Ο Dave Mustaine κυκλοφόρησε έναν δίσκο που ίσως είναι ο καλύτερός των Megadeth μετά το "Cryptic Writtings" και αυτό λέει πολλά. Λέει πολλά σχετικά με την ποιότητα των συνεργατών που επέλεξε για να φτιάξει το "Dystopia" και λέει πολλά σχετικά με το γεγονός πως το έχει ακόμα συνθετικά.

3. Οι Grand Magus πιστοί στη συνήθεια «ένας δίσκος κάθε δύο χρόνια» κυκλοφόρησαν το "Sword Songs". Κάποιοι συντάκτες (Πολύζος, Σκιαδάς) θεώρησαν πως έπιασαν τα στάνταρ ποιότητας, ενώ άλλοι (Κούκας) απογοητεύτηκαν. Η αλήθεια είναι, μάλλον, κάπου στη μέση, καθώς πρόκειται για δίσκο που ικανοποιεί, αλλά σίγουρα στέκεται πιο χαμηλά από τις δισκογραφικές τους κορυφές.

4. Οι Black Sabbath κυκλοφόρησαν το "The End" EP και δεν ασχολήθηκε κανένας. Σημάδια των καιρών ή μια δήλωση των οπαδών πως ήρθε η ώρα να τηρήσουν τα όσα έχουν ειπωθεί και να αποσυρθούν οριστικά στις βίλες τους; Βέβαια εάν επρόκειτο για μια ολοκληρωμένη δουλειά, ίσως να μιλούσαμε σε άλλη βάση αλλά και πάλι... Στο σύνολό της ήταν μια πρόχειρη κυκλοφορία για την οποία τελικά θα ματώσει οικονομικά ο οπαδός των Black Sabbath χωρίς να πάρει πίσω πολλά πράγματα.

5. Δισκογραφική επιστροφή μετά από πολλά χρόνια για τους Diamond Head με έναν δίσκο που δεν απογοήτευσε κανέναν και προκάλεσε από απλή νοσταλγία μέχρι διθυράμβους σε όσους ασχολήθηκαν με το καινούργιο ομώνυμό τους άλμπουμ.

Power

1. Το "Three Decades Of Metal" μοιάζει να είναι το ιδανικό πάρτι για να γιορτάσει ο Kai Hansen τα τριάντα χρόνια στη μουσική βιομηχανία, κατά τη διάρκεια των οποίων μας έχει χαρίσει σπουδαία άλμπουμ τα οποία μεγάλωσαν -και που ακόμα μεγαλώνουν- γενιές και γενιές μεταλλάδων.

2. Οι Metal Church με τον Mike Howe και πάλι πίσω από το μικρόφωνο δώσανε βροντερό «παρών» με το "XI" φέρνοντας και πάλι το χαμόγελο στα χείλη των οπαδών τους. Καλοπαιγμένο αμερικάνικο heavy/power που θύμισε τις ένδοξες εποχές που πρωταγωνιστούσαν στον χώρο.

3. Το πειρατικό του Rolf Kasparek επέστρεψε και οι ομοβροντίες των κανονιών του "Rapid Forey" υπενθύμισαν σε όσους είχαν ξεγράψει τους Running Wild τις εποχές που όργωνε τις επτά θάλασσες σκορπίζοντας τον τρόμο στο διάβα του.

4. Η Γερμανία φέτος μας επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις και μεγάλα ονόματα επέστρεψαν με δουλειές αντάξιες της ιστορίας τους. Ένα εξ αυτών ήταν και οι Rage. Ο Peavy έδιωξε τον Smolski και αυτό καθώς φάνηκε έφερε έναν αέρα ανανέωσης που αποτυπώθηκε και στο "The Devil Srikes Back", σε μια ηχητική επιστροφή σε εποχές που κυριαρχούσε περισσότερο το συναίσθημα και η δύναμη, παρά η τεχνική και το βιρτουόζικο παίξιμο.

5. Οι Hammerfall με το "Built To Last" κατάφεραν να γράψουν έναν δίσκο άμεσου και ανθεμικού heavy/power, χωρίς διάθεση για νεοτερισμούς, στην, ίσως, καλύτερη δουλειά τους μετά το "No Sacrifice, No Victory" και οι οπαδοί τους έδειξαν να μένουν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.

Higher Than The Sky: Τα καλύτερα

Heavy

1. Άλλοτε ευθύ, άλλοτε groovy, άλλοτε σκοτεινό, άλλοτε οργισμένο, το "Hardwired...To Self-Destruct" προσέφερε μια ανθολογία δυνατών στιγμών που θύμισε διάφορες περιόδους των Metallica. Από τα θρυλικά '80s της τερατώδους έμπνευσης, στο ορόσημο της καθολικής επιτυχίας του Black Album και έως την εποχή της γκρίνιας των Load-Reload. Και όλα αυτά μας τα παρουσίασαν μέσα σε μια συσκευασία που απέξω γράφει 2016.

2. Το πνεύμα των αρχών των '80s γιορτάζεται εμφατικά με την καινούργια δουλειά των Αμερικάνων High Spirits με τον ίσως καλύτερο έως σήμερα δίσκο τους. Σίγουρα στο "Motivator" περιέχονται οι πιο εθιστικές μελωδίες που ακούσαμε σε heavy metal δίσκο την χρονιά που μας πέρασε.

3. Το "The Armor Of Ire" αποτελεί το full length ντεμπούτο των Eternal Champion και είναι προσηλωμένο στο heavy metal όπως αυτό δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε μέχρι τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του '80. Οτιδήποτε συνέβη έκτοτε, οποιαδήποτε καινοτομία, πατέντα ή εξέλιξη, δεν δείχνει να ενδιαφέρει αυτό εδώ το συγκρότημα

4. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Sumerlands είναι ένας δίσκος που απευθύνεται σε κάθε οπαδό της καλής heavy metal μουσικής, ανεξαρτήτως ιδιωμάτων. Διακατέχονται από εκείνη την φλόγα, που συνεχίζει και καίει παρά τις όποιες αντιξοότητες και που εξακολουθούν να χτίζουν τον μύθο του κλασσικού metal ήχου.

5. Το "Jewel Of The Vile" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος στον οποίο μπολιάζονται με απόλυτη επιτυχία τα τεχνικά thrash riff, με τα κλασικά metal περάσματα και τις βίαιες εναλλαγές στο tempo. Δεν χωράνε κάτω από κάποια ταμπέλα, αλλά οι Necromancing The Stone είναι τίγκα metal και αυτό είναι αρκετό.

Check also: Wolf Hoffmann, Castle

Power

1. Το "Vampiro", μέσα στο μεγαλειώδες έρεβός του, αποτελεί ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Τεξανοί θρύλοι Helstar από τα τέλη των '80s και τα, ασυναγώνιστα, "A Distant Thunder" και "Nosferatu". Δεν καταλαμβάνει θέση απλώς στα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε, αλλά και στα καλύτερα του είδους του, για την τελευταία πενταετία. Βρείτε το, ακούστε το, αποθεώστε το.

2. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι σε μια περίοδο όπου το ευρωπαϊκό / μελωδικό power metal βιώνει μια γενικευμένη παρακμή, εμπορικά και καλλιτεχνικά, οι InnerWish με το ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφορούν έναν δίσκο - διαφήμιση για το ιδίωμα, που -χωρίς ίχνος υπερβολής- θα το ζήλευαν ακόμα και τα μεγάλα ονόματα του είδους.

3. Αν και πολύ δύσκολα μπορούν να συγκλονίσουν πλέον νέες δουλειές στον χώρο του μελωδικού power metal, στο "Ghostlights" υπάρχουν ποικιλία, έμπνευση και ποιότητα που το καθιστούν προτεινόμενο άκουσμα σε φίλους και μη του ήχου. Ο Tobias Sammet όντας ξεροκέφαλα ρομαντικός και αστείρευτα δημιουργικός, δεν αφήνει στην άκρη το μεγαλεπήβολο όραμα της metal όπερας των Avantasia. Και καλά κάνει.

4. Το "Sins Of The World" αποτελεί μια κυκλοφορία-σταθμό για το U.S. power metal του 2016, κάνοντας την παρουσία των Attacker στον μεταλλικό μικρόκοσμο κάτι παραπάνω από αισθητή. Τρία χρόνια έπειτα από το καταιγιστικό "Giants Of Canaan", η μπάντα από το New Jersey επιστρέφει με τις αγριότερες των διαθέσεων, παρουσιάζοντας μια απ’ τις καλύτερες δουλειές της έως τώρα πορείας της.

5. Ίσως μερικοί περισσότερο ή λιγότερο παραδοσιακοί, (εξαρτάται από πού κοιτάς) να ξινίσουν με τα oriental στοιχεία του "Legacy", αλλά όποιος μπορέσει να δει κάτω από την επιφάνεια του παραλίγο «πετάω λουλούδια και σπάω πιάτα σε metal συναυλία», θα δει πως οι Myrath κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο συναισθηματικούς και πλήρεις power/prog δίσκους της χρονιάς.

Check also: Theocracy, Rage, Running Wild, Metal Church, Vicious Rumors

Losers In The Game: Περιμέναμε περισσότερα

1. Το κιθαριστικό δίδυμο των Denner/Sherman μας έχει χαρίσει στο παρελθόν τεράστιες κυκλοφορίες με τους Mercyful Fate, το EP μας είχε ανοίξει την όρεξη, αλλά το "Masters Of Evil" δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας. Το μεγάλο μειονέκτημα εδώ είναι ο Sean Peck που κουράζει με το στυλ ερμηνείας του, ενώ και σε επίπεδο συνθέσεων, παρότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στα τραγούδια, δυστυχώς το αποτέλεσμα ως σύνολο είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα.

2. Όσοι δεν γουστάρουν αυτό το προκατ metal που παίζουν οι Sabaton ούτε καν ασχολήθηκαν με το "The Last Stand", αλλά ακόμα και οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί τους παραδέχονται πως ίσως πρόκειται για τον χειρότερο δίσκο τους.

3. Μόνο ο Σκιαδάς πρέπει να ένιωσε με τη δισκογραφική επιστροφή των Omen. Για τους περισσότερους όμως το "Hammer Damage" πέρασε και δεν ακούμπησε. Μέτρια πράματα και οι 2-3 καλές στιγμές δεν σώζουν το τελικό αποτέλεσμα.

4. Ακόμα και στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το άλμπουμ δεν αναφέρεται σχεδόν τίποτα για το άλμπουμ, παρά μόνο παρατίθενται τα επιτεύγματα της καριέρας του Tate. Σπουδαία είναι αυτά και του έχουν χαρίσει εσαεί μια θέση στο πάνθεον, αλλά καμία σχέση δεν έχουν με την τρέχουσα συνεισφορά του στη μουσική. 

5. Η κυκλοφορία των The Last In Line μπαίνει εδώ λόγω προσδοκιών και όχι λόγω μουσικού ύφους. Οι μουσικοί που πλαισίωναν των Dio στους τρεις πρώτους δίσκους αντί να μας παρουσιάσουν μια δουλειά που τουλάχιστον θα προσπαθούσε να τιμήσει την ιστορία τους με τον μεγάλο κοντό, προτίμησαν να μας δώσουν το "Crown" που φέρνει σε κιτς χαρντροκο-AOR-ιλα και βρωμάει ολούθε αρπαχτή.

House Of Atreus: Τα εν οίκω... εν δήμω

1. InnerWish: Τα είπαμε και πιο πάνω. Το ομώνυμο περσινό άλμπουμ συγκαταλέγεται στα καλύτερα στον χώρο. Μελωδικό power στα καλύτερά του και δίσκος κόσμημα για τις δισκοθήκες των οπαδών του είδους.

2. Dark Nightmare: Tο "Tortured Souls" περιμένει εκεί έξω για να ανακαλύψετε το επικολυρικό σκοτάδι του, μπορώντας να αντέξει το βάρος του χαρακτηρισμού ως το καλύτερο άλμπουμ των Dark Nightmare μέχρι σήμερα.

3. Wardrum: Διευρύνοντας το σερί αξιοπρόσεκτων κυκλοφοριών, οι Wardrum μας προσφέρουν έναν δίσκο που ξεχωρίζει για την ποιότητά του, ειδικά συγκρινόμενος στον ευρύτερο χώρο του είδους στον οποίο κινείται ηχητικά.

4. Crimson Fire: To "Fireborn" καταφέρνει να αναμείξει ιδανικά το speed/heavy metal με το hard 'n' heavy των '80s, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση στις καλύτερες εγχώριες (και όχι μόνο) κυκλοφορίες του είδους της.

5. Dexter Ward: Το "Rendezvous With Destiny" αποτελεί μια εξαιρετική προσθήκη στην ακμάζουσα ελληνική μεταλλική δισκογραφία καθώς επικαιροποιεί το επικής διάθεσης underground heavy που λατρεύεται στη χώρα μας, διαθέτει άψογα και ισορροπημένα παιξίματα, έχει να παρουσιάσει αρκετές εμπνευσμένες στιγμές που κάνουν την διαφορά.

Check also: Sarissa, Marauder, Sunburst

One Night In The City: Οι συναυλίες της χρονιάς

1. Megadeth: Η αποπνικτική λόγω ζέστης ατμόσφαιρα δεν στάθηκε αρκετή για να αμαυρώσει την καταπληκτική εμφάνιση των Αμερικάνων. Φοβερό σετλιστ και απόδοση από την μπάντα 

2. Udo Dirkshnider: Μεγαλειώδης εμφάνιση από έναν 63χρονο που το λέει ακόμα η ψυχή του και ουδείς δεν έφυγε απόλυτα ικανοποιημένος από όλες τις συγκινητικές στιγμές που του πρόσφερε ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής με όχημα τα τραγούδια της πρώην μπάντας του.

3. Innerwish: Με μια εμφάνιση που αποδεικνύει περίτρανα πως βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους οι Innerwish προσέφεραν μια πανέμορφη βραδιά στους οπαδούς τους.

4. Up The Hammers: Ένα εγχώριο φεστιβάλ που προσελκύει αρκετούς οπαδούς του underground heavy metal για ακόμα μια χρονιά αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές, αλλά όπως όλα δείχνουν…τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.

5. Iced Earth: 20 χρόνια μετά, η σχέση λατρείας μεταξύ εγχώριου κοινού και μπάντας καλά κρατεί και οι Iced Earth με μια αρχηγική εμφάνιση πιστοποίησαν για ακόμα μια φορά την ποιότητα που βγάζουν πάνω στη σκηνή. 

Check also: Annihilator, Heavy Metal Assault #4

Επιμέλεια: Κώστας Πολύζος