Heavy Metal Assault Festival IV: V.O.J.D. (ex-Black Trip), Litany, Vultures Vengeance κ.ά. @ Κύτταρο, 17/12/16

Μόνο και μόνο η ανακοίνωση των Σουηδών Black Trip για το τέταρτο Heavy Metal Assault της Eat Metal Records, υπό το νέο τους όνομα V.O.J.D., ήταν γεγονός αρκετό για να μαρκάρουμε το τελευταίο Σάββατο πριν από τα Χριστούγεννα στα ημερολόγια μας. Η συμμετοχή τεσσάρων ακόμα συγκροτημάτων από τη χώρα μας και των νεοφερμένων Ιταλών Vultures Vengeance έκανε απλά πιο ελκυστικό το πακέτο.

Λίγο το κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους της Αθήνας, λίγο οι προσωπικές υποχρεώσεις, δεν μας επετράπη να βρεθούμε από νωρίς στο πάντοτε φιλόξενο Κύτταρο, με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε την εμφάνιση των νεαρών Αθηναίων speed metallers Hailsteel, οπότε επιφυλασσόμεθα για την πληρέστερη δυνατή κάλυψη την επόμενη φορά.

Πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν οι Saboter με το speedαριστό πλην ρυθμικό παλαιάς σχολής metal. Έχοντας ως σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και έναν πολύ καλό ντράμερ που ξεχώριζε με το δυναμικό και στακάτο παίξιμό του ως μέρος ενός συμπαγούς συνόλου, μας παρουσίασαν το φετινό full-length ντεμπούτο τους "Mankind Is Damned". Αν όλα πάνε ορθά και τηρουμένων των αναλογιών, έχουν τα φόντα να μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον.

Η συνέχεια άνηκε στους Speedrush και το βγαλμένο από τα '80s thrash τους που κατέκλυσε για σαράντα περίπου λεπτά τον χώρο. Η διασκευή στο "Rotten To The Core" των μεγάλων Overkill έκανε τον Κώστα Πολύζο να ψάχνει τον φίλο και συντάκτη Βασίλη Σκιαδά για να κοπανηθούνε παρέα, ενώ συνολικά η σκηνική παρουσία και απόδοση της μπάντας ήταν απόλυτα ταιριαστή με το ύφος της. Μοναδική «παραφωνία» η επιδεξιότητα στα σόλο που ξέφευγε από τα δεδομένα του ιδιώματος. Οι φίλοι του ήχου μπορούν να τσεκάρουν το ντεμπούτο τους άλμπουμ "Endless War" που μόλις κυκλοφόρησε.

Το πρώτο από τα δύο σχήματα της αλλοδαπής που θα βλέπαμε ήταν οι Ιταλοί Vultures Vengeance, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει κάποια αίσθηση στους underground κύκλους με το φετινό EP "Where The Time Dwelt In". Εάν έπρεπε να τους κατατάξουμε σε κάποιο είδος, αυτό είναι το παλιακό heavy metal. Η επί σκηνής αλήθεια, όμως, δεν ήταν τόσο απλή, μιας και το ύφος της τετράδας συνδύαζε την χαοτική διάσταση των '80s με αρκετές δόσεις '70s επιρροών που είχαν οι κλασικές metal μπάντες της εποχής. Με κάποια προβλήματα στον ήχο και vintage ρουχισμό και εξοπλισμό, στα πενήντα λεπτά τους σετ τους μας έπεισαν ότι έχουν τα φόντα για σημαντικά πράγματα στο μέλλον, μόνο όμως εάν δουλέψουν αρκετά.

Προτελευταία μπάντα πριν από την ατραξιόν της βραδιάς ήταν οι Έλληνες επικοdoomsters Litany, που συνδύασαν την εμφάνισή τους με την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ "Pyres Οf Lamentation" μέσω της Eat Metal Records (ακριβώς όπως συνέβη με τους Speedrush). Έπειτα από το σχετικά μουδιασμένο ξεκίνημα, η ιδιαίτερου ύφους πεντάδα βρήκε τα πατήματά της και όσο πλησίαζε προς το τέλος του σετ της, τόσο καλύτερη ακούγονταν, ειδικά όταν ανέβασε κάπως τους ρυθμούς. Πιθανότατα καλύτερη παρουσία σε σχέση με το Heavy Metal Assault του 2014, η μεγαλύτερη δραστηριοποίηση στον τομέα των live θα πρέπει, όμως, να θεωρείται επιβεβλημένη.

Μετά τη ρύθμιση και των τελευταίων λεπτομερειών, οι Black Trip ανέβηκαν στη σκηνή του Κυττάρου ακριβώς στις 23:30, υπό το νέο τους όνομα V.O.J.D. και με νέο ντράμερ τον Anders 'Bentan' Bentell στην θέση του Jonas Wikstrand, όλα, όμως, ήταν τουλάχιστον τόσο καλά όσο πριν από δυόμισι χρόνια. Ο κόσμος ήταν αρκετός ώστε ο κάτω χώρος να φαίνεται σχετικά γεμάτος χωρίς φυσικά να περιορίζονται οι κινήσεις ανά πάσα κατεύθυνση, οι αντιδράσεις αρκετά ενθουσιώδεις και ο ήχος σε γενικές γραμμές πολύ καλός, αν και θα θέλαμε να υπάρχει περισσότερη ένταση στις κιθάρες.

Το ξεκίνημα με τα δύο πρώτα τραγούδια του "Shadowline" έμοιαζε ιδανικό, καθώς το sing along ακολουθεί πιστά τις μελωδικές γραμμές και η αγαπημένη maidenική συνήθεια του ελληνικού κοινού επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία μέχρι το τέλος. Εκ μέρους της μπάντας, οι διαφοροποιημένες εισαγωγές στο "Berlin Model 32" (τζαμαριστή), "Tvar Dabla" (ψυχεδελική) και "Putting Out The Fire" (βγαλμένη από το άλμπουμ του Joseph με τους Escapades) δίνουν το κάτι διαφορετικό, όπως και το τρομερό μπάσο του Bergeback με τα θέματα που ακούγονται πεντακάθαρα.

Η πεντάδα δεν είχε φυσικά στη μία κιθάρα τον Michael Schenker και στην άλλη τον Uli Jon Roth να παραδίδουν παιξίματα που θα μείνουν στην ιστορία, αλλά η απόδοσή τους σαφώς και δεν υστέρησε. Είχε, όμως, έναν τρομερό ερμηνευτή και frontman με φωνάρα και ψυχάρα, που θαρρείς πως ό,τι κραυγή κι αν έβγαινε από το στόμα του μπορούσε να ανήκει σε έναν από τους μεγάλους rock ερμηνευτές. Ειδικά στα "yeah" του τρομερού "The Storm" γκαρίξαμε όσο μπορούσαμε προσπαθώντας εις μάτην να μιμηθούμε τον Joseph.

Το τύποις encore ξεκίνησε με την εισαγωγή του καινούριου "Heavy Skies" από τα ηχεία, για να πάρει στη συνέχεια φωτιά η μπότα του Bentell, ο οποίος τα κατάφερε αρκετά καλά, τόσο στη διατήρηση του groove, όσο και στα γυρίσματα. Το προγραμματισμένο σετ ολοκλήρωσαν ιδανικά τα "Voodoo Queen", "Radar", η γουστόζικη διασκευή στο Outlaw των Riot και το single "The Perfect Dream Of A Perfect Death". Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλα είχαν τελειώσει αν και θα θέλαμε περισσότερο, ο Νίκος Παπακώστας ανάγκασε την μπάντα και τον Joseph να παραμείνει για μια επανάληψη και κουβάλησε κυριολεκτικά τον frontman στους ώμους του, σε ένα σκηνικό κατευθείαν για φωτογραφικό άλμπουμ.

Αποχωρώντας σιγά-σιγά από το Κύτταρο μετά από ένα χορταστικό 90λεπτο και κάποιες ώρες κατανάλωσης αλκοόλ, έγινε κατανοητό πως αυτοί οι Σουηδοί, όπως κι αν ονομάζονται, καταφέρνουν να γράφουν σπουδαία τραγούδια και να πιάνουν εκείνο το feeling που διέθεταν οι σκληρότερες μπάντες των τελών της δεκαετίας του '70. Και αν είναι δύσκολο να το ονομάσουμε hard rock ή heavy metal, το σίγουρο είναι ότι αν το πούμε hard rock είναι ταμάμ για μεταλλάδες. Προσωπικά απορώ γιατί δεν είναι και για τους ροκάδες, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Αντε και στο Πέμπτο μέσα στο 2017 με καινούργιο δίσκο!