High On Fire, Heavier Than God @ Gagarin, 20/11/16

Οι High on Fire είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες της εποχής μας. Είναι η μπάντα που συνθετικά έχει αγγίξει τη φλέβα του χρυσού, που έχει τόσο επιβλητικό και χαρακτηριστικό ήχο, που έχει επηρεάσει έναν σωρό κόσμο και που... δεν θα γίνει ποτέ όσο μεγάλη της αξίζει. Οι εμφανίσεις τους είναι, όπως και σε πολλές άλλες μπάντες του sludge-o-stoner αρκουδιάρικου σχολείου, underground. Γκαραζίλα και αλητεία σε όλο της το μεγαλείο, όμως αυτό δεν το θεωρώ αποτρεπτικό για να θαυμάσω ένα σπουδαίο συγκρότημα. Έχουν μία παράξενη γοητεία, την ίδια που όλοι οι fan του TRVE black metal ενστερνίζονται όταν χοροπηδούν στα δάση υπό το φως της πανσέληνου και τους ήχους του "A Blaze In The Northern Sky". Το μαζικό κοινό, βέβαια, τέτοιες λόξες δεν θα τις καταλάβει ποτέ, ούτε και την εμφάνιση caveman/barbarian με κοιλούμπα του θρύλου Matt Pike θα αποδεχθεί. Γι' αυτό και τέτοιες μπάντες θα έχουν πάντοτε έναν μικρό πυρήνα από πραγματικούς fans που θα ξέρουν σε βάθος τη μουσική τους και που σε κάθε δίσκο και κάθε συναυλία θα είναι παρόντες. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Υπάρχει μία ειλικρίνεια σε αυτό.

Όλα όμορφα μέχρι εδώ. Παρ' όλα αυτά και αν ξεπεράσουμε το σοκ και το δέος του να βλέπεις τέτοιες εμβληματικές φιγούρες μπροστά στα μάτια σου, η συναυλία της 20ης του Νοέμβρη στο Gagarin έδειξε το θνητό/ανθρώπινο πρόσωπο αυτής της μπάντας. Τα φωνητικά είχαν ελάχιστη ένταση καθώς ο Matt Pike έχει ραγισμένο πλευρό και οι φωνητικές του δυνατότητες ήταν εμφανώς περιορισμένες. Ελάχιστοι στίχοι ακούστηκαν από το μικρόφωνο, όπως το "Spit In Their Evil Eyes" κατά τη διάρκεια του "Rumors Of War" και το τιτάνιο ρεφρέν του "Snakes For The Divine". Τα τύμπανα ήταν επίσης χαμηλά, όπως και το μπάσο, αλλά κάτι μπορούσες να καταλάβεις. Η κιθάρα από την άλλη ήταν όσο μπροστά χρειαζόταν και αρμόζει σε έναν τέτοιο κιθαρίστα. Ο Matt Pike είναι μοναδικός και ποτέ κανείς δεν θα χρησιμοποιήσει την εξάχορδη όπως εκείνος. Το κρίμα είναι πως τραγουδάρες σαν τα "Fertile Green" και "Τurk" είναι ικανά να εμπνεύσουν, να συνεπάρουν και να γοητεύσουν οποιονδήποτε fan της σκληρής μουσικής και δυστυχώς δεν ακούστηκαν όπως τους άξιζε. Κάποιος που τυχόν βρέθηκε στη συναυλία χωρίς να τους γνωρίζει δεν θεωρώ πως θα εντυπωσιαζόταν. Αυτή η μπάντα παίζει για να σπάνε κόκκαλα, έχει τόσο επιβλητική ενορχήστρωση, τόσο εθιστικά riff, τόσο υπέροχα solo και τόσο ιδιαίτερα φωνητικά που αδικήθηκε σε εκείνη τη συναυλία.

Αρχικά ανέβηκαν στη σκηνή οι Heavier Than God και για 45 περίπου λεπτά μας παρουσίασαν, άψογα θα έλεγα, το "Self-Titled Album" τους. Δεμένος ήχος, punk attitude, stoner riff και πολλή δύναμη. Ιδανικό ξεκίνημα για τη βραδιά και παρόλο που δεν τους έχω ξαναδεί μπορώ να πω με ειλικρίνεια πως εντυπωσιάστηκα. Παράλληλα οι High On Fire κοιτούσαν από ψηλά κατά τη διάρκεια του set τους, πράγμα που μου επιβεβαίωσε πως σε αυτήν τη σκηνή της metal δεν χωράνε κόμπλεξ και ψηλομυτιές. Ο Ζak A. στο μικρόφωνο θύμισε Anselmo, με την καλή και αποκλειστικά μουσική έννοια το λέω, απέδωσε άψογα, πολύ ψυχωμένα και ως front man με έπεισε.

Τα υπόλοιπα παιδιά γκρούβαραν άψογα, τα riff ήταν όσο μονολιθικά χρειαζόταν και τα hardcore punk ξεσπάσματα πιστεύω πως αποτελούν το ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτής της αθηναϊκής μπάντας. Σκεφτείτε πως είχαν να ανοίξουν τους High On Fire και πόσο βάρος δημιουργεί αυτό στις πλάτες τους. Κατά αυτήν την έννοια, λοιπόν, οι τύποι στάθηκαν στο ύψος τους. Ο ήχος τους ήταν καλύτερος από τους headliners και η σκηνική τους παρουσία γεμάτη πάθος και ενέργεια. Κατά τις 21:45 και αφού μας μεγάλωσαν τη δίψα, μας ευχαρίστησαν θερμά και αποχώρησαν...

Έφτασε η ώρα για το τρίο από τις Η.Π.Α. που είχε να επισκεφτεί τη χώρα μας από το 2007 και την περιοδεία του καταπληκτικού "Death Is This Communion". Φέτος και στα πλαίσια της περιοδείας του "Luminiferous" που κυκλοφόρησε το 2015, τους βρίσκουμε σε διαφορετική φάση στην καριέρα τους. Αρχικά ο κιθαρίστας-τραγουδιστής Matt Pike έχει αποτοξινωθεί από το αλκοόλ που κόντεψε να του στερήσει τη ζωή το 2012, ο ντράμερ Des Kensel έχει κάνει εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη, ο μπασίστας Jeff Matz άφησε τη γενειάδα του όπως προβλέπουν τα σημεία των καιρών και είναι όλοι τους πάνω από σαράντα χρονών. Τι και αν μεγάλωσαν βέβαια, η μουσική τους παρέμεινε σε φρενήρεις ρυθμούς, η ένταση στα κόκκινα και τα Iommian Riff δεν έχουν βρει πιο άξιους διαδόχους. Έτσι το Gagarin ήταν ο πρώτος σταθμός γι' αυτό το ευρωπαϊκό leg της περιοδείας τους και η μπάντα προσέφερε ένα χορταστικό set.

Ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:00 τιμώντας το "Luminiferous" άλμπουμ με τα καταπληκτικά "The Black Plot" και "Carcosa" και χρειάστηκα μερικά λεπτά για να συνειδητοποιήσω πόσο εμβληματική φιγούρα είναι ο Matt Pike. Ο τύπος είναι όλη η ιστορία των μαστουρωμένων '90s προσωποποιημένη. Ένα σώμα γεμάτο κακουχίες, tattoo και τσαμπουκά. Ο ήχος παρουσίαζε κάποια προβλήματα στην αρχή που στη συνέχεια διορθώθηκαν με εξαίρεση του μικροφώνου. Φωνογραμμή σαν αυτή του "Rumos Of War" που ακολούθησε στο set, βγαλμένη από τα πιο αγνά JackoMarlborα του Lemmy δεν την ακούσαμε όπως θα έπρεπε. Είδαμε, όμως έναν άνθρωπο να ξεπερνάει τις αντοχές του και να δίνει όλη του την ψυχή. Σε κάποιες στιγμές ένιωθα πως θα καταρρεύσει, όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη γιατί αυτός ο τύπος είναι larger than life. Πραγματικός μαχητής! Ακόμα και αν η φωνή του δεν μπορούσε να σταθεί στην ένταση που έχουμε συνηθίσει, η κιθάρα του και ο τρόπος που έπαιζε, το πάθος και η ενέργεια που έβγαζε σε αυτή ήταν εμπειρία που ο κάθε καλοζωισμένος rockstar θα πρέπει να βιώσει και έπειτα να βγει στη σύνταξη. Αναρωτιέμαι πάντως πώς θα συνεχίσει την περιοδεία όταν στον πρώτο σταθμό της είναι τόσο καταπονημένος.

Ιδιαίτερη έκπληξη μας προκάλεσε το "Madness Of An Architect" με την τρελή του γκρούβα και το badass solo του να πλημμυρίζει το Gagarin. Ένα τραγούδι ικανό να δείξει σε όλες τις σύγχρονες stoner μπάντες πως το κάνουν οι παλιοί... Στη συνέχεια με το "Slave The Hive", ο ρυθμός αυξάνεται κατακόρυφα και δημιουργείται το πρώτο pit μπροστά στη σκηνή. Η μπάντα έδειξε πως όσα χρόνια και αν περάσουν θα thrashάρουν σαν μάστορες του είδους. Αντίστοιχα και στα "Cometh Down Hessian" και "Turk" που ακολούθησαν η μπάντα ισοπέδωνε σαν οδοστρωτήρας. Ιδιαίτερα το δεύτερο με το καταπληκτικό του ρεφρέν ήταν κάτι που δεν περίμενα ν’ ακούσω και έδειχνε να ξεσηκώνει το κοινό κάθε φορά που ο Matt σήκωνε το δεξί του χέρι στον αέρα.

Έξυπνη κίνηση το να μοιράσουν το set ισόποσα σε αργά και γρήγορα τραγούδια παρουσιάζοντάς μας ολόκληρο το φάσμα της μουσικής τους. Το rhythm section ήταν απόλυτα δεμένο και ο μπασίστας παρόλο το low profile που τον χαρακτηρίζει, στη σκηνή παίζει σαν κτήνος. Το ίδιο και ο Des, ένας από τους πιο υποτιμημένους ντράμερ του σκληρού ήχου και ένας από τους λόγους που αυτή η μπάντα είναι τόσο σπουδαία. Θα μπορούσαν να ακούγονται δυνατότερα βέβαια αμφότεροι... Καταληκτική εκτέλεση έκαναν στο "10000 Years" και στο "Blood From Zion" κι εμείς τους δείξαμε πόσο αγαπάμε στη χώρα μας τον πρώτο τους δίσκο "The Art Of Self Defense".

Για τέλος μας φύλαξαν το "Snakes For The Divine" και το ρίγος ήταν αναμενόμενο. Ένα ΕΠΙΚΟ τραγούδι που μόνο τέτοιοι τύποι θα μπορούσαν να συνθέσουν και να εκτελέσουν, δείχνοντας μας μια και καλή για πιο λόγο είναι οι πρωτεργάτες του stoner metal, γιατί βρίσκονται στην κορυφή και γιατί το αξίζουν. Ένα απαιτητικό κομμάτι, απόλυτα metal και απόλυτα εμπνευσμένο που κατά τη γνώμη μου αποτελεί το χαρακτηριστικότερο δείγμα του ήχου αυτού του βάρβαρου συγκροτήματος. Σίγουρα από τα καλύτερα τραγούδια της περασμένης δεκαετίας και που δικαίως κλείνει τα shows των High On Fire απ’ όταν το κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα.

Τέλειωσαν το κομμάτι, άφησαν τα όργανα πάνω στους ενισχυτές με εκκωφαντικό  feedback και εγκατέλειψαν τη σκηνή κατά τη διάρκεια των χειροκροτημάτων, δίχως λέξη και χωρίς encore για προφανείς λόγους. Ελπίζω να μας ξανα-επισκεφθούν σύντομα, σε πιο καλή σωματική κατάσταση και να τους ευχαριστηθούμε σε μια εμφάνιση ακόμα πιο δυνατή. Αν ο Matt δεν ήταν τραυματισμένος, αν είχε καλύτερο ήχο, αν το κοινό ήταν λίγο πιο θερμό και αν έπαιζαν το "Fury Whip" θα ήταν ένα από τα lives της χρονιάς. Έφυγα διψασμένος, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι. Υπομονή, ακούγεται πως ετοιμάζεται καινούργιος δίσκος για το 2017... μέχρι τότε:

SPIT IN THEIR EVIL EYES!

Φωτογραφίες: Dorina Dragon