Myrath / ميراث

Legacy

Nightmare (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 17/03/2016
Από τους πιο συναισθηματικούς και πλήρεις power/prog δίσκους της χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η συνεισφορά και η παράδοση της Τυνησίας στην εξέλιξη του heavy metal δεν βρίσκεται πολύ ψηλά στην συνείδηση του κόσμου. Ίσως όχι και άδικα μιας και η συμπαθής αραβική χώρα, με την κυρίαρχη μουσουλμανική κουλτούρα της, δεν ευνόησε την εξέλιξη του δυτικό-φερτου metal ήχου.

Η ανάδειξη των Myrath μέσα από μια κοινωνία που σε άλλες γειτονικές περιπτώσεις μπορεί να τιμωρήσει ακόμα και με θάνατο το να παίζεις metal, είναι φυσικά η απόλυτη εξιλέωση της πολυετούς και ορθής γκρίνιας που υπάρχει για τα ελληνικά αλλά και τα ανύπαρκτα κυπριακά μουσικά τεκταινόμενα. Τελικά, γίνεται να είναι όλα εναντίον σου, να μην έχεις ιδιαίτερη τοπική υποστήριξη και να κυκλοφορείς αξιόλογους δίσκους που τελικά τραβούν την προσοχή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Επίσης, είναι η απόδειξη ότι αν παίζεις με πάθος και πάνω απ' όλα έμπνευση, δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις νέο μουσικό είδος για να χαρακτηριστείς γνήσιος, μη επαναλαμβανόμενος, αυθεντικός και ουσιαστικός. Γιατί απλά αυτό που κάνεις, το κάνεις πραγματικά καλά.

Οι Myrath μουσικά, στον τέταρτο πλέον δίσκο τους, είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στους Dream Theater (της αποκηρυγμένης και αγαπημένης μου περιόδου όμως, βλ."Falling Into Infinity") και τους Orphaned Land (και όχι μόνο λόγω των σποραδικών τσιφτετελό-περασμάτων). Διόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουν παίξει πρόσφατα και με τους δύο. Συνθετικά λοιπόν, αλλά και παραγωγικά, είναι σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο και δεν χρειάζεται να κάνω ειδικές αναφορές για το πόσο καλά παίζουν τις κάλτσες τους και πόσο τέλεια ακούγονται. Το καταλάβατε.

Κατά συνέπεια μιλάμε για ένα δίσκο που μιλάει στην καρδιά του μέσου Έλληνα μεταλλά και όχι μόνο. Γιατί ακριβώς όμως; Κατά πρώτον έχουν πάρει μια πολύ έντονη εμπορική στροφή στους δίσκο, που αγγίζει με ευκολία τις ευαίσθητες μελωδικές καρδιές μεγάλης μερίδας κόσμου που ακόμα μέσα στο 2016 τη βρίσκει με το ευρωπαϊκό power metal. Επίσης υπάρχουν αρκετά, κακώς εννοούμενα, prog στοιχεία που θα επιτρέψουν στους βιρτουόζο-λάγνους να πάρουν την μικρή τους δόση ψευτο-εντυπώσεων από αστραπιαία arpeggio και μερικά 7/4. Υπάρχουν επίσης αρκετά τσιφτετέλια ώστε, στερεοτυπικά μιλώντας, οι μαμάδες, φιλενάδες και κολλητοί από το σχολείο να μην απορήσουν με αυτό το πράμα που ακούτε. Αντιθέτως, θα σας ρωτήσουν σε ποιο μαγαζί εμφανίζονται το καλοκαίρι. Εδώ που τα λέμε σε μερικά τραγούδια αν φανταστείς τον Σάκη να τραγουδάει στην θέση του Zaher μιλάμε για καραμπινάτο Τοπ 10 και σκισμένα τζιν. Το Ρουβά ε; Αν και δίνω καλά λεφτά να ακούσω τον άλλο, τον δικό μας σε πιο pop, rock καταστάσεις.

Ίσως βέβαια, μερικοί περισσότερο ή λιγότερο παραδοσιακοί, (εξαρτάται από πού κοιτάς) να ξινίσουν με τα oriental στοιχεία, αλλά όποιος μπορέσει να δει κάτω από την επιφάνεια του παραλίγο πετάω λουλούδια και σπάω πιάτα σε metal συναυλία, θα βρει έναν από τους πιο συναισθηματικούς και πλήρεις power/prog δίσκους της χρονιάς. 

 

  • SHARE
  • TWEET