Denner/Shermann

To περσινό EP "Satan’s Tomb" της συνεργασίας του κιθαριστικού διδύμου των πρώτων άλμπουμ των Mercyful Fate, είχε φανεί αρκετά ενδιαφέρον, οπότε περίμενα με μια σχετική ανυπομονησία τον πρώτο τους full length δίσκο. Τελικά το "Masters Of Evil" κυκλοφόρησε και αυτό που κατάφερε είναι να τονίσει ακόμα περισσότερο τα θετικά στοιχεία που πήγαζαν από τη συνεργασία των Denner/Shermann, αλλά δυστυχώς και τις χτυπητές τους αδυναμίες.

Στα θετικά, λοιπόν, συγκαταλέγονται η αρκετά καλή παραγωγή η οποία έχει γίνει με τέτοιον τρόπο ώστε να αποπνέει ικανοποιητικά την ατμόσφαιρα των δίσκων που κάνανε με τους Mercyful Fate πίσω στα '80s. Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Υπάρχουν μανιασμένα riff, περίεργα και άρρωστα περάσματα και φυσικά πάρα πολλά και καλά solo. Επίσης και ο Snowy Snaw (ντραμς) είναι για ακόμα μια φορά απολαυστικός.

Στα αρνητικά, τώρα, του δίσκου κυριαρχούν τα φωνητικά του Sean Peck και οι παιδικοί στίχοι. Ας ξεκινήσουμε με το δεύτερο. Αυτή η επιτηδευμένη σατανίλα προσωπικά μόνο γέλια μου προκαλεί, καθώς φαίνεται να αντιμετωπίζεται με μια σοβαρότητα και λείπει το θεατρικό (και πολλές φορές σατυρικό) στοιχείο της ερμηνείας του King Diamond. Βασικά αυτό, μπορεί να πει κάποιος, είναι θέμα αισθητικής, οπότε αν σε κάποιον αρέσει πάω πάσο και προχωράμε να ασχοληθούμε με τον Peck. Το στυλ ερμηνείας τους δεν ταιριάζει σε αυτό που κάνουν οι Denner/Shermann. Όταν τραγουδά με την κανονική του φωνή είναι οκ, αλλά όλα αυτά τα falsetto που κάνει εμένα με κουράζουν και με απωθούν. Επίσης και σε επίπεδο συνθέσεων, ενώ υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στα τραγούδια, δυστυχώς το αποτέλεσμα ως σύνολο είναι κάτι που φαίνεται πως θα ξεχαστεί εύκολα.

Σίγουρα, τραγούδια όπως το "Baroness" ή το "The Wolf Feeds At Night" (με το ala Ozzy πέρασμα από τον Peck) θα ικανοποιήσουν τον ακροατή και γενικότερα υπάρχει μια ποιότητα η οποία αντισταθμίζει εν μέρει τα αρνητικά του δίσκου και μπορεί κάποιος να τον ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά ως εκεί.

Προφανώς, λοιπόν, τα βλέμματα πέφτουν πάνω στις κιθάρες όπου έχει γίνει φοβερή δουλειά και στην ατμόσφαιρα που περιβάλλει τις οκτώ συνθέσεις του δίσκου και που σου βγάζουν μια ανεπιτήδευτη 80ίλα. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος μπορεί να ανεχτεί τη φωνή του Peck και τους στίχους, τότε μπορεί να γουστάρει πολύ περισσότερο από εμένα το "Masters Of Evil".