Dexter Ward

Έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία τους στον χώρο του underground ή παλιακού heavy metal τα τελευταία χρόνια, τόσο σε δισκογραφικό όσο και σε συναυλιακό επίπεδο (και όχι μόνο για τα δεδομένα της χώρα μας), οι Dexter Ward κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο "Rendezvous With Destiny". Συγκρίνοντας καταρχάς το συνολικό αποτέλεσμα με το προ πενταετίας "Neon Lights", είναι ξεκάθαρο πως έχουν συντελεστεί άλματα σε όλους τους τομείς. Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι η συγκεκριμένη δουλειά μπορεί με άνεση να τοποθετηθεί στο επάνω ράφι για το κλασικό metal στο πρώτο μισό του 2016.

Η πρώτη και αρκετά εμφανής διαφορά που παρατηρούμε αφορά την παραγωγή. Η πεντάδα και ο Θύμιος Κρίκος (InnerWish, Diviner) έκαναν εξαιρετική δουλειά εντός και εκτός των Devasoundz Studios, πλησιάζοντας ή ακόμη αγγίζοντας τα διεθνή στάνταρ, σε όρους καθαρής και σύγχρονης ηχητικής προσέγγισης. Έπειτα, υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση στην προσέγγιση των τραγουδιών. Οι ταχύτητες έχουν περιοριστεί σημαντικά, με αποτέλεσμα να αναδεικνύονται πολύ πιο ομαλά οι πολλές και καλές ιδέες της μπάντας, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Είτε απομονωμένα, είτε συνολικά, κιθάρες και μπάσο και τύμπανα ισορροπούν ιδανικά μεταξύ αμεσότητας και καλώς εννοούμενης επίδειξης.

Εξετάζοντας ένα-ένα τα τραγούδια, θα βάλω καταρχάς στην ίδια κατηγορία το "Rendezvous With Destiny" και το "These Metal Wings", ως παραδείγματα άμεσου και εμπνευσμένου κλασικού heavy, και πολύ κοντά σε αυτά το "We Are Dexter Ward" που hard rock-ίζει και βγάζει μια μαγκιά περασμένων εποχών. Εξαιρουμένου του "Fighting For The Cross", που μου θύμισε τους Γερμανούς Attack αλλά δεν μου έδωσε κάτι ιδιαίτερο, τα υπόλοιπα κομμάτια είναι αξιομνημόνευτα για διαφορετικούς λόγους. 

To "Stone Age Warrior" φτάνει στα όρια του μεγαλοπρεπούς doom, το "Knights Οf Jerusalem" θυμίζει επικούς Maiden στα καλύτερά τους με ένα πανέμορφο σολιστικό κόψιμο, το βασισμένο σε ένα στιβαρό lead "Ballad Of The Green Βerets" κλείνει δυναμικά το άλμπουμ, αφήνοντας μια αίσθηση μυστηρίου. Ως καλύτερο και πιο ιδιαίτερο κομμάτι κρίνω το έπος "Metal For The Light". Τα πάντα είναι σοφά καμωμένα, από το ατμοσφαιρικό ξεκίνημα έως το μπάσιμο με το lead, την κλιμάκωση και εν τέλει τη μαγεία τη ίδια στο 5:05 - ένας μοναδικός συνδυασμός riff και solo που φέρνει ανατριχίλες και χαράσσεται για πάντα στη μεταλλική μνήμη.

Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί το bonus track για την digipak έκδοση με τίτλο "Robocop". Η μπάντα παραχώρησε μια τυπική, up tempo, επικίζουσα σύνθεση στον Randy "Thrasher" Foxe και εκείνος φρόντισε να επανεμφανιστεί στην επίσημη δισκογραφία κοπανώντας απίστευτα τα τύμπανά του (και παίζοντας, ίσως, ταυτόχρονα κάποια πλήκτρα). Είθε αυτή η περίσταση να αποτελέσει την αφορμή ώστε να ακούσουμε καινούργια μουσική από τον κύριο που προσέφερε μοναδικές στιγμές στους φίλους των Manilla Road με τις ηχογραφήσεις του από το 1985 έως το '90.

Ξεχωριστά θα σχολιάσω και τη συνεισφορά του συμπαθούς Ιταλού Mark Dexter ή Marco Concoreggi στα φωνητικά, καθώς στο άρθρο της προακρόασης είχα θέσει εν αμφιβόλω την απόδοσή του. Η αλήθειά είναι πως ο τρόπος που τραγουδά σε κάποια σημεία, όπως π.χ. στο "Stone Age Warrior" δεν μου αρέσει, καθώς τον θεωρώ υπερβολικό. Από την άλλη, αφενός η ιδιαίτερη φωνητική τοποθέτηση είναι χαρακτηριστικό αρκετών συγκροτημάτων που λατρεύονται στο χώρου του underground επικού heavy (Manilla Road, Cirith Ungol), αφετέρου έχουμε να κάνουμε με έναν πολύπλευρο τραγουδιστή και μουσικό με αρκετές δυνατότητες.

Ο Marco έχει την ικανότητα να προσεγγίσει την χροιά του μοναδικού Harry "The Tyrant" Conklin (πριν το solo στο "Rendezvous With Destiny"), να προσφέρει μια ερμηνεία ανάλογη εκείνων του Dennis DeYoung των Styx (στην εισαγωγή του "Metal For The Light"), να θυμίσει ακόμη και τον Γιάννη Παπανικολάου στο ρεφρέν του "Knights Οf Jerusalem" (καμιά ιδέα για ντουέτο;). Τέλος, εκτός από ικανός frontman όπως έχουμε διαπιστώσει, συνεισφέρει σημαντικά και στις συνθέσεις, κάτι που δεν είναι πάντα προφανές όταν παρουσιάζεσαι «απλά» ως τραγουδιστής.

Συνοψίζοντας, το "Rendezvous With Destiny" αποτελεί μια εξαιρετική προσθήκη στην ακμάζουσα ελληνική μεταλλική δισκογραφία για μια σειρά από απλούς λόγους. Επικαιροποιεί το επικής διάθεσης underground heavy που λατρεύεται στη χώρα μας, διαθέτει άψογα και ισορροπημένα παιξίματα, έχει να παρουσιάσει αρκετές εμπνευσμένες στιγμές που κάνουν την διαφορά. Προσωπικά, δεν χρειάζομαι περισσότερους λόγους για να το εντάξω στις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες και να το προτείνω ανεπιφύλακτα στους φίλους του κλασικού metal.