Αντίο Nick...

Ξυπνάς το πρωί της Κυριακής ψιλο-ανταριασμένος από την κραιπάλη του Σαββάτου. Φτιάχνεις τον καφέ σου και είναι η ώρα όπου ευλαβικά θα σερφάρεις στο internet, όσο δεν πρόλαβες να κάνεις τις καθημερινές λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων. Και εκεί που ξεκινάς από το facebook, αρχίζουν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια. Πολλά τραγούδια των Megadeth έβλεπα και αναφορές στον Nick Menza. Ήταν προφανές πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Μετά από λίγο που ξεκίνησαν να εμφανίζονται και οι επίσημες ανακοινώσεις, η είδηση του θανάτου του Nick άρχισε να αναπαράγεται μαζικά. «Κρίμα…», «R.I.P.», «Αντίο τεράστιε…» και λοιπές παρόμοιου είδους δηλώσεις γέμισαν τον εικονικό τοίχο μου και σχεδόν όλες συνοδευόντουσαν από κάποιο τραγούδι του "Rust In Peace". Ανάλογα με το πόσο ψαγμένος θεωρούσε κάποιος τον εαυτό του, το τραγούδι μπορούσε να ήταν από το "Holy Wars..." για τους casual οπαδούς μέχρι το "Rust In Peace... Polaris" για όσους έχουν εντρυφήσει λίγο περισσότερο στη δισκογραφία των Megadeth. Λογικό, σκέφτομαι, αφού όσο και αν κάτι τέτοιο αδικεί τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, αυτός είναι ο κορυφαίος τους.

O Menza υπό μια έννοια ήταν ένα μουσικό πυροτέχνημα. Κυκλοφόρησε την αγία τετράδα των δίσκων με τους Megadeth και στη συνέχεια δεν ακούσαμε κάτι σημαντικό από εκείνον. Φοβάμαι, δυστυχώς, πως ο ίδιος αδίκησε τον εαυτό του με τον τρόπο που επέλεξε να ζει. Νομίζω το να βλέπεις βίντεο επίδειξης με τον ίδιο να είναι σε κακή κατάσταση ή να φαίνεται να παλεύει να ανταπεξέλθει, όσο να ‘ναι σου δημιουργεί στενάχωρα συναισθήματα.

Ο Menza ήταν μέρος της χημείας της χρυσής περιόδου της μπάντας. Σίγουρα ο Mustaine ήταν ο ιθύνον νους και βρισκόταν στο συνθετικό peak του εκείνη την εποχή, αλλά η αλήθεια είναι πως όλοι βάλανε ένα λιθαράκι για να γράψουν ιστορία οι τέσσερις δισκάρες που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1990-1997. Το παίξιμο του δε, ήταν καταπληκτικό. Δεν ήταν ο καλύτερος ή ο πιο τεχνικός ντράμερ της εποχής προφανώς, αλλά το στυλ του κούμπωνε πάνω στο ύφος του κάθε δίσκου με αποτέλεσμα κάποιοι εξ ημών να έχουμε περάσει ώρες ολόκληρες προσπαθώντας να αποστηθίσουμε και να παίξουμε τα τραγούδια στον αέρα.

Στο "Rust In Peace" έβγαλε τρομερή ενέργεια, τα θέματα ήταν ευφάνταστα και το παίξιμό του σπιρτόζο. Θυμήσου το μπάσιμο στο "Take No Prisoners" ή τη μαγκιά που έβγαλε στο "Holy Wars... The Punishment Due". Όταν ο Mustaine αποφάσισε να κινηθεί διαφορετικά στο "Countdown To Extinction" o Menza ήταν αυτός που του έδωσε το ανάλογο groove σε συνθέσεις όπως το "Symphony Of Destruction", ενώ και στα γρήγορα μέρη συνέχισε να είναι καταιγιστικός και ντελικάτος. Το άκουγες πως βασάνιζε τα δέρματα στο "Skin O' My Teeth" αλλά ένιωθες πως το έκανε με έναν κομψό τρόπο.

Όταν οι ταχύτητες πέσανε εκ νέου στο "Youthanasia" και η ανάγκη για ακόμα περισσότερο groove ήταν επιτακτική, ο Nick ήταν εκεί να σε καθηλώσει. Στιβαρός, λιτός και χωρίς καμία διάθεση για ανούσιους εντυπωσιασμούς, παρέα με τον Ellefson, αποτέλεσαν ονειρικό rhythm section, κάτι που έγινε περισσότερο αντιληπτό στις πιο απλές δομές των συνθέσεων του "Cryptic Writings". Πάρε το "Trust" για παράδειγμα...

Κάπου εκεί, όμως, φάνηκε να κόβει η μαρέγκα. Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου και ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο από χειρουργείο στο γόνατο, έλαβε τηλεφώνημα από τον αρχηγό πως οι υπηρεσίες του δεν χρειαζόντουσαν πλέον. Δεν ήμουνα μπροστά όταν έγινε το εν λόγω τηλεφώνημα, αλλά όλοι φαντάζομαι πως τον έχουμε ικανό τον Mustaine για κάτι τέτοιο. Σίγουρα ο τρόπος που απολύθηκε δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αν αναλογιστούμε και την προσφορά του, η οποία δεν φάνηκε να συγκινεί τον Dave.

Στα χρόνια που ακολούθησαν κάθε φορά που είχαμε αλλαγές στο line up των Megadeth, η συζήτηση για επαναφορά της σύνθεσης του "R.I.P." φούντωνε, αλλά το πολυπόθητο reunion δεν έγινε ποτέ. Η στιγμή που βρέθηκε πιο κοντά στην επανένταξή του στο συγκρότημα πρέπει να ήταν κάπου το 2004, αλλά ο Mustaine τότε ισχυρίστηκε πως ο Menza δοκιμάστηκε, αλλά φάνηκε πως δεν ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει σωματικά σε μια παγκόσμια περιοδεία, πράγμα που επίσης δεν μου φαίνεται παράλογο.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου στα 51 του χρόνια ο Menza έφυγε από τη ζωή έχοντας υποστεί καρδιακό επεισόδιο πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια συναυλίας. Πατέρας δύο παιδιών και σύμφωνα με δηλώσεις του J Marshall Craig, ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε κυκλοφορία βιβλίου και ενός κόμικ, θεωρώ πως είχε πράγματα ακόμα να δώσει τόσο σε μας, αλλά πολύ περισσότερο στην οικογένειά του.

Δεν θέλω να κλείσω ρομαντικά. Ναι, η μουσική του θα μείνει για πάντα παρακαταθήκη. Ναι, πάντα θα τον θεωρώ φοβερό ντράμερ που μου χάρισε αρκετές ώρες καταπληκτικής μουσικής. Ναι, θα θυμάμαι για πάντα εκείνο το rockwave στο γήπεδο της Ριζούπολης και τη φοβερή του εμφάνιση. Αυτά είναι γεγονότα αδιαπραγμάτευτα. Εύχομαι όμως να βγει κόσμος που ήξερε και να μιλήσει ανοιχτά για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με την εξάρτηση από ουσίες. Μόνο έτσι αυτοί οι θάνατοι θα έχουν κάποια χρησιμότητα, πέρα από το να συζητάμε, σχετικοί και άσχετοι, για το πόσο κρίμα είναι ένας τόσο σπουδαίος μουσικός να φεύγει «πρόωρα» και «άδικα» από τη ζωή ποστάροντας τραγούδια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Να είναι ελαφρύ το χώμα Nick...