Annihilator, Foray Between Ocean @ Piraeus Academy, 28/10/16

Ο Jeff Waters και η φετινή παρέα του παρέδωσαν μαθήματα ποιοτικής επαγγελματικής εμφάνισης

Από τον Σπύρο Κούκα, 31/10/2016 @ 11:54

Αν και ο καιρός ξεκινά να μας τα χαλάει για τα καλά τις τελευταίες μέρες, η επίσκεψη των Annihilator στη χώρα μας, αρκετά χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση εδώ, δεν γινόταν να χαθεί για κανέναν λόγο. Το γεγονός πως η συναυλία έπεφτε πάνω στη μία εκ των δύο εθνικών επετείων, και συνεπώς ημέρα αργίας για μεγάλη μερίδα του κόσμου, έκανε ακόμη πιο χαλαρό το όλο κλίμα κι έτσι, από αρκετά νωρίς φτάσαμε στο φιλόξενο club της Πειραιώς, για να πιάσουμε μια θέση όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σκηνή, παρέα με τις πρώτες μπύρες της βραδιάς.

Βεβαίως, προτού εμφανιστούν οι σπουδαίοι Καναδοί επί σκηνής, οι «δικοί μας» Foray Between Ocean είχαν τον απαιτητικό, όσο και δύσκολο ρόλο του opening act. Βγαίνοντας λίγα λεπτά πριν τις 20:30, για τη μισή ώρα που εμφανίστηκαν, απέδειξαν γιατί θεωρούνται από τα πιο «ζεστά» φετινά ονόματα της εγχώριας extreme metal σκηνής.

Foray Between Ocean

Για το υλικό του ντεμπούτου τους, μεγάλο μέρος του οποίου παρουσίασαν ζωντανά, μας τα είπε αναλυτικότερα η Ίριδα Κουκουβίνη στην πρόσφατη κριτική της. Προσωπικά, λοιπόν, θα συμπληρώσω απλώς πως, παρ’ ό,τι η μπάντα ουσιαστικά πραγματοποίησε μόλις την τρίτη της ζωντανή εμφάνιση, έμοιαζε αρκούντως δεμένη, με το ορμητικό, εντυπωσιακό της σύνολο κομματιών να πιάνει εξαπίνης το απαίδευτο, στη μουσική τους, κοινό, εξ ου και οι σχετικά χλιαρές αντιδράσεις του.

Foray Between Ocean

Αν ντε και καλά έπρεπε να παραπονεθώ για κάτι, θα αναφερόμουν στη φωνητική απόδοση του Γιάννη Τούσσα, η οποία, αν και δεν υστερούσε συνολικά, έμοιαζε κάπως άνιση. Ουσιαστικά, στα brutal μέρη των φωνητικών ήταν αψεγάδιαστος, κυριαρχώντας επί σκηνής. Ωστόσο, όταν έφτανε η ώρα για τα καθαρά, φαινόταν πως δεν πατούσε όσο καλά ήθελε, κάτι βέβαια που διορθώθηκε μερικώς στα τελευταία κομμάτια του set τους, σώζοντας τις εντυπώσεις.

Μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα, η πολυαναμενόμενη ώρα των Annihilator είχε φτάσει. Με την εισαγωγή του πρόσφατου "My Revenge" (από το τελευταίο τους άλμπουμ) να επιτελεί τον ρόλο του intro, οι Καναδοί (περίπου, μιας και με Ιταλό ντράμερ και Βρετανό μπασίστα, ο χαρακτηρισμός μοιάζει λίγο άτοπος) speed/thrash/heavy metallers ξεκίνησαν το set τους με το ομότιτλο κομμάτι του "Suicide Society" κι όλα έδειχναν, από την αρχή κιόλας, ιδανικά (με μικρή εξαίρεση, τον μέτριο αρχικά ήχο).

Η συνέχεια, φυσιολογικά, υπήρξε καταιγιστική, με τον Jeff Waters να αναδεικνύεται, δικαίως, σε απόλυτο πρωταγωνιστή της βραδιάς, επιτελώντας άψογα τόσο τον ρόλο του guitar hero στον οποίο τον έχουμε συνηθίσει, όσο κι εκείνον του τραγουδιστή, με το τελευταίο να μας προϊδεάζει πως το βάρος της εμφάνισής τους, θα πέσει περισσότερο στους δίσκους τους οποίους εκείνος βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο.

Annihilator

Για την απόδοση της μπάντας δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή κουβέντα αμφισβήτησης καθώς, όσο δύσκολος συνεργάτης κι αν κρίνεται ο Jeff Waters, αναμφίβολα έχει και τις γνώσεις και την εκλεκτικότητα για να στελεχώσει το σχήμα του με καταρτισμένους μουσικούς, διατηρώντας το επίπεδο των ζωντανών του εμφανίσεων σε υψηλά επίπεδα. Μάλιστα, ο σχεδόν μόνιμος (από πέρυσι) Aaron Homma στη δεύτερη κιθάρα, ο Ιταλός ντράμερ Fabio Alessandrini και ο Rich Hinks στο μπάσο είχαν στιγμές που ο Αρχηγός τους άφηνε να βγουν μπροστά κι εκείνοι το εκμεταλλεύτηκαν το κατά δύναμιν.

Annihilator

Έτσι, το old school drum solo του πιτσιρικά Ιταλού ήταν καλοδεχούμενο και όχι τόσο περιττό όσο θα περίμενε κανείς, η απρόσμενη φωνητική ερμηνεία του Hinks στο "No Zone" αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, ενώ και ο Homma έκανε το κομμάτι του στο απίθανο medley των "Brain Dance" και "Chicken & Corn", παίζοντας κι εκείνος ένα-δυο σόλο.

Annihilator

Ξεκάθαρα, όμως, οι κορυφές της εμφάνισης τους υπήρξαν (πέραν του προαναφερθέντος medley) τα κλασσικά "Alison Hell", "W.T.Y.D." από το θρυλικό ντεμπούτο τους, το "King Of The Kill" που ήταν και το πρώτο από τα παλιά τους κομμάτια που παρουσιάστηκε κατά τη ροή του set τους και το "Phantasmagoria", με την μπάντα να εμφανίζεται με τις καθιερωμένες goofy masks (όπως τις χαρακτήρισε ο Waters). Ωστόσο, ακόμη και τα κομμάτια της τελευταίας, λιγότερο πλούσιας «σοδιάς» παρουσιάστηκαν στεκούμενα αξιοπρεπέστατα στη σύγκριση με τα παλιότερα έπη, γεγονός που επιβεβαίωσε για ακόμη μια συναυλία πως οι μεγάλες μπάντες ξεχωρίζουν από την απόδοση τους στο σανίδι.

Annihilator

Όσο για τον Jeff Waters, μεμονωμένα, φάνηκε ορεξάτος και ακομπλεξάριστος, δείχνοντας μια ανεπιτήδευτη οικειότητα με το αθηναϊκό κοινό και έχοντας μια αίσθηση του χιούμορ, μακριά από politically correct σκοπιμότητες και ανούσια κόμπλεξ. Άλλωστε, στο "Alison Hell" ζήτησε τη συμμετοχή του κόσμου στο απαιτητικό φωνητικά chorus, ενώ το "Never, Neverland" έλαμψε δια της απουσίας του, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Annihilator

Τελικά, ακόμη κι αν το setlist ήταν απλώς καλό, ακόμη κι αν δεν ακούσαμε κάμποσα από τα κλασσικά κομμάτια τους (που είναι το "The Fun Palace", οέο;), ακόμη κι αν από την προηγούμενη εδώ εμφάνιση τους δεν έχει μείνει κανείς μουσικός (πέραν του Waters) και σχεδόν σίγουρα, μέχρι την επόμενη θα έχουν αλλάξει οι περισσότεροι εξ αυτών, οι Annihilator πάντα θα προσφέρουν την εγγύηση πως κανείς δεν θα φύγει δυσαρεστημένος από μια συναυλία τους. Για μένα, αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα τους σαν μπάντα, ασχέτως της σημαντικής συνθετικής πτώσης που παρουσιάζουν τα τελευταία πολλά χρόνια (αλλά και τη συνεχιζόμενη αστάθεια στο lineup), το οποίο και μπορεί ακόμη να τους κατατάσσει στα μεγάλα ονόματα του σκληρού ήχου, μια εικοσαετία (και βάλε...) έπειτα από τα πραγματικά ντουζένια τους.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

My Revenge (Intro)
Suicide Society
King Of The Kill
Creepin’ Again
Annihilator 
No way Out
Set The World On Fire
Stonewall
Drum Solo
Syn. Kill 1 
No Zone
Brain Dance/Chicken & Corn 
Alison Hell
Bliss
Second To None
Phantasmagoria 
W.T.Y.D. 
Human Insecticide 
  • SHARE
  • TWEET