Eternal Champion

The Armor Of Ire

No Remorse (2016)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 20/10/2016
Ατσάλινη μουσική, που ακούγεται με την καρδιά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από τα έγκατα του αμερικάνικου underground προέρχονται οι Τεξανοί Eternal Champion (φαινομενικά αστείο όνομα, αλλά αποτελεί ήρωα των ιστοριών του fantasy συγγραφέα Michael Moorcock) και πιστεύω ότι κάθε θιασώτης του παραδοσιακού, παλαιολιθικού, επικού heavy metal (ειδικά αμερικάνικης προέλευσης) οφείλει να στρέψει τα αυτάκια του προς το μέρος τους και να ακούσει αυτό το άλμπουμ, το οποίο μάλιστα κυκλοφορεί και από τη «δικιά μας» No Remorse Records. Μιλάμε για συγκινητικές στιγμές!

Το "The Armor Of Ire" αποτελεί λοιπόν το full length ντεμπούτο των Eternal Champion και είναι προσηλωμένο στο heavy metal όπως αυτό δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε μέχρι τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του '80. Οτιδήποτε συνέβη έκτοτε στο heavy metal, οποιαδήποτε καινοτομία, πατέντα ή εξέλιξη, δεν δείχνει να ενδιαφέρει αυτό εδώ το συγκρότημα. Οι διδαχές των Manilla Road, των Cirith Ungol, των Τhunder Rider και φυσικά των Manowar των πρώτων δίσκων από τη μια μεριά και, αναπόφευκτα, η αύρα του αμερικάνικου power metal (Heir Apparent, Jag Panzer, Virgin Steele) από την άλλη, είναι βαθιά στο DNA τους. Προς τιμήν τους, εκτιμούν την κιθαριστική ιδιοφυΐα των Thin Lizzy/Iron Maiden (άκου το "Τhe Cold Sword" και θα αντιληφθείς) και ακόμα πιο πολύ προς τιμήν τους, που δεν ρέπουν καθόλου (μα καθόλου!) σε rock 'n' roll έκτροπα ή «χαλαρές» στιγμές. Το "The Armor Of Ire" είναι ένα σοβαρό λεύκωμα αμιγώς επικών ιστοριών, με καλοδουλεμένους στίχους, ονειρική ατμόσφαιρα (σε αυτό συμβάλλει πολύ η έξυπνη χρήση πλήκτρων, μόνο ως «πλάτη» στην τριπλή κιθαριστική τους επίθεση) και περίσσευμα έμπνευσης.

Με μόλις (;) έξι κομμάτια (συν δύο instrumental tracks) και με διάρκεια μικρότερη των 35 λεπτών, ο δίσκος καταφέρνει να σε εγκλωβίσει στον κόσμο του και να σε ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή και διάσταση, εκεί όπου ήρωες σαν τον Conan, τον Elric και τον Aragorn κυριαρχούν με το σπαθί και το πνεύμα τους. Επιτέλους ένας δίσκος επικού heavy metal, χωρίς φλυαρίες, περιττές εισαγωγές και περιττά... τραγούδια. Διότι κανένα τραγούδι εδώ δεν υστερεί, αντίθετα όλα έχουν κάτι να «πουν», κινούμενα κυρίως σε mid tempo ταχύτητες, με λίγες εξάρσεις (βλ. "The Armor Of Ire", "The Last King Of Pictdom"). Eκείνο, όμως, το κομμάτι που σε αναγκάζει να σταθείς προσοχή (μαζί με τις σηκωμένες σου τρίχες) είναι το φοβερό και τρομερό "Invoker", ένα μίνι έπος 4,5 λεπτών, το οποίο διαθέτει κάτι από τη στόφα των "The Ninth Wave", "Defender" και "King Of The Dead" και είναι αδύνατο να μη σε συναρπάσει με τη μελωδία του και την ανάπτυξή του.

Από τεχνικής/εκτελεστικής πλευράς, προφανώς οι Eternal Champion δεν είναι τίποτα τέρατα δεξιοτεχνίας, όμως είναι επαρκέστατοι και γνωρίζουν αυτό που παίζουν. Παρά την ύπαρξη τριών κιθαριστών, τα τραγούδια δεν είναι παραφορτωμένα με τραβηγμένα κιθαριστικά σόλο και lead θέματα, ενώ ο τραγουδιστής/στιχουργός/main man Jason Tarpey, διαθέτει μια ζεστή ένρινη χροιά, που σε πολλούς θα θυμίσει είτε τον Mark Shelton (Manilla Road), είτε τον Mike Scalzi (Slough Feg), ενώ εμένα σε κάποια σημεία μού έφερε στο μυαλό και τον Βαγγέλη Κρούσκα (Valor, ex Battleroar). Η παραγωγή του δίσκου, μουντή κι αραχνιασμένη, συντελεί ως ένα βαθμό στην cultίλα της υπόθεσης, όμως θα μπορούσε να είναι πιο προσεκτική και πιο διαυγής.

Δεν έχουν, όμως, αυτά και πολλή σημασία. Η ατσάλινη μουσική των Eternal Champion ακούγεται πρώτα και κύρια με την καρδιά και απευθύνεται σε εκείνο το κομμάτι μέσα σου, που έχει ακόμα όνειρα, πίστη στο καλό και στις αξίες της ανδρείας και της αξιοπρέπειας. Για σένα που «δέκα Pantera δεν φτάνουν σε αξία τους Omen», για σένα που θεωρείς τους Cirith Ungol την πιο underestimated μπάντα όλων των εποχών, για σένα που ακόμα σφίγγεις τη γροθιά σου όταν ακούς το "Battle Hymn" και το "Witches Brew", αυτός ο δίσκος σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.

  • SHARE
  • TWEET