Diamond Head

Οι Diamond Head με τις πρώτες τους δουλειές κέρδισαν άξια μια θέση ανάμεσα στις πιο εμβληματικές μπάντες του N.W.O.B.H.M., αν και όπως και ο ίδιος ο Tatler έχει παραδεχτεί, μεγάλο μέρος της νεότερης φήμης τους το οφείλουν στις καταπληκτικές διασκευές των Metallica, ελέω του κολλήματος του Ulrich με τους Άγγλους.

Μετά την αποχώρηση του Nick Tart το 2014, ο Tatler (το μοναδικό μέλος της αρχικής σύνθεσης) προσέλαβε τον Δανό Rasmus Bom Andersen για τη θέση του τραγουδιστή και μαζί του κυκλοφορούν τον έβδομο δίσκο τους, που απλά φέρει ως τίτλο το όνομα της μπάντας. Η αλήθεια είναι πως μετά τα δύο μετριότατα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στα '00s δεν έτρεφα καμία ιδιαίτερη προσδοκία, αλλά το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται να με διαψεύδει... εν μέρει.

Ο δίσκος έχει συνθέσεις που θα ευχαριστηθείς ακούγοντάς τες. Υπάρχει το "Silence" με το Kashmir-ενιο του riff, το "Set My Soul On Fire" με την Cornell-ικη αύρα και το "Blood On My Hands" που αρχικά θα σου φέρει στο μυαλό το "Sucking My Love". Ξεχωρίζει σίγουρα το "All The Reasons You Live" με τις καταπληκτικές φωνητικές γραμμές και ερμηνεία από τον Andersen που θα σου θυμίσει έντονα παλιούς Diamond Head στα καλά τους. Το "Diamonds", από την άλλη, θα τους κάνει να ακουστούν φρέσκοι και μοντέρνοι και θα είναι το πιο πιασάρικο τραγούδι του δίσκου που ίσως και να δημιουργεί δυναμική για επόμενες κυκλοφορίες.

Κατά τα άλλα θα υπάρξουν και οι πιο αδιάφορες στιγμές. Σε κάποιες περιπτώσεις θα σε αφήσουν ασυγκίνητο λόγω του ότι είναι μέτριες συνθετικά και κάποιες άλλες επειδή νιώθεις πως ο Tatler τις έγραψε κοιτώντας μια χαλασμένη πυξίδα, χάνοντας τον προσανατολισμό του μη μπορώντας τελικά να υλοποιήσει το -όποιο- όραμά του. Οι καλές προθέσεις, πάντως, από την μπάντα είναι εμφανείς, αλλά το θέμα είναι να συνοδεύονται και από έμπνευση και αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει και με τα έντεκα τραγούδια.

Νομίζω τελικά, πως μια τοποθέτηση για τον νέο δίσκο των Diamond Head του στυλ «αντηχεί το παρελθόν τους προσπαθώντας να κάνει τη μετάβαση στη σύγχρονη εποχή» εμπεριέχει μια μεγάλη δόση αλήθειας. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως το άλμπουμ έχει κάποιες αρκετά καλές στιγμές, αλλά είναι άνισος ως προς το σύνολό του και δύσκολα θα εντυπωσιάσει κάποιον. Πάντως, λόγω και της ιστορίας της μπάντας, αξίζει κανείς να του δώσει μια ευκαιρία και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.