Ανασκόπηση 2023: Classic / Hard / Blues / Melodic Rock

Rival Sons - Darkfighter

Στην πρώτη (και καλύτερη) από τις δύο φετινές δόσεις μουσικής από τους Rival Sons, οι προσδοκίες για τη διαδοχή του "Feral Roots" εκπληρώνονται και με το παραπάνω. Το δημιουργικό δίδυμο Jay Buchanan και Scott Holiday διατηρεί πολλά από τα στοιχεία τους που αγαπήσαμε στους προηγούμενους δίσκους, αλλά προσθέτει νέα κόλπα, νέες ιδέες και μια νότα αισιοδοξίας στους στίχους. Η μικρή διάρκεια του "Darkfighter" το κάνει να ακούγεται μονορούφι και να δημιουργεί αγωνία για το δεύτερο μισό, το οποίο έμελλε να ακολουθήσει λίγο αργότερα στη χρονιά, επίσης με επιτυχία. Στον χώρο της, η μεγαλύτερη μπάντα του καιρού μας.

Dead Feathers - Full Circle

Μετά από ένα εξαίρετο ντεμπούτο και μια πανδημία, οι Dead Feathers επιστρέφουν με το δεύτερο βήμα τους. Ένα βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση και ποιότητα. Η Marissa Allen μπορεί να εξακολουθεί να τραβάει την προσοχή με τα φωνητικά της, αλλά το ψυχεδελικό παγανιστικό τελετουργικό σκηνικό που υφαίνει η μπάντα είναι ο βασικότερος παράγοντας που μας έχει κάνει να κολλήσουμε μαζί τους. Ο ήχος τους έχει πρωτόγονα στοιχεία, αντλούν έμπνευση κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού και το μεστό αποτέλεσμα ανταμείβει τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου. Αστεράτος και ο δεύτερος δίσκος τους.

Danava - Nothing But Nothing

Δώδεκα χρόνια σιγής ήταν αρκετά για να ξεχάσει κάποιος τους Αμερικανούς Danava, που είχαν προσφέρει δυόμιση πολύ καλούς δίσκους στο παρελθόν. Το "Nothing But Nothing" όμως, είναι ένας εξαιρετικός λόγος για να τους ξαναθυμηθούμε. Η ατμόσφαιρα των Sabbath και τα γηπεδικά riffs των Maiden κυριαρχούν εδώ έναντι της "προοδευτικότητας», η οποία έχει υποχωρήσει ελαφρώς. Η ορμή των τραγουδιών είναι δύσκολο να μη σε παρασύρει, είναι λες και όλο αυτό το διάστημα απουσίας να τους βγαίνει σε κάτι σαν ξεμπούκωμα. Δε θα μεγαλώσουν εμπορικά, αλλά όποιος τους ακούσει μόνο να κερδίσει έχει.

Green Lung - This Heathen Land

Ο τρίτος δίσκος των Green Lung έχει λίγο αλλαγμένο ήχο σε σχέση με τους προηγούμενους. Έχουν κόψει λίγο από το μέταλλο του hard rock τους και το έχουν αντικαταστήσει με επιπλέον παγανιστική αύρα, η οποία παραμένει αλώβητη στα θέματα και στους τίτλους των τραγουδιών τους. Εδώ οι Βρετανοί κατάφεραν να φτιάξουν ένα μάτσο τραγούδια που όλα τους είναι δυνητικά singles, σε έναν δίσκο που τελικά είναι αρκετά ομοιόμορφος. Μέχρι και το κύμα των Ghost έχουν καβαλήσει, μπαίνοντας στο γήπεδό τους και παίζοντας ακόμα καλύτερα κι από τους ίδιους τους Ghost όταν το επιχειρούν. Σπουδαία μπάντα, άλλος ένας μεγάλος δίσκος.

Love Gang - Meanstreak

Αγαπάμε πολύ τον παλιακό ήχο που μας θυμίζει τα τέλη των ‘60s και τις αρχές των ‘70s και ο λόγος που αγαπάμε τους Love Gang είναι ότι τον αναπαράγουν πάρα, μα πάρα πολύ πετυχημένα. Η vintage αισθητική τους επεκτείνεται μέχρι το σημείο που το "Meanstreak" το ηχογράφησαν σε home studio. Ηχητικά εδώ κινούνται μεταξύ φασαριόζικου ροκ, διστακτικού southern, ψυχεδέλειας και σαμπαθίλας, συνδυάζοντάς τα όλα με ιδανικό τρόπο. Προτείνεται αβάδιστα για ακροάσεις είτε με το πόδι στο γκάζι, είτε με τα χείλη σε ποτήρι με ένα ωραίο, καπνιστό ουΐσκι. Του πάει πιο πολύ από τη μπύρα.

Spidergawd - VII

Οι Νορβηγοί Spidergawd συνεχίζουν το σερί των δυνατών και καθόλου πρωτότυπα βαφτισμένων κυκλοφοριών. Σε παρόμοιο στυλ από το "IV" και μετά, οι Spidergawd πλέον είναι πιο γκαζωμένοι και ευθείς και το hard rock τους μεταλλίζει περισσότερο από τους πρώτους τους δίσκους. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν ενσωματώσει τις επιρροές τους από hard rock, Rush, heavy metal και pop μέσα στη μουσική τους είναι πολύ επιδέξιος και το "VII" είναι άλλο ένα εξαίσιο δείγμα του τι είναι σήμερα οι Spidergawd και τι τους αρέσει να παίζουν. Όλως τυχαίως, μας αρέσει πολύ να το ακούμε.

Zålomon Grass - Space Opera

Το τρίο των Zålomon Grass από το Βίγκο της Ισπανίας συνεχίζει με το "Space Opera" από εκεί που μας είχε αφήσει την προηγούμενη χρονιά, με το πρώτο του EP. Βάλανε παραμόρφωση, φορτώσανε τον ήχο, παραγγείλανε εξωφυλλάρα και ιδού ένα εξαιρετικό δείγμα ψυχεδελικού, μπλουζιάρικου vintage rock. Είναι αυτό φρέσκος ήχος, θα αναρωτηθεί κάποιος; Όχι, αλλά έχει διαφορά το να είσαι παπαγάλος από το να σέβεσαι τις επιρροές σου χωρίς να τις αντιγράφεις. Και ετούτοι εδώ οι Ισπανοί κάνουν ακριβώς αυτό το τελευταίο, με το "Space Opera" να είναι ένα δημιούργημα που κοσμεί δισκοθήκες και γλυκαίνει αυτιά.

Crown Lands - Fearless

Από Καναδά μεριά μας έρχεται η δεύτερη δουλειά των Crown Lands, ενός ντουέτου που πιθανότατα φαντασιώνεται ότι σε κάποια άλλη ζωή ήταν τρίο και ήταν οι Rush. Πόσο κακό είναι αυτό; Εξαρτάται. Στο "Fearless" οι Crown Lands παίζουν …άφοβα σαν τους Rush, αυτό είναι πασιφανές. Αν όμως κάποιος καταφέρει και υπερβεί αυτή την προφανή ομοιότητα θα δει ότι η έμπνευση, τα τραγούδια, η αισθητική και ο εξαιρετικός ήχος (David Botrill στην κονσόλα) συνδυάζονται σε μια ποιοτική prog δουλειά που αξίζει και που ανταμείβει τον χρόνο που θα της δώσεις.

The Record Company - The 4th Album

Μετά την επιτυχία του ντεμπούτου, οι επόμενοι «δύσκολοι» δίσκοι προσγείωσαν λίγο τους The Record Company, γιατί ήταν κάπως αποπροσανατολισμένοι. Στο "The 4th Album" (λίγη έμπνευση στους τίτλους τουλάχιστον βρε παιδιά!) έχουμε την επιστροφή μέρους της αίγλης που είχαν αποκτήσει με το "Give It Back To Yοu". Ίσως να έπαιξε ρόλο η βαρύτητα που δόθηκε στο blues και στη soul ως έμπνευση και το άνοιγμά τους σε νέα ακούσματα. Η καρδιά τους παραμένει ταμένη στους Rolling Stones και στους Black Crowes, αλλά τα λοξοκοιτάγματα τους πρόσφεραν μάλλον αυτό που χρειαζόντουσαν για να μας δώσουν τον δεύτερο καλύτερο δίσκο τους.

Numidia - South Of The Bridge

Άλλος ένας δεύτερος δίσκος, αλλά αυτός δεν αποδεικνύεται τελικά και τόσο «δύσκολος». Οι Numidia ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους αναμειγνύοντας με μαστοριά τη folk, το classic rock, το prog και την americana. Εκτός αυτού, πασπαλίζουν με τις χαρακτηριστικές τους ανατολίτικες και αφρικανικές επιρροές. Αυτές οι τελευταίες στο "South Of The Bridge" είναι πιο αραιές απ’ ό,τι στο ντεμπούτο, αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα θέλαμε να ακούγαμε τον ίδιο δίσκο, έτσι δεν είναι;

Check Also

Οι αγαπημένοι Tanith συνέχισαν με το "Voyage" σε ποιοτικούς δρόμους ανάλογους του εξαίσιου ντεμπούτου. Οι συντοπίτες τους Dirty Honey στον τρίτο τους δίσκο "Can't Find The Breaks" όντως εφάρμοσαν τον τίτλο του, αλλά παρ’ όλο που ακούγεται πολύ ευχάριστα, έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες. Οι Σουηδοί Graveyard είναι μια σταθερή αξία στον χώρο του vintage rock και ο έκτος τους δίσκος τους κρατάει στον αφρό. Στο "Lightbringer" των Rival Sons φαίνεται κάτι λίγο να λείπει σε σχέση με το "Darkfighter". Οι Smokey Mirror με το ομότιτλο ντεμπούτο τους επαναλαμβάνουν δοκιμασμένους ήχους της δεκαετίας του ’70 που όλοι μας λατρεύουμε. Οι τίμιοι The Last Internationale διοχετεύουν την περισσευούμενη ενέργειά τους στο "Running For A Dream", παραμένοντας ανεξάρτητοι σε όλα τους. Τελευταία μας πρόταση, το "Future" των Westing< οι οποίοι δεν κρύβουν την αγάπη τους για τους Zeppelin, αλλά τριπάρουν και με λίγο LSD.

Peter Gabriel - i/o

Υπάρχουν μουσικοί (ή τραγουδιστές) και υπάρχουν και κάποιου που επιπλέον αυτών είναι και καλλιτέχνες. Ο Peter Gabriel είναι σαφώς ένας από τους δεύτερους. Τα είκοσι χρόνια δισκογραφικής απουσίας με πρωτότυπο υλικό θα μπορούσαν να εγείρουν ανησυχίες για στέρεμα έμπνευσης και η επιστροφή να αντιμετωπιστεί με καχυποψία. Όχι όμως για κάποιον που παίρνει την Τέχνη του τόσο στα σοβαρά και ξέρεις πως αν βγαίνει και πάλι στην (δισκογραφική και συναυλιακή) επιφάνεια, αυτό θα είναι επειδή έχει όντως κάτι να πει. Η απόδειξη έρχεται με έναν αριστουργηματικό δίσκο, ισάξιο πολλών εκ των καλύτερων κυκλοφοριών του. Τόσο σε ατμόσφαιρα όσο και συνθετικά, και φυσικά σε ό,τι έχει να κάνει με την άψογα διατηρημένη φωνή του, δεν παρουσιάζει κάτι διαφορετικό από τον χαρακτήρα που γνωρίζαμε. Απλά το παρουσιάζει τόσο μα τόσο καλά.

Socrates Drank The Conium - Last Forever

Η σημασία και αξία των Socrates για την ελληνική rock σκηνή είναι περιττό να επαναληφθεί εδώ. Η ιστορία της ηχογράφησης του τελευταίου τους δίσκου είναι επίσης μάλλον γνωστή. Αυτό που οφείλουμε σίγουρα να επαναλάβουμε είναι ότι τα τραγούδια αυτά (ορισμένα εκ των οποίων ακούγαμε ζωντανά στις τελευταίες εμφανίσεις του συγκροτήματος) έχουν μεγάλη αξία όχι μόνο γιατί αντιπροσωπεύουν την τελευταία και μακροβιότατη εκδοχή τους (δηλαδή αυτή με τον Μάκη Γιούλη στα ντραμς), ούτε μόνο επειδή σημαίνει και την επιστροφή τους μετά από χρόνια στον ωμό, 70s hard rock ήχο του power trio. Κυρίως η αξία της κυκλοφορίας έγκειται στο γεγονός ότι πρόκειται για υψηλού επιπέδου εμπνεύσεις, αντάξιες της ιστορίας του συγκροτήματος και αυτό που περιμέναμε από τους Σπάθα/Τουρκογιώργη (αν όχι και περισσότερα).

The Rolling Stones - Hackney Diamonds

Τίποτα δε σταματάει τους Rolling Stones από το να ηχογραφούν και (κυρίως) να περιοδεύουν. Ούτε ο θάνατος από ό,τι φαίνεται. Με μόνους τους Jagger/Richards πλέον από τα αυθεντικά μέλη (δηλαδή τον πυρήνα του συγκροτήματος ακέραιο) κυκλοφορεί ο πρώτος στούντιο δίσκος μετά από αυτόν που φαινόταν ότι θα είναι ο τελευταίος, τις διασκευές του "Blue & Lonesome", που είχε ακολουθήσει τον προηγούμενο με πρωτότυπες συνθέσεις που με τη σειρά του είχε φανεί ότι θα είναι ο τελευταίος, το "A Bigger Bank" κοκ… Κάθε φορά επιστρέφουν με τα ίδια δύο απαράμιλλα συστατικά επιτυχίας. Αμείωτη όρεξη για αγνό rock ‘n’ roll και έναν ήχο που είναι απόλυτα δικός τους και αναγνωρίσιμος. Τα riff είναι πάντα εδώ, τα μεγάλα ρεφρέν επίσης, όπως ομολογουμένως και η καλογυαλισμένη παραγωγή.

Iggy Pop - Every Loser

Τα τελευταία χρόνια οι συνεργάτες του Iggy Pop φαίνεται να ξέρουν καλύτερα ποιος πραγματικά είναι από ό,τι ο ίδιος. Ή έστω ποια είναι η περσόνα του, τι περιμένει το κοινό του, πού αποδίδει καλύτερα. Τουλάχιστον αυτό συμπεραίνουμε αν κρίνουμε από τις συνεργασίες του με τον Josh Homme το 2016 και τον Andrew Watts φέτος σε σχέση με τους καλοδεχούμενους και ενδιαφέροντες (μεν) πειραματισμούς (δε) των "Preliminaires". "Apres" και "Free". Το επίπεδο ενέργειας είναι υψηλό, o ήχος επιμελώς βρώμικος, η κιθάρα γρατζουνάει και ο αυτός τραγουδάει όπως και στις συναυλίες, δηλαδή σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν είναι ένας δίσκος που θα μείνει κλασικός στη δισκογραφία του Iggy αλλά είναι μάλλον ό,τι πιο κοντινό σε αυτό μπορούσαμε να ελπίζουμε.

Gov't Mule - Peace… Like A River

Δεν είναι πλέον το συγκρότημα των πρώτων δίσκων, σε καμία περίπτωση. Λογικό κιόλας, 30 σχεδόν χρόνια από το ντεμπούτο τους δεν μπορούμε να περιμένουμε το ίδιο βάρος και την ίδια ενέργεια στη μουσική τους. Όμως ό,τι τους έχει στερήσει ο χρόνος το έχουν αναπληρώσει με την ωριμότητα, την δεξιότητα και τις επιρροές τους. To southern rock στοιχείο τους είναι πάντα εμφανές και μαζί, φυσικά, με τα blues και τους πάντα σχετικούς Led Zeppelin, ορίζουν το πεδίο στο οποίο κινούνται. Προσθέτουν σε αυτό soul και gospel στοιχεία, ακουστικές μπαλάντες, jam ελευθεριότητα αλλά και μία γενικότερη «ενήλικη» και αμερικάνικη οπτική του classic rock.

Jethro Tull - RökFlöte

Πριν μερικά χρόνια το να έχουμε έστω και έναν νέο δίσκο των Jethro Tull φάνταζε απίθανο. Πλέον συνηθίσαμε σε έναν δίσκο τον χρόνο και αν μετρήσουμε και τις προσωπικές, «tull-ίζουσες» δουλειές του Ian Anderson έχουμε 4 μέσα σε δέκα χρόνια. Και να ήταν μόνο αυτό; Είναι και από αξιοπρεπείς μέχρι αξιόλογες. Το «ροκ φλάουτο» αυτής της χρονιάς είναι μία hard rock-prog-folk ελεγεία βγαλμένη από το 70s παρελθόν του ιστορικού συγκροτήματος. Και ευτυχώς με έναν κιθαρίστα που «μεταλλίζει» μεν, συγκρατημένα δε, κάνοντάς μας να νοσταλγούμε λίγο λιγότερο τον εδώ και καιρό απομακρυσμένο Martin Barre. Προφανώς υπάρχει μία αίσθηση μανιέρας και επανάληψης αλλά οι φίλοι του συγκροτήματος μπορούν εύκολα να μεταφράσουν ως επίδειξη χαρακτήρα. Να το πούμε και πιο απλά; Υπάρχουν πολύ χειρότεροι δίσκοι υπό το όνομά τους.

Alice Cooper - Road

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Alice Cooper έχει καταφέρει κάτι σπάνιο στις κυκλοφορίες του, να παντρεύει εξαιρετικά όλες σχεδόν τις εποχές του σε έναν ομοιογενή ήχο με μικρές παρεκκλίσεις. Ειδικά από τότε που αγκάλιασε τις ρίζες του από το Detroit και την εκεί και τότε μουσική σκηνή του, φαίνεται να ζει μία μικρή αναγέννηση. Το "Road" το επιβεβαιώνει αυτό ίσως πιο εμφατικά από οποιονδήποτε πρόσφατο δίσκο του. Φυσικά υπάρχει πάντα ένα στοιχείο rock ‘n’ roll ανοησίας με την καλύτερη δυνατή έννοια όμως. Τραγούδια για το rock, για γυναίκες, για τον ίδιο τον Alice αλλά και το «απαραίτητο» τραγούδι για τον Frankestein προφανώς δε διεκδικούν κάποιο βραβείο στιχουργικής αλλά συμβαίνουν όλα στο όνομα της καθαρής διασκέδασης και η συνταγή δουλεύει περίφημα.

Roger Waters - Dark Side Of The Moon Redux

Σε μία κίνηση που κανείς δε ζήτησε και πιθανότατα κανείς δεν είχε ανάγκη, ο Waters αποφασίζει να επανεκτελέσει ολόκληρο το θρυλικό δίσκο των Pink Floyd για να ανανεώσει (sic) το μήνυμά του και να το φέρει πιο κοντά σε αυτό που είχε ο ίδιος ως αρχική ιδέα. Πιθανότατα φυσικά όλα αυτά δεν είναι παρά η σημερινή ματιά του Waters πάνω στο έργο που δημιούργησε ο νεαρότερος εαυτός του παρά η προ 50ετίας πρόθεσή του. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μία κίνηση υψηλού ρίσκου που αντιμετωπίστηκε κατά βάση αρνητικά μέχρι και με χλευασμό. Και όμως. Παρότι όλα τα σημάδια ήταν εναντίον του το αποτέλεσμα είναι έστω ενδιαφέρον. Δεν τίθεται σύγκριση φυσικά με το αρχικό έργο, όμως είναι η ενδοσκοπική, σκοτεινή, εναλλακτική  εκδοχή που χωρίς να αποφεύγει τον εγωκεντρισμό και τη μεγαλομανία αποτελεί μία άρτια δημιουργία και θα είχε αντιμετωπιστεί πιο ήπια αν είχε κυκλοφορήσει από οποιονδήποτε άλλον. Μία απρόσμενη πρόσβαση στο multiverse που θα μπορούσε να είχε υπάρξει.

Dolly Parton - Rockstar

Πολλά πράγματα έχει υπάρξει η Dolly Parton, αλλά rock star δεν υπήρξε ποτέ. Ευκαιρία λοιπόν να γίνει στη δύση της καριέρας της, ειδικά αφού το Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame αποφάσισε να την εντάξει στα μέλη του. Ο δίσκος κάνει εντελώς ξεδιάντροπα ακριβώς αυτό. Παίρνει όλα τα κλισέ του τι πιστεύει ένα mainstream κοινό ότι είναι rock, επιλέγει ένα σκασμό τραγούδια η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι διασκευές μεγάλων επιτυχιών, τα ανακατεύει με πασίγνωστους καλεσμένους και βγαίνει ένας δίσκος έτοιμος να εκτοξευτεί εμπορικά, όπως και έκανε. Γιατί λοιπόν να τον ακούσει κανείς; Γιατί η φωνή της Parton είναι ικανή να ερμηνεύσει με τον δικό της πολύ ικανοποιητικό τρόπο όλα τα τραγούδια που επέλεξε και κυρίως γιατί το εργοστάσιο μουσικής που είναι οι συνεργάτες της εξασφαλίζουν ότι το αποτέλεσμα είναι άρτιο και προσεγμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Ψυχρό και άψυχο, αλλά αρτιότατο σε κάθε περίπτωση.

The Blues Project - Evolution

Στην ανασκόπηση αυτή δεν υπάρχει τίποτα πιο κοινό από το να μιλάμε για επιστροφές στη δισκογραφία θρυλικών ονομάτων. Αλλά ότι θα μιλούσαμε για την επιστροφή των Blues Project, ενός ιστορικότατου συγκροτήματος των τελών των 60s που είχε να κυκλοφορήσει νέα δουλειά από το 1972, ε αυτό δεν το περιμέναμε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το αποτέλεσμα είναι και πολύ καλό, κι ας μην έχει τίποτα από την τότε καινοτομία. Το blues rock που παίζουν είναι τυπικό και περιλαμβάνει όλη την εξέλιξη του ήχου όπως πορεύθηκε στα χρόνια έκτοτε. Όμως δεν παύει να είναι καλοπαιγμένο και ευχάριστο και χαράς ευαγγέλια στα αυτιά των φίλων του είδους από βετεράνους μουσικούς που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν αυτό που κάνουν.

Check also: Ο θρυλικός Paul Rodgers, η φωνή δύο εκ των σημαντικότερων ονομάτων του blues rock/hard rock των Free και των Bad Company είχε σχεδόν 25 χρόνια να μας δώσει πρωτότυπο υλικό και παρότι σε τυπικές blues rock φόρμες δεν έχει χάσει την αίγλη του στο "Midnight Rose". Οι Uriah Heep δεν εκτέθηκαν με το "Chaos & Colour" αλλά μάλλον μπορούμε και επισήμως να θεωρήσουμε την (ν-οστή) αναγέννησή τους των προηγούμενων ετών λήξασα. Ενδιαφέρουσες δουλειές κυκλοφόρησαν επίσης και άλλοι πάλιουρες όπως οι Foghat, o Ian Hunter και οι Pretenders. Ειδική μνεία αξίζουν οι underground αγαπημένοι Witch από τη Ζάμπια που επέστρεψαν με λίγη βοήθεια διάφορων διάσημων φίλων τους.

Sunny War - Anarchist Gospel

«Φωνάζει» για τα θέματα του σήμερα. "Don’t you work yourself to death, take a break from the man-made hell to catch your breath."

Περιγράφει τον καταστροφικό της χωρισμό. "I heard you loud and clear this time / But I hope it was fun / Being the last heartbreak of mine."

Λυγίζει προσωρινά μπροστά στους εσωτερικούς της δαίμονες. "Will I survive the war inside my head? Tossing and turning in my lonely bed."

Βρίσκει καταφύγιο στην μάνα όταν οι άνθρωποι «λείπουν». "Here she comes / With arms that kept us warm / She is fighting for her life / She's the shelter in the storm."

Ντύνει όλες τις σκέψεις τις με blues, folk και rock μελωδίες και παραδίδει ένα καταπληκτικό άλμπουμ.

Robert Finley - Black Bayou

Άλλη μια ανακάλυψη στο γνωστό μοντέλο «βρίσκω έναν σχετικά άγνωστο αυθεντικό blues μουσικό και του προσφέρω συμβόλαιο και αναγνωρισιμότητα σε μεγάλη ηλικία». Εδώ έχουμε ένα «παιδί» του Dan Auerbach το οποίο συνεπικουρούμενο από τους ίδιους τους Black Keys αλλά και τους μουσικούς του R. L. Burnside (καθόλου τυχαία) τραγουδά τσαχπίνικες ιστορίες για γυναίκες, μπαρ, γυναίκες σε μπαρ και αλιγάτορες σε βάλτους. H μουσική παίζει μεταξύ Creedence Clearwater Revival, Booker T. και όλης της σχετικής παράδοσης ενώ οι ερμηνείες του Finley φανερώνουν έναν blues και soul τραγουδιστή με πολλά χιλιόμετρα εμπειρίας.

Bernie Marsden - Working Man

Λίγο πριν φύγει από την ζωή o σημαντικός αυτός μουσικός πρόλαβε να ηχογραφήσει άλλη μια αξιόλογη δουλειά. Με μουσικές φόρμες που είτε θυμίζουν τις μέρες που συνέθετε και έπαιζε για τους Whitesnake είτε τιμούν το αμερικάνικο ραδιοφωνικό blues rock ο Mardsen δείχνει για τελευταία φορά τα δόντια του και την ευκολία του να σκαρώνει ευκολομνημόνευτα τραγούδια. Εκτελεστικά εκτός από την κιθάρα τα καταφέρνει πολύ καλά και στο κομμάτι του τραγουδιού δείχνοντας μια πολύ καλή αντίληψη στο τι απαιτεί η κάθε σύνθεση.

Πολύ ωραίο bonus οι τέσσερις «γλυκές» διασκευές σε τραγούδια των Whitesnake αλλά και η εκτέλεση του "Come On In My Kitchen" του Robert Johnson.

Jared James Nichols - Jared James Nichols

Τρίτη προσπάθεια για τον Nichols ο οποίος συνεχίζει να παραδίδει όμορφο boogie και rock n’ roll τραγούδια ντυμένα με shredding σόλο κιθάρας. Με έναν πλούσιο και «ζωντανό» ήχο (λογικό μιας και οι συναυλίες τον βοήθησαν να ξεχωρίσει- ειδικά ως κιθαρίστας) δεν διστάζει να ακουμπάει επιρροές εκτός τουblues όπως τους Black Sabbath και τους ήρωες του grunge καταφέρνοντας να σκαρώσει την καλύτερη του δουλειά ως τώρα.

Robert Jon and the Wreck - Ride Into the Light

Από τους καλύτερους εκπροσώπους της southern rock σκηνής συνεχίζουν τον τίμιο αγώνα τους παίζοντας μουσική της ανατολικής ακτής στην …δυτική Καλιφόρνια. Δεν βρίσκουν σε αυτό το άλμπουμ το hit τύπου "Oh Miss Carolina" αλλά καταθέτουν ένα πολύ ωραίο σύνολο country και blues rock που σου κρατά το ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Τσεκάρετε όσοι γουστάρετε Blackberry Smoke, Eagles και Allman Brothers Band.

The Cash Box Kings - Oscar's Motel

To πνεύμα του Howlin’ Wolf (στο ομώνυμο τραγούδι) του Muddy Waters και του Sony Boy Williamson είναι παντού σε αυτό το πανέμορφο blues άλμπουμ. Μια αναπόληση χωρίς ίχνος καινοτομίας της μουσικής που κάποτε αποτέλεσε την βάση για την έναρξη της rock Βρετανικής εισβολής. Είτε διασκευάζοντας τα ιερά τέρατα που προαναφέραμε είτε με καινούργιες συνθέσεις οι Cash Box Kings ξεχωρίζουν με την φωνάρα του Oscar Wilson αλλά και τους «ξύπνιους» στίχους του Joe Nosek πάντα πάνω στις γνωστές θεματολογίες (γυναίκες και αυτοκίνητα).

Tyler Bryant & The Shakedown - Dirty Work

Αφήνοντας πίσω τις προσπάθειες για εμπορικό ήχο συνεχίζει στο μονοπάτι που ξεκίνησε να χαράσσει με το περσινό "Shake The Roots" προσδοκώντας έναν πιο ωμό και αυθεντικό αποτέλεσμα στο τέλος της διαδρομής. Τα πάει πολύ καλύτερα και αρχίζει να δείχνει αυτό που όλοι όσοι τον έχουν παρακολουθήσει ζωντανά γνωρίζουν. Γνωρίζει τις ρίζες της μουσικής που παίζει και η ενέργεια του είναι κορυφαία. Του αρκεί αυτό και στη δισκογραφία χωρίς προσπάθειες για εκμοντερνισμούς.

Selwyn Birchwood - Exorcist

Αυτός ο καταπληκτικός κιθαρίστας από την Florida των ΗΠΑ επέστρεψε με άλλο ένα ποιοτικό άλμπουμ συνεχίζοντας το σερί πολύ καλών κυκλοφοριών του που κορυφώθηκε το 2021 με το "Living In A Burning House". Εξίσου ποιοτικός δίσκος, ένα κλικ λιγότερο εντυπωσιακός αλλά πάντα με την ποικιλία ήχων και επιρροών που τον χαρακτηρίζει. Είτε ακουμπά την soul, είτε τα blues είτε την jazz το κάνει το ίδιο καλά και με το γνωστό πάθος να ξεχειλίζει.

Lukas Nelson & Promise Of The Real - Sticks And Stones

Από τους πιο feelgood δίσκους της χρονιάς, αυτός ο συνδυασμός country rock (η μεγαλύτερη δόση) και blues του υιού Nelson καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον σε όλη του τη διάρκεια. Στη κορυφαία στιγμή του ("Lying") θυμίζει τον σπουδαίο πατέρα του Willie Nelson ενώ τηρεί συνολικά μια όμορφη ισορροπία και στην σειρά των τραγουδιών αλλά κυρίως στην σχέση στίχου - μουσικής μην αφήνοντας τον ακροατή να βγει από την καλή του διάθεση ακόμα και στα πιο στενάχωρα τραγούδια.

Kenny Wayne Shepherd - Dirt On My Diamonds, Vol. 1

Βετεράνος πια στο blues rock κουρμπέτι ο Kenny Wayne Shepherd θεωρείται φτασμένος - κάτι που δείχνει με μεγάλη άνεση. Είτε με δυνατές ροκιές με «γεμάτη» παραγωγή, είτε με easygoing ραδιοφωνικά blues τα άλμπουμ του σπανίως απογοητεύουν. Εδώ δείχνει την αντίστοιχη ωριμότητα των Gov’t Mule, Joe Bonamassa και λοιπών αξιόλογων ονομάτων της σκηνής αφήνοντας για το τέλος το καλύτερο με την κιθάρα του να κελαηδάει στο "Ease My Mind" θυμίζοντας τον μεγάλο Jimi Hendrix.

Eclipse - Megalomanium

Ένατο άλμπουμ για τους φοβερούς Σουηδούς, οι οποίοι στέκονται ως άξιοι συνεχιστές του μουσικού πνεύματος των ‘80s. Αμέτρητα catchy refrains, hooks που καρφώνονται στο μυαλό, κιθάρες για σεμινάριο και μια εύληπτη φωνάρα, σμιλεύουν ακόμη ένα σπουδαίο άλμπουμ μελωδικού rock για τους φίλους του είδους.

Overland - S.I.X.

Ο κορυφαίος βετεράνος ερμηνευτής επέστρεψε με τον έκτο κατά σειρά προσωπικό του δίσκο, που προφανώς τιτλοφορείται με το εύγλωττο και ξεκάθαρο αριθμητικό του ρόλο. Με τη βοήθεια του Robert Sall των Work Of Art, ο frontman των FM κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα προσωπικά του πονήματα, με την αγέραστη φωνάρα του σε πρώτο πλάνο.

Winger - Seven

Φοβερή επιστροφή για τους Winger του Kip Winger, οι οποίοι γιορτάζουν τα 35 χρόνια ύπαρξης τους με την κυκλοφορία του έβδομου άλμπουμ της καριέρας τους. Με όλα τα μέλη της κλασικής τους σύνθεσης παρόντα, την έμπνευση σε ιστορικά υψηλά και τη διάθεση να συνεχίσουν να προσφέρουν ποιοτικό μελωδικό rock πανταχού παρούσα, οι Winger υπήρξαν μια ανέλπιστη έκπληξη εντός του 2023.

Imperium - Never Surrender

Project του Φινλανδού ντράμερ και συνθέτη Mika Brushane, οι Imperium κυκλοφόρησαν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ γεμάτο σπουδαίες συμμετοχές από το ευρύτερο μελωδικό σκληρό χώρο. Με έκδηλη την αγάπη για τον αυθεντικό ‘80s μελωδικό ήχο, mastering από τον Mika Jussila και την έμπνευση σε άκρως ικανοποιητικό επίπεδο, οι Imperium υπήρξαν μια καλή προσθήκη με έναν υφέρπον all star αέρα.

Wig Wam - Out Of The Dark

Οι Νορβηγοί rockers στέκονται ανταγωνιστικοί σε αυτήν τους την επιστροφή στη δισκογραφία, ευεργετημένοι και από τη συμμετοχή τους στους τίτλους του Peacemaker. Λίγο glam, μπόλικο hard rock και σταθερά πιασάρικες συνθέσεις αβίαστων διαθέσεων, οι Wig Wam συνεχίζουν σταθερά να απασχολούν για όλους τους σωστούς λόγους.

Dokken - Heaven Comes Down

Οι ιστορικοί Dokken έκαναν την επανεμφάνιση στη δισκογραφία με το πιθανόν τελευταίο τους άλμπουμ και το "Heaven Comes Down" υποστηρίζει αυτόν το ρόλο τους με περίσσεια τιμιότητα. Ο Don Dokken πλέον γνωρίζει τα όρια του και κινείται βάσει αυτών, το songwriting φαντάζει αναβαθμισμένο σε σχέση με αρκετά από τα πιο πρόσφατα πονήματα του, και αυτός ο νοσταλγικός αέρας και η αίσθηση του αποχαιρετισμού σε μια σπουδαία μπάντα λειτουργούν ιδανικά για το "Heaven Comes Down".

First Night - Deep Connection

Από τη μακρινή Εσθονία, οι First Night κυκλοφόρησαν το sophomore δίσκο τους, τέσσερα χρόνια αργότερα από το ντεμπούτο του 2019. Μελωδικές συνθέσεις που χρωστούν στους Def Leppard και τους Wild Rose, βρετανικός AOR αέρας και ανεπιτήδευτο συναίσθημα, οι νεαροί rockers αξίζουν να ακουστούν περισσότερο, παρά τις αναμενόμενες δυσχέρειες λόγω καταγωγής και είδους.

Revolution Saints - Eagle Flight

Castronovo, Pilson και ο Joel Hoekstra συνέθεσαν ακόμη ένα all star άλμπουμ ανόθευτου hard rock, με το "Eagle Flight" να στέκεται αξιοθαύμαστο μέσα στην εμπειρία και την αναμενόμενη διάθεση του. Ευχάριστες συνθέσεις, συναίσθημα, αναμενόμενα fillers αλλά και value for money συνθήκες, οι Revolution Saints ενσαρκώνουν το "delivering the goods" σε μεγάλο βαθμό.

Midnite City - In At The Deep End

Βρετανοί rockers με τσαγανό, με όρεξη και με αρκετά καλές συνθέσεις διασκεδαστικού rock, οι Midnite City τιμούν την καταγωγή τους και προωθούν το όνομα τους στο χώρο του μελωδικού με τρόπο εμφατικό. Ανθεμικά κομμάτια, μεγάλα refrains, μελιστάλακτες μπαλάντες, το "In At The Deep End" τα είχε όλα και εδραιώνει τη θέση των rockers από τη Γηραιά Αλβιώνα ως μια μπάντα που θα σε κάνει να περάσεις καλά.

Crowne - Operation Phoenix

Supergroup από μέλη των Europe, The Poodles, Dynazty και H.e.a.t, μεταξύ άλλων, οι Crowne κυκλοφόρησαν ένα δυνατό δεύτερο άλμπουμ, αποτελώντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά σε μουσική και ονόματα project από την ευρύτερη Σκανδιναβία. Σμιλεύοντας τις ατέλειες του ντεμπούτου και προσθέτοντας μικρές λεπτομέρειες έμπνευσης σε επί μέρους στοιχεία των συνθέσεων, οι Crowne κατάφεραν να συνδυάσουν χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα των σχημάτων από όπου προέρχονται τα μέλη τους, προς ικανοποίηση όλων.

Με τον χειρότερο τρόπο ξεκίνησε το 2023, καθώς στις 10 Ιανουαρίου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ο Jeff Beck. Βιρτουόζος κιθαρίστας που στιγμάτισε με το χαρακτηριστικό παίξιμό του την εξέλιξη της rock μουσικής και έδωσε ξεχωριστό χρώμα στα blues, υπήρξε κατά γενική ομολογία ένας από τους μεγαλύτερους των μεγάλων, αφήνοντας τεράστια παρακαταθήκη.

Οκτώ μόλις μέρες μετά τον Beck «έφυγε» και ο David Crosby. Ο θρύλος των Byrds και των Crosby, Stills, Nash & Young αποτέλεσε κορυφαία μορφή στα κοσμογονικά για την εξέλιξη της rock μουσικής late '60s και early '70s, παραμένοντας ενεργός μέχρι το τέλος, απασχολώντας παράλληλα συχνά την επικαιρότητα λόγω της έντονης προσωπικότητάς του.

Κιθαρίστας και συνιδρυτής του κορυφαίου southern rock συγκροτήματος, ήταν το μοναδικό μέλος που συμμετείχε σε όλα τα άλμπουμ των Lynyrd Skynyrd. Επιβίωσε το 1977 από το αεροπορικό δυστύχημα που σήμανε την διάλυση του συγκροτήματος στην ακμή του. Αντιμετώπιζε για χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο Gary Rossington ήταν ένας θρύλος.

Γνωστότερος στο ευρύ κοινό για την θητεία του στους Whitesnake, από την ίδρυση του συγκροτήματος μέχρι το 1982, ο Bernie Marsden αποτέλεσε με τον Micky Moody αποτέλεσαν ένα ασύγκριτο κιθαριστικό δίδυμο, πλαισιώνοντας ιδανικά τον David Coverdale σε μια σειρά κορυφαίων άλμπουμ. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του κατέγραψε σπουδαίες συνεργασίες και παρέμεινε ενεργός δισκογραφικά μέχρι και τον θάνατό του, τον περασμένο Αύγουστο.

Από τη δεκαετία του '60 και το επιτυχημένο ντουέτο Ike & Tina Turner, μέχρι το μεγάλο comeback των '80s και την επιστορφή στην κορυφή, επέδειξε μεγαλείο ψυχής έχοντας κακοποιηθεί βάναυσα από τον πρώην σύζυγό της και καθιερώθηκε στην συνείδηση του κοινού ως κορυφαία ερμηνεύτρια και performer. Η Tina Turner έφυγε από τη ζωή στα 83 της χρόνια και θα είναι για πάντα η «βασίλισσα του rock 'n' roll».

Οι τελευταίες ημέρες του 2023 συνδυάστηκαν με μια τεράστια απώλεια για την ελληνική rock σκηνή, καθώς πέθανε ο Γιώργος Τόλιος, ντράμερ στις Τρύπες από τον δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος "Πάρτυ Στον 13ο Όροφο" το 1987, μέχρι και το κύκνειο άσμα τους το 1999, "Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων".

Το προηγούμενο έτος, η εγχώρια σκηνή θρήνησε ακόμη τις απώλειες του Τάκη Μαρινάκη, ντράμερ των Πελόμα Μποκιού και αδελφού του μπασίστα Ηλία Μαρινάκη, του Τόλη Μαστροκάλου των Σπυριδούλα, συνεργάτη του Παύλου Σιδηρόπουλου και μπασίστα του εμβληματικού "Φλου", αλλά και του Γιώργου Τσακαλίδη, ιδρυτή της Ano Kato Records και της περίφημης Υδρογείου.

Πλήρης ημερών απεβίωσαν ο δημιουργός των μεγάλων επιτυχιών Burt Bacharach και ο κορυφαίος ερμηνευτής Tony Bennett, ενώ σε ηλικία 84 ετών «έφυγε» και ο Gordon Lightfoot, ένας από τους σημαντικότερους folk rock τραγουδοποιούς, με μεγάλες επιτυχίες κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Σε ηλικία 79 ετών έφυγε από τη ζωή ο Tony McPhee, ηγέτης των Groundhogs για έξι δεκαετίες και ένας τεράστιος, παραγνωρισμένος κιθαρίστας «απεριόριστων» δυνατοτήτων με σπουδαίο έργο, ειδικά την περίοδο 1968 έως 1974.

Το 2023 συνδυάστηκε επίσης με τις απώλειες του Randy Meisner, μπασίστα και στα πέντε άλμπουμ των Eagles μέχρι και το "Hotel California" του 1976, του Robbie Robertson, ιδρυτικού μέλος, κιθαρίστα και βασικού συνθέτη του θρυλικών The Band και του Myles Goodwyn, τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικού συνθέτη των σπουδαίων Καναδών hard rockers April Wine.

Από τη ζωή έφυγαν ακόμη οι Keith Reid και Pete Brown, στιχουργοί των Procol Harum και Cream αντίστοιχα, ο Denny Laine των Wings, ο συνιδρυτής των Hawkwind, Mick Slattery, ο πρώτος ντράμερ των AC/DC, Colin Burgess, ο Fred White των Earth, Wind & Fire, ο Shane MacGowan των The Pogues και ο Sixto Rodriguez με την απίθανη ιστορία αναγνώρισης.

Guns N' Roses @ Ολυμπιακό Στάδιο, 22/07/23

Η πολυαναμενόμενη συναυλιακή επιστροφή του  Axl, του Slash και του Duff στην χώρα μας, αναμένονταν πάρα πολλά χρόνια και θα συζητείται τουλάχιστον για άλλα τόσα, για τους σωστούς και τους λάθος λόγους. Γεγονός παραμένει ότι παρακολουθήσαμε μια από τις μεγαλύτερες hard rock συναυλίες που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα.

Deep Purple @ Rockwave Festival - Terra Vibe Park, 07/07/23

Περιμέναμε αρκετά χρόνια τους Deep Purple να επιστρέψουν για μία συναυλία πιστεύοντας ότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε. Η τρομερή εμφάνισή τους στη Μαλακάσα μας έπεισε ότι αξίζουν να τους βλέπουμε κάθε χρόνο.

The Black Keys @ Rockwave Festival - Terra Vibe Park, 08/07/23

Μία ημέρα μετά τους Deep Purple, οι "Brothers" από το Οχάιο παρέδωσαν μαθήματα ουσιαστικής γκαραζοροκιάς και βρώμικων blues, προσφέροντας μια συναυλιακή εμπειρία ακριβώς όπως έπρεπε να ήταν και την πρώτη φορά: straight to the point, σκονισμένη, και γεμάτη ενέργεια.

Bryan Adams σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 05/12/23 & 07/12/23

Ο αειθαλής Καναδός rocker επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη, σε δύο χορταστικές βραδιές γεμάτες επιτυχίες, αντάξιες του ονόματος και της φήμης του.

Steve Vai σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 21/04/23 & 22/04/23

Δύο sold out εμφανίσεις, δύο γιορτές κιθαριστικής μουσικής από τον μέγα μάγιστρο της εξάχορδης.