Rockwave Festival (Deep Purple, Saxon, As I Lay Dying, Bokassa, Rock 'N' Roll Children, Lazy Man's Load) @ Terra Vibe Park, 07/07/23

Δεύτερη μέρα του Rockwave Festival και πρώτη από τις τρεις συνεχόμενες, με τους Deep Purple να μας επισκέπτονται ξανά μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Όλοι περιμέναμε να δούμε τον νέο τους κιθαρίστα Simon McBride, που αντικατέστησε πρόσφατα τον Steve Morse. Το ίδιο ακριβώς πράγμα περιμέναμε όμως και με τους Saxon, με τη δική τους περίπτωση μάλιστα να παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα ότι θα βλέπαμε την πρώτη εμφάνιση του Brian Tatler μαζί τους. Αλλά μέχρι να φτάσει εκείνη η ώρα, το μενού είχε πρώτα εγχώριο μοντέρνο και παραδοσιακό metal και μετά διεθνές stonerpunk και metalcore.

Πλησιάζοντας στο Terra Vibe από την ανατολική του είσοδο, ακούγαμε τους Lazy Man’s Load να έχουν ξεκινήσει το set τους - δυστυχώς τέσσερις είναι νωρίς για καθημερινή και για Ιούλιο, συνυπολογίζοντας την σχεδόν μόνιμη κίνηση στο ποτάμι. Φτάνοντας πια κοντά στη μεγάλη σκηνή, ο κόσμος φαινόταν λίγος. Οι περισσότεροι είχαν φροντίσει να προστατεύονται από τις σκιές που υπήρχαν σε συγκεκριμένα μέρη, αλλά το συγκρότημα δεν είχε πτοηθεί από αυτό. Μαυροντυμένοι και σοβαροί, έπαιζαν τη γκρουβαριστή τους μουσική φαινομενικά ανεπηρέαστοι με προσήλωση. Οι λίγοι φανατικοί που ήταν στα κάγκελα προστατεύονταν με ό,τι μέσο μπορούσαν, από καπέλα μέχρι και ομπρέλες, και τους έβλεπαν από την πρώτη γραμμή. Στο τελείωμα του τελευταίου τραγουδιού του περίπου σαραντάλεπτου set τους, οι Lazy Man’s Load μας κέρασαν μια τζούρα από το “A National Acrobat” των Sabbath, δείχνοντάς μας και το καλό τους γούστο! [Π.Κ.]

Οι Rock ‘N’ Roll Children είχαν όλα τα εχέγγυα για να ζωντανέψουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση ως μακράν το κορυφαίο tribute act της χώρας, ωστόσο η εμφάνισή τους απλά υπενθύνισε τα γνωστά, δηλαδή πόσο καλή μπάντα είναι οι ίδιοι, και πόσο μεγαλειώδης είναι η δισκογραφία του Ronnie James Dio με τους Rainbow, τους Black Sabbath και το προσωπικό του σχήμα. Οι περισσότεροι στο κοινό προτίμησαν να κρατήσουν δυνάμεις και τα κεφάλια τους σε κάποιον ίσκιο, ενώ ο άρρωστος και εμφανώς ταλαιπωρημένος Γιάννης Παπανικολάου εμφανίστηκε φωνητικά μόνο ένα-δυο κλικ χαμηλότερα από τα στάνταρ που τον έχουμε συνηθίσει φωνητικά.

Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, η πεντάδα παρουσίασε σε 50 λεπτά της ώρας δέκα τραγούδια της χρυσής δεκαετίας 1975 με 1984 σε εξαιρετικές εκτελέσεις, τέσσερα αυτούσια και τέσσερα σχεδόν ολόκληρα σε medley ("Childen Of The Sea", "Egypt (The Chains Are On)", "Don't Talk To Strangers", "One Night In The City"), ενσωματώνοντας στο τέλος τον ύμνο "Holy Diver" στον απόλυτο ύμνο "Heaven And Hell". Οι κύριοι κύριοι Παπανικολάου, Τσίγκος, Τσιμάς, Αναστασιάδης και Γεωργίου δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ και πολλές φορές μας έχουν ενθουσιάσει, οπότε περιμένουμε τα καλύτερα την επόμενη φορά. [Θ.Ξ.]

Το λιοπύρι δεν είχε πέσει σχεδόν καθόλου και οι Bokassa κλήθηκαν σε δύσκολες και άκρως ελληνικές καλοκαιρινές συνθήκες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στη σκηνή του Terra Vibe. Και το κατάφεραν πάρα πολύ καλά, δείχνοντάς μας το λάθος που κάναμε να τους χάσουμε όταν περιόδευσαν μαζί με τους Metallica. Οι Νορβηγοί έχουν πλέον τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους, με το “Molotov Rocktail” να είναι αρκετά καλό ώστε να μπορέσει να τους σπρώξει στο επόμενο επίπεδο (μακάρι να γίνει). Το setlist τους πάντως τίμησε περίπου εξίσου όλες τους τις κυκλοφορίες.

Οι Bokassa λοιπόν γκρούβαραν ατελείωτα, κάλεσαν τον κόσμο να αψηφίσει τον καυτό ήλιο και να γεμίσει τη σκηνή μπροστά τους, αστειεύτηκαν, επικοινώνησαν, έπαιξαν με λύσσα και με πάθος. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός, καθαρός και δυνατός και το κέφι και η διάθεσή τους ανεβαστικά. Τρία άτομα όλα κι όλα, όμως έκαναν σαματά για πολύ περισσότερους. Στα χνάρια των Lazy Man’s Load, μας χάρισαν κι αυτοί λίγα riffs από Kansas και Led Zeppelin. Ευτυχώς ο μπροστινός, διακριτά χωρισμένος, χώρος ήταν μικρός και δε χτυπούσε άσχημα στο μάτι το γεγονός ότι δεν ήταν ακόμα γεμάτος.

Μπορεί η θερμοκρασίες να αποδείχτηκαν πιο δυνατές από την πειθώ τους και οι περισσότεροι να χτυπηθήκαμε από τις αρχικές μας θέσεις, όμως κατά τα άλλα οι Bokassa αποτέλεσαν την έκπληξη της ημέρας και, αφαιρώντας οποιοδήποτε συναισθηματικό κριτήριο μπορεί να ευνοεί τις παλιότερες μπάντες, μάλλον και την καλύτερη εμφάνιση. Έχω την αίσθηση ότι το stonerpunk τους κέρδισε νέους οπαδούς και ότι δημιούργησαν σε πολύ κόσμο την επιθυμία να τους δει σε μια δική τους συναυλία σε κλειστό χώρο. Σε εμάς πάντως το κάνανε.

Οι As I Lay Dying του αμφιλεγόμενου Tim Lambesis (έχει καταδικαστεί επειδή οργάνωσε -ευτυχώς, αποτυχημένα- τη δολοφονία της πρώην συζύγου του) έχουν επανενεργοποιηθεί μετά την αποφυλάκισή του και δισκογραφούν και περιοδεύουν ξανά κανονικά. Η αλήθεια είναι ότι η ξαφνική ακύρωση των παρεμφερών ηχητικά Asking Alexandria άφησε τους Αμερικανούς σε μια άχαρη θέση, μιας και απέμειναν κάπως ξεκούδουνοι στο line-up της ημέρας, να αποτελούν τη μόνη metalcore μπάντα μέσα σε πιο παραδοσιακά ακούσματα.

Αυτό δυστυχώς επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι στη μεγαλύτερη διάρκεια του set τους, ο ήχος ήταν πολύ κακός και επισκίασε τα πάντα. Το μικρόφωνο του Lambesis ήταν το πιο εμφανές θύμα, αλλά και η μία από τις δύο κιθάρες είχε πολλές διαλείψεις και εξαφανιζόταν πολύ συχνά από τη μίξη. Σε κάποιο σημείο στη μέση μάλιστα, έφτασαν στο να διακόψουν για ένα πεντάλεπτο, προκειμένου να βρεθεί μια λύση με το μικρόφωνο.

Μετά από μια αλλαγή εξοπλισμού τα πράγματα βελτιώθηκαν λίγο, αλλά δεν έφτασαν στο να μπορούμε να αξιολογήσουμε αυτή την εμφάνιση για το μουσικό της μέρος. Το set των As I Lay Dying ήταν που ήταν παράταιρο με τα υπόλοιπα της ημέρας, υπέφερε και από τα προβλήματα στον ήχο κι έτσι χαντάκωσε τη μπάντα που κατά τα άλλα μπορεί να είναι αξιολογότατη σε αυτό που παίζει. Κρίμα που δεν μπόρεσε να μας το δείξει. [Π.Κ.]

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τιμιότητα και μουσική συνέπεια, είτε στο σανίδι είτε και δισκογραφικά, οι Saxon είναι ένα από τα κυριότερα -αν όχι το πρώτο- heavy metal όνομα που έρχεται -δικαίως- στο νου. Οι Βρετανοί βετεράνοι αποτελούν την επιτομή του αντρίκιου, του καλώς εννοούμενου παλιομοδίτικου '80s heavy, με σαφείς hard & boogie rock ρίζες, biker attitude και ένα τσαγανό που όμοιο του δεν βρίσκεις ούτε σε νεότερες μπάντες της συνομοταξίας τους.

Πλέον, δε, με την πρόσφατη προσθήκη του θρυλικού Brian Tatler των Diamond Head, ο οποίος βοηθάει τη μπάντα συναυλιακά (μετά την απόσυρση του Paul Quinn από τις περιοδείες), οι Saxon φαντάζουν σαν ένα, τρόπον τινά, NWOBHM supergroup, το οποίο αποδίδει το άψογο υλικό του με την εμπειρία του πολύπειρου και τον αέρα του νεανία, που ζει και αναπνέει για αυτό που κάνει.

Έχοντας αυτό κατά νου, δεν προκαλεί καμία εντύπωση που η εμφάνιση που πραγματοποίησαν υπήρξε η πιο έντονη -από άποψη συμμετοχής κοινο- και, ταυτόχρονα, η πιο σίγουρα απολαυστική από τις όσες συμμετοχές της βραδιάς, καθώς οι ίδιοι μπορούν ακόμη και αποδίδουν όσο εγγύτερα γίνεται στο ιδανικό των δυνατοτήτων τους. Αποδείξεις επ’αυτού κατά τη διάρκεια του περίπου μονόωρου setlist τους, σχεδόν καθένας από τους ύμνους που απέδωσαν, με τις αναμενόμενες διαφοροποιήσεις στα κιθαριστικά leads να γίνονται αντιληπτές μονάχα ως επισημάνσεις και όχι ως παρατηρήσεις.

Άλλωστε, με τον αγέρωχο Biff Byford να παρουσιάζεται σαφώς πιο κινητικός (σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη τους στα μέρη μας) και στοχευμένα επικοινωνιακός με το κοινό, άλλοτε θέτοντας διλήμματα που κατέληγαν σε ανθεμικό sing along (βλ. επιλογή κοινού για την εκτέλεση του "Ride Like The Wind" έναντι του "Never Surrender") και άλλοτε κάνοντας καίριες αναφορές στο παρελθόν και παρακινώντας για εντονότερες αντιδράσεις, το στοίχημα της αποδοχής από ένα ίσως «τουριστικό» κομμάτι του πλήθους που παρευρέθηκε, είχε κερδηθεί μεμιάς.

"Denim & Leather" λοιπόν, σαν μουσική δήλωση και στάση ζωής, με την ενσάρκωση του να λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας και τη λυσσασμένη απόδοση του να χαρακτηρίζει -μαζί με το εμφατικό κλείσιμο του "Princess Of The Night"- μια ακόμη σπουδαία εμφάνιση των Βρετανών θρύλων, οι οποίοι στις τελευταίες τους εγχώριες εμφανίσεις μοιάζουν βαλτοί να θέτουν τον πήχη όσο ψηλότερα γίνεται για τον εκάστοτε headliner που τους ακολουθεί σε σειρά εμφάνισης. [Σ.Κ.]

Οι Deep Purple επισκέφθηκαν την χώρα μας για συναυλίες επτά φορές από το 2000 μέχρι το 2011, ως εκ τούτου τα δώδεκα χρόνια απουσίας ήταν πάρα πολλά. Συνυπολογίζοντας το ενδεχόμενο της τελευταίας φοράς, η παρουσία στο Rockwave Festival ήταν σχεδόν επιβεβλημένη. Μιλάμε εξάλλου για ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών. Το απέδειξαν και στη σκηνή του Terra Vibe. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Ian Paice, τύμπανα, 29 Ιουνίου 1948 (75 ετών)
Ian Gillan, φωνή, 19 Αυγούστου 1945 (77 ετών)
Roger Glover, μπάσο, 30 Νοεμβρίου 1945 (77 ετών)
Don Airey, πλήκτρα, 21 Ιουνίου 1948 (75 ετών)
Simon McBride, κιθάρα, 9 Απρίλίου 1979 (44 ετών)

Αυτούς τους δύο που σε λίγους μήνες θα γίνουν 78 και τους δύο που έγιναν πριν λίγες μέρες 75, μαζί με τον 44χρονο κιθαρισταρά ολκής από το Μπέλφαστ, θα τους ξαναβλέπαμε πολύ ευχαρίστως αύριο, μακάρι να τους ξαναδούμε και του χρόνου ή έστω το συντομότερο δυνατό. Γιατί τα πόδια τους βαστάνε πάρα πολύ γερά και οι ίδιοι τιμούν την ιστορία τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το τιμιότατο σετ που υπερέβη σε διάρκεια το 90λεπτο, περιελάμβανε αναμενόμενα αρκετά σολαρίσματα ώστε να δοθούν οι απαραίτητες ανάσες, χωρίς να διαταράσσεται η ομαλή ροή. Τα τζαμαρίσματα άλλωστε αποτελούσαν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι της συναυλιακής ιστορίας του συγκροτήματος. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν ικανοποιητική, δεδομένου ότι ακούσαμε το μεγαλύτερο μέρος του ανυπέρβλητου "Machine Head", μόλις δύο κομμάτια από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ, ενώ είχαμε και δύο υπέροχες αναφορές σε '80s και '90s. Προφανέστατα υπάρχουν ένα σωρό ακόμα τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε, προφανώς δεν ήταν η ώρα και ο τόπος.

Ο ήχος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Δυνατός, πεντακάθαρος και με άποψη, καθώς τα παχιά τύμπανα του ανυπέρβλητου Ian Paice έδιναν τον τόνο για να ζωγραφίσουν οι σολίστες. Κι αν ξέραμε ότι ο Don Airey συγκαταλέγεται στους κορυφαίους «πληκτρολόγους» της μεγάλης των '70s σχολής, γεγονός που επιβεβαιώθηκε περίτρανα, αυτό που δεν ξέραμε και επιβεβαιώσαμε με μεγάλη ευχαρίστηση, ήταν το πόσο ικανός κιθαρίστας είναι ο Simon McBride. Αλάνθαστος και ολοκληρωμένος, ουσιαστικός και βιρτουόζος, με τρομερές πενιές και «λιγότερη γαλοπούλα» από τον προκάτοχό του, για να μην ξεχνιόμαστε τον μακροβιότερο κιθαρίστα του συγκροτήματος με σπουδαία βεβαίως παρακαταθήκη.

Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν ο Ian Gillan και κατά πόσο θα μπορούσε να ανταποκριθεί έστω και στοιχειωδώς φωνητικά. Ξεπερνώντας κατά πολύ τις προσδοκίες, όπως άλλωστε και ολόκληρη η μπάντα, ο αισίως 78χρονος ερμηνευτής που έθεσε στα νιάτα του τα στάνταρ για τους κορυφαίους metal τραγουδιστές αυτού του κόσμου, ήταν το λιγότερο αξιοπρεπέστατος, ακόμη κι αν το δεξί του χέρι τρέμει εμφανώς συνεχώς όταν κρατάει το μικρόφωνο. Κέρδισε το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου με την «κραυγή» που έβγαλε προς το φινάλε του απαιτητικού "Into The Fire". Συγκίνησε βαθιά με την ερμηνεία του στο πάντοτε ανατριχιαστικό "When A Blind Man Cries". Και στη τελική, ήταν μάλλον καλύτερος σε σχέση με το 2009 ή το 2011. Και ακόμα και αν τα έλεγε μιλητά, είναι ο Gillan διάολε, κι εμείς οφείλουμε να σωπαίνουμε και να ακούμε αυτή την μαγική χροιά.

Ο κόσμος που έιχε γεμίσει με άνεση τον χώρο μπροστά από τον πύργο, αλλά βρισκόταν και πιο πίσω, σε μεγάλες συγκεντρώσεις δεξιά και αριστερά, συνεισέφερε δυνατά sing along στα πιο αναμενόμενα σημεία και γενικότερα ανταποκρίθηκε αρκετά ικανοποιητικά. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Gillan, μετέφερε θετικά vibes στη μεγάλη σκηνή, και χωρίς να προκληθεί εκτεταμένος χαμός, η συνολική αίσθηση υπεδείκνυε ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν «παράπονα». Στα επιμέρους, καλύτερο ξεκίνημα από το απόλυτο set opener "Highway Star" δεν θα μπορούσε να υπάρξει, το οποίο μαζί με το τρομακτικό "Pictures Of Home" που ακολούθησε και τις μαγευτικές κιθαριστικές στιγμές που περιλαμβάνουν αμφότερα, έβαλαν εξαρχής το κοινό στο παιχνίδι.

Το "Uncommon Man" αφιερώθηκε στον αείμνηστο Jon Lord και αποτέλεσε ιδανική σύσταση του McBride, ενώ στο "Lazy" λίγο πολύ όλοι έκαναν το κομμάτι τους: στην εισαγωγή ο αρχοντικός Airey σερβιρίστηκε κρασί, στη πορεία ο Gillan έβγαλε την φυσαρμόνικα και στο τέλος η κιθάρα έσταξε τρομερές πενιές. Το εξαιρετικό "Anya" από το 1993 και τον τελευταίο δίσκο με τον Ritchie Blackmore θύμισε σε μερικούς τα νιάτα μας με τον καλύτερο τρόπο, ενώ η μεταφορά μια δεκαετία πίσω για την καλύτερη επανεμφάνιση του "Kashmir" στο ξεκάθαρα κλασικό "Perfect Strangers" έγινε με "Mr. Crowley", Θεοδωράκη και Χατζηδάκη. Με την παρεμβολή του απόλυτα heavy "Space Truckin'", ο χαμός επαναλήφθηκε αναμενόμενα και στο απόλυτο "Smoke On The Water", το οποίο ίσως θα έπρεπε να μνημονεύεται και για το φρενάρισμά στο σόλο, όσο μνημονεύεται για το riff.

Στο encore είχαμε ένα "Hush" με όλα τα λιπαρά, την ήρεμη δύναμη του Roger Glover να επιδεικνύεται συνοδεία τυμπάνων και στο φινάλε την απόλυτα ξεσηκωτική κομματάρα που λέγεται "Black Night". Έχοντας βρεθεί στο Terra Vibe μς την προσδοκία να απολαύσω τουλάχιστον τον Ian Paice, ανηφορίζοντας προς την έξοδο σκεφτόμουν ότι συνολικά υπερκαλύφθηκαν οι καλύτερες των προσδοκιών. Οι Deep Purple ήταν αδιανόητα καλοί για την ηλικία τους, όπως βεβαίως και οι Saxon, επιβεβαιώνοντας παράλληλα ότι είναι πολλά περισσότερα.

Δύσκολα μπορείς να βρεις σήμερα άλλη ενεργή μπάντα που να έχει υπάρξει τόσο επιδραστική για πολλά διαφορετικά ιδιώματα. Δύσκολα βρίσκεις μπάντα που στο ίδιο τραγούδι παίζει στα δάκτυλα από blues και jam μέχρι prog και metal. Δύσκολα βρίσκεις αλλή μεγάλη μπάντα των '60s και των '70s, της οποίας τα τραγούδια να ακούγονται ακόμη και σήμερα τόσο φρέσκα. Δύσκολα βρίσκεις rock μπάντα με τέσσερις από τους πέντε μεταξύ 75 και 78 ετών, που να σου αφήνει της αίσθηση ότι μπορεί να συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο για αρκετά ακόμη χρόνια. Δύσκολα θα βρεις έναν ντράμερ τόσο καλό, όσο ήταν και εξακολουθεί να είναι ο Ian Paice. Δύσκολα τα πράγματα γενικώς, και οι Deep Purple τα έκαναν να φαίνονται τόσο, μα τόσο εύκολα.