Dirty Honey

Τα έχουμε πει πάρα πολλές φορές πλέον: δεν υπάρχει πολυτέλεια να μην αναγνωρίζουμε την αξία στις μπάντες που παίζουν καλό, παραδοσιακό hard rock. Είναι λίγες και πολύτιμες οι μπάντες που το κάνουν καλά. Και στο ντεμπούτο των Dirty Honey αναγνωρίσαμε μια μεγάλη ελπίδα να ανατέλλει για τον εν λόγω ήχο, που θα μπορούσε να κουβαλήσει την ηχητική κληρονομιά ονομάτων όπως οι Aerosmith ή οι The Black Crowes.

Βέβαια, οι συνθήκες ήταν κάπως ιδιαίτερες όταν κυκλοφόρησαν το ομότιτλο, πρώτο άλμπουμ τους. Βρισκόμασταν ακόμα στην καρδιά της πανδημίας, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να συντεθεί με την γνωστή απομακρυσμένη διαδικασία, η οποία μπορεί να λειτουργεί καλά για πολλούς μουσικούς, αλλά για το μουσικό ύφος που πρεσβεύουν οι Dirty Honey, ένα κανονικό στούντιο μοιάζει ζωτικής σημασίας. Οπότε, πήγαν ως την Αυστραλία για να γράψουν εκεί το δεύτερο άλμπουμ τους, αφού εκεί εδρεύει ο παραγωγός Nick Didia, με τον οποίον - ορθώς - δεν θέλησαν να χαλάσουν την επιτυχημένη τους συνεργασία.

Όλες οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές για την απογείωση, αλλά όσο κι αν επιμένω να ακούω το "Can't Find The Brakes" αυτή δεν μου προκύπτει. Και δεν είναι ότι έχει γίνει κάποιο εμφανές λάθος, ούτε ότι πήραν κάποιο ρίσκο που δεν τους βρίσκει. Ο ήχος είναι ακριβώς αυτός που θέλαμε να έχουν και που τους ταιριάζει, η φωνή του Marc LaBelle είναι ιδανική για αυτού του είδους το hard rock, ο John Notto φαίνεται πως είναι ένας πολύ καλά διαβασμένος κιθαρίστας και στα 46 λεπτά του άλμπουμ υπάρχουν τόσο οι αναμενόμενες up tempo στιγμές, όπως τα εναρκτήρια "Don't Put Out The Fire" και "Won't Take Me Alive" ή το ομώνυμο και το GNRικό "Ride On", όσο και οι όμορφες μπαλάντες όπως το "Roam", το "Coming Home (Ballad Of The Shire") και το "You Make It All Right", υπάρχει και το παραπάνω από καλοδεχούμενο, bluesy τζαμάρισμα στο κλείσιμο του "Rebel Son". Οπότε τι λείπει;

Η διαρκής αίσθηση που καταλήγει σε ετυμηγορία είναι πως συνθετικά λείπει το catchiness από τα τραγούδια. Λείπουν 1-2 μεγάλα singles που θα κουβαλήσουν τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, λείπουν τα μεγάλα refrain ή τα πιο παιχνιδιάρικα verses που θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Κι αυτό, εν τέλει, είναι που δεν επιτρέπει στο δεύτερο άλμπουμ να μην υπερβεί το όριο του απλά καλού/συμπαθητικού.

Πάντως, πριν μείνει μια μάλλον αρνητική επίγευση, να επαναλάβω την πεποίθηση μου ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να παραβλέπουμε μπάντες όπως οι Dirty Honey στον hard rock ήχο. Πόσα να καταφέρουν μόνοι τους οι Rival Sons, άλλωστε; Οπότε, κρατάμε το ότι οι Αμερικανοί κατέχουν την τέχνη του καλού hard rock, απλά εδώ χάνουν μια ευκαιρία για εκτόξευση βάσει των όσων είχαν παρουσιάσει ως τώρα. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι θα έχουν κι άλλες.