Smokey Mirror

Η υπογραφή της Rise Above σε ένα hard rock συγκρότημα συνήθως σημαίνει δύο πράγματα. Εγγύηση ποιότητας και ήχους εμπνευσμένους από τα βαθιά 70s. Υπό αυτή, αλλά και κάθε άλλη έννοια εδώ που τα λέμε, οι Smokey Mirror δεν πρωτοτυπούν. Όπως όμως η πρωτοτυπία δε σημαίνει αυτόματα και έμπνευση, έτσι και η έλλειψη αυτής δε σημαίνει και έλλειψη έμπνευσης. Αντιθέτως, στη συγκεκριμένη περίπτωση το κέφι και η ζωντάνια που φέρνουν οι Smokey Mirror σε μία σίγουρα ήδη δοκιμασμένη συνταγή είναι αρκετά να πείσουν όσους αγαπάνε το είδος να τους δώσουν μία ευκαιρία.

Να τους δώσουν ευκαιρία ενώ ταυτόχρονα πιθανότατα ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν. Fuzz-αριστές κιθάρες, φουριόζικα solo, αλλεπάλληλα riff, γρέζα φωνή και τραγούδια που εξαντλούν τα όρια του τζαμαρίσματος όποτε τους δίνεται η ευκαιρία. Από τις εννιά συνθέσεις τους οι τρεις είναι από έξι έως οκτώ λεπτά και αντισταθμίζονται από τρεις που είναι κάτω από τρία. Οι δύο μάλιστα από αυτές ακουστικές και γύρω στο 1,5 λεπτό, παρατηρήσεις και παιχνιδίσματα περισσότερο, παρά ολοκληρωμένα τραγούδια. Μην ξεγελαστείτε, δεν έχουμε εδώ ούτε ψήγμα από prog και μόνο μία ιδέα από ψυχεδέλεια, κυρίως στο στονεράδικο "Sacrificial Altar". Όχι, εδώ έχουμε αγνά βρώμικο hard rock που απλά δε φοβάται να παίξει με τους ρυθμούς, να γκρουβάρει όταν πρέπει, να απλωθεί όταν κρίνει σκόπιμο, να πατήσει το γκάζι όταν σε έχει φέρει στο σημείο να το ζητάς.

Για ντεμπούτο, οι Τεξανοί (από το Dallas και όχι το Austin περιέργως), έχουν πάντως την ώριμη σύνεση να ξέρουν και πότε πρέπει να συγκρατηθούν ακόμα κι αν η συγκράτηση δεν είναι το φόρτε τους. Έτσι όμως καταφέρνουν να μας παραδώσουν το εξαιρετικό "Pathless Forest" που θα έπρεπε να είναι το πρώτο single τους αντί για το επίσης όμορφο αλλά λίγο πιο δύστροπο "Magick Circle". Έτσι μαζεύονται και σε πιο παραδοσιακές δομές τραγουδιού στα "A Thousand Days In The Desert" και "Invisible Hand".

Προτείνεται ο δίσκος σε όσους δεν ακούνε ήδη το ιδίωμα αυτό; Σε όσους δεν έχουν ήδη τουλάχιστον 3-4 βινύλια παρόμοιου ύφους στη δισκοθήκη τους; Σε όσους θεωρούν αυτόν τον ήχο παρωχημένο και εξαντλημένο; Σε καμμία περίπτωση, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που θα κάνει το απαραίτητο crossover. Για τους (λιγοστούς;) άλλους όμως, αυτός είναι ένας από τους δίσκους που φέτος πρέπει να τσεκάρουν.