The Record Company

Η ιστορία είναι (και πάλι) γνωστή. Νέο, ελπιδοφόρο συγκρότημα ξεπετάγεται από το underground με έναν δίσκο κλασικού rock γεμάτο έμπνευση και τσαμπουκά, που φέρνει στο μυαλό όλες τις επιρροές τους αλλά έχει τη νεανική αυθάδεια, την προσωπικότητα και την έμπνευση για να ξεχωρίσουν. Το  διψασμένο ακροατήριο του classic rock το αγκαλιάζει, η κυκλοφορία συναντά απρόσμενη επιτυχία, η εταιρεία τρίβει τα χέρια της, οι απαιτήσεις στη συνέχεια αυξάνουν. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Η έμπνευση στερεύει ή ο δεύτερος δίσκος επαναλαμβάνει τη συνταγή του πρώτου ή ανοίγει η όρεξη για μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία απευθυνόμενοι σε ευρύτερο κοινό και χαλάει η συνταγή ή τέλος πάντων όλα είναι καλά αλλά τίποτα όπως στην αρχή… Και έτσι περνάνε ένας ή δύο ή τρεις δίσκοι. Κάποια συγκροτήματα θα επανέλθουν, κάποια όχι. Όλοι έχουν μία απάντηση για ποιο συγκρότημα ταιριάζει σε αυτή την περιγραφή. Και όσοι κατάλαβαν το υπονοούμενο, κατάλαβαν.

Οι Record Company πέρασαν ένα παρόμοιο ταξίδι μετά το ντεμπούτο τους και τώρα στον τέταρτο δίσκο τους καταφέρνουν να φέρουν πίσω κάποια από την αίγλη που έχασαν στην πορεία. Επιστρέφουν στο blues ως πηγή έμπνευσης και πάνω σε αυτό φτιάχνουν όμορφα τραγούδια που έχουν και μία αύρα αμερικανικού Νότου αλλά και soul επιρροές. Βρίσκουν τα riff που χρειάζονται και αν ανοίγονται και σε άλλα ακούσματα αυτό γίνεται με όμορφο τρόπο και μέσα από την εδραιωμένη αισθητική τους. Για παράδειγμα το πολύ όμορφο "Talk To Me" έχει ένα κοφτό ριφάκι πάνω από μία γκρουβάτη μπασογραμμή και ρυθμικά φωνητικά θα μπορούσε ως συνδυασμός να πάει μέχρι και τους Red Hot Chilli Peppers. 

Η πλειοψηφία των τραγουδιών όμως είναι στις γνώριμες φόρμες του είδους είτε αντλούν από τους Rolling Stones της περιόδου "Exile On Main Street" είτε από τους πρώιμους Aerosmith και φυσικά δε γίνεται να μην αναφερθούν οι Black Crowes ενώ λίγος (ή και πολύς) John Lee Hooker είναι πάντα απαραίτητος. Η αλήθεια είναι ότι παρότι ο ηλεκτρισμός είναι πάντα βασικό συστατικό της μουσικής τους, οι ακουστικές κιθάρες είναι μάλλον πιο έντονες από ποτέ και σε περιπτώσεις όπως το "You Made A Mistake" όπου έρχεται και η slide, αυτό τους δίνει και μία επιπλέον αύρα αυθεντικότητας. Αν πάντως θέλετε να συμπληρώσετε μία αντιπροσωπευτική εικόνα για το δίσκο, στα προαναφερθέντα τραγούδια προσθέστε και τα "I'm Working" και "I Found Heaven (In My Darkest Days)" και αγνοείστε ελεύθερα την τίμια αλλά αχρείαστη προσπάθεια για χιτάκι του  του "Dance On Mondays".