Graveyard

Τους λες κι εφτάψυχους τους Σουηδούς. Απέθαντους. Έχουν τραβήξει αρκετά ζόρια στην προσωπική τους ζωή και καριέρα. Η μικρής διάρκειας διάλυσή τους, ήταν αναμενόμενη. Σήκωσαν όμως κεφάλι με το εξαιρετικό "Peace" και συνεχίζουν παρόλες τις αναποδιές. Τα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το φετινό έκτο δίσκο τους, ήταν δύσκολα για όλους μας.

Γιατί να ίσχυε κάτι διαφορετικό λοιπόν γι’ αυτούς; Απλά οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες γενικά, αποδίδουν ο καθένας στον τομέα του, την αντανάκλαση της ψυχοσύνθεσης στα έργα τους. Στο πεντάγραμμο εν προκειμένω. Το παίρνεις πρέφα από την αρχή. Η πανδημία έχει ακόμα τα κουσούρια της.

Σταμάτησαν τις συναυλίες, μειώθηκε δραστικά το μεγαλύτερο μέρος εσόδων τους και βρήκαν δουλειές προκειμένου να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Τί περίμενες ν’ ακούσεις επομένως; Μια σκανδιναβική blues μελαγχολία; Μέσα έπεσες. Την έχουν έτσι κι αλλιώς, εδώ όμως είναι στο πρώτο πλάνο. Για πολύ πρώτο πλάνο όμως.

Οι μπαλάντες και το slow tempo πάνε κι έρχονται. Είναι μάστορες σ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο στις ημι-μπαλάντες, εκεί που από το μέσο της σύνθεσης και μετά υπάρχει ένα ηλεκτρικό ξέσπασμα. Και το «αλλά» πότε θα σκάσει; Τώρα. Μπορεί και να το πάρω πίσω στο τέλος, δεν είμαι σίγουρος ακόμα. Είναι κομματάκι εγωιστικό αυτό, αλλά εγώ και η συγγραφική απαλλαγή μου, όταν ακούμε Graveyard πίνουμε τσαφωμένες μπύρες. Όχι τσάι.

Πρέπει δηλαδή στο "Just A Drop", τυχαίος συνειρμός άραγε, να παρατήσουμε σύξυλες τις κούπες μας και να βιαστούμε ν’ ανοίξουμε το μπουκάλι μπας και προλάβουμε καμιά κρύα γουλιά αλήτικου rock ‘n’ roll; Μάλλον έτσι θα γίνει. Και να σου πω το γιατί. Επειδή οι Graveyard και οι κάθε μουσικοί, δεν γράφουν μουσική για μας. Για την πάρτη τους το κάνουνε κι αν συνδυαστεί αυτό με τη δική μας ευχαρίστηση και μπυροποσία, τότε απογειωνόμαστε αμφότεροι.

Τα παλικάρια την «άκουσαν» καλά, όπως όλοι μας. Ο σκανδιναβικός βορράς έχει τα δικά του θέματα έτσι κι αλλιώς, πόσο δε με την τότε κατάσταση. Μπορεί να μας λείπουν τα γκάζια και το γρέζο της φωνής του Nilsson, υπάρχουν όμως στιγμές σαν το "Bright Lights" που θα πεις βρε τους καργιόληδες και θα σκάσεις ένα χαμόγελο συμπαράστασης κι αποδοχής.

Όταν αγαπάς κι εκτιμάς κάποιους, ε τότε ένα σαββατοκύριακο με σουηδικό τσάι και συμπάθεια είναι το λιγότερο που μπορείς να υπομείνεις για χάρη τους.

Υ.Γ: Ρε Nuclear Blast, άλλαξε αυτό το metal στο genre από το δελτίο τύπου. Πονάνε ακόμα τα μάτια μας.