Mark Knopfler @ Θέατρο Λυκαβηττού, 15/06/08

Μεγάλο απωθημένο του ελληνικού κοινού οι Dire Straits, κακά τα ψέματα. Από τα συγκροτήματα που έχουν αγαπηθεί όσο λίγα στην Ελλάδα. Ε, λοιπόν, πάει και αυτό, το αποβάλλαμε και πέρασε στην ιστορία. Ή σχεδόν, καθώς την Κυριακή 15/6 είδαμε ό,τι κοντινότερο θα μπορούσαμε να ευχηθούμε να δούμε. Γιατί πέρα από τον Mark Knopfler, που ήταν η ψυχή και το μυαλό των Dire Straits, το συγκρότημα που τον πλαισίωνε περιελάμβανε τους Danny Cummings και Guy Fletcher που επίσης βρέθηκαν υπό το όνομα των Straits λίγο πριν τη διάλυσή τους. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι ήταν εκεί, ζωντανός, γεμάτος και κρυστάλλινος όπως πάντα ο περίφημος ήχος που αναβλύζει από τις κιθάρες του Knopfler.



Το γεμάτο συναυλιακό καλοκαίρι, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αλλά και το γεγονός ότι οι προσωπικές δουλειές του Knopfler, που, αν και πολύ αξιόλογες, έχουν με ελάχιστες εξαιρέσεις περάσει απαρατήρητες στην Ελλάδα, θα ήταν αυτές που θα είχαν την τιμητική τους, δεν πτόησε τελικά περίπου 4.000 κόσμο που παρευρέθηκε στο θέατρο του Λυκαβηττού.


Η (νοητή) αυλαία άνοιξε με το χορευτικό "Cannibals", το οποίο, φαντάζοντας ως η διασταύρωση του "Walk Of Life" των Dire Straits με το "Summertime" των Mungo Jerry, μοιάζει ιδανικό για την έναρξη. Σε αντίστοιχους up-tempo ρυθμούς κινήθηκε και το επόμενο, υπέροχο, "Why Aye Man". Ο στόχος να ξεσηκωθεί από την αρχή το κοινό επιτεύχθηκε, κάτι το οποίο δε μπορεί δυστυχώς να ειπωθεί και για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Από σκηνής και ανάμεσα στο τραγούδι του δεν παρέλειπε να επιτηρεί το χώρο και να «δίνει» τους κατά τόπους παράνομους επίδοξους οπερατέρ, στολίζοντάς τους με άκομψα επίθετα και στέλνοντας τους ειδικευμένους γορίλες του προσωπικού του προς σύλληψη των «εγκληματιών» και κατάσχεση του υλικού. Προς αποφυγή παρεξήγησης, σαφώς και αποτελεί δικαίωμα του καλλιτέχνη να ορίζει το αν και πόσο επιθυμεί να φωτογραφίζεται ή να βιντεοσκοπείται. Και σαφώς αποτελεί υποχρέωση του θεατή να το σεβαστεί. Από την άλλη προσμετράται στα αρνητικά η έλλειψη προσήλωσης στην ερμηνεία από την πλευρά του Knopfler στις πρώτες του στιγμές επί αθηναϊκού εδάφους.


Ευτυχώς μέχρι να μπει το τρίτο τραγούδι η όλη αναστάτωση είχε τερματιστεί και οι νότες του "What It Is", ίσως το καλύτερο τραγούδι της προσωπικής του δισκογραφίας και πολύ κοντά στον ήχο των Straits, ακούστηκαν υπό τις συνθήκες που τους άξιζαν. Η ακολουθία τεσσάρων τραγουδιών από τους προσωπικούς του δίσκους και σε χαμηλούς τόνους κούρασε ελαφρώς το κοινό. Εντοπίζεται όμως εδώ και μία κάποια ανωριμότητα μεγάλου μέρους του κοινού που κρατάει κλειστά τα αυτιά του στους ήχους και τα τραγούδια με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένο. Η περισσότερο americana κατεύθυνση που έχει η solo δισκογραφία του σαφώς και δεν είναι πολύ κοντά στα γούστα του μέσου Έλληνα μουσικόφιλου. Έμειναν έτσι λίγοι (και εκλεκτοί;) να απολαμβάνουν τη μαεστρία των «πολυμουσικών» που συνόδευαν τον Knopfler ή τις πανέμορφες και πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις των τραγουδιών.



Φυσικά όταν ακούστηκε η εισαγωγή του "Romeo And Juliet" ο ενθουσιασμός επανήλθε, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι το τέλος κάθε ρεφρέν ακολουθούσε αυθόρμητο και δυνατό χειροκρότημα. Αντίστοιχο, αν όχι και μεγαλύτερο, παροξυσμό προκάλεσαν και το "Sultans Of Swing" και το λυρικό "Telegraph Road". Ανάμεσα στα δύο αυτά μεσολάβησαν δύο τραγούδια από τις προσωπικές του δουλειές, αντί για τέσσερα που παίζει σε άλλες χώρες στην περιοδεία του αυτή. Η αίσθηση της αδικίας όμως ξεχάστηκε γρήγορα με το encore που προσέφερε δύο ακόμα μεγαλειώδεις Straits στιγμές, τα "Brothers In Arms" και "So Far Away", ενώ παρεμβλήθηκε το υποτονικό και μάλλον ακατάλληλο για encore "Our Shangri-La". Το τέλος, με τη μορφή του μουσικού θέματος από την ταινία "Local Hero" υπό τον τίτλο "Going Home", ολοκλήρωσε δύο χορταστικές συναυλιακές ώρες.



Παράπονα μπορούν να εκφραστούν διάφορα για τη συναυλία, αλλά υπάρχουν κάποιες αδιαπραγμάτευτες αλήθειες που κάποιος οφείλει να γνωρίζει πριν τα διατυπώσει. Καταρχήν η κατεύθυνση που έχει πάρει ο Knopfler με τους προσωπικούς του δίσκους έχει πολλά folk / bluegrass στοιχεία τα οποία και «έβγαλε» στη συναυλία. Όσοι περίμεναν άλλο ήχο προφανώς δε γνώριζαν τις τελευταίες του ηχογραφήσεις. Επιπλέον ο Knopfler είναι πλέον solo καλλιτέχνης με αρκετές ηχογραφήσεις στο ενεργητικό του και μας επισκέφθηκε στα πλαίσια της προώθησης του τελευταίου του δίσκου, παρόλο που έπαιξε μόλις δύο κομμάτια από αυτόν. Οι απαιτήσεις για «περισσότερο Dire Straits» λοιπόν είναι μάλλον άτοπες. Τέλος, ο ίδιος ως προσωπικότητα ήταν και είναι άνθρωπος κλειστός και χαμηλών τόνων, κάτι το οποίο με το χρόνο ενισχύεται και εμφανίζεται και στη μουσική του. Η ερμηνεία του ήταν περισσότερο μελωδική και ατμοσφαιρική παρά με νεύρο και ένταση, ιδιαίτερα στα φωνητικά.



Ακόμα και ο πιο απαιτητικός θεατής θα είχε σίγουρα την ευκαιρία να ανατριχιάσει αρκετές φορές υπό το χαρακτηριστικό παίξιμο του Knopfler και, υποτασσόμενος έστω στη δύναμη των στιγμών, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι μπορεί κάποιος να έφυγε δυσαρεστημένος από το Λυκαβηττό.

Setlist:

1. Cannibals
2. Why Aye Man
3. What It Is
4. Sailing To Philadelphia
5. True Love Will Never Fade
6. The Fish And The Bird
7. Hillfarmer’s Blues
8. Romeo & Juliet
9. Sultans Of Swing
10. Marbletown
11. Speedway At Nazareth
12. Telegraph Road
---------------------------
13. Brothers In Arms
14. Our Shangri-La
15. So Far Away
16. Going Home