Ανασκόπηση 2020: Indie

Adrianne Lenker

Φινετσάτη και υπερδραστήρια, η Adrianne Lenker των περσινών αγαπημένων μας Big Thief, μας παρουσιάζει το λιτό και απέριττο "songs" με συνοδευτική κυκλοφορία το "instrumentals". Λιγότερο αέρινη και απρόσιτη απ' ό,τι φάνταζε στις δουλειές της με τους Big Thief, εδώ παρουσιάζει μία γνώριμη μεν, φρέσκια δε πλευρά του εαυτού της. Εξαιρετική πρόταση για κρύα χειμωνιάτικα βράδια. 

Bill Callahan

Νωχελικός στις συνθέσεις, τα φωνητικά και την παραγωγή, ο Bill Calahan παρουσίασε άλλη μία εκδοχή της αμερικάνα του, με αφηγηματικά κομμάτια ικανά να μιλήσουν στον κάθε οπαδό του είδους. Σε αφοπλιστικά πρώτο πλάνο, τα φωνητικά και το ενδελεχές ταλέντο του στην παρατηρητικότητα. Τα σαράντα λεπτά του "Gold Record" περνάνε νεράκι καθώς σε ραντίζει με συμβουλές-αποστάγματα σοφίας.

Laura Marling

Μετά το πείραμα των Lump, επανήλθε στη σόλο δισκογραφία κράτωντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα: ακουστική κιθάρα και απογυμνωμένες μελωδίες. Η παραγωγή είναι αναμενόμενα προσεγμένη. Το σύνολο αφήνει σχεδόν παλιομοδίτικο ανεξάρτητο αέρα. Το στιχουργικό κομμάτι κινείται στα συνήθη υψηλά επίπεδα της δημιουργού. Οι στιγμές με τα πολλαπλά layers είναι ιδιοφυείς. Ό,τι μπορεί να χάνει λόγω υπερβολικής απλότητας το "Song For Our Daughter", το κερδίζει από την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του.

Phoebe Bridgers

Κάθε τόσο οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, το μουσικό σύμπαν συντονίζεται και το mainstream αγκαλιάζει κάτι νέο. Η Phoebe Bridgers έχει κάθε λόγο να καυχιέται ότι ήταν ανάμεσα σε αυτά τα λίγα πρόσωπα για τη χρονιά που φεύγει - και δεν το οφείλει στην αγάπη των μέσων και την εναρμονισμένη με την εποχή περσόνα της. Όχι εξολοκλήρου. Το "Punisher" είναι ένα μεγάλο άλμπουμ. Οι στίχοι περικλείουν συναισθήματα και προβληματισμούς μιας ολόκληρης γενιάς. Η ατμόσφαιρα βγάζει μία υπέροχη μελαγχολία. Το σβήσιμο με τις κραυγές είναι ήδη εμβληματικό.

Taylor Swift

Σε μια χρονιά που στα καλύτερά της χαρακτηρίζεται τουλάχιστον άθλια, η Taylor Swift αποφάσισε να το ρίξει σχετικά επιτυχημένα στη folk με το "Folklore", εκπλήσσοντάς μας με αυτήν την ηχητική στροφή. Σαν να μην έφτανε αυτό, πολύ-πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε και δεύτερο φετινό άλμπουμ σε ίδια μονοπάτια, το "Evermore". Εν γένει, μας προσφέρει κάποιες πολύ όμορφες στιγμές, αλλά χάνει στην έκταση και στις σκόρπιες ιδέες της.

Fiona Apple

Άσχετα με το τι θα διαβάσετε σε αρκετά έντυπα και site, η φετινή κυκλοφορία της Fiona Apple δεν είναι ένα άλμπουμ που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Είναι όμως ακόμη μία εξαιρετική πρόταση από μια δημιουργό που, με κάθε της νέο βήμα, διευρύνει τα όρια της pop μουσικής, παραμένοντας πιστή στο προσωπικό της καλλιτεχνικό όραμα. Το "Fetch The Bolt Cutters" είναι ένας δίσκος που δεν ρίχνει τον πήχη και καθιστά σαφές πως τα οχτώ χρόνια αναμονής άξιζαν τον κόπο.

Hayley Williams

Η φωνή των Paramore κυκλοφόρησε φέτος τον πρώτο προσωπικό δίσκο της καριέρας της. Όσοι ήλπιζαν πως αυτός θα κινείται σε μια κατεύθυνση που θα θυμίζει έστω και λίγο το pop rock του παρελθόντος, πιθανόν να απογοητευτούν. Σε καλλιτεχνικό, όμως, επίπεδο, το "Petals For Armor" μάλλον είναι ένα άλμπουμ πολύ πιο ουσιαστικό κι ενδιαφέρον απ' όλες τις δουλειές των Paramore μαζί. Εναλλακτικό; Pop; Rock; Ξεχάστε τις ταμπέλες κι απλά αφεθείτε.

Klô Pelgag

Να' ναι τα γαλλικά; Να' ναι τα γλυκά πιανάκια που ξαφνικά μετατρέπονται σε εφιαλτικά beats; Να' ναι οι indie μελωδίες που εναλλάσσονται με υπνωτικές shoegaze ατμόσφαιρες; Ό,τι και αν είναι, η Klô Pelgag στο τρίτο άλμπουμ της καριέρας της μας παρέδωσε μια δουλειά που αποδεικνύει πως υπάρχει πολύς χώρος στην pop μουσική για καινοτόμους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς. Το "Notre-Dame-des-Sept-Douleurs" είναι το ιδανικό soundtrack της ταινίας που δεν έφτιαξε ποτέ ο Ingmar Bergman με τον Gaspar Noé.

Moses Sumney

Το δεύτερο, διπλό άλμπουμ του Moses Sumney είναι ένα τολμηρό βήμα προς μια πολυεπίπεδη καλλιτεχνική κατεύθυνση. Οι μουσικές που κυριαρχούν στο "Græ" είναι αδύνατον να κατηγοριοποιηθούν. Η αφετηρία είναι η pop, όμως, μέχρι να φτάσετε στον τελικό σας προορισμό, από τα ακουστικά σας θα περάσουν jazz, soul, rock, prog και folk πειραματισμοί που φτάνουν μέχρι τα όρια του industrial και της avant-garde μουσικής. Ένα εντυπωσιακό επίτευγμα από τον 29χρονο δημιουργό.

Perfume Genius

Ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης pop που δεν υπακούει σε νόρμες και ταμπέλες, αλλά προκαλεί τον ακροατή να διευρύνει τους ορίζοντες του. Παράλληλα, χαρακτηρίζεται από μια διάθεση πειραματισμού και μια αφοπλιστική ειλικρίνεια που λείπει από τη σύγχρονη μουσική. Ο Perfume Genius, με αυτόν τον δίσκο, κατοχυρώνει τη θέση του ως ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του είδους, ενώ είναι σίγουρο πως ο,τι κυκλοφορήσει από εδώ και πέρα, αναπόφευκτα, θα μπαίνει σε σύγκριση με το "Set My Heart on Fire Immediately".

Agnes Obel

Το τέταρτο άλμπουμ της Obel είναι ένας δίσκος για την αμφιβολία και την εμπιστοσύνη. Απομακρυνόμενη όλο και πιο πολύ από το πιο ανεβαστικό pop παρελθόν της, η 40χρονη μουσικός ξεδιπλώνει ήσυχες μελωδίες και folk πειραματισμούς σε ένα άλμπουμ που περισσότερο θυμίζει προσωπική τελετουργία και λιγότερο κάτι που απευθύνεται σε ακροατήρια. Παρά την εσωστρεφή φύση του, όμως, σε καλλιτεχνικό επίπεδο το "Myopia" φανερώνει μια μουσικό που αξίζει την προσοχή μας.

Haim

Με τον τρίτο δίσκο των αδερφών Haim γίνεται σαφές πόσο τίμια είναι τα κίνητρα τους όσον αφορά τη μουσική τους προσέγγιση. Σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτουν τον τροχό. Ποτέ δεν υποστήριξαν πως επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Φτιάχνουν ανάλαφρη pop-rock με ολίγον από folk και R&B, που, χάρη στην απλότητά της, πετυχαίνει να μας κερδίσει. Το "Women In Music Pt.III" ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ραδιοφωνικής μουσικής που, ακόμη και αν δεν σου αρέσει, είναι απλά αδύνατον να τη μισήσεις.

Other Lives

Γλυκόπικρες τρομπέτες, μελαγχολικές πιασάρικες μελωδίες, και κιθάρες που παραπέμπουν στην αμερικανική folk, καθιστούν τον τέταρτο δίσκο των Other Lives μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρόταση στο χώρο της chamber pop. Το "For Their Love" είναι ο καλύτερες δίσκος που δεν κυκλοφόρησαν οι Tindersticks φέτος και τα δέκα τραγούδια που το αποτελούν δύσκολα θα σας απογοητεύσουν.

Soccer Mommy

Δυο χρόνια μετά το "Clean", η Sophie Allison επιστρέφει με ένα άλμπουμ που σε αρκετούς θα ξυπνήσει μία όρεξη να ξεθάψουν το walkman τους και να πάρουν τους δρόμους με τα ακουστικά. Ισορροπώντας μεταξύ του νεανικού ανέμελου rock των 90s και αμιγώς folk-pop επιρροών, το "Color Theory" είναι ένα γλυκό, διασκεδαστικό και φτιαγμένο για μεγάλα ακροατήρια άλμπουμ που καθιστά τη Soccer Mommy μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές του mainstream ήχου.

Tennis

Πέμπτος δίσκος για το συγκρότημα από το Colorado. Πολύ rock για να το πούμε pop και υπερβολικά pop για να το βάλουμε σε rock πλαίσιο, το "Swimmer" είναι ένα κάπως παλιομοδίτικο άλμπουμ που άλλοτε παραπέμπει στην αισθητική των ‘70s και, άλλοτε, φλερτάρει μέχρι τελικής πτώσης με τη δεκαετία του 1980. Χωρίς να καταπλήσσει, η νέα δουλειά των Tennis έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να αναδειχθεί στο απόλυτο "guilty pleasure" του 2020.

Bright Eyes

Το "Down In The Weeds, Where The World Once Was" θα μπορούσε να λογιστεί ως μια από τις επιστροφές της χρονιάς, αφού μετά τις κορυφές τους στα τέλη '90s - αρχές '00s, οι κυκλοφορίες των Bright Eyes ήταν εξαιρετικά αραιές και όχι κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Εν αντιθέσει με το πρόσφατο παρελθόν, ο Conor Oberst είχε φέτος να μας προσφέρει κάποιες εξαιρετικές συνθέσεις ώστε να ντύσει την πάντα χαρισματική στιχουργία του και να προσφέρει έντονες συγκινήσεις.

Fleet Foxes

Οι Fleet Foxes παραμένουν ένα από τα ουσιαστικότερα και σημαντικότερα συγκροτήματα του indie ήχου. Αποδεικνύουν την τεράστια αυτή αξία τους με κάθε κυκλοφορία. Στο "Shore" υμνούν τη νίκη της ζωής επί της ιδέας του θανάτου. Στέκονται εκεί που σκάει το κύμα και κοιτάνε μπροστά, ενώ το παρελθόν τους γλείφει τα πόδια. Η ευφυΐα των Fleet Foxes έγκειται στις μικρές ντελικάτες ραφές του πέπλου που δημιουργούν οι μουσικές τους, ορατές μόνο οταν εστιάσεις για πολλή ώρα.

Six Organs Of Admittance

Υπάρχουν κάποιες μεταβλητές στους δίσκους των Six Organs Of Admittance και αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την αναλογία του πειραματισμού, του θορύβου, του ηλεκτρισμού σε σχέση με τις ακουστικές κιθάρες και των αντισυμβατικών δομών που θα ενσωματώσει στο indie psych folk του. Υπάρχουν και κάποιες σταθερές και αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος και του αδιαμφισβήτητου χαρακτήρα του, όπως συμβαίνει και φέτος στο "Companion Rises".

The Mountain Goats

Οι The Mountain Goats παραμένουν επίκαιροι στην indie σκηνή, με ένα δημιούργημα οξύμωρα αιχμηρό και στομωμένο, σαν ένα περίτεχνο μαχαίρι-κειμήλιο. Το μουσικό όχημα του John Darnielle φτάνει αισίως στον 19ο full length δίσκο από τα '90s μέχρι σήμερα. Η αίσθηση της μοντέρνας καθημερινότητας δεσπόζει στο "Getting Into Knives", χωρίς βαρύγδουπες ποιητικές αδείες. Η απλότητα των κομματιών αποκτά έναν ανεπαίσθητο σουρεαλιστικό λυρισμό - σχεδόν εμπνευσμένο από το πνεύμα των έργων του Wes Anderson.

Waxahatchee

Έχοντας αισίως φτάσει στον πέμπτο δίσκο της (πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!), η Waxahatchee νιώθει έτοιμη να κάνει το μεγάλο της βήμα με το "Saint Cloud" και δείχνει να τα καταφέρνει. Η μουσική της είναι φτιαγμένη για να περιγράφεται επαρκώς από τη λέξη «όμορφη», κινούμενη σε ασφαλή alt-country μονοπάτια. Ωστόσο - και αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα - ολόκληρη η αξία του δίσκου απογειώνεται σε μεγάλα ύψη χάρη σε ένα και μόνο στοιχείο: την ίδια την ερμηνευτική της δεινότητα στα φωνητικά.

Dan Deacon

O Dan Deacon δεν έχει καταφέρει να κάνει το μεγάλο «μπαμ» μέχρι στιγμής, ωστόσο έχει στο παλμαρέ του μια σειρά σταθερά ποιοτικών και σημαντικών για τον ήχο του δίσκων. Το σερί συνεχίζει απόλυτα επιτυχημένα και στο "Mystic Familiar", όπου η neo-psychedelia του χτίζεται με indietronica ήχους και παρελθοντικές βλέψεις. Εντελώς συνειδητά, επιλέγει να αιωρείται αυστηρά σε αυτά τα υπερβατικά πλαίσια και παραμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα νεο-ψυχεδέλειας εκεί έξω.

Holy Fuck

O πέμπτος δίσκος των Καναδών ισορροπεί μεταξύ noise rock και dance μουσικής. Σε ορισμένα σημεία, η ένταση δίνεται από τις δυνατές κιθάρες και τα drums, ενώ σε άλλα, τα synths μαζί με τα beats απογειώνουν τα κομμάτια. Το "Deleter" είναι ένας progressive δίσκος, καλοδουλεμένος, με πολύ καλή παραγωγή. Εκεί που πιστεύεις πως πάει να ξεφύγει η κατάσταση, παραδομένη στο χάος, έρχεται μία ανάλαφρη μελωδία να ηρεμήσει τα πράγματα για λίγο. Και μετά, πάλι απ' την αρχή...

King Krule

Το παιδί-θαύμα της indie συνεχίζει να ακούγεται τσαντισμένο. Γράφει απίστευτες σκοτεινές μελωδίες, οι οποίες ηχούν επιτηδευμένα φάλτσες, ξεφεύγοντας τελείως από τα πρότυπα που έχουμε συνηθίσει. Οι πεσιμιστικοί του στίχοι φτύνουν κατάμουτρα τη σκληρή πραγματικότητα, ενώ η φωνή του μιμείται punk, rap ή dark wave χροιές με πολύ έντεχνο τρόπο. Το "Man Alive!" είναι ίσως η πιο ώριμη δουλειά του μέχρι τώρα, αφού καταφέρνει να τιθασεύει κάπως τις μελωδίες του.

Tame Impala

Όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία κυκλοφορίας του "The Slow Rush", ένα τεράστιο κοινό περίμενε να ακούσει το "magnum opus" της νέας μουσικής ιδιοφυΐας που ακούει στο όνομα Kevin Parker. Οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες, αναμένοντας έναν δίσκο «έμβλημα» της σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής. Οι απανταχού θαυμαστές δεν δικαιώθηκαν στο 100%. Το "The Slow Rush" παραμένει ένας πολύ καλός δίσκος, ωστόσο χάνει σε σύγκριση με τους προκατόχους του.

Yves Tumor

Ο δίσκος ξεκινά τόσο δυνατά που δεν γίνεται να μην τραβήξει αμέσως την προσοχή του ακροατή. Το "Heaven To A Tortured Mind" έχει φοβερή ενέργεια που δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποιο είδος. Στοιχεία rock, electronic, psychedelic, break bit, hip-hop... Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς έχει χωρέσει σε τριανταέξι λεπτά και έχει συνδυαστεί άψογα. Tο "Kerosene!" και το "Super Stars" αποτελούν κορυφαία δείγματα ενός καλλιτέχνη «χαμαιλέοντα», που ξέρει να εξελίσσεται, να ωριμάζει και να γράφει μουσική απελευθερωμένη από κάθε είδους προκατάληψη.

Grimes

O πέμπτος δίσκος της Kαναδής πολυκαλλιτέχνιδας έχει ως θεματική την κλιματική αλλαγή. Μέσω του "Art Angels" (2015) επιβραβεύτηκε η προσπάθεια πολλών ετών για να αναγνωριστεί ως μια εναλλακτική pop star. Ύστερα, έλαβε τεράστια δημοσιότητα λόγω της σχέσης της με τον Elon Musk. Φτάνοντας, λοιπόν, στο 2020 και στο "Miss Anthropocene", μοιάζει να απελευθερώνεται, ξεπερνώντας πια το άγχος της εδραίωσης και δημιουργώντας κάτι πιο ειλικρινές, πιο στοχευμένο και πιο σοβαρό. Η ίδια χαρακτήρισε τον ήχο του νέου της άλμπουμ ως «αιθέριο nu metal».

Oneohtrix Point Never

Εκ πρώτης όψεως, το εξώφυλλο του νέου δίσκου του Daniel Lopatin μοιάζει πολύ με το "Currents" των Tame Impala. Άραγε μοιάζει και η μουσική; Λίγο στα φωνητικά. Στο "Magic Oneohtrix Point Never" υπερτερούν οι πειραματισμοί και το απέραντο χάος που μπορούν να σου χαρίσουν οι νέες τεχνολογίες ηχογράφησης. Όλα είναι πειραγμένα και παραμορφωμένα. Οι φωνές προσδίδουν μία ρετρό αισθητική, παραπέμποντας με αυτόν τον τρόπο στη '60s ψυχεδέλεια.

Sufjan Stevens

Στο "The Ascension", ο Sufjan παράτησε την ακουστική του κιθάρα και το μπάντζο και είπε να ασχοληθεί με drum machines και synthesizers. Η μουσική του διατηρεί το προσωπικό του στυλ, μέσα από μια διαστημική ματιά. Ambient στοιχεία, pop συνθέσεις, ξεσπάσματα θυμού και απαισιοδοξία στους στίχους συνυπάρχουν, δημιουργώντας ένα θολό ηχητικό τοπίο. Τραγούδια όπως τα "Video Game", "Tell me you Love me", "Sugar", "The Ascension" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές ενός άλμπουμ μεγάλου σε διάρκεια, με πολύ υλικό για ακρόαση.

Róisín Murphy

Άλλο ένα άλμπουμ από την Ιρλανδή καλλιτέχνιδα, ικανό να ανεβάσει τους πάντες στα dance floors. Αφήνοντας πίσω το trip-hop παρελθόν, δημιουργεί ένα διαμαντάκι για τους νοσταλγούς των clubs, της house, του χορού και της ξέφρενης διασκέδασης μίας άλλης εποχής, όταν η disco - funk μεσουρανούσε. Στο "Róisín Machine" καταφέρνει να προσφέρει ποιότητα και στυλ σε μία κατά τα άλλα εύκολη μουσική.

The Soft Pink Truth

Στο "Shall We Go On Sinning So That Grace May Increase?", κάθε λέξη του τίτλου αποσπάται, χαρίζοντας το όνομα των εννέα κομματιών. Ο Drew Daniel, στο προσωπικό του project, δημιουργεί έναν ορχηστρικό δίσκο με κάποια αιθέρια συνοδευτικά φωνητικά, όπου η ambient εναλλάσσεται με την ψυχεδέλεια. Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη ως προς κάθε νότα και ήχο που ακούγεται. Η μουσική μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει ένα «χαλί» χαλαρών προσωπικών στιγμών, σε μία περίοδο κατά την οποία η μοναξιά υπερτερεί σε όλο τον κόσμο.

Baxter Dury

Στον έκτο του δίσκο, ο Baxter Dury ξεχωρίζει ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες βρετανικές φωνές της εποχής μας, χάρη στην ικανότητά του να συνδυάζει άψογα πολλά και διαφορετικά μουσικά ρεύματα με τις σύγχρονες τάσεις του ηλεκτρονικού rock. Σέξι, αλήτικο, κι επαρκώς χορευτικό, το "The Night Chancers" είναι η κορυφαία στιγμής της δισκογραφίας του 49χρονου μουσικού και σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δισκογραφικές καταθέσεις της χρονιάς.

Destroyer

24 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους κι εννιά από το "Kaputt" που τους έδωσε παγκόσμια αναγνώριση, οι Destroyer επέστρεψαν με τον δωδέκατο δίσκο της καριέρας τους. Το "Have We Met" αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση των Καναδών εδώ και πολλά χρόνια, καθώς συνδυάζει τις synthpop ανησυχίες τους με σκοτεινές, σχεδόν κλειστοφοβικές, μελωδίες και μινιμαλιστικά beats. Μοιάζει σαν το χαμένο άλμπουμ που έφτιαξαν οι New Order παρέα με τον Leonard Cohen στα late ‘80s και τελικά αποφάσισαν να μην το κυκλοφορήσουν ποτέ.

Future Islands

Οι Future Islands συνεχίζουν να μας παραδίδουν γενναίες δόσεις sythpop που ξεχειλίζει συναίσθημα και νοσταλγία για τη δεκαετία του 1980. Τρία χρόνια μετά το "The Far Field", το συγκρότημα από τη Βαλτιμόρη επέστρεψε με τον έκτο δίσκο της καριέρας του. Το "As Long As You Are" μπορεί να μην φέρνει απολύτως τίποτα καινούργιο στο τραπέζι, όμως η - Roxy Music meets The Smiths - indie αισθητική τους συνεχίζει να είναι γοητευτική και, σίγουρα, δεν θα απογοητεύσει τους φίλους του συγκροτήματος.

Pet Shop Boys

Τι και αν οι Neil Tennant και Chris Lowe είναι πια 60 χρονών και βάλε; Οι Pet Shop Boys, 34 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, συνεχίζουν να διαθέτουν ποιότητα που τους κάνει να ξεχωρίζουν απ' οτιδήποτε άλλο εκεί έξω. Το "Hotspot" αποδεικνύει πως παραμένουν σταθερή αξία στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής ενώ, παράλληλα, δεν επαναπαύονται στις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος τους, αλλά συνεχίζουν να εξελίσσονται.

Ulver

Οι Λύκοι του νορβηγικού δάσους συνεχίζουν τη βόλτα τους στα λημέρια της synthpop. Κάπως έτσι, γίνεται σαφές πως το "The Assassination of Julius Caesar" δεν ήταν απλά μια εξαιρετική άσκηση ύφους, αλλά, στην ουσία, εγκαινίασε το νέο κεφάλαιο στην ιστορία των Ulver. Το "Flowers Of Evil" προχωράει στην ίδια κατεύθυνση, πιο ώριμο συνθετικά, πιο συμπαγές ηχητικά και σίγουρα μια ακόμη εξαιρετική προσθήκη στη μέχρι τώρα πορεία τους.

A.A. Williams

Η Williams είχε δείξει τις ορέξεις της ήδη από το πρώτο ΕΡ και τη συνεργασία με τους Mono. Η βάση βρίσκεται στους υπνωτιστικούς ρυθμούς, την όμορφη χροιά και τα παιχνίδια με τις εντάσεις. Η προσέγγιση παραμένει οργανική. Οι ενορχηστρώσεις επικεντρώνονται στα απαραίτητα. Σε αντίθεση με κάμποσες περιπτώσεις της σκηνής, αυτά τα τραγούδια μπορείς να τα σκεφτείς να μεταφέρονται στο σανίδι χωρίς backing tracks. Το "Forever Blue" κλίνει προς το μαύρο, χωρίς να χάνει τα χρώματά του.

Kjellvandertonbruket

Στην ουσία, μιλάμε για τον μουσικό συγκερασμό του Americana singer/songwriter Christian Kjellvander και της post-rock/nu jazz μπάντας Tonbruket, η οποία έχει σαρώσει επανειλημμένα τα σουηδικά grammy. Το αποτέλεσμα αυτής της σύμπραξης ήταν το επιβλητικό "Doom Country", ένα άλμπουμ αργόσυρτο και σκοτεινό, γεμάτο απο μια αποδομημένη country μουσική υπό μια ευρωπαϊκή ιντελεξουέλ ματιά. Άκουσμα για τις πολύ μικρές ώρες, που απαιτεί τη συνοδεία ταιριαστού οινοπνευματώδους.

Ramper

Το πιο post-rock άλμπουμ της indie ανασκόπησης προέρχεται από τη Γρανάδα της Ισπανίας. Το ντεμπούτο των Ramper, "Nuestros Mejores Deseos", είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Άλλοτε πειραματικό, με πολυεπίπεδους θορυβώδεις ήχους που απαιτούν αμέριστη προσοχή, άλλοτε γλυκό και έυπεπτο που δρα όμορφα ως ηχητικό χαλί... Είτε έτσι είτε αλλιώς, αποτελεί ένα άκρως νωχελικό rock άκουσμα με έντονες νοσταλγικές indie ανησυχίες και αναπάντεχα ξεχωριστή ταυτότητα.

Sun Is Poison

Νέα, ελπιδοφόρα είσοδος στον indie χώρο… Lo-fi indie για λάτρεις των Neutral Milk Hotel, Car Seat Headrest και λοιπών καλλιτεχνών που ποντάρουν στην DIY αισθητική δωματίου ώστε να παράξουν ειλικρινές συναίσθημα. Πίσω από το όνομα Sun Is Poison βρίσκεται ο Will Seifert, ο οποίος θα ήθελε σίγουρα να χαράξει μια πορεία παρόμοια με εκείνη του Alex G, από την αφάνεια έως την πολυπόθητη αναγνώριση. Δύο φετινές full-length κυκλοφορίες, λοιπόν, για τον πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη: "Beheading Party" και "Rodeo Abandoned By God".

The Microphones

Ένα κομμάτι, 44 λεπτά, δύο ακόρντα. Ναι, δύο ακόρντα. Οι ακατάπαυστοι στίχοι περιγράφουν τη ζωή του Phil Elverum και το ταξίδι του σε αυτόν τον κόσμο μέχρι την επαναδραστηριοποίηση του παλιού ονόματος των Microphones. Η ιδέα όλων των περασμένων εαυτών να ζουν ταυτόχρονα για λίγες στιγμές στο "Microphones In 2020" είναι ανατριχιαστική στην εκτέλεσή της. Το τραγούδι δεν έχει τέλος, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν ενδιαφέρει τόσο η μουσική καθεαυτή, όσο η αίσθηση που αφήνει το τραγούδισμα αναμνήσεων ως μορφή τέχνης.

Nalyssa Green

Ένα τυχαίο χαμόγελο. Ένας γλυκός, γνώριμος ήχος. Μία ματιά στον ουρανό κάποια ηλιόλουστη μέρα ή ένα βράδυ χωρίς σύννεφα. Ένα πραγματικό «Ταξίδι Αστρικό». Η στροφή στον ελληνόφωνο στίχο είχε ήδη στεφθεί με απόλυτη επιτυχία δύο χρόνια πίσω. Εδώ, η Nalyssa Green επιβεβαιώνει εκείνη την αρχική εντύπωση. Ο τρόπος που συνδυάζει εναλλακτικούς και ηλεκτρονικούς ήχους με αναφορές που έχουν κάτι από Ελλάδα είναι απολαυστικός. Η άρνησή της να δημιουργήσει έναν προφανή, εύκολο διάδοχο του «Μπλουμ» είναι απλά απόδειξη της καλλιτεχνικής της ακεραιότητας.

Παιδί Τραύμα

Ένα τραίνο μυστήριο, δημιουργικό, ανά φάσεις πιασάρικο και ανά φάσεις ανησυχητικό για την ψυχική υγεία του καλλιτέχνη. Αν λίγο χαθείς λίγο στο concept, άθελα σου παρασύρεσαι από τη μουσική απάντηση στο greek weird σινεμά και ακολουθείς τη διαταραγμένη αφήγηση όπου θέλει να σε οδηγήσει. Το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, βασισμένα αυτολεξεί στην απολογία ενός παρανοϊκού εγκληματία στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Αν μη τι άλλο, ένα φρέσκο άκουσμα.

Σtella

Τρίτος δίσκος για τη Σtella, τρίτο βήμα μπροστά. Η αγάπη για τη δεκαετία του '80 είναι ακόμα σε περίοπτη θέση. Τα έντονα ρυθμικά και οι ηλεκτρονικοί ήχοι παρομοίως. Αν στις δύο πρώτες της απόπειρές η δημιουργός έμοιαζε να χορεύει όλο σκέρτσο στην πίστα, εδώ πια αρχίζει να τραβάει και τον κόσμο που κοιτάει από την άκρη. Οι μελωδίες του "The Break" είναι γνώριμες και φρέσκες ταυτόχρονα. Περιέχουν λίγη Αθήνα, λίγη ντίσκο, λίγους παράξενους φωτισμούς, κάμποσα δυνατά beats κι ακόμα περισσότερο κέφι.

Venus Volcanism

Ένας νεοπαραδοσιακός ήχος, σαφέστατα αποτέλεσμα εκτεταμένης έρευνας και μερακίου. Το project της electronic artist Ρένας Ρασούλη ονόματι Venus Volcanism φέρνει παραδοσιακές απαγγελίες και τις εναποθέτει ιδανικά πάνω σε μινιμαλιστικούς ήχους που είτε drone-ίζουν, είτε πατάνε σε ήχους της φύσης, δένοντας πανέμορφα με τα περιεχόμενα. Το "Rizitiko" είναι σίγουρα ένα εκλεκτικό αλλά και πολύ όμορφο άκουσμα.

Vinyl Suicide

Όμορφες μελωδίες, νυχτερινά χρώματα και αίσθηση καλοκαιρινής μεγαλούπολης. Στο δεύτερο ολοκληρωμένο βήμα του, το σχήμα από την Αθήνα παρουσιάζεται διαβασμένο. Το "Stray Asteroids" συνεχίζει από εκεί που άφησε το ντεμπούτο και δίνει το κάτι παραπάνω που χρειάζεται κάθε sequel. Τα φωνητικά κυριαρχούν. Τα μπάσα στήνουν τις βάσεις. Τα synth γεμίζουν το χώρο και τονίζουν τις έντονες αποχρώσεις. Τα κομμάτια είναι ό,τι πρέπει για σανίδι. Όσοι βρέθηκαν εκείνη την Παρασκευή στις αρχές του χρόνου στο Death Disco μπορούν να το επιβεβαιώσουν.