Coroner

Ήμουν εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Θυμάμαι καλά τους Coroner να κυκλοφορούν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο και το κοινό, ζαλισμένο από όλα τα κοσμογονικά που συνέβαιναν στο metal της εποχής, να ψίλο-αδιαφορεί, εκτός φυσικά από τους πιο ψαγμένους ακροατές. Ευτυχώς όμως, η ιστορία φέρθηκε καλά στο θεϊκό αυτό ελβετικό τρίο: η κληρονομιά τους όχι μόνο δεν ξεχάστηκε αλλά θέριεψε, σμιλεύοντας τελικά το προφίλ μιας μυθικής, πρωτοποριακής μπάντας που ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της. Μιας μπάντας που, για κάποιους από εμάς, καταλογίζεται στις κορυφαίες όλων των εποχών.

Οι Coroner διαλύθηκαν το 1995 αλλά επανασυνδέθηκαν το 2010, με σκοπό αρχικά κάποιες live εμφανίσεις. Τα χρόνια πέρασαν αλλά οι ελπίδες (και οι φήμες) για ένα νέο άλμπουμ μεγάλωναν, κι όταν τελικά το "Dissonance Theory" ανακοινώθηκε, είχε πλέον λάβει το χαρακτήρα ενός πολυαναμενόμενου άλμπουμ. 32 ολόκληρα χρόνια μετά το κολοσσιαίο "Grin", οι Coroner είναι λοιπόν ξανά εδώ. Και πρίν επιχειρήσουμε την αποτίμηση του, πρέπει καταρχάς να είμαστε ξεκάθαροι ως προς τις προσδοκίες μας: αν περιμένεις το γκρουπ να συνεχίσει όντας σε θέση πρωτοπορίας, έχεις βάλει τον πήχη υπερβολικά ψηλά. Αν όμως περιμένεις απλά τους Coroner να παραδώσουν άριστο metal, ε λοιπόν, δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλεις ποτέ.

Μια πρώτη - και, κατά την γνώμη μου, κάπως απλοϊκή - ανάγνωση του άλμπουμ θα έλεγε πως το "Dissonance Theory" συνδυάζει στοιχεία από όλα τα άλμπουμ της μπάντας, και συγκεκριμένα τα πιο tech-thrash στοιχεία των "Punishment For Decadence" και "No More Colour", με τα πιο groovy και προοδευτικά στοιχεία των "Mental Vortex" και "Grin". Παρόλα αυτά, όσο περισσότερο ακούς το νέο άλμπουμ, τόσο πιο αυτόφωτο γίνεται, καταλήγοντας τελικά να μοιάζει ως μια φυσική συνέχεια του ήχου της μπάντας. Με σύμμαχο την εξαιρετικά διαυγή και μοντέρνα παραγωγή, οι Coroner εδώ ακούγονται σαν ένα σχήμα που θα ηχούσε εντελώς φυσικά στα συμφραζόμενα των πρώιμων ‘00s. Το εναρκτήριο "Consequence" είναι το καλύτερο παράδειγμα, ένα σαρωτικό opener με τρομερο riff και ψαρωτική μελωδία στο ρεφρέν, που σε κάνει να φαντάζεσαι πως οι τοίχοι του Ρόδον θα μάτωναν, αν…

Ήδη από το πρώτο τραγούδι γίνεται ξεκάθαρο πως ο μεγάλος, ο απόλυτος πρωταγωνιστής του "Dissonance Theory" είναι ο Tommy Vetterli και οι φανταστικές κιθάρες του: ντουζίνες από ατσαλένια riffs και ιδιοφυή solo κοσμούν τον δίσκο από άκρη σε άκρη, υπενθυμίζοντας σε όλους πως αυτός ο τύπος είναι ένας από τους πολύ σπουδαίους της μεταλλικής εξάχορδης, με τα τόσο ιδιαίτερα ακόρντα του να ακροβολίζονται στα τραγούδια - ναι, εκείνα τα ακόρντα που δανείστηκαν μέχρι κι οι πιο έξυπνοι από τους Νορβηγούς blackmetallers… Αντίστοιχα, ο Ron Border στο μπάσο ακούγεται υπερβολικά απλός για τα δεδομένα της μπάντας και τα φωνητικά του όσο κλινικά τα περιμέναμε, ο δε νεοφερμένος Diego Rappachietti στα τύμπανα είναι, προφανώς, εξαιρετικός τεχνικά, χωρίς όμως την προσωπικότητα του ανυπέρβλητου Marky Edelmann.

Τα ήδη γνωστά μας "Symmetry" και "Renewal" είναι οι στιγμές του άλμπουμ στις οποίες η μπάντα προσεγγίζει το πιο thrash παρελθόν της. Θεωρώ όμως πως εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το "Sacrificial Lamb", ένα τραγούδι που μοιάζει επηρεασμένο από νεότερες μπάντες, και συγκεκριμένα τους Gojira. Το δε "Crisium Bound" συνδυάζει άριστα κάποια μοντέρνα στοιχεία με το κλασικό tech metal του γκρουπ. Όλα τα τραγούδια είναι υπέροχα, υπάρχει όμως κάτι που (σχετικά) απουσιάζει. Πρόκειται για τις industrial πινελιές του "Grin" και, κυρίως, για την έμφυτη εγκεφαλικότητα που απέπνεαν οι Coroner.

Η παραπάνω εγκεφαλικότητα, ένας τέλος πάντων πιο εσωτερικός χαρακτήρας στις συνθέσεις, φανερώνεται περισσότερο στην τριάδα των "The Law", "Transparent Eye" και "Trinity", στο σημείο δηλαδή που το άλμπουμ φτάνει στις κορυφώσεις του. Το πρώτο, βασισμένο στις πολλές εναλλαγές και την ύπουλη μελωδία του, είναι ένας πραγματικός χείμαρρος. Το δεύτερο έχει ίσως τα καλύτερα ρυθμικά του δίσκου και την πιο ψαρωτική ιδέα όλου του άλμπουμ - ναι, αναφέρομαι στο ξεκούρδισμα στα verse, μια στιγμή γνήσιας Coroner διάνοιας. Το βασικό riff του "Trinity" είναι μεγαλειώδες, με τον Diego εδώ να δίνει επίσης ένα μικρό ρεσιτάλ. Παρά όμως αυτές τις εκλάμψεις, το "Dissonance Theory" δεν γίνεται ποτέ βαθιά καλλιτεχνικό κι αινιγματικό, όπως οι προκάτοχοι του, δεν τρυπώνει στο μυαλό σου σαν παζλ ή σαν δηλητηριώδες σκουλήκι. Είναι ένα άλμπουμ πιο εξωστρεφές, πιο διασκεδαστικό, πιο πολύ βασισμένο στο συμπαγές songwriting, στον live χαρακτήρα και στην αγνή του ενέργεια.

Φτάνουμε λοιπόν στο δια ταύτα και σε ένα διττό συμπέρασμά: Το "Dissonance Theory" είναι το πρώτο άλμπουμ των Coroner που δεν ακούγεται μπροστά από την εποχή του. Δεν ξέρω ποιος θα ζητούσε ή θα περίμενε κάτι τέτοιο αλλά αυτή είναι ίσως η μοίρα των περισσότερων reunion - πως εξάλλου να συγκρίνεις το μυθικό παρελθόν με το τόσο γήινο και ρεαλιστικό παρόν; Αν όμως συγκρίνεις τους νέους Coroner με την συντριπτική πλειοψηφία του υπόλοιπου σημερινού metal, οι Ελβετοί υπερισχύουν με άνεση, με αίγλη, με τρομακτική αρχοντιά. Εδώ πρέπει να υπάρξει κι ένας σοβαρός προβληματισμός: γιατί το metal underground δεν έχει μπορέσει τόσα χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να αντικαταστήσει τους παλιούς δασκάλους;

Πέραν των βαθυστόχαστων αναλύσεων, δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να εμποδίζει τους φίλους των Coroner να απολαύσουν έναν τρομερό δίσκο. Το "Dissonance Theory" είναι φωτιά από την αρχή ως το prog jam και τα synths του "Prolonging" που σηματοδοτούν το τέλος του. Υπενθυμίζει αυτό που ποτέ δεν ξεχάσαμε, ότι οι Coroner ήταν και είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο του metal, και μας αποκαλύπτεται ως ένα ορμητικό αλμπουμ γεμάτο δύναμη, βάθος και λεπτομέρεια. Για τους περισσότερους, αυτό είναι υπέρ-αρκετό.

Bandcamp