Tower

Καλημέρα, καλησπέρα, καλό μήνα και καλή Σαρακοστή. Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για έναν σπουδαίο heavy metal δίσκο από μια μπάντα διαρκώς εξελισσόμενη ανά τα χρόνια; Από μια μπάντα ικανή να στιγματίσει τη φετινή χρονιά και να ανατρέχουμε στα φετινά της πεπραγμένα, ακόμα και με την πάροδο ετών πολλών; Για τυράκι, πετάω το όνομα του Arthur Rizk και τη διάρκεια του δίσκου - κάτω από σαράντα λεπτά - . Επίσης, τα γράφω νηφάλιος, όντας μόνο υπό τη μεταμέθη των φωνητικών γραμμών της Sarabeth Linden.

Οι Αμερικάνοι δε μας είναι άγνωστοι, τους παρακολουθούμε καιρό, αν και χάσαμε το ντεμπούτο τους. Στο "Shock To The System" υπήρξαμε παρόντες, νιώσαμε την ωμή ενέργειά τους και υπήρξαν εξέχων rock σύμμαχος στη μιζέρια εκείνων των καιρών. Εν συνεχεία πήραν τους δρόμους για μεγάλο διάστημα. Αλώνισαν σκηνές και μέρη, έχυσαν μπόλικο ιδρώτα, χόρεψαν και χτυπήθηκαν με τον κόσμο. Γνώρισαν τον εν λόγω κύριο, υπεύθυνο για τον ήχο μπόλικων συγκροτημάτων, συνδέθηκαν μαζί του και αυτός μαζί τους. Αποφάσισαν εν τέλει να ακουστούν πιο heavy metal από ποτέ. Και όχι μόνο.

Μια ψυχή ανέφερε πως το "And I Cry" συνιστά επική rock σύνθεση. Συμφωνώ 100% και συμπληρώνω: χρειαζόμαστε τέτοιες μπαλάντες κλιμακούμενης έντασης, ώστε να εκδηλώσουμε τον πόνο μας και να διαλύσουμε σύμπαντα με το τελείωμά της. Ναι, υπεύθυνη εκ νέου η Sarabeth. Και οι ριφάρες που εμφανίζονται εν αφθονία. Ο κόσμος τους για κάποιον λόγο σκοτείνιασε, το μαρτυράνε το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου. Με στοιχεία που παραπέμπουν σε occult καταστάσεις, ακριβώς σαν την απόδοση της Sarabeth, ως μιας ιέρειας ζοφερής και παθιασμένης.

Αν το πρώτο single υπήρξε καίριος λόγος για τη διαφοροποίησή τους με το πρόσφατο παρελθόν, δέστε ζώνες για την ασφάλειά σας. Το κιθαριστικό δίδυμο των James & Zak εισέρχεται σε berserker mode, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την αποτύπωση συναισθήματος: ισχυρού, έντονου, εν μέσω τσιτάτων κατά κόρον συνθέσεων. Πάντα συνδυαστικά, πάντα συμπληρωματικά με τις φωνητικές μελωδίες μιας κυρίας που αποδίδει την κάθε νότα ως ζωτική της ανάσα. Ερωτεύσιμη φωνή, καλή ώρα σαν και τούτη, χα.

Η ομώνυμη σύνθεση φέρει τη χάρη των Smoulder με ελαφρώς ανεβασμένες ταχύτητες και τον Motörhead βομβαρδισμό παρόντα εξ ημισείας με τις διδαχές των πρώιμων Maiden, με άπαντα να βγάζουν νόημα. Τη σφαγή που λαμβάνει χώρα στο "Holy Water" (προ της καψούρας - "And I Cry"), τη θεωρώ ως προμελετημένη: ουδεμία αντίσταση, παράδοση άνευ όρων. Ειδικά με την αλλαγή ρυθμού προ του τέλους. Η Sarabeth μοιράζει άπλετα πόνο. Ρε σεις, επίτηδες τα κάνετε; Να μη μείνει τίποτα όρθιο; Μαζί σας.

Κάπου τώρα πρέπει να μπει επίλογος. Δύσκολο, επειδή ο δίσκος παίζει από την αρχή. Αν και βρισκόμαστε στο Μάρτη, σχετικά νωρίς για ετήσιες εκτιμήσεις, οι Tower κάνουν εμφατική δήλωση: παρουσιάζουμε τον αρτιότερο δίσκο μας έως τώρα με χιτάρες και έγκαβλο συναίσθημα. Πόσες φορές θα πατήσεις το play; Θεωρείς πως είναι αρκετές; Μπα, χρήζει μίας περαιτέρω live ακρόασης. Ώστε να ισοπεδώσω ό,τι έμεινε όρθιο.

Bandcamp