Anna Von Hausswolff

Χρειάστηκε να περιμένουμε επτά ολόκληρα χρόνια για τον αληθινό διάδοχο του φανταστικού "Dead Magic". Διότι το υπέροχο "All Thoughts Fly" ήταν περισσότερο μια μινιμαλιστική παρόρμηση, οι Bada ένα καλαίσθητο πείραμα και το "Live At Montreux Jazz Festival" απλώς ένα live. Στο τέλος εκείνου του κειμένου εξέφρασα την προσδοκία για ένα ακόμα μεγάλο rock άλμπουμ και, παρά τις ιδιαίτερες αποχρώσεις που μπορεί να πάρει εδώ η λέξη "rock", το "Iconoclasts" είναι η μεγάλη στιγμή που περιμέναμε από την Anna Von Hausswolff.

Φυσικά, η συγκεκριμένη καλλιτέχνις έχει ήδη δείξει πως δεν είναι προβλέψιμη αλλά αντιθέτως, σε κάθε νέο της δισκογράφημα φέρνει κάτι νέο στο τραπέζι, μένοντας πιστή στο άρρητο δόγμα της διαρκούς κίνησης. Για το "Iconoclasts" αφήνει πίσω τις μεταλλικές κόψεις της μουσικής της και σχεδόν οτιδήποτε την έκανε να μοιάζει στο δεύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας ως το νεοκλασικό παιδί των Swans και των Sunn O))). Τα ανταλλάζει για ένα πολύ πιο ευρύ, πανοραμικό art pop δημιούργημα που είναι γενναίο στην κινηματογραφικότητα του και δεν κρύβει λεπτό το πόσο μεγαλεπήβολο αλλά και το πόσο φωτεινό είναι. Αν το "Dead Magic" πλησίαζε το μαύρο, το "Iconoclasts" είναι εκτυφλωτικά λευκό.

Εκμεταλλευόμενη ένα εξαιρετικό δίκτυο συνεργατών, η Anna γεμίζει την ηχητική παλέτα του άλμπουμ με διάφορα στυλ που καταφέρνουν πάντα να συνδυαστούν αρμονικά. Από την neoclassical στην ambient κι από pop μπαλάντες ως την περιπετειώδη δομή ενός πραγματικού score - μέρος του άλμπουμ εξάλλου δημιουργήθηκε για μια θεατρο-χορευτική παράσταση - το "Iconoclasts" ηχεί παράδοξα συνεκτικό, παρά την 73 λεπτών διάρκεια του. Το pipe organ της Anna έρχεται συχνά στο προσκήνιο, όμως δεν κυριαρχεί στο άλμπουμ. Αντίθετα, κυριαρχικό ρόλο έχει το εκπληκτικό σαξόφωνο του Otis Sandsjö: περαν του βασικού μοτίβου που ταξιδεύει στο άλμπουμ από το εναρκτήριο "The Beast" ως το τέλος, ο μουσικός προσθέτει πανέμορφα μουσικά layers, από τον (αλά Colin Stetson) minimalism στο "Facing Atlas" και το "Consensual Neglect", μέχρι τα ήπια jazz περάσματα του κορυφαίου "Struggle With The Beast".

Η μουσική της Anna Von Hausswolff, παρότι εδώ είναι ελάχιστα σκοτεινή, αναδεικνύει ταυτόχρονα τις neoclassical αλλά και τις darkwave καταβολές της. Το "Iconoclasts" μοιάζει σαν ένας μακρινός και πιο εκλεκτικός απόγονος της 4AD των ‘80s, με την σκιά των This Mortal Coil να πλανάται στον αέρα, όπως και η επιρροή των φωνητικών γραμμών του Brendan Perry - παρατήρησε τα γυρίσματα του "Stardust". Υπάρχει όμως και μια άλλη σύνδεση που θα επιχειρήσω: οι πλούσιες ενορχηστρώσεις, οι πολύ δουλεμενες αρμονίες, η κινηματογραφική αίσθηση αλλά και η αισθητική του rhythm section - τα ritual τύμπανα και το στρογγυλό μπάσο - φέρνουν την μουσική αρκετά κοντά στο art rock του τεράστιου Peter Gabriel. Μια παρατήρηση του φανταστικού "The Iconoclast" ή του τρόπου που αναπτύσσεται το "Aging Young Women" ίσως σε πείσει. Η ανάμιξη όλων αυτών των επιρροών είναι όμως ιδανική, με την προσωπικότητα και την (άλλοτε κοριτσίστικη κι άλλοτε μανιακή) ερμηνεία της Anna να ακτινοβολεί στο κέντρο της εμπειρίας.

Πέρα όμως από τα στυλ, τα ιδιώματα και το τεχνικό κομμάτι του άλμπουμ, η Anna βασίζεται πρώτα στις δώδεκα υπέροχες συνθέσεις του άλμπουμ και στο πάθος που αυτές φανερώνουν. Ταυτόχρονα αντλεί όσα περισσότερα μπορεί από τις εντυπωσιακές συνεργασίες: το "The Whole Woman" με τον Iggy Pop είναι ένα συγκλονιστικό ερωτικό τραγούδι, του οποίου τα ορχηστρικά στοιχεία δεν μπορούν να κλέψουν την παράσταση από τις ερμηνείες. Σίγουρα, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Το "Aging Young Women" είναι ένα ντουέτο με την πολυ-προβεβλημένη Ethel Cain κι απελευθερώνει ένα όμορφο, μελωδικό pop συναίσθημα. Φανταστική όμως είναι και η συνεργασία με την Maria Von Hausswolff, αδελφή της Anna, στην τρομερή κορύφωση που ονομάζεται "Unconditional Love", ένα χαμηλόφωνο έπος που αν έπεφτε στους τίτλους τέλους μιας καλής ταινίας, θα σε κράταγε δακρυσμένο κι ακίνητο στο κάθισμα του κινηματογράφου. Από την άλλη, η ambient σύνθεση "An Ocean Of Time" με τον εξαίρετο Abul Mogard, είναι και η μόνη στιγμή που ίσως θα μπορούσε να λείπει από το άλμπουμ, όχι επειδή της λείπει η ποιότητα αλλά η δυναμική.

Όταν το "Iconoclasts" τελειώσει, μοιάζει σαν έχει συμπληρώσει έναν μεγάλο ηχητικό και συναισθηματικό κύκλο. Πρόκειται για μια δουλειά που διαθέτει μια αύρα θριάμβου, μια λάμψη και μια καλώς εννοούμενη φιλοδοξία στο να διαμορφώσει ένα εκτεταμένο μουσικό σύμπαν, σίγουρα το πιο πιο ευρύ της ως τώρα καριέρας της. Παρουσιάζει όμως και πολύ σημαντική συνθετική εξέλιξη για την Anna Von Hausswolff, δείχνοντας πως πια έχει την δυνατότητα να προσφέρει συνθέσεις ισορροπημένες, πλούσιες κι απόλυτα προσιτές ταυτόχρονα. Έχει φτάσει πλέον στο σημείο να μπορεί να γράψει χιτάρες ("Stardust"), μανιακά 11λεπτα έπη ("The Iconoclast") και ματζόρε πειράματα ("The Mouth"), σε απόσταση λίγων λεπτών.

Με τον χαρακτήρα του Άτλαντα στο κέντρο της αφήγησης και με μια θετική θεματολογία που σκύβει πάνω από ζητήματα ενδυνάμωσης, ψυχικής υγείας, πνευματικής καθαρότητας και αγάπης, το "Iconoclasts" της Anna Von Hausswolff είναι ένα μικρό θαύμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσα πολλά πράγματα περικλείει. Αποτελεί ένα όμορφο ταξίδι στο φως, στον ήχο και στους ωκεανούς της ψυχής και αξίζει σίγουρα να προσμετρηθεί στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όποια μουσική κι αν ακούς. Ταυτόχρονα αποτελεί δίσκο-σταθμό για την ίδια την Anna και την ισχυροποιεί ως μια από τις πιο ταλαντούχες δημιουργούς των καιρών μας.

Bandcamp