Agriculture

Όταν ο μοναχός Bodhidharma επιθύμησε να επιστρέψει στην Ινδία, κάλεσε τους τέσσερις μαθητές του, και ζήτησε να του πουν κάτι για να δείξουν την κατανόησή τους στα διδάγματά του.

Ο Dao Fu βγήκε πρώτος μπροστά και είπε: «Δεν δεσμεύεται από τις λέξεις και τις φράσεις, ούτε είναι ξεχωριστό απ’ τις λέξεις και τις φράσεις. Αυτή είναι η λειτουργία του Τάο.»

Κι ο Bodhidharma απάντησε: «Έχεις κατακτήσει το δέρμα μου.»

Οι Agriculture έκαναν μεγάλο πάταγο πριν δύο χρόνια, με την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου τους, ενώ διατήρησαν τον ενθουσιασμό με το περσινό EP, "Living Is Easy". Έχουν ονομάσει τον ήχο τους "ecstatic black metal", αν και αναγνωρίζουν ότι αυτό λέγεται αυτοσαρκαστικά - όχι, όμως, και ανειλικρινώς, αφού μια πνευματική, ανυψωτική αναζήτηση υπάρχει ως κομμάτι του ήχου τους. Η ενασχόλησή τους με το υπερβατικό συμπληρώνεται απ’ τη θεματολογία τους, αλλά και απ’ το εξώφυλλο, στο οποίο ένα αινιγματικό πορτραίτο της μπασίστριας Leah Levinson λοξοκοιτάζει σημειολογικά την θρησκευτική έκσταση, τον επίγειο πόνο, και την μεταξύ τους σχέση, δημιουργώντας συνειρμούς με την Renée Jeanne Falconetti στην ταινία «Τα Πάθη της Ζαν Ντ’ Αρκ» (κι την οποία έχουν ήδη οικειοποιηθεί οι εμβληματικοί Ulver στο "The Flowers of Evil").

Πλησιάζουν, αν δεν προκύπτουν ευθέως, απ’ την διδασκαλία των Liturgy και Deafheaven, όμως σ’ αντίθεση με το ντεμπούτο τους, εδώ στέκουν πλέον αυτόφωτοι, με τον πειραματισμό τους να απομακρύνεται, μα δίχως να αποκόπτεται απ’ το black metal. Οι ίδιοι το αναγνωρίζουν στην περιφέρεια αυτού που κάνουν, δίνοντας όμως έμφαση σε λιγότερο extreme υποείδη. Στο "The Spiritual Sound", προοδευτικά, κι ειδικά στο δεύτερο μισό του, ολοένα και εισάγονται διαφορετικά λεξιλόγια. Όχι τυχαία, η δισκογραφική στην οποία ανήκουν, η The Flenser, μπορεί να καυχιέται ότι εμφυσά νέα ζωή στον ακραίο ήχο, με σχήματα διαφόρων καταβολών και κατευθύνσεων, με κοινό παρονομαστή την πολιτική κριτική, την έμφυλη διάσταση και το ΛΟΑΤΚΙΑ+ βίωμα, και φυσικά την πρόσμιξη ειδών, όχι πάντα όμορων.

Έτσι, οι Agriculture (και) στο δεύτερο LP τους, παραμένουν μία black metal μπάντα, όχι όμως με τον τρόπο που κατανοούμε στερεοτυπικά το είδος, δηλαδή, μέσα απ’ τo δευτεροκυματικό βορειοευρωπαϊκό του προφίλ, ούτε επακριβώς με τη γενεαλογική συγγένειά τους με τους Wolves In the Throne Room, και το US Black Metal.

Η μοναχή Zong Chi σηκώθηκε και είπε: «Είναι σαν μία φευγαλέα ματιά στο θρυλικό βασίλειο του Akshobhya Buddha. Αν το δεις μόνο μία φορά, δεν χρειάζεται να το ξαναδείς.»

Bodhidharma: «Έχεις κατακτήσει τη σάρκα μου.»

Σ’ επίπεδο συνθέσεων, το "The Spiritual Sound" είναι αποστομωτικό. Όταν ξεκινάει το μανιασμένο "My Garden" με το sludge μπάσο να στρώνει το groove, νιώθω ότι έχουμε μία απ’ τις πιο στιβαρές εισαγωγές δίσκου για φέτος. To «Flea" θα συνεχίσει με μεγαλύτερο παιχνίδι στις δυναμικές, όμως ήδη από το blackgaze του θα καταλάβουμε ότι ο δίσκος θα ανοίγεται σ’ ολοένα και ευρύτερους ορίζοντες.

Η αφηγηματική του διαδρομή δίνει την εντύπωση πως κάθε στοιχείο το οποίο θα συναντήσεις έχει το χρόνο και το χώρο του: ενώ συνδέονται όλα με την κατεύθυνση που ακολουθεί ο δίσκος, σπάνια επαναλαμβάνονται. Το hardcore punk drumming του Kern Haug στο "Micah (5:15 am)", το ambiance του διπλού "The Spiritual Sound / Dan’s Love Song" με τα μελαγχολικά, σχεδόν ψαλμωδικά φωνητικά, στο rock n’ roll feel του "Bodhidharma" (με την σεμιναριακή χρήση της σιωπής και της δυναμικής) και το indie folk πέρασμα του "Hallelujah", όλα οδηγούν στο "The Reply", ένα ολωσδιόλου αυτόνομο κτήνος, με την συμμετοχή της Emma Ruth Rundle και την post-metal κλιμάκωση.

Η συναρμογή αυτών των ετερόκλητων, συχνά αντιφατικών στοιχείων, γίνεται συμπληρωματικά, έχοντας πρώτα αφομοιώσει μία μακρά και πλατιά μουσική παράδοση. Κατά τα λεγόμενα των ίδιων των Agriculture, περνάμε απ’ το black metal στον Lou Reed και τον Bob Dylan - στο "The Weight" π.χ. συναντάς την καθημερινή περιγραφικότητα ενός "Take a Walk on the Wild Side" -, τη jazz, και την κληρονομιά που ενώνει τον Alex Laiho με τον Eddie Van Halen. Και πράγματι, κιθαριστικά, ο δίσκος τραβά την προσοχή με την δημιουργικότητά του. Ο Richard Chowenhill αναβαθμίζει κάθε σύνθεση με τα leads του, αλλά και με ευρηματικά solo, στα οποία ο ήχος σκηνοθετείται μέσα από εφέ, τεντώνεται, και εν τέλει ξεσπά σε μελωδικότητα αλλά και αγνή πόρωση, είτε είναι το country γύρισμα στο "My Garden" και στο "Hallelujah", το θλιμμένο solo στο "Flea", ή το solo στο "Bodhidharma", που η κιθάρα πιο πολύ σχολιάζει το ρυθμό, παρά τις συγχορδίες.

O Dao Yu είπε: «Τα τέσσερα στοιχεία είναι όλα άδεια. Οι πέντε Σκάνθα δεν έχουν πραγματική ύπαρξη. Ούτε μία dharma δεν μπορούμε να συλλάβουμε»

Κι ο Bodhidharma: «Έχεις κατακτήσει τα κόκαλά μου.»

Το "The Spiritual Sound" είναι δίσκος, με τον οποίο μπορείς να συνδεθείς σε πολλά επίπεδα. Απ’ την γενικότερη αισθητική και πολιτισμική του πλαισίωση, στις ειδολογικές και συνθετικές του επιλογές, αλλά και με την βαθύτερη θεματολογία του.

Διότι, το σχήμα του, εν τέλει, το παίρνει και απ’ τις αναφορές του: την μεταφυσική αναζήτηση και την ανατολική φιλοσοφία του Ζεν και τις Βιβλικές αναφορές, την queer ιστορία, την εποχή του AIDS και το πώς διαχειρίστηκε το πένθος η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, και την καθημερινή ομοφοβία. Τα δύο αυτά θέματα, παρ’ όλο που αναπτύσσονται σχεδόν διαφορετικά, με τραγούδια γραμμένα είτε απ’ τον Dan Meyer (κιθάρα, φωνή), είτε απ’ την Leah B. Levinson (μπάσο, φωνή), συνταυτίζονται στο προσωπικό ταξίδι αυτοανακάλυψης και αυτοδημιουργίας. Η πνευματική αναζήτηση του πρώτου, με την ιστορία επιβεβαίωσης φύλου της δεύτερης, είναι θέματα συμφυή, πάνω στο πρόσφορο χώμα της ιδέας της οντολογικής ρευστότητας και προσωρινότητας, πως δεν είσαι κάτι - στην καλύτερη περίπτωση, είσαι αυτό που διαρκώς γίνεσαι.

Τέλος, ο Huike βγήκε μπροστά, έκανε μία βαθιά υπόκλιση μέσα στη σιωπή και στάθηκε όρθιος.

Ο Bodhidharma είπε: «Έχεις κατακτήσει το μεδούλι μου»

Τι βρίσκεται ακόμη πιο μέσα και γύρω απ’ το "My Spiritual Sound", πέρα απ’ τις φλύαρες αναλύσεις; Αυτό είναι ζήτημα της προσωπικής σχέσης κάθε ατόμου με τον δίσκο, αλλά και της συλλογικής αφομοίωσής του. Πρόκειται, λοιπόν, για στοιχεία, που λανθάνουν της άμεσης και συνειδητής επικοινωνίας, σέρνονται υποδόρια, και αναδύονται στη σιωπή. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να σιωπήσω, να αναγνωρίσω όσα μου μαθαίνει, και να τον αφήσω να παίζει δυνατά.

Bandcamp