Dream Theater

Parasomnia

Inside Out Records (2025)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 15/01/2025
Οι Dream Theater επιστρέφουν με μια από τις πιο επιβλητικά σκοτεινές τους στιγμές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η σκέψη ότι έχουν περάσει δεκάξι ολόκληρα χρόνια από τον τελευταίο δίσκο των Dream Theater με τον Mike Portnoy πίσω από τα τύμπανα, φαντάζει σαν ψέμα. Μπορεί η επιστροφή του Mike να ήταν έκπληξη για κάποιους, για άλλους ίσως έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Ένα χρόνο και κάτι μετά την ανακοίνωση της επανένωσης, το "Parasomnia" έρχεται σαν ένα στοίχημα από αυτά που οι Theater δε φοβήθηκαν ποτέ να πάρουν. Στοίχημα γιατί ξέρουν ότι και πάλι θα βρεθούν (όπως πάντα) στο μικροσκόπιο, θα κριθούν και θα υπεραναλυθούν σε εξουθενωτικό βαθμό. Κρίνοντας ως πρώτο δείγμα γραφής την επετειακή περιοδεία της μπάντας που είχαμε την τύχη να δούμε (δις) στην Ιταλία, αν μη τι άλλο υπάρχει ένας αέρας φρεσκάδας, ανανέωσης κι ενθουσιασμού μεταξύ τους.

Στην κουβέντα που είχαμε κάνει πριν λίγο καιρό με τον Jordan Rudess, είχε δώσει έμφαση στη δημιουργική συνεισφορά του Mike Portnoy και πέρα από τα τύμπανα, με τις ιδέες και την καλλιτεχνική κατεύθυνση που βοηθούσε και βοηθά να πάρει σάρκα και οστά. Κι όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει "Όταν ακούσετε τη μουσική του νέου άλμπουμ, θα το καταλάβετε". Μετά από αναρίθμητες ακροάσεις, τα "nuggets" ακόμη ανακαλύπτονται. Οπότε ναι, το καταλάβαμε.

Για να τεθεί η βάση των προσδοκιών για το νέο άλμπουμ, είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί κάτι εξαρχής. Για όποιον περιμένει οι Theater να γυρίζουν στην προ- "Train Of Thought" εποχή, θα περιμένει άσκοπα. Με τον John Petrucci στο τιμόνι των αποφάσεων αλλά και τη μερίδα του λέοντος στη συνθετική συνεισφορά, οι metal καταβολές όχι απλά παραμένουν, αλλά μάλλον εντείνονται περισσότερο κι από το εξαιρετικό "A View From The Top Of The World". Συνοδηγός ο Portnoy που οδηγεί τη μπάντα με τον μοναδικό του τρόπο και τον δικό του χαρακτήρα, αφήνοντας πίσω την πολύ πιο τεχνική προσέγγιση που είδαμε τελευταία από τον Mangini.

Χωρίς να είναι ένας αμιγώς concept δίσκος με τη λογική μιας συνεκτικής ιστορίας, το "Parasomnia" χτίζεται γύρω από μια ιδιαίτερη θεματολογία, αυτή της παραϋπνίας, δηλαδή των σοβαρών διαταραχών ύπνου που δημιουργούν ακούσιες αντιδράσεις σε όσους υποφέρουν από αυτές. Στα χνάρια του "Six Degrees", αλλά με μια αρκετά πιο σκοτεινή προσέγγιση. Σε οκτώ κομμάτια, βλέπουμε να ξεδιπλώνονται διαφορετικές πτυχές αυτών των φαινομένων.

Αυτό που σίγουρα δε χρήζει αμφισβήτησης, είναι ότι το άλμπουμ έχει γραφτεί με σκοπό να ικανοποιήσει τους οπαδούς της μπάντας. Γι αυτό και όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά που περιμένει κανείς είναι παρόντα από την πρώτη στιγμή. Το "In The Arms Of Morpheus" που ξεκινά αυτό το ταξίδι, αρχικά σαν ένα γλυκό νανούρισμα που παίρνει μια τρομακτική τροπή με την οκτάχορδη κιθάρα και τα σαρωτικά τύμπανα να πρωταγωνιστούν. Ένα ορχηστρικό κομμάτι με τη μορφή προλόγου (overture), θα παρουσιάσει μουσικά θέματα που θα συναντήσουμε στη συνέχεια, μέσα από διαφορετικές υφές και όργανα. Το χεράκι του Portnoy είναι αναμφίβολα εδώ, τόσο με τα χαρακτηριστικά του fills όσο και με τη σκηνοθετική του ματιά.

Η πρώτη γεύση που πήραμε από το άλμπουμ με το "Night Terror", ανήκει σίγουρα στην κατηγορία αυτού που λέμε "grower". Σαν να βγήκε μέσα από το "Black Clouds", με τη στοιχειωτική του ατμόσφαιρα, τα καταιγιστικά riffs του Petrucci αλλά και τα trademark (η και επαναλαμβανόμενα) fills του Portnoy να μας γυρίζουν πίσω σε κάτι οικείο, είναι μια χαρακτηριστική Dream Theater σύνθεση που live μεγάλωσε πολύ περισσότερο μέσα μας. Λειτουργεί όμως πολύ σωστά για να θέσει τον τόνο που θα συναντήσουμε και στη συνέχεια.

Στο "A Broken Man", ίσως ένα από τα κορυφαία κομμάτια του άλμπουμ, ξεκινάμε με ένα σαρωτικό intro που φέρνει λίγο στο "Deliverance" των Opeth. Στοιχειωτικές μελωδίες, πλήκτρα που ντύνουν ατμοσφαιρικά τον ήχο αλλά και πιάνο που έρχεται μπροστά και κουμπώνει ιδανικά με τις ογκώδεις κιθάρες. Το ορχηστρικό μέρος βγαλμένο από τους Liquid Tension Experiment, με ενα blues πέρασμα - αφιέρωση του Petrucci στον Steve Morse. Θεματικά, οι στίχοι του James Labrie μιλάνε για μετατραυματικές διαταραχές ύπνου. Το ρεφραίν για τους παρατηρητικούς, έχει μια μελωδία που συναντήσαμε στο εισαγωγικό overture. Μια μελωδία που εμφανίζεται σε διάφορες στιγμές κατά τη διάρκεια του δίσκου.

Το ακουστικό intro του "Dead Asleep" είναι μια μικρή ανάσα πριν το χαμηλοκουρδισμένο riff ανεβάσει και πάλι την ένταση. Αποτελεί ένα από τα πιο μακροσκελή κομμάτια του άλμπουμ, με ένα ρεφρέν που με τον καιρό γίνεται ολοένα και πιο κολλητικό, αλλά και μια εσάνς από "Scenes From A Memory" και συγκεκριμένα το "Beyond This Life" στις ανταλλαγές σόλο και τους ρυθμούς που διευθύνει ο Portnoy. Συνεχίζοντας το σκοτεινό concept, μιλά για έναν φόνο που διέπραξε κάποιος στον ύπνο του, με θύμα την ίδια του τη γυναίκα.

Η στιχουργική επιστροφή του Μike ήρθε στο "Midnight Messiah", όπου οι Metallica / Megadeth επιρροές είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Γεμάτο με νύξεις και αναφορές στο παρελθόν (που θα τις ανακαλύψει κανείς κατα την ακρόαση), αποτελεί ένα σιγουράκι για live και είναι από τις πιο κλασικές metal συνθέσεις που έχουν γράψει. Στο "Αre We Dreaming" και πάλι ακούμε μεταμφιεσμένη μια μελωδία που θα συναντήσουμε στη συνέχεια στο "The Shadow Man Incident", και το κομμάτι λειτουργεί σαν ιντερλούδιο πριν το υπέροχο "Bend The Clock". Αν μέχρι τώρα κάποιος είχε ίσως κουραστεί από την βαριά προσέγγιση του άλμπουμ, σε αυτό το τραγούδι θα βρεί το λυρισμό των Dream Theater που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Με τη ζεστή χροιά του James που παραμένει αναλλοίωτα μοναδική, αυτή η power-ballad μοιάζει βγαλμένη από τη δεκαετία του 90. Το σόλο του Petrucci στο κλείσιμο, με την απογυμνωμένη ενορχήστρωση, είναι από αυτά που για τα δεδομένα του έχουν λίγες νότες, αλλά αυτές που τον κάνουν να παραμένει ακόμη ένας από τους πιο μελωδικούς και συναισθηματικούς βιρτουόζους. Πραγματικά πανέμορφη σύνθεση, κι ένας ήχος που θα θέλαμε λίγο παραπάνω για ισορροπία στο δίσκο.

Φυσικά, όπως μας έχουν συνηθίσει οι Τheater τα τελευταία χρόνια, ο δίσκος κλείνει με το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, κι ένα από τα μεγαλύτερά τους γενικότερα. Η συνταγή δοκιμασμένη, κλασσική, πετυχημένη. Από το "Godfather"-like riff και το στρατιωτικού τύπου στακάτο εισαγωγικό break, τα πρώτα πέντε από τα συνολικά δεκαεννιά λεπτά του περνάνε σαν νεράκι. Συνέχεια με ένα Pink Floyd πέρασμα και την εμφάνιση του James να εξιστορεί την φημισμένη ιστορία της σκιώδους φιγούρας που πολλοί έχουν αναφέρει να έχουν δει παθαίνοντας υπνική παράλυση. Μόλις ξεκινήσει ο εφιάλτης, τα riffs έρχονται αλλεπάλληλα, θυμίζοντας ίσως κάτι από "In The Presence Of Enemies".

Τι είναι ένα epic χωρίς ορχηστρική παράνοια όμως; Από το δέκατο περίπου λεπτό, ξεκινά μια μουσική περιπέτεια όπως μόνο οι Dream Theater ξέρουν να γράφουν. Αλλαγές ρυθμών, κοφτερές κιθάρες και ο Rudess να οργιάζει με βασικότερο το πιάνο και τα splash του Portnoy να παίρνουν φωτιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το tango πέρασμα είναι αδύνατον να μη σε κάνει να χαμογελάσεις. Με τη μοναδική τους μαεστρία καταφέρνουν μετά από όλη αυτή την τρέλα να ξαναγυρίσουν στο αρχικό θέμα, και να κλείσουν το κομμάτι με μια αναμενόμενα επική κατάληξη, και το κλασσικό fill του Portnoy να ζεσταίνει την καρδιά μας. Δεκαεννιά λεπτά που περνάνε σαν νερό.

Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό ακούγοντας και ξανακούγοντας το "Parasomnia". Άλλαξε κάτι δραστικά με την επαναφορά του Portnoy στις τάξεις της μπάντας; Πρακτικά όχι. Εξάλλου, οι βασικοί συνθέτες παραμένουν οι ίδιοι. Περιμένει κανείς να ακούσει κάτι που μπορεί να κοντράρει τις δουλειές τους που επηρέασαν ολόκληρες γενιές μουσικών και έγραψαν ιστορία; Ρεαλιστικά νομίζω όχι, όπως συμβαίνει και με όποια μπάντα βαδίζει την τέταρτη δεκαετία της. Αξίζει το hype της επιστροφής του Portnoy να ωραιοποιήσει το άλμπουμ; Επίσης όχι. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι Dream Theater επανήλθαν με μια φρεσκάδα που ίσως είχαν αρχίσει να χάνουν, για να πορευτούν στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας τους, με μια ακόμη δουλειά που θα κερδίσει πολλές (μα πολλές) ακροάσεις από τους fans τους. Η θέση του στη δισκογραφία τους θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Μέχρι τότε, το άλμπουμ παίζει στο repeat, και κάθε φορά φέρνει και μια καινούργια ανακάλυψη.

  • SHARE
  • TWEET