Η καυτή πατάτα των Greta Van Fleet
Το In The Heat Of The Night αγγίζει με γυμνά χέρια την τσουρουφλιστή περίπτωση των Αμερικάνων rockers
Κάθε εποχή χρειάζεται τους δικούς της ήρωες, είτε αυτοί είναι δοτοί και κατασκευασμένοι, είτε έχουν ανελιχθεί με κύριο όπλο τη μουσική τους έμπνευση. Ανάμεσα στις δύο παραπάνω περιπτώσεις ακροβατούν και οι Greta Van Fleet, ένα σχήμα που πολλοί λατρεύουν να μισούν κι άλλοι τόσοι απλώς εκθειάζουν, «μισώντας» όσους δεν αντιλαμβάνονται τη μαγεία της μουσικής τους.
Βλέπετε, οι Αμερικάνοι rockers έχουν βασιστεί υπέρ του δέοντος σε ένα καλούπι που ναι μεν δεν γίνεται να λαθέψει, αλλά τους τοποθέτησε σε μια κατηγορία σχημάτων που όσο ταλαντούχα κι αν είναι, δύσκολα αποποιούνται την ταμπέλα του κλώνου από πάνω τους. Έτσι, λίγο η προσέγγιση τους στο παλιακό '70s rock, λίγο η φωνή του frontman Josh Kiszka η οποία παραθυμίζει εκείνη του Robert Plant, το παρατσούκλι των Led clones τους κόλλησε μια και καλή. Δικαίως ή αδίκως είναι μια άλλη ιστορία, μια πλευρά της οποίας θα εξετάσουμε εδώ.
Η ήσυχη αρχή, το γρήγορο ξεπέταγμα και το πρώτο βραβείο Grammy
Είναι εντυπωσιακό πως ξεκίνησε το φαινόμενο Greta Van Fleet, γεγονός που φανερώνει όχι μόνο τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης, αλλά συγχρόνως και την πραγματική δυναμική της μουσικής των Led Zeppelin σε ό,τι αφορά την ευρύτερη rock κουλτούρα. Με την ιστορία τους να ξεκινά δειλά-δειλά το 2012, δεν χρειάστηκαν παρά τέσσερα χρόνια χωρίς καλά-καλά επίσημη κυκλοφορία για να κάνουν το ξεπέταγμα στο ευρύ αμερικανικό κοινό.
Πώς τα κατάφεραν; Μια εμφάνιση στο τηλεοπτικό show "Shameless" τούς έβαλε στον χάρτη, ενώ η αποκλειστικότητα του "Highway Tune" video τους στο Loudwire, τους έδωσε λίγο αργότερα το πάτημα ώστε να αναδειχθούν ως Best New Artist από το εν λόγω μέσο. Το νερό, λοιπόν, είχε κυλήσει στο αυλάκι, σε τέτοιο βαθμό που το δίπλό τους EP (οκ, ποιον κοροϊδεύουμε, κατ' ουσίαν κανονικό άλμπουμ) "From The Fires" να πραγματοποιήσει τρομακτικές πωλήσεις και να κερδίσει το Grammy καλύτερου rock άλμπουμ, μπροστά από τις υποψηφιότητες των Alice In Chains, Weezer, Fall Out Boy και των Ghost.
Συγχρόνως με τα κολλητιλίκια με τον Elton John και την εκμετάλλευση της δικτύωσης τους στο έπακρο, με τηλεοπτικές εμφανίσεις μέχρι και στο The Tonight Show του Jimmy Fallon, οι Greta Van Fleet έφτασαν να φαντάζουν το πιο καυτό rock όνομα από την εποχή των... Led Zeppelin, με το ευρύ κοινό να αγνοεί ή να προσμετρά θετικά ακριβώς αυτό: ότι ηχούν υπερβολικά κοντά στους τελευταίους, σε βαθμό παρεξηγήσεως. Κι εκεί είναι που ξεκινά η πραγματική αντίφαση με την περίπτωση τους.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να εκμεταλλευτεί μια μπάντα το momentum ή τις ευκαιρίες που τις παρουσιάζονται, όπως δεν θεωρείται προβληματικό να αποκτήσει εν μια νυκτί δημοσιότητα αντιστρόφως ανάλογη των πεπραγμένων της. Σε μια εποχή, δε, που ο χώρος της rock αναζητεί νέες μεγάλες μπάντες, τη στιγμή που οι παλιότερες βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους αναπόφευκτα, η τόσο άμεση εμπορική αποδοχή των κατ' ουσίαν '70s revival rockers Greta Van Fleet αποτελεί μια μικρή νίκη για το χώρο. Το θέμα είναι, κατά πόσο αυτή η νίκη έχει συμβεί με θεμιτά μέσα και πόσο μπορεί να να διαρκέσει το δικό τους «φαινόμενο» στην αγορά.
Είναι οι Greta Van Fleet το μέλλον του mainstream rock;
Μπάντες σαν τους Αμερικάνους έχουν εμφανιστεί ξανά. Οι Kingdom Come, οι The Answer και, φυσικά, οι Wolfmother, είναι μερικά μόνο σχετικά παραδείγματα, με την επιτυχία ή όχι αυτών να κρίνεται με το αν βλέπει κανείς το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Ως διάττοντες αστέρες μιας σκηνής που όσο εύκολα τους εκθείασε και τους αποδέχτηκε, άλλο τόσο απλώς τους αποδόμησε και τους ξέχασε, οι ίδιες μπάντες που κάποτε παρουσιάζονταν ως οι νέοι σωτήρες του rock, κατέληξαν να περιθωριοποιηθούν, δίχως να αλλάξουν ύφος ή μουσική προσέγγιση. Ίσως οι Greta Van Fleet αποτελέσουν εξαίρεση, αλλά η επανάληψη της ιστορίας συνήθως δεν αποφεύγεται για κανέναν.
Φυσικά, φωνές για το αντίθετο και την αξία της μπάντας υπάρχουν και δεν είναι λίγες. Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ απόλυτα με εκείνες, αφού το άκουσμα της μουσικής της είναι ευχάριστο και δημιουργεί μια οικειότητα, ενώ εκτελεστικά είναι άρτια. Το θέμα είναι ότι αυτή η οικειότητα είναι δανεική, αφού δεν το κρύβω ότι ανά στιγμές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιο Zeppelin τραγούδι παίζει εκείνη τη στιγμή, χωρίς να ξέρω ότι ακούω τους Greta Van Fleet. Ή, ακόμα και να επιστρέφω σε κάποιο από τα αγαπημένα μου τρία πρώτα άλμπουμ των Βρετανών, ώστε να ακούσω το real deal.
Θα μου πεις, εκείνοι δεν έχουν κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές πως δανείστηκαν κάποια ιδέα ένος άλλου καλλιτέχνη ή σχήματος και την παρουσίασαν σαν δική τους; Σαφώς, με τον αστερίσκο, όμως, να αναφέρει ότι το έκαναν μισό αιώνα πριν, τη στιγμή που το σκληρό rock βρισκόταν σε φάση δημιουργίας κι όχι κορεσμού και αποτελούσαν ένα μοναδικό act, που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Ευτυχώς για τους ίδιους, στην εποχή τους η πληροφορία δεν έτρεχε με τους εξαντλητικούς ρυθμούς που το κάνει πλέον, κάτι που τους βοήθησε να χτίσουν τον ανέγγιχτο μύθο τους. Δυστυχώς για τους Greta Van Fleet, αυτό δεν συμβαίνει πια, με τα πάντα σχεδόν να έχουν παιχτεί ξανά και ξανά και τις γνώμες να είναι τόσο εύκολο να διατυπωθούν δημοσίως όσο το να βρεις και να ακούσεις ένα οποιοδήποτε άλμπουμ.
Η τελική ετυμηγορία έρχεται παρέα με μια όχι και τόσο θετική άποψη για το νέο τους άλμπουμ, το οποίο αποτέλεσε και αφορμή για αυτό το άρθρο της στήλης. Όσο και να θέλω να τους παραδεχτώ που στην ηλικία τους και με ελάχιστα δημιουργικά και συναυλιακά «χιλιόμετρα» στις πλάτες τους έχουν καταφέρει να κάνουν όλο τον κόσμο της rock να ασχολείται, θέλοντας και μη, μαζί τους, αυτό που ακούω με αποτρέπει. Όσο και να θέλω να πω πως το "The Battle At Garden's Gate" τους δείχνει να διαφοροποιούνται σιγά-σιγά από αυτό το καρμπόν-Zeppelin ύφος, η εξέλιξη του τραγούδι με το τραγούδι με κάνει να αναρωτιέμαι ξανά από ποιο άλμπουμ των τελευταίων είναι ξεσηκωμένη η εκάστοτε ιδέα. Όσο και αν θέλω να βρω περισσότερες επιρροές στην ερμηνευτική παλέτα του John Kiszka, φανταζόμενος μέχρι τον Geddy Lee να εμπνέει τον νεαρό τραγουδιστή, το εικόνισμα του Robert Plant δεν πρόκειται να φύγει σύντομα πάνω από το προσκέφαλο του. Ναι, τα τραγούδια είναι όμορφα, αλλά η προσωπικότητα τους ανήκει αλλού κι αν αυτό είναι το παρόν του mainstream rock, ένα παρόν ανακύκλωσης και μιμητισμού, τότε δεν βλέπω πως μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον.