Ανασκόπηση 2019: Classic / Hard / Melodic Rock

Rival Sons - Feral Roots

Ένα αριστούργημα δίχως ψεγάδια, στο οποίο οι Rival Sons πετυχαίνουν (ακριβώς στα δέκα χρόνια δισκογραφικής τους παρουσίας) τον πιο τέλειο συνδυασμό ποιότητας, εμπορικότητας και ομοιογένειας.

The Neptune Power Federation - Memoirs Of A Rat Queen

Στον τέταρτο δίσκο τους, οι The Neptune Power Federation ακούγονται ικανοί να φέρουν στο ίδιο μέρος όσους γουστάρουν από The Protomen και Jefferson Airplane, AC/DC και doom rock και στη μέση όλων αυτών να στέκεται αγέρωχος ο Lemmy.

Spidergawd - V

Αν στα πρώτα Spidergawd άλμπουμ βρίσκαμε περισσότερα psychedelic rock στοιχεία, πλέον οι Νορβηγοί τείνουν στο, εκμοντερνισμένα παλιακό, αλλά ατόφιο hard rock, δίχως μισό filler ανάμεσα στα οχτώ τραγούδια του "V".

Lionize - Panic Attack!

Ένας από τους πιο γουστόζικους, feelgood δίσκους της περασμένης χρονιάς, καταφέρνει να είναι πολυσυλλεκτικός μέσα στην επιφανειακή του απλότητα και την Clutch meets Deep Purple φιλοσοφία του.

Year Of The Goat - Novis Orbis Terrarum Ordinis

Μια βαθιά υπόκλιση στον Jimi Hendrix και τα blues, μια συνεχιζόμενη Blue Oyster Cult αισθητική που γοητεύει και συνολικά ένας δίσκος με Άλφα και Ωμέγα που η ακρόαση του αποτελεί προνόμιο.

Check Also:

Reignwolf - Hear Me Out

Μια κιθάρα με παραμορφωμένο ήχο και συνθέσεις που αγαπάνε τα blues και το Seattle, τον Dax Rigg και τον Jack White, δίνουν το στίγμα και τη μουσική θεωρία του δημιουργού τους για το τι εστί rock.

Bruce Springsteen - Western Stars

 Ένα έργο θαυμαστής ωριμότητας και έμπνευσης, για ένα δημιούργημα που οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης θα θεωρούσε κορύφωση καριέρας, λυδία λίθο ολόκληρης ζωής. Είναι, όμως, δίσκος του «Αφεντικού»;

Whitesnake - Flesh And Blood

Το πιο πρόσφατο Whitesnake άλμπουμ αποτέλεσε μια τίμια hard rock δουλειά με ωραία παραγωγή, δυνατό ήχο και με αξιοπρεπή τραγούδια (όλα), ορισμένα από τα οποία ξεχώρισαν.

The Allman Betts Band - Down To The River

Με τους Devon Allman και Duane Betts στις κιθάρες και τον Berry Duane Oakley στο μπάσο να διεκδικούν το πατρογονικό τους δικαίωμα ως συνεχιστές της μουσικής και του οράματος των Allman Brothers Band, το "Down To The River" αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από αξιόλογο στα southern rock χωράφια.

The Who - Who

Πρώτο άλμπουμ έπειτα από 13 χρόνια για το θρυλικό βρετανικό συγκρότημα, το οποίο ανακάλεσε επιτυχώς μνήμες από τα παρελθοντικά τους πεπραγμένα, ικανοποίησε παρά τον άνισο χαρακτήρα του, αν και δύσκολα θα μας απασχολήσει και μελλοντικά στο σύνολο του.

Status Quo - Backbone

Ομοίως με τους ομοεθνείς συνοδοιπόρους τους, και οι ιστορικότατοι Βρετανοί rockers κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ μετά το θάνατο του mainman τους, Rick Parfitt, διχάζοντας για το αν θα έπρεπε εκείνο να κυκλοφορήσει με το όνομα τους, αλλά και για το περιεχόμενο που έφερε.

Check Also: Phil Campbell και Duff McKagan κυκλοφόρησαν προσωπικές δουλειές που είχαν πράγματα να προσφέρουν, ομοίως και η Beth Hart (και με απόδειξη την εξαιρετική συναυλία που έδωσε στα μέρη μας), ενώ ο Jim Peterik συνέχισε την (περίπου) solo πορεία του στο χώρο του ενήλικου μελωδικού rock.

Στα 71 του χρόνια, ο θρυλικός Roky Erickson αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο που του φέρθηκε τόσο σκληρά, έχοντας βάλει εξαρχής και για πάντα φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο rock οικοδόμημα.

Ο Ginger Baker υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους πρωτοπόρους ντράμερ, κυρίως, αλλά όχι μόνο, στα χρόνια του με τους Cream. Εκεί ψηλά, μαζί με τον Jack Bruce, θα ξαναστήσουν ένα rhythm section που δεν αποκλείεται να φτάσει στα αυτιά μας.

Σε ηλικία 77 ετών «έφυγε» ο ο θρύλος της Νέας Ορλεάνης, Dr. John, αφήνοντας πίσω του τεράστιο έργο, από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι και τα τελευταία χρόνια.

Ως ο πρωτοπόρος της surf κιθάρας, ο Dick Dale κατάφερε να επηρεάσει πολύ περισσότερα από το είδος που υπηρέτησε, περνώντας και επίσημα στην ιστορία για το reverb και την εισαγωγή ανατολίτικων μελωδιών στο rock 'n' roll.

Στις αρχές του 2019, ο σπουδαίος Σκoτσέζος ντράμμερ Ted McKenna έφυγε μάλλον απροσδόκητα από τη ζωή, έχοντας αφήσει το στίγμα του σε μια σειρά κλασικών άλμπουμ με τους Sensational Alex Harvey Band, Rory Gallagher, Gary Moore και Michael Schenker.

Η εγχώρια σκηνή συγκλονίστηκε από τον χαμό του θρυλικού κιθαρίστα των Scorates Γιάννη Σπάθα σε ηλικία 69 ετών, αλλά και από τις απώλειες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στις αρχές Αύγουστου και του Θάνου Μικρούτσικου πριν από δύο περίπου εβδομάδες.

Το 2019 έφυγαν ακόμη από κοντά μας η βασίλισσα της soul, Aretha Franklin, ο τραγουδιστής των TNT, των Shy και των Siam, Tony Mills, ο κιθαρίστας και κιμπορντίστας των UFO, Paul Raymond, o ο αρχικός κιθαρίστας των Motorhead, Larry Wallis, o μπασίστας, κημπορντίστας και ιδρυτικό μέλος των Monkees, Peter Tork, ο κορυφαίος session ντράμερ Hal Blaine, ο κιθαρίστας των Quicksilver Messenger Service, Gary Duncan, ο μπασίστας των Canned Heat και του Tom Waits, Larry "The Mole" Taylor, o ο frontman των Cars, Ric Ocasek, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Little Feat, Paul Barrere, o πρωτοπόρος της avant-garde, Scott Walker, και ο ντράμερ των Blue Cheer, Paul Whaley.

Το γεμάτο Θέατρο Βράχων στη συναυλιακή επιστροφή της Beth Hart δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, και η Αμερικανίδα με μια σαρωτική εμφάνισή της δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.

Οι Uriah Heep μας είχαν λείψει πολύ, και με τις εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, απλώς επιβεβαίωσαν πώς παίζεται η μεγάλη, classic rock μπάλα.

Με δύο τρομερές, απ' όλες τις απόψεις εμφανίσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι Pavlov's Dog του David Surkamp υπενθύμισαν τη σταθερή αξία του διαχρονικού rock.

Ο άλλοτε μπροστάρης των Wishbone Ash, Martin Turner επέστρεψε μετά από απουσία μερικών ετών στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, για να αποδείξει ότι μπορεί να αναβιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα σπουδαία τραγούδια που προσέφεραν οι Βρετανοί.

Με μπροστάρη το φαινόμενο Erik Gronwall και μια συνολικά καταπληκτική εμφάνιση, οι Σουηδοί Η.Ε.Α.Τ. ισοπέδωσαν το Gagarin στα τέλη του περασμένου Μαρτίου και αναμένουμε να κάνουν το ίδιο τον ερχόμενο Ιούνιο.

Εν μέσω θέρους, οι Skid Row δικαιολόγησαν απόλυτα τη φήμη τους στο Κύτταρο, ο Nick Waterhouse επανήλθε τον Νοέμβριο για να ολοκληρώσει ιδανικά το sold-out του Μαρτίου, το Classic Rock 3 στο Ηρώδειο δεν συγκλόνισε, ενώ οι Troggs στο Gagarin αποδείχθηκαν καλοί αλλά λίγοι.

Eclipse - Paradigm

Το πρώτο πραγματικό στραβοπάτημα των Σουηδών συνέβη για λόγους που δεν είναι καθαρά μουσικοί, μα ηθικοί, αδικώντας ένα κατά τα άλλα ευκολοάκουστο άλμπουμ.

Michael Schenker Fest - Revelation

Σε ένα αποτέλεσμα μάλλον άνισο, το οποίο ποντάρει πολύ περισσότερο στη νοσταλγία απ’ όσο αρμόζει στα ονόματα των συντελεστών του (εκτός του Γερμανού κιθαρίστα και οι Gary Barden, Doogie White, Graham Bonnet, Ronnie Romero και Robin McAuley, μεταξύ άλλων), η καριέρα του Michael Schenker συνεχίζει να βρίσκεται υπό καθεστώς κρίσης.

Last In Line - II

Από άποψη εντυπώσεων ή υστεροφημίας περισσότερο βλάπτεται το κύρος και το όνομα των συμμετεχόντων μουσικών και στο δεύτερο αυτό δίσκο τους, παρά επιτυγχάνεται κάτι ουσιαστικότερο μιας καλογυαλισμένης, αδιάφορης αρπαχτής εις βάρος της μνήμης του R.J. Dio.

Yngwie Malmsteen - Blue Lightning

Ο άλλοτε μαέστρος του νεοκλασικού metal έχει χάσει τόσο την «μπαγκέτα» όσο και την επαφή του με κάθε έννοια έμπνευσης, αναλώνοντας το ταλέντο του σε κυκλοφορίες δίχως κανένα νόημα.

Quiet Riot - Hollywood Cowboys

Αλήθεια, ποιος ασχολείται πραγματικά με τους Quiet Riot σήμερα, από τη στιγμή που ούτε οι ίδιοι δεν φαίνεται να παίρνουν στα σοβαρά το βάρος του ονόματος που φέρουν ώστε να γράψουν κάτι έστω αξιοπρεπές;

Forever - Forever

Το side project του Jonas Wikstrand των Enforcer δείχνει ακριβώς τί πήγε στραβά με την περσινή κυκλοφορία της κύριας μπάντας του, όντας σαφώς ανώτερο σε τραγουδοποιία, προθέσεις και διάθεση και με το χρόνο κολλημένο στο 1979, σε ένα μελωδικό υλικό που απολαμβάνεις να ξανακούς.

Gathering Of Kings - First Mission

Αν ένα σύγχρονο AOR άλμπουμ του χώρου όφειλες να ακούσεις μέσα στο 2019, αυτό ήταν το συγκεκριμένο πόνημα του all star project των Gathering Of Kings. Με σπουδαία ονόματα του μελωδικού χώρου να συμβάλλουν στο αποτέλεσμα και πραγματικά καλές συνθέσεις να το απογειώνουν, το "First Mission" αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για τα λιμνάζοντα μελωδικά νερά.

Work Of Art - Exhibits

Με μια εύλογη καθυστέρηση να καθυστερεί την εξέλιξη τους αλλά να κρίνεται απαραίτητη και το "Exhibits" να προσφέρει τις απαραίτητες «δικαιολογίες» σε βαθμό άκρως ικανοποιητικό, οι Σουηδοί μελωδικοί rockers επιστρέψαν στο προσκήνιο με ένα ακόμη αλάνθαστο άλμπουμ στο είδος του.

Cats In Space - Daytrip To Narnia

Βάζουμε στο μίξερ τους ELO, Queen, Supertramp και ολίγον Kiss και το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι το "Daytrip To Narnia", μεταφέροντας μας σε μια παλιότερη εποχή, πιο ανέμελη, αθώα και χαρούμενη.

SL Theory - Cipher

Όντας περισσότερο song-oriented και AOR παρά αμιγώς prog, το "Cipher" εντυπωσιάζει με την ευρύτητα των επιρροών που φέρει σαν παράσημα, δίχως να αποζητά ταμπέλες για να ακουστεί και να αγαπηθεί όπως του αρμόζει.

Angel - Risen

Σε μια απολύτως απροσδόκητη επιστροφή, οι ιστορικοί rockers Angel επέστρεψαν από την εικοσαετή τους δισκογραφική λήθη, για να προσφέρουν ένα άλμπουμ που οι ακροατές τους περίμεναν από τα τέλη της δεκαετίας του’70.

Thunder - Please Remain Seated

Οι Άγγλοι rockers επιχειρούν πολύ πετυχημένα την επαναπροσέγγιση παλιότερων συνθέσεων τους σε νέες, πιο blues και funk φόρμες, με το αποτέλεσμα να ακούγεται ανανεωτικό και να τους δικαιώνει.

Black Star Riders - Another State Of Grace

Οι άτυποι συνεχιστές της Thin Lizzy κληρονομιάς συνεχίζουν τη σταθερή τους πορεία στο χώρο με ένα ακόμη τίμιο άλμπουμ παλιομοδίτικου hard & heavy, τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.

Tesla - Shock

Αν και λίγο πιο κοντά στον ήχο των Def Leppard απ’ ότι ίσως θα θέλαμε και με τις κιθάρες να έχουν χάσει έδαφος, οι Tesla κυκλοφόρησαν ένα μεστό άλμπουμ που δικαιολογεί την ύπαρξη τους και ακούγεται ευχάριστα.

The Black Keys - Let's Rock

Το "Let's Rock" είναι ακριβώς αυτό που φανερώνει ο τίτλος του. Μια ανέμελη και περήφανη για τις επιρροές της rock κυκλοφορία, με μπόλικα catchy χιτάκια, που δεν δείχνει να παίρνει ιδιαίτερα στα σοβαρά τον εαυτό της.

Tanith - In Another Time

Είναι κάποιες φορές που τα τραγούδια μιλάνε στην καρδιά σου, ζηλεύεις το μεράκι του δημιουργού και το όλον σε συνεπαίρνει, με αποτέλεσμα η ανάλυση έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αυτό το προσόν παρουσιάζει και το "In Another Time", σε ένα ύφος με τέσσερα (folk, hard rock, classic heavy, epic metal) σημεία αναφοράς.

The Lord Weird Slough Feg - New Organon

Η επιστροφή του The Lord Weird στο όνομα των Slough Feg είναι 100% ευπρόσδεκτη, δίχως όμως να ορίζει την επιστροφή στον παλιό, πιο βαρύ ήχο τους. Αντιθέτως, οι hard rock και proto-metal υφές της μουσικής τους είναι ευδιάκριτες, σε έναν ακόμη ποιοτικό αλλά όχι υπερβάλλων δίσκο τους.

Green Lung - Woodland Rites

Όχι το occult που έχουμε κατά νου, ούτε καν οι προβλεπόμενοι Sabbath. Δίχως τα σάπια φωνητικά του Uncle Acid, μα καθάρια. Είναι οι heavy Kadavar; Κι ενώ είσαι έτοιμος να συμφωνήσεις στα παραπάνω, κάτι σε κρατάει. Μην είναι το organ; Τα ψυχεδελικά ροκ σόλο της κιθάρας; Ποιοι είναι αλήθεια οι Green Lung;

Puppy - The Goat

Μπορεί το - υπερβολικό - hype να θέλει τους Puppy ως το όνομα εκείνο που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει οι επόμενοι Ghost και ο όρος proto-metal να μην ταιριάζει ακριβώς στο επιμεταλλωμένο hard rock τους, αλλά το "The Goat" υπήρξε όντως ένα διασκεδαστικότατο ντεμπούτο που αφήνει υποσχέσεις για τη συνέχεια τους.

Iron Griffin - Curse Of The Sky

Είναι σχεδόν συγκινητικό το πόσο κοντά βρίσκεται το "Curse Of The Sky" σε έναν ήχο που ακουγόταν παλιακός και «παρωχημένος» ακόμη και πριν 40 χρόνια, έστω και αν οι προθέσεις του «βγάζουν μάτι» για το επιτηδευμένο της ύπαρξης τους. Με μια σειρήνα να γοητεύει με το δικό της τρόπο στα φωνητικά και το επικό πνεύμα να ανακαλεί ακόμη και τις ατμόσφαιρες του "Argus" των Wishbone Ash και τα Pagan Altar πεπραγμένα, το project του Oskari Räsänen (drummer των Mausoleum Gate) δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά περισσότερο σε εκείνους που ακούν μουσική με την καρδιά παρά με τα αυτιά.