Classic Rock 3 @ Ηρώδειο, 17/09/19

Χωρίς να συγκλονίζει, το project Classic Rock έχει πραγματική αξία και γι' αυτό τιμάται κάθε χρόνο από όλο και μεγαλύτερο κοινό

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Θοδωρή Ξουρίδα, 20/09/2019 @ 12:35

Ο συνδυασμός κλασσικής ορχήστρας με ροκ μπάντα ανέκαθεν είναι πιο εντυπωσιακός στα λόγια παρά στην πράξη. Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία της μουσικής που τέτοιοι συνδυασμοί υπήρξαν μαγικοί, υπάρχουν και άλλες που το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Σε κάθε περίπτωση, η μαγεία που μπορεί να προσφέρει μία κλασσική ορχήστρα, όπως φυσικά και μια ροκ μπάντα, είναι δεδομένη, τις περισσότερες φορές όμως που τα δύο συνδυάζονται, το μπλέξιμο υπερτερεί του αθροίσματος, οπότε μοιραία το καλάθι μας μισογεμίζει περισσότερο με στιγμές, παρά με διάρκεια.

Εξαίρεση του γενικού κανόνα δεν αποτελεί το Classic Rock στο Ηρώδειο, στην τρίτη ετήσια εκδοχή, μετά το 2017 με τιμώμενο πρόσωπο τον Steve Harley και το 2018, παρουσία των Barclay James Harvest υπό τον John Lees. Φέτος, στη σύμπραξη της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Friedemann Riehle καλεσμένοι ήταν ο τεράστιος Uli Jon Roth, lead κιθαρίστας των Scorpions σε τέσσερα θρυλικά άλμπουμ μεταξύ 1974 και 1977, αλλά και ο αξιόλογος Ray Wilson, τραγουδιστής των Stilskin και των Genesis για έναν δίσκο, το "Calling All Stations" του 1997.

Η επιτυχία της πρώτης φοράς οδήγησε σε δύο βραδιές πέρυσι, ενώ φέτος, το sold out της Τετάρτης από σχετικά νωρίς είχε ως αποτέλεσμα την προσθήκη μίας ακόμη εμφάνισης. Το ουσιαστικά γεμάτο ωδείο και την Τρίτη με την έναρξη της συναυλίας είναι μάλλον και το σπουδαιότερο γεγονός, με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων των συντελεστών, να χαρακτηρίζεται από αρκετές καλές και λιγότερες όχι τόσο καλές στιγμές, αλλά δυστυχώς όχι από συγκλονιστικές.

Στην εμπορική επιτυχία συμβάλλει σαφώς ο παγκοσμίου βεληνεκούς χώρος, η δυναμική του κλασικού ροκ, εννοώντας το ροκ της δεκαετίας του '70, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη, ο Roth και ο Wilson μπορεί να μην αποτελούν ονόματα πρώτης γραμμής αλλά μπορούν να κάνουν κάποιο γκελ στο ευρύ κοινό, και τέλος ο συνδυασμός κλασσικής ορχήστρας με ροκ μπάντα είναι ελκυστικός, έστω και ως ιδέα. Υπό αυτό το πρίσμα, ο εμπνευστής της ιδέας του Classic Rock, Τάσος Αλεξόπουλος, παρότι δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο που μας πέρασε, αξίζει τα εύσημα και τη μνεία για το όλο εγχείρημα.

Classic Rock 3 Herodion

Το πρώτο από τα δύο ωριαία μέρη, που περιλάμβαναν δέκα τραγούδια έκαστο, κόσμησε με την παρουσία του και το μοναδικό του παίξιμο ο Uli Jon Roth. Το ξεκίνημα εν την απουσία του με το "Perfect Strangers" και το "Paint It Black" ήταν αρκετά ενδιαφέρον, παρά την απουσία της κιθάρας στο πρώτο και τη sing along υπερβολή της κατά τα άλλα εξαιρετικής Liz Vandall στην πρώτη φωνή. Κατόπιν ο Roth βρέθηκε στη σκηνή για το μαγικό από μόνο του "Comfortably Numb" σκορπώντας λίγη αστρόσκονη με τις χαρακτηριστικές νότες του, πριν το υποκεφάλαιο των Scorpions.

To καταπληκτικό "We'll Burn The Sky" προλογήθηκε από τον Uli Jon Roth με την ιστορία που συνδέει τη στιχουργό του τραγουδιού Monika Dannemann και κατόπιν σύντροφο του Γερμανού με τον Jimi Hendrix. H Dannemann υπήρξε η τελευταία φιλενάδα του κιθαρίστα θρύλου και ο άνθρωπος που τον βρήκε σε κώμα στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970, λίγο πριν καταλήξει. Από μια συναυλία όπως το Classic Rock 3 θα ήταν δύσκολο να λείψει το "Rock You Like A Hurricane" στη "Hurricane 2000" εκδοχή του, και ο Roth αποσύρθηκε προσωρινά μετά το δικό του "Cry Of The Night".

H Marketa Poulickova, δεύτερη βασική τραγουδίστρια εκτός του Trio Trinity στα φωνητικά, μετά την αποδεκτή ερμηνεία στο σπουδαίο τραγούδι των Pink Floyd, επανήλθε για δύο τραγούδια των Queen που δεν ήταν και οι καλύτερες επιλογές για τη συγκεκριμένη βραδιά, με μέτριο τουλάχιστον αποτέλεσμα, και κατόπιν επέστρεψε η Vandall για ένα ικανοποιητικό "Highway To Hell", με τον Γιώργο Φακανά στο μπάσο να κάνει το κομμάτι του με εντυπωσιακό τρόπο. Ο επίλογος του πρώτου μέρους γράφτηκε με όμορφο τρόπο από το "Bridge To Heaven" αγγλόφωνη διασκευή του περίφημου "Nessun Dorma" από τον Roth.

Classic Rock 3 Herodion

Ο Γερμανός, ως κιθαρίστας που οφείλει τη φήμη του στη δεξιοτεχνία του και στον συνδυασμό του Hendrix με την κλασσική μουσική, με την εμφάνισή του συνοδεία κλασσικής ορχήστρας σίγουρα εκπλήρωσε μια πτυχή του καλλιτεχνικού του οράματος, ο κανόνας της δυσλειτουργίας όμως επέφερε αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, με θαυμάσιες στιγμές αλλά και κενά διαστήματα. Στις κάτω σειρές, η ορατότητα ήταν μεν εξαιρετική, σε πολλά σημεία όμως ο ήχος δεν ήταν καθαρός και η κιθάρα δεν ακουγόταν όπως έπρεπε. Ακόμη, δυστυχώς στα τύμπανα με κομβικό ρόλο στο σύνολο δεν υπήρχε το απαραίτητο groove, με αποτέλεσμα να χωλαίνει η δυναμική του όλου εγχειρήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το συνολικό θέαμα υπήρξε αρκετά ευχάριστο και κράτησε το ενδιαφέρον, παρά τις όποιες ενστάσεις.

Θ.Ξ.

Classic Rock 3 Herodion

Το δεύτερο μέρος της συναυλίας ήταν αφιερωμένο στην κληρονομιά των Genesis και των δύο σπουδαίων τραγουδιστών τους, Phil Collins και Peter Gabriel. Ο Ray Wilson, ως τρίτος και τελευταίος άνθρωπος που κράτησε το μικρόφωνο για το συγκρότημα μας παρουσίασε ένα πρόγραμμα - φόρο τιμής στη δουλειά που έκανε για τους Genesis στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Ένα πρόγραμμα που φάνηκε πιο σφιχτό και επαγγελματικό σε σχέση με το πρώτο μέρος αφού ο Wilson μας επισκέφτηκε με το δικό του συγκρότημα του και όχι με μουσικούς οι οποίοι επιλέχτηκαν για μια one off εμφάνιση.

Οι εκτελέσεις ήταν όλες εξαιρετικές με απόλυτο σεβασμό στην κληρονομιά των Genesis, ενώ η απόδοση του Wilson κινήθηκε σε πολύ καλά επίπεδα, ειδικά για αυτούς που περίμεναν να ακούσουν τα τραγούδια ακριβώς όπως τα είχαν ερμηνεύσει οι Gabriel και Collins στο παρελθόν.

Ο τραγουδιστής των Stiltskin έχει κάνει φοβερή δουλειά σε αυτές τις συνθέσεις και καταφέρνει να αντιγράφει τέλεια και τους δύο ιστορικούς τραγουδιστές. Μικρή ένσταση η απουσία προσωπικού τόνου και έκφρασης.

Το κοινό από την άλλη, το οποίο τα έδωσε όλα στα τραγούδια των Scorpions και AC/DC στο πρώτο μέρος, ήταν φανερό πως στην πλειοψηφία του δεν επισκέφτηκε το Ηρώδειο για να ακούσει Genesis. Και αν η μειοψηφία που το έκανε περίμενε τουλάχιστον ένα πρόγραμμα μεγάλων επιτυχιών, δεν έδειξε μεγάλη ευχαρίστηση στα πιο «άγνωστα» "That’'s All", "Carpet Crawlers", "Follow You, Follow Me" και "Congo".

Μεγάλο highlight της βραδιάς υπήρξε το "Mama" του οποίου η εκτέλεση με τη συνοδεία της συμφωνικής ορχήστρας φανέρωσε όλη τη μεγαλοπρέπεια αυτού του σπουδαίου τραγουδιού.

Το τέλος ήρθε με την προσωπική επιτυχία του Ray Wilson (με το συγκρότημα Stiltskin) "Inside", η οποία αν και εξαιρετική δεν φάνηκε να τη γνωρίζουν οι θεατές άνω των 50 ετών οι οποίοι αποτελούσαν και την πλειοψηφία του κοινού.

Το πρόσημο για το σύνολο της βραδιάς ήταν θετικό.

Χωρίς να συγκλονίζει, το project Classic Rock έχει πραγματική αξία και γι' αυτό τιμάται κάθε χρόνο από όλο και μεγαλύτερο κοινό.

Α.Μ.

SETLIST
 

Μέρος Α’

Perfect Strangers (Deep Purple)
Paint It Black (Rolling Stones)
Comfortably Numb (Pink Floyd)
We’ll Burn The Sky (Scorpions)
Rock You Like A Hurricane (Scorpions)
Cry Of The Night (Uli Jon Roth)
Kind Of Magic (Queen)
Love Of My Life (Queen)
Highway To Hell (AC/DC)
Bridge Τo Heaven (Uli Jon Roth - βασισμένο στο Nessun Dorma του Giacomo Puccini)

Μέρος Β’

No Son OF Mine (Genesis)
That’s All (Genesis)
Land OF Confusion (Genesis)
Another Day In Paradise (Phil Collins) 
Carpet Crawlers (Genesis)
Solsbury Hill (Peter Gabriel)
Follow You Follow Me (Genesis)
Mama (Genesis)
Congo (Genesis)
Inside (Stiltskin) 

  • SHARE
  • TWEET