Cats In Space

Daytrip To Narnia

Harmony Factory / Cargo UK (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 18/02/2019
Ό,τι ακριβώς περιμένεις και φαντάζεσαι από ένα άλμπουμ που τιμά τα '70s και που είναι γεννημένο για ζωντανές εμφανίσεις και πολύ χορό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αναρωτιόμουν κιι εγώ περί τίνος πρόκειται το εν λόγω συγκρότημα από το West Sussex της Μ. Βρετανίας. Εν έτει 2015 ο κιθαρίστας Greg Hart και ο ντράμερ Steevi Bacon αποφάσισαν ότι η αγάπη τους για τα '70s είναι τόσο μεγάλη που για να τα τιμήσουν θα φτιάξουν ένα συγκρότημα με τον εξωφρενικό αυτό τίτλο και θα τιμήσουν το AOR/power pop-rock. Δύο αξιοπρεπείς κυκλοφορίες μετά και περιοδείες με τους Status Quo και τους Deep Purple ήρθε η ώρα για το άλμπουμ που σφραγίζει για τα καλά τον ήχο τους και τους δένει σαν ένα συγκρότημα με στόχο, σκοπό και μελλοντικό ορίζοντα που διαγράφεται τόσο λαμπρός όσο και τα glam τραγούδια τους.

Βάζουμε λοιπόν στο μίξερ τους ELO, Queen, Supertramp και ολίγον Kiss και το αποτέλεσμα είναι το "Daytrip To Narnia". Προκλητικοί όσο και το στυλ τους, μας προσκαλούν μέσω του δελτίου τύπου που συνοδεύει το promo να πάμε ένα ταξίδι στη Νάρνια σε έναν δίσκο με «κομμάτια που σύντομα θα γίνουν κλασικά» και  που είναι ένα "Space travelling masterpiece" (!). Αυτοί τα γράφουν αλλά ισχύει;

Η αλήθεια είναι πως με εξέπληξε ευχάριστα η μουσική που άκουγα προσπαθώντας να εισέλθω στον κόσμο της Νάρνια που ήθελε να με ταξιδέψουν οι «γάτες». Το πρώτο μισό αποτελείται από ετερογενή κομμάτια που σε μεταφέρουν στο κλασικό ροκ των '70s με φανερές επιρροές από τα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Πάρτε για παράδειγμα το "She Talks Too Much" το οποίο είναι τόσο θρασύ και σέξι που μοιάζει με διασκευή των πρώιμων Queen. Οχι τόσο θρασύ βέβαια όσο το σουπερ-γκλαμ "Unicorn" όπου μας τραγουδάει ο Paul Manzi: "All my life I've been waiting for a unicorn". Σας προκαλώ να βρείτε πιο εξωφρενικό, φαντεζί στίχο εκτός και αν μιλάει για το Brexit οπότε ζητώ συγνώμη που δεν έπιασα το πολιτικό σχόλιο των Βρετανών (τους Brexiters εδώ πάνω τους κατηγορούν ότι αυτά που τάζουν είναι "unicorns" όπως δηλαδή λέμε στην Ελλάδα «λαγούς με πετραχήλια»). Φυσικά θα υπήρχε και μια power ballad και αυτή είναι το όμορφο "Chasing Diamonds". Ενδιαφέρον είναι και το ας το πούμε αυτοβιογραφικό "Tragic Alter Ego" που μιλάει κάποιον σταρ που μάλλον βαριέται να κάνει τα ίδια πράγματα κάθε βράδυ στη σκηνή, ένα κομμάτι ολίγον αντιφατικό με το όλο στυλ που πασάρουν οι Cats αλλά κάτι που το καθιστά ενδιαφέρον, τουλάχιστον στιχουργικα ενώ το φινάλε του είναι σίγουρα το καλύτερο μέρος του μουσικά.

Και εκεί που λες οκ κατάλαβα τί θέλουν να μας πουν οι γάτες, υπάρχει και η «δεύτερη πλευρά του δίσκου» όπου αποχαιρετούμε την Narnia και συναντάμε τον Johnny Rocket που μάλλον πηγαίνει ένα ταξίδι στο διάστημα ή μπορεί απλά να πήρε πολλά παραισθησιογόνα θα σας γελάσω. Το "The story Of Johnny Rocket II: Johnny Rocket" μας συστήνει τον Johnny και το "The Story Of Johnny Rocket III: Thunder In The Night" είναι το disco hit του άλμπουμ και προσωπικά το αγαπημένο μου του δίσκου μαζί με το τελευταίο "The Story Of Johnny Rocket VII: Destination Unknown" το οποίο είναι ένα ιδανικό κλείσιμο στην ιστορία του Johnny, ένα τρυφερό κομμάτι με ζεστά και μελαγχολικά φωνητικά, όμορφη ακουστική κιθάρα και ένα ρεφραίν που σου μένει στο μυαλό.

Ο δίσκος σε μεταφέρει σε μια παλιότερη εποχή, πιο ανέμελη, αθώα και χαρούμενη. Μια μουσική νοσταλγίας, ένα κυριακάτικο μεσημέρι που έβλεπες την '80s ταινία στο Mega και περίμενες να περάσει η ώρα να πας να παίξεις μπάσκετ ή ποδόσφαιρο στην αλάνα. Κάτι τέτοιο μου ξύπνησε εμένα που δεν έχω ζήσει τα '70s και που σαν σχεδόν 40άρης η μουσική των '70s και '80s βρίσκεται κάπου στο υποσυνείδητο σαν το soundtrack της ενηλικίωσης μου. Ένα άλμπουμ πολυδιάστατο και ενδιαφέρον που σίγουρα live θα είναι απίστευτα διασκεδαστικό και ο κόσμος θα χορεύει συνεχώς. Υπάρχει ένα «αλλά» και αυτό είναι πως η απλή ακρόαση είναι αυτό ακριβώς, απλή και στα ίδια μοτίβα και αν δεν είσαι λάτρης της εποχής και της συγκεκριμένης μουσικής καθίσταται και γρήγορα προβλέψιμη.

  • SHARE
  • TWEET